Χειμώνας 1306
Η Λυριεν ετριψε το γοφό της.Πονουσε από την πτώση.Αλλα ήταν συνηθισμένη σε κάτι τέτοια.Σκουπισε τα δάκρυα της και προσπάθησε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις της. Φυσικα αυτό ήταν δύσκολο,μιας και γυρνούσαν τόσα διαφορετικά θέματα που είχε ανοιχτά.
Σηκώθηκε αργά,και αφού είδε ότι δεν παραπατάει από τον πόνο,πήγε να φτιάξει ένα ζεστό ρόφημα.
Τα χέρια της ήταν κρύα κι πιάνοντας την ζέστη κούπα,χαλάρωσε λίγο.Εκατσε στη μεγάλη γαλάζια μαξιλαρα τηςκι αποφάσισε να του γράψει ένα γράμμα.Συνειδητοποιησε ότι όταν ο Νομεν την κοίταζε,έχανε τα πάντα κάτω από τα πόδια της.Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ένιωθε όντως αυτά τα συναισθήματα.Ισως αν το πήγαιναν πιο αργά,να είχε την ευκαιρία να της δείξει ποιός είναι.Γιατι τώρα,μιλούσαν μόνο για εκείνη και το ένιωσε λίγο σαν να έμπαινε απότομα στα προσωπικά της.
Σηκώθηκε και κάθισε στο γραφείο της .Πήρε έναν πάπυρο,τον ισιωσει λίγο γιατί ήταν τσαλακωμενος όπως πάντα."Πρέπει να τακτοποιήσω αυτό το γραφείο" σκέφτηκε, καθώς έψαχνε το μελανοδοχείο.Το βρήκε, αλλά μετά έψαχνε την πένα...Και ήταν και στολισμένη η βάση της,ξεχώριζε υποτίθεται,για αυτό το λόγο την είχε φτιάξει.Αφου άνοιξε τα συρτάρια,κοίταξε κάτω από στιβες σχεδίων,κάτω από το γραφείο, θυμήθηκε ότι την είχε στην κουζίνα της! Αφού την πήρε στα χέρια της ,έκατσε αργά στην καρέκλα της,πονούσε ακόμα.Αποφασισε να γράψει...
"Τι όμως?" μορφασε παράξενα.
"Καλησπέρα Νομεν.
Συγγνώμη για αυτή τη συμπεριφορά.Δεν είμαι έτσι συνήθως.Αλλα ,να, μου κόβονται λίγο τα πόδια όταν είμαστε μαζί και θα ήθελα να το πάμε πιο αργά...Πως θα σου φαινόταν να αλληλογραφουσαμε και να λέγαμε" κάπου εκεί σταμάτησε.Τι να έλεγαν?Η πρώτη σκέψη ήταν να τσαλακώσει και να πετάξει τον πάπυρο.Αλλα επέλεξε να συνεχίσει.
"...για τα παιδικά μας χρόνια,για αρχή? Λοιπόν, εσύ που μεγάλωσες? Έχεις αδέρφια?Από μικρός ήθελες να γίνεις καθηγητής?
Όπως καταλαβαίνεις,είναι μια μεγάλη συγγνώμη όλο αυτό.Θελω να κάνουμε παρέα.Θελω να σε γνωρίσω καλύτερα.Αν θέλεις,γράψε μου"
Δεν ήξερε πώς να κλείσει το γράμμα...
"Λυριεν" απλά.
Αργά,περπάτησε στο διάδρομο και βρήκε το γραφείο του Νομεν.Δεν είχε ταμπέλα, αλλά τον είχε δει να βγαίνει από εκεί.Του πέρασε το γράμμα από κάτω,αφού δεν άκουσε κανέναν θόρυβο.
Αργά αργά,γύρισε στο γραφείο της κι έμεινε να κοιτάζει το ταβάνι.