Βήματα που πλησίαζαν. Μια ψηλή φιγούρα. Η Καθηγήτρια Άτρας. Το πρόσωπο του Ρατζίν παρέμεινε φαινομενικά γαλήνιο, αλλά μια μικρή ρυτίδα εμφανίστηκε ανάμεσα στα φρύδια του, πολύ αχνά. Από όλους τους Καθηγητές της Ακαδημίας, ίσως και απ΄ όλα τα άτομα μάλιστα, η Καθηγήτρια αυτή ήταν το άτομο που προβλημάτιζε περισσότερο τον Ρατζίν. Ξωτικό. Ευγενής. Πολεμιστής. Άτρας.
Ο σφυγμός του επιταχύνθηκε για λίγες στιγμές. Η οικογένεια και οι πρόγονοι του Ρατζίν, τώρα νομάδες, διασκεδαστές, θεματοφύλακες προφορικής γνώσης και σοφίας είχαν υποφέρει πολύ από τα Ξωτικά, και κρατούσαν τις αναμνήσεις ζωντανές. Το «Άτρας» ήταν ένα από τα τέρατα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς για να τρομάζουν τα παιδιά, να τα συνετίζουν. Να τα προετοιμάζουν.
Ο τόνος της φωνής δεν υποδήλωνε πρόκληση. Η γλώσσα του σώματος δεν δημιουργούσε αίσθημα κινδύνου. Αν και στο παρελθόν διακριτικά είχε προσπαθήσει να αποφύγει την προσοχή της στα μαθήματα, η Καθηγήτρια δεν είχε υπάρξει ποτέ παράλογη μαζί του. Και, οι παραδόσεις έλεγαν, το Άτρας δεν ήταν τέρας που λειτουργούσε με πονηριά και δολοπλοκία. Το Άτρας έπαιρνε αμέσως και χωρίς προφάσεις ό,τι ήθελε, χρησιμοποιώντας τη δύναμη και τη ρώμη του.
«Καθηγήτρια Άτρας. Καλησπέρα.» είπε με ήρεμη φωνή. Εξάσκηση με πραγματικό στόχο? Ήξερε η Καθηγήτρια τι μπορούσε να κάνει? Ίσως όχι, τουλάχιστον όχι πλήρως. Και αν…αν την αιφνιδίαζε? Αν μπορούσε να καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα και να διαφύγει για πάντα από την Ακαδημία? Κάποιοι πίσω στην έρημο ίσως να έλεγαν ότι άξιζε. Αλλά αυτοί δεν την είχαν αντικρύσει ποτέ στα μάτια. Ο Ρατζίν πήρε την απόφασή του.
«Ναι, αν αυτό επιθυμείτε. Θα χρησιμοποιήσετε το Σθένος?» είπε ήρεμα και ευγενικά. Με το Σθένος, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί ούτε κάποιο ατύχημα. Είχε πετάξει την ευκαιρία του. Ο τόνος του δεν ήταν τόνος περηφάνιας, τόνος κάποιου που δήλωνε ότι «χα, μπορώ να πληγώσω ακόμα και ένα Καθηγητή!». Αλλά μπορούσε, αν οι συνθήκες ήταν τέτοιες. Όλοι είναι πολύ πιο ευάλωτοι απ’ όσο πιστεύουν, ο δυνατότερος Πολεμιστής μπορούσε να ηττηθεί σε ενέδρα, ή σε άτυχη στιγμή, ή στον ύπνο του. Και ο Ρατζίν είχε στη διάθεσή του ό,τι είχε να προσφέρει ο Αλ Ρασίντ.