Υδροστροβιλος στο κεφάλι της ... [Νόμεν]

[Λύριεν Μαρκιέλ]

Χειμώνας 1306



Η Λυριεν ετριψε το γοφό της.Πονουσε από την πτώση.Αλλα ήταν συνηθισμένη σε κάτι τέτοια.Σκουπισε τα δάκρυα της και προσπάθησε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις της. Φυσικα αυτό ήταν δύσκολο,μιας και γυρνούσαν τόσα διαφορετικά θέματα που είχε ανοιχτά.

Σηκώθηκε αργά,και αφού είδε ότι δεν παραπατάει από τον πόνο,πήγε να φτιάξει ένα ζεστό ρόφημα.

Τα χέρια της ήταν κρύα κι πιάνοντας την ζέστη κούπα,χαλάρωσε λίγο.Εκατσε στη μεγάλη γαλάζια μαξιλαρα τηςκι αποφάσισε να του γράψει ένα γράμμα.Συνειδητοποιησε ότι όταν ο Νομεν την κοίταζε,έχανε τα πάντα κάτω από τα πόδια της.Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ένιωθε όντως αυτά τα συναισθήματα.Ισως αν το πήγαιναν πιο αργά,να είχε την ευκαιρία να της δείξει ποιός είναι.Γιατι τώρα,μιλούσαν μόνο για εκείνη και το ένιωσε λίγο σαν να έμπαινε απότομα στα προσωπικά της.

Σηκώθηκε και κάθισε στο γραφείο της .Πήρε έναν πάπυρο,τον ισιωσει λίγο γιατί ήταν τσαλακωμενος όπως πάντα."Πρέπει να τακτοποιήσω αυτό το γραφείο" σκέφτηκε, καθώς έψαχνε το μελανοδοχείο.Το βρήκε, αλλά μετά έψαχνε την πένα...Και ήταν και στολισμένη η βάση της,ξεχώριζε υποτίθεται,για αυτό το λόγο την είχε φτιάξει.Αφου άνοιξε τα συρτάρια,κοίταξε κάτω από στιβες σχεδίων,κάτω από το γραφείο, θυμήθηκε ότι την είχε στην κουζίνα της! Αφού την πήρε στα χέρια της ,έκατσε αργά στην καρέκλα της,πονούσε ακόμα.Αποφασισε να γράψει...

"Τι όμως?"  μορφασε παράξενα.

"Καλησπέρα Νομεν.

Συγγνώμη για αυτή τη συμπεριφορά.Δεν είμαι έτσι συνήθως.Αλλα ,να, μου κόβονται λίγο τα πόδια όταν είμαστε μαζί και θα ήθελα να το πάμε πιο αργά...Πως θα σου φαινόταν να αλληλογραφουσαμε και να λέγαμε" κάπου εκεί σταμάτησε.Τι να έλεγαν?Η πρώτη σκέψη ήταν να τσαλακώσει και να πετάξει τον πάπυρο.Αλλα επέλεξε να συνεχίσει.

"...για τα παιδικά μας χρόνια,για αρχή? Λοιπόν, εσύ που μεγάλωσες? Έχεις αδέρφια?Από μικρός ήθελες να γίνεις καθηγητής?

Όπως καταλαβαίνεις,είναι μια μεγάλη συγγνώμη όλο αυτό.Θελω να κάνουμε παρέα.Θελω να σε γνωρίσω καλύτερα.Αν θέλεις,γράψε μου"

Δεν ήξερε πώς να κλείσει το γράμμα...

"Λυριεν" απλά.

Αργά,περπάτησε στο διάδρομο και βρήκε το γραφείο του Νομεν.Δεν είχε ταμπέλα, αλλά τον είχε δει να βγαίνει από εκεί.Του πέρασε το γράμμα από κάτω,αφού δεν άκουσε κανέναν θόρυβο.

Αργά αργά,γύρισε στο γραφείο της κι έμεινε να κοιτάζει το ταβάνι.

                   

[Νόμεν Γενμάλ]

Ο ήχος του γράμματος κάτω από την πόρτα δεν του πέρασε απαρατήρητος. Όποιος και να ήταν όμως μπορούσε να περιμένει. Λες να είναι εκείνη; Η μικρή φωνή στο μυαλό του μίλησε, αλλά ο ίδιος το απέρριψε. Είχε περάσει αρκετή ώρα, έπρεπε έτσι και αλλιώς να βγει από το μπάνιο του. Πήρε μια πετσέτα και σκούπισε αρχικά τα μακρυά μαλλιά του. Μετά πέρασε στο υπόλοιπο σώμα. Διάφορα σημάδια από την προηγούμενη ζωή του, πριν το Θεραπευτήριο της Φιράλ, μια ζωή που είχε ξεχάσει, αλλά όχι ολότελα. Ένα μικρό κομμάτι ζούσε ακόμα μέσα του.

Δεν ήταν υπερήφανος για τις πράξεις του. Σίγουρα θα μπορούσε να πράξει καλύτερα, αλλά ήταν νέος, ορφανός και χωρίς μυαλό. Έχοντας γεννηθεί κάπου στα σοκάκια της Φιραλ, από μια μάνα που δεν γνώρισε ποτέ, μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο της πόλης. Από μικρός έδειξε σημάδια ιδιαίτερης ευφυΐας και χειρισμού των δυνάμεων του. Νεκρομάντης και Θεραπευτής. Δύο πόλοι, δύο τόσο διαφορετικές προοπτικές που μπορούσαν να βοηθήσουν η μία την άλλη, αλλά τότε το μόνο που σκεφτόταν ήταν να δείξει δύναμη στους νταήδες των δρόμων. Στην εφηβεία του, γνώρισε τον Πρώτο Δάσκαλό του. Έναν ψαρά νεκρομάντη που έμελλε να γίνει ο Βαλησίνος που στο τέλος έπρεπε να δολοφονήσει. Γιατί αυτό όριζαν εκείνοι. Ποιοι; Οι Άρχοντες των δρόμων, η φατρία των Δολοφόνων, που οι άκρες τους και η επιρροή τους έφθαναν σε όλη την Ήθεριντ.

Ντύθηκε και περπάτησε μέχρι την πόρτα του γραφείου του. Το γράμμα τον περίμενε ακόμα εκεί. Ένα μέρος του είχε συρθεί κάτω από το χαλί. Ο Νόμεν το πήρε στα χέρια του, και άρχισε να το διαβάζει. Ένα μειδίαμα στα χείλια του εμφανίστηκε βλέποντας τον βιαστικό, γλυκό της γραφικό χαρακτήρα. Η Λύριεν είχε τρομάξει, και είχε κάνει πίσω. Σίγουρα είχε έλλειψη αυτοπεποίθησης από κάποιον που την είχε πληγώσει. Ήθελε να αισθανθεί σιγουριά και κάποιος έπρεπε να της το παρέχει σε πλήρη μορφή. Ο Νόμεν άφησε το γράμμα πάνω στο γραφείο και βγήκε από την πόρτα με βιασύνη. Περπάτησε μέχρι την δική της πόρτα, και έκανε να χτυπήσει με τον κόμπο του δαχτύλου του. Αντί αυτού, την άνοιξε κατευθείαν. Μπαίνοντας μέσα την είδε να κοιτάει το ταβάνι. Χωρίς να δώσει σημασία έκατσε σε μια από τις καρέκλες που βρήκε χωρίς εφευρέσεις επάνω.

Έμεινε να την κοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα, το άρωμα της έκανε πάλι την εμφάνισή του, και ο ίδιος ανατρίχιασε.

«Γεννήθηκα μάλλον στην Φιράλ. Δεν γνώρισα ούτε μητέρα ούτε πατέρα. Το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσα, αν και τότε δεν το καταλάβαινα, ήταν το πραγματικό μου σπίτι. Οι γυναίκες που μας φρόντιζαν, μας έδωσαν ορισμένες αρχές. Αν και εγώ δεν τις ακολουθούσα ποτέ. Όμως έμειναν στο υποσυνείδητο μου και μου χρησίμευσαν στην δεύτερη ζωή μου. Η πρώτη ζωή ήταν ένα λάθος. Ήμουν… ήμουν δολοφόνος. Εκπαιδευμένος από τους καλύτερους του είδους, ήξερα πως να σκοτώσω και να μην το καταλάβει κανείς. Στην εφηβεία μου πλέον έβγαζα τα δικά μου χρήματα μέσα από δολοφονίες ευγενών, άπιστων ανδρών και γυναικών και κόσμου που δεν είχε να πληρώσει τα δανικά του. Φρόντιζα να τους τρομάζω αρκετά, μέχρι λίγο πριν τον θάνατο, και εκείνοι ξεπλήρωναν το χρέος τους. Όχι, δεν είχα ποτέ βλέψεις να γίνω καθηγητής…»

[Λύριεν Μαρκιέλ]

Η Λυριεν καθόταν στο γραφείο της και κουνούσε νευρικά τα πόδια της Μέσα στο κεφάλι της ένας υδροστροβιλος κανονικός...

"Τι έκανα...Τι αυθόρμητη κίνηση ήταν αυτή...Μα ποτέ δεν σκέφτομαι λίγο...Από τη μία ήθελα να πάω μαζί του, από την άλλη τον παράτησα συξυλο ...Ήθελα να το πάμε αργά... Αλλά βιαζομουν στην αρχή...Και μετά...Ω Θεοί!!!Αυτό βρήκα? Να του γράψω ένα τόσο παιδιάστικο γράμμα?"

Η Βαλησινη μάλωνε τον εαυτό της.Η ώρα περνούσε και από αμηχανία δεν ήξερε τι να κάνει.Αρχισε να τακτοποιεί το γραφείο της,μήπως και αλλάξει η διάθεση της.Αλλα το μυαλό της ήταν σε εκείνον.Και στον άλλον... Αυτό ήταν το βασικό της πρόβλημα.Οταν το συνειδητοποιησε, σταμάτησε ότι έκανε.Εκεινος ήταν τόσο δυναμικός,ήταν πολεμιστής,ήταν..."ΉΤΑΝ" είπε δυνατά,έτοιμη να ξεσπάσει σε λυγμούς όπως κάθε φορά που τον  σκεφτόταν...Μα δεν γινόταν..Πέρασε τόσα και τόσα τον τελευταίο καιρό,που πραγματικά ήταν ο τελευταίος σύντροφος που θα έπρεπε να σκεφτεί!!!

"Ω Θεά μου" αναστεναξε κι έπαιξε νευρικά με το μενταγιόν της Θεάς Ωκεανίας που είχε περασμένο στο λαιμό της.Παντα της έδινε δύναμη όταν το κρατούσε.Ειδικα από τότε που γύρισε από την παραλία.Κοιταξε το ταβάνι αναστεναζοντας και ...

Ανοίγει η πόρτα ξαφνικά και μπαίνει ο Νομεν!!!Και όχι μόνο, έκατσε κιόλας κατευθείαν!!!Η Λυριεν έμεινε με ανοιχτο το στόμα,μα πριν μιλήσει καν, ο κούκλος καθηγητής που το βλέμμα του την αιχμαλώτισε για ακόμα μια φορά,ξεκίνησε να μιλάει για ...Για τα πάντα...

Καθώς τον άκουγε η Βαλησινη,ένιωσε ένα τεράστιο σφίξιμο στην καρδιά.Δεν ήταν τόσο ήρεμα τελικά τα παιδικά του χρόνια...Πριν ακόμα τελειώσει,η Λυριεν πήγε τρέχοντας σχεδόν επάνω του και καθώς ήταν καθισμένος στην καρέκλα,τον πήρε αγκαλιά.Οχι ερωτική.Οχι αυτή τη φορά.Ηταν προστατευτική αγκαλιά.Ηθελε να τον ηρεμήσει,κι έβαλε απαλά το κεφάλι του στο στήθος της.Ο Νομεν σταμάτησε να μιλάει.Η Λυριεν του χάιδευε τα βρεγμένα του μακριά μαλλιά.Πηρε τα χέρια του και τα έβαλε γύρω από τη μέση της.

Τελικα ίσως οι δρόμοι τους να συναντήθηκαν τώρα, γιατί υπήρχε κάποιος λόγος.Μονο η Θεά Ωκεανία ξέρει...

Η ανάσα της ήταν ήρεμη και ένιωθε μέχρι και τον χτύπο της καρδιάς του.Οταν ηρέμησε λιγάκι ο Νομεν,η Λυριεν έκανε μισό βήμα πίσω και έβαλε το πρόσωπο του στα χέρια της.Τον κοίταξε μέσα σ' αυτά τα μάτια που την μαγνήτισαν ακόμα μια φορά.

"Συγγνώμη,δεν ήξερα..." Απολογήθηκε με τρεμαμενη φωνη...Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει...