Σκιαμαχια (Ανοιχτό για ένα Πολεμιστή)

[Ρατζίν Ισίκ]

Χειμώνας 1306

Ήταν απόγευμα, και ο Ρατζίν ήταν μόνος του σε μια μικρότερη αίθουσα εξάσκησης των Πολεμιστών. Είχε ολοκληρώσει το ζέσταμά του και μια αρχική εξάσκηση τεχνικών με τα όπλα που προτιμούσε στη μάχη. Σε μια πλευρά της αίθουσας υπήρχαν στόχοι τοξοβολίας, και αρκετά βέλη που είχαν καρφωθεί ακριβώς στο κέντρο, κανένα παραέξω. Φυσικά, η απόσταση από το στόχο δεν ήταν μεγάλη, και οι στόχοι ήταν ακίνητοι. Με την ευστοχία του Ρατζίν, η επιτυχία ήταν δεδομένη στη συγκεκριμένη άσκηση, και ο στόχος του ήταν περισσότερο να συγκεντρωθεί μέσω αυτής.

Ο μικροκαμωμένος νεαρός ήταν ντυμένος με απλά, σκουρόχρωμα ρούχα που ακολουθούσαν αρκετά στενά το σχήμα του νευρώδους σώματός του ώστε να μην κάνουν ήχο όταν κινούνταν γρήγορα. Το πρόγραμμά του για το απόγευμα ήταν να δοκιμάσει ξανά κάποιους συνδυασμούς τεχνικών που είχε σκεφτεί και θεωρούσε ότι είχαν θέση και χρήση στον τρόπο που προσέγγιζε τη μάχη.

Στο κέντρο της αίθουσας είχε τοποθετήσει μια ξύλινη φιγούρα εξάσκησης. Σίγουρα ήταν πολύ διαφορετική από το πώς θα αντιδρούσε ένας πραγματικός αντίπαλος αλλά έπρεπε να αρκεστεί σε αυτό. Με χαλαρές κινήσεις, ο Ρατζίν στάθηκε μπροστά στην φιγούρα, περίπου πέντε μέτρα μακριά. Σίγουρα δεν ήταν εντυπωσιακός στο παράστημά του. Ποτέ του δεν είχε κερδίσει σε δοκιμασίες δύναμης, ταχύτητας, ή αντοχής στον πόνο. Αλλά, με κάποιο τρόπο, αν και πιο αργός, πιο αδύναμος από αντιπάλους εξάσκησης που είχε στο παρελθόν, οι επιθέσεις του έβρισκαν στόχο ενώ του αντιπάλου όχι.

Ο νεαρός κοιτούσε τη φιγούρα ήρεμα, ανασαίνοντας ήσυχα, σταθερά. Δεν υπήρχε καμία ένταση στα χαρακτηριστικά του ή στο σώμα του. Ξαφνικά, χωρίς να φαίνεται να κινείται ο Σοβερίνος, μια δεύτερη μορφή, ο ίδιος ο Ρατζίν, εμφανίστηκε στον αέρα πίσω από την ξύλινη φιγούρα, 2,5 μέτρα από το έδαφος, 3 μέτρα από την ξύλινη φιγούρα, γυρισμένος ώστε να βλέπει την πλάτη της. Το χέρι του κινήθηκε ρευστά σαν φίδι και εκτόξευσε ένα μαχαίρι που καρφώθηκε στην πλάτη της ξύλινης φιγούρας. Ο Ρατζίν προσγειώθηκε ελαφρά, αθόρυβα. Ο «Ρατζίν» που ακόμα στεκόταν ατάραχα μπροστά στην ξύλινη φιγούρα εξαφανίστηκε.

Πρώτη τεχνική: Φεγγάρι στο Ποτάμι

[Ιλίντιεν Άτρας]

Η Ιλίντιεν μόλις που είχε τελειώσει το τρέξιμο, τρέξιμο μέσα από το δάσος, πάνω από πέτρες, οτιδήποτε έφερνε σε ανώμαλο έδαφος. Στο τέλος, τρέξιμο με το Φιν. Δεν υπήρχε νόημα να πολεμά μαζί του αν δεν μπορούσαν να συντονιστούν. Δεν είχε, επίσης, νόημα να πολεμά μαζί του αν δεν μπορούσε να επανέλθει στο πλάι του αν έπεφτε ή αν λαχάνιαζε.

Στο διάδρομο δε συνάντησε κανέναν. Όλες οι φωνές έρχονταν από το προαύλιο, από άλλους ορόφους. Εκτός από μία. Φωνή δεν ήταν, ήταν ανάσα και συγκεκριμένα, πνοή κάποιου που προσπαθεί. Όχι, δεν ήταν βαριά, κάποιος που δεν ήταν Ξωτικό δε θα την άκουγε.

Ανασηκωσε τα φρύδια. Της φάνηκε γνωστή αυτή η αναπνοή, ο ρυθμός, η ταχύτητα της. Ανήκε σε ένα παιδί που είχε καιρό να μάθει νέα του. Δεν ακούγονταν καν παιδικός ο ρυθμός, όμως η αφοσίωση, η προσήλωση, ήταν εκεί.

Η Ιλίντιεν είδε πρώτα τη σκιά του Ρατζίν. Ο υπόλοιπος κρύβονταν πίσω από την κούκλα εξάσκησης. Δεν ήξερε και πολλά από Αλ-Ρασιντ, δεν την ένοιαξε ποτέ να αφιερώσει το χρόνο να μάθει τις τεχνικές του, μόνο να τις αναγνωρίσει και να τις αποκρούσει και ότι είχε δει από τον Ούμπρο, γεγονός που την ξάφνιασε όταν έπιασε τον εαυτό της να έχει περιέργεια για τον τρόπο που δούλευε ο Ρατζίν.

"Ποτέ δεν είναι αργά" σκέφτηκε και μπήκε στην αίθουσα.

Η Ιλίντιεν προσπέρασε τον κλώνο του όχι-και-τοσο-μικρου-πια Ρατζίν, έπιασε την κούκλα εξάσκησης και την έβαλε στην άκρη, με σκοπό να μάθει εκείνη από το μαθητή της.

"Να δοκιμάσουμε με πραγματικό στόχο;" Ρώτησε με φωνή καλωσορίσματος και πήρε τη θέση της κούκλας εξάσκησης, με τα χέρια να κρέμονται ήρεμα

[Ρατζίν Ισίκ]

Βήματα που πλησίαζαν. Μια ψηλή φιγούρα. Η Καθηγήτρια Άτρας. Το πρόσωπο του Ρατζίν παρέμεινε φαινομενικά γαλήνιο, αλλά μια μικρή ρυτίδα εμφανίστηκε ανάμεσα στα φρύδια του, πολύ αχνά. Από όλους τους Καθηγητές της Ακαδημίας, ίσως και απ΄ όλα τα άτομα μάλιστα, η Καθηγήτρια αυτή ήταν το άτομο που προβλημάτιζε περισσότερο τον Ρατζίν. Ξωτικό. Ευγενής. Πολεμιστής. Άτρας.

Ο σφυγμός του επιταχύνθηκε για λίγες στιγμές. Η οικογένεια και οι πρόγονοι του Ρατζίν, τώρα νομάδες, διασκεδαστές, θεματοφύλακες προφορικής γνώσης και σοφίας είχαν υποφέρει πολύ από τα Ξωτικά, και κρατούσαν τις αναμνήσεις ζωντανές. Το «Άτρας» ήταν ένα από τα τέρατα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς για να τρομάζουν τα παιδιά, να τα συνετίζουν. Να τα προετοιμάζουν.

Ο τόνος της φωνής δεν υποδήλωνε πρόκληση. Η γλώσσα του σώματος δεν δημιουργούσε αίσθημα κινδύνου. Αν και στο παρελθόν διακριτικά είχε προσπαθήσει να αποφύγει την προσοχή της στα μαθήματα, η Καθηγήτρια δεν είχε υπάρξει ποτέ παράλογη μαζί του. Και, οι παραδόσεις έλεγαν, το Άτρας δεν ήταν τέρας που λειτουργούσε με πονηριά και δολοπλοκία. Το Άτρας έπαιρνε αμέσως και χωρίς προφάσεις ό,τι ήθελε, χρησιμοποιώντας τη δύναμη και τη ρώμη του.

«Καθηγήτρια Άτρας. Καλησπέρα.» είπε με ήρεμη φωνή. Εξάσκηση με πραγματικό στόχο? Ήξερε η Καθηγήτρια τι μπορούσε να κάνει? Ίσως όχι, τουλάχιστον όχι πλήρως. Και αν…αν την αιφνιδίαζε? Αν μπορούσε να καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα και να διαφύγει για πάντα από την Ακαδημία? Κάποιοι πίσω στην έρημο ίσως να έλεγαν ότι άξιζε. Αλλά αυτοί δεν την είχαν αντικρύσει ποτέ στα μάτια. Ο Ρατζίν πήρε την απόφασή του.

«Ναι, αν αυτό επιθυμείτε. Θα χρησιμοποιήσετε το Σθένος?» είπε ήρεμα και ευγενικά. Με το Σθένος, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί ούτε κάποιο ατύχημα. Είχε πετάξει την ευκαιρία του. Ο τόνος του δεν ήταν τόνος περηφάνιας, τόνος κάποιου που δήλωνε ότι «χα, μπορώ να πληγώσω ακόμα και ένα Καθηγητή!». Αλλά μπορούσε, αν οι συνθήκες ήταν τέτοιες. Όλοι είναι πολύ πιο ευάλωτοι απ’ όσο πιστεύουν, ο δυνατότερος Πολεμιστής μπορούσε να ηττηθεί σε ενέδρα, ή σε άτυχη στιγμή, ή στον ύπνο του. Και ο Ρατζίν είχε στη διάθεσή του ό,τι είχε να προσφέρει ο Αλ Ρασίντ. 

[Ιλίντιεν Άτρας]

Η Ιλίντιεν εξέτασε γρήγορα, αλλά προσεκτικά το Ρατζίν, για να διαπιστώσει πως ο νεαρός ήταν ξαφνικά σε ετοιμότητα.

"Φυσικά" σκέφτηκε και χαμογέλασε ελαφρά στο νεαρό, πράγμα για το οποίο ήταν σίγουρη πως κανείς τρομοκρατημένος Σοβερινος δεν την είχε ικανή.

"Όχι," του απάντησε απλά στην ερώτησή του και πήρε θέση στο κέντρο της αίθουσας εξάσκησης. ", σε εμπιστεύομαι."

Όντως, όσα είπε ήταν αλήθεια. Είχε εμπιστοσύνη στις ικανότητες των Πολεμιστών μαθητών και στη δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζονταν τις τεχνικές. Δικοί της μαθητές ήταν και -αν και η επαφή της με το Ρατζίν ήταν ελάχιστη- αν δεν εμπιστεύονταν τον ίδιο της τον κόπο ή τον κόπο του Λαντριαν και της Σαγιάνε, τότε αυτό σήμαινε πως δεν εμπιστεύονταν και τους συμπολεμιστές της.

Η ζωή των Πολεμιστών ήταν μία μάχη καθημερινή, ακόμη κι αν δεν βρίσκονταν σε πόλεμο. Βασική αρχή ήταν η εμπιστοσύνη, η ικανότητα να εμπνέει ασφάλεια ο ένας στον άλλο. Μέσα από το μονοπάτι της εμπιστοσύνης μπορούσαν να εναρμονιστούν οι ιδιαιτερότητες που έβαζε ο καθένας στις τεχνικές του, να μάθουν να συνδυάζονται, να αλληλοσυμπληρώνονται. Σημαντική στρατηγική αποτελούσε πάντα η γνώση για τον τρόπο που μάχεται ο αντίπαλος αλλά, στο  νου της Ιλίντιεν είχαν αποτυπωθεί δυο λόγια που είχε διαβάσει για τον πρόγονο της, τον Μανκουεντάνο Άτρας: "Βαδίζει στο μονοπάτι της νίκης εκείνος που γνωρίζει πώς πολεμά ο σύντροφος."

Της είχε κάνει εντύπωση από μικρή ότι ο Μανκουεντάνο χρησιμοποίησε τον όρο σύντροφος και όχι σύμμαχος. Αργότερα, στο μανιπουλο 8, κατάλαβε γιατί ο πρόγονος της είχε κάνει εκείνη την επιλογή.

"Ωραίες μέρες" αφουγκραζονταν τις σκέψεις της και παρατήρησε πως δεν τις διαποτιζε πια η παλιά μελαγχολία. Αυτή η αλλαγή πήγαζε από τη συνειδητοποίηση πως μπορούσε να αντλήσει από εκείνες τις ωραίες μέρες, για να φτιάξει καινούριες. Κάτι τέτοιο σκόπευε να κάνει.

Η Ιλίντιεν άνοιξε τα πόδια στο ύψος των ώμων, λύγισε ελαφρά τα γόνατα και έκλεισε τα μάτια. Αυτή ήταν η προσέγγισή της στους κλώνους του Αλ-Ρασιντ, προσέγγιση που χρωστούσε στο Δάσκαλο και ακόμη περισσότερο, στις δυνάμεις της Βεστέλ.

Είχαν περάσει χρόνια από την πρώτη τους εξάσκηση, αλλά η αντίληψη του αιθέρα του αντιπάλου παρέμενε φρέσκια για την Ιλίντιεν. Η αλήθεια που δίσταζε να παραδεχτεί βέβαια ήταν πως τώρα πια ίσως να αντιλαμβάνονταν τον Αιθέρα καλύτερα από παλιά. Ίσως να ήταν η ιδέα της. Ότι κι αν συνέβαινε όμως, όφειλε να το εξακριβώσει και ο Ρατζίν της είχε δώσει μια υπέροχη ευκαιρία για να εξασκηθούν για περισσότερους από έναν στόχους.

Η Ιλίντιεν ανεπνευσε με ηρεμία και του είπε με πραότητα: "Όποτε αισθάνεσαι έτοιμος."

[Ρατζίν Ισίκ]

Ο Σοβερίνος ξαφνιάστηκε από την απάντησή της. Ήταν άραγε τόσο σίγουρη ότι μπορούσε να τον αποκρούσει? Ναι....σίγουρα έβγαζε νόημα. Ήταν Καθηγήτρια, και ο Ρατζίν είχε ακούσει αρκετά -και σίγουρα όχι όλα- για την εμπειρία της σε πραγματική μάχη. Ήξερε περισσότερα...ήταν ικανότερη...αλλά ανάθεμα, είχε μελετήσει το Προσκύνημα του Αλ' Ρασίντ όσο περισσότερο μπορούσε, και είχε φτάσει στα όρια των δυνατοτήτων του, ή έτσι πίστευε! Δεν αρκούσε? Δεν μπορούσε να πάει παραπέρα, τουλάχιστον όχι από τεχνικής άποψης. Η εμπειρία θα αργούσε να έρθει....πώς θα μπορούσε να προχωρήσει από το σημείο που βρισκόταν?!

"Μάλιστα." είπε χωρίς συναίσθημα και πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν θα έκανε υπερβολικά πράγματα, αλλά αυτό που έκανε θα το έκανε σωστά.

Πέπλο του Αλ Ρασίντ, και αισθάνθηκε σαν η θερμοκρασία του σώματός του να έπεσε. Δεν ακουγόταν η ανάσα του, ο χτύπος της καρδιάς του, και κάθε αίσθηση Αιθέρα που προερχόταν από τον Ρατζίν εξαφανίστηκε, πραγματικά σαν να μην ήταν εκεί.

Σκίες του Αλ Ρασίντ πάνω του, αλλά δεν φάνηκε τίποτα καθώς και οι τρεις σκιές ήταν ακριβώς πάνω στο σώμα του, σαν να ήταν μόνος του.

Όνειρο του Αλ Ρασίντ και ο Σοβερίνος εμφανίστηκε πίσω από την Ιλίντιεν, 3 μέτρα μακριά της, 2 μέτρα από το έδαφος, ώστε να μην ακουστεί το παραμικρό πάτημα.

Με απόλυτη ακρίβεια, το χέρι του Σοβερίνου έκανε μια εκρηκτική κίνηση σαν μαστίγιο και πέταξε το μαχαίρι του στην πλάτη της Καθηγήτριας, σιωπηλό και θανατηφόρο.

Ενώ όλα αυτά συνέβησαν, ο "Ρατζίν" στεκόταν ακόμα μπροστά στην Ιλίντιεν στην αρχική του θέση, οι τρεις εικόνες σαν μία.