Πίσω από την σκιά του δέντρου [Ανοιχτό για όλους]

[Σαγιάνε Ασάχι]

Το χέρι της κινήθηκε γρήγορα. Πιο γρήγορα από κάθε φορά και γράπωσε τον καρπό του. Ένιωσε ενα στιγμιαίο πονο όπως πάντα και μετά... Έφερε τον Βίλιτοφ κοντα της και τον κοιταξε στα μάτια σοβαρά.

"Δες προσεκτικά" Ειπε καθώς ήξερε πως το φίδι θα άρχιζε απο ώρα σε ώρα να κινείται. Το χέρι της στιγμη δεν άφησε τον καρπο του νεαρού. Τα μάτια της δεν άφηναν τα δικα του. Ήθελε σε κάθε αλλαγή του να διερευνεί τον εσωτερικό του κόσμο. Τότε θα μπορούσε να τον φτάσει.

"Κανείς δεν έχει επιλογή" Είπες. "Όντως, κανείς. Ή μάλλον ελάχιστοι. Νομίζεις το ήθελα;" Ρώτησε και τον ταρακούνησε. "Κοίτα" Είπε ξανά.

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Το δεύτερο λάθος του, το να χάσει κάθε συγκέντρωση, το πλήρωσε μόλις.

Το γράπωμα της Σαγιάνε ήταν δυνατό, υπερβολικά δυνατό και δεν του άφησε περιθώρια να ξεφύγει. Τα μα΄τια του αιχμαλωτίστηκαν στα δικά της και το βλέμμα του χαράχτηκε από μια παιδιάστικη οργή και έντονο παράπονο.

Είχε εκνευριστεί με τον εαυτό του μα και με την Καθηγήτρια.

Τα μάτια του έπεσαν στο κορμί της και τη προσοχή τους απαίτησε το σχέδιο από μελάνη που ήταν ζωγραφισμένο στο γυμνό της κορμί. Αλλη μια φορα. Άλλη μια φορά είχε παρατηρήσει το κεφάλι του φιδιού στο λαιμό της να μετακινείται, μα συχνά το μυαλό τείνει να παίζει παιχνίδια τις προχωρημένες ώρες και στις έντονες συζητήσεις. Μα τω΄ρα; ήταν όντως παραίσθηση; Όχι, μετακινήθηκε σαν πραγματικό ερπετό και ο Βίλιτοφ αποτραβήχθηκε σοκαρισμένος.

"Τι-τι μαγεία είναι αυτό;" ξεφώνισε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του στην Ακαδημία έτσι τρομαγμένος.

Όπως το ακολούθησε το βλέμμα του, πρόσεξε και κάτι ακόμα, κάτι ίσως χειρότερα. Μια πελώρια ουλή, παχιά σαν τρία δάχτυλα από τα χέρια του, τη διαπερνούσε. Αδύνατον, ένα τέτοιο πλήγμα και σε τέτοια έκταση, έπρεπε να ήταν θανάσιμο. Το κεφάλι του ρίχτηκε πάλι προς το πρόσωπό της: μπερδεμένο βλέμμα και πια τρομαγμένο για το τι θα ερχόταν.

[Σαγιάνε Ασάχι]

Δεν τον άφησε να φύγει πολύ μακριά της. Πέταξε το μαχαίρι από το ελεύθερο χέρι της χάμω και έπιασε και τον άλλο καρπό του. Άρχισε να του πιέζει τους καρπούς προς τα μέσα, σε μια υπερέκταση των κοκκάλων και των αρθρώσεων του. Τον έφτανε στα άκρα

"Πέτα τα αλλιώς θα σου σπάσω τους καρπούς σου. Χρόνος φυσικής επούλωσης, έξι μήνες" είπε παγωμένα κοιτάζοντας τον σοβαρά. "Πέτα τα"

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Πάγωσε. Και οι δυο του οι καρποί είχαν φυλακιστεί στις σφιχτές γροθιές της οι οποίες όσο περνούσε η ώρα έσφιζαν σαν σιδερένια δεσμά στα άκρα του. Αισθανόταν το δε΄ρμα του να πιέζεται ως τα κόκαλα τα οποία με τη σειρά τους έφταναν και ξεπερνούσαν τα όρια τους. Κράτησε για λίγο αντίσταση. Ήθελε να μάθει και τα δικά του όρια, να επιμείνει και να χρησιμοποιήσει τον πόνο προς όφελός του.

Έσφιξε δόντια και συνοφρυώθηκε  με το βλέμμα ακόμα καρφωμένο με εκείνο της Σαγιάνε. Οι ανάσες του έγιναν πιο βαθιές και κάποιες τις κρατούσε μέσα του.

Εισπνοή....

Την κράτησε.

Εκπνοή...

Μια ακόμα βαθιά ανάσα και πιο έντονη η οργή του μέσα.

Τα χέρια του είχαν μουδιάσει. Τα δάχτυλά του γύρω από τις λαβές των όπλων του είχαν ιδρώσει και έχαναν τη δύναμή του.

Ο ήχος του μετάλλου να συγκρούεται στο έδαφος αντήχησε και τα δυο στιλέτα του παρέμειναν παγωμένα χάμω, το ένα πλάι στο άλλο σαν να πέθαναν όταν τα άφησε από πάνω του. "Δεν νίκησες" της έφτυσε στα μουτρα.

[Σαγιάνε Ασάχι]

Ποστ χορογραφημένης μάχης που περιέχει συνεννοημένα auto hits για την πλοκή της ιστορίας

Με το που άφησε τα όπλα. η Σαγιάνε σταμάτησε αμέσως να ασκεί πίεση. Δεν περίμενε το φτύσιμο, αλλά δεν είχε σημασία πια έτσι κι αλλιώς. Ούτε αηδίασε, ούτε άλλαξε το ύφος. Το ίδιο παγωμένο βλέμμα τον κοιτούσε. Τα ίδια μπλε κενά μάτια. "Φυσικά και όχι, τώρα ξεκινάμε" απάντησε.

Γρήγορα τον τράνταξε τραβώντας το σώμα του προς τα πάνω της. Γύρισε τον κορμό της ελάχιστα και βάζοντας το πόδι τς ανάμεσα από τα δικά του, τον έριξε πίσω στο χώμα. Ανασηκώθηκε και κάθισε πάνω του, ο κορμός του ανάμεσα στα πόδια της. Κ΄ρατησε τα χέρια του στα πλάγια και με δύναμη έφερε το μέτωπο της να συγκρουστεί με τη μύτη του. Τον κοίταξε ξανά.

"Τιμωρία είπες. Όχι Βίλιτοφ,θα δεις την αντανάκλαση του εαυτού σου" είπε και μεταμόρφωσε το πρόσωπο της στο εριστικό, ειρωνικό και γεμάτο έπαρση ύφος του. Χαμογέλασε αυτάρεσκα, όπως είχε κάνει και ο ίδιος μετά το μάθημα της Ηθικής. Η πρώτη γροθιά τίναξε το πρόσωπο του στα δεξιά. Έβαλε σχεδόν όλη της την δύναμη, ήθελε να τον ζαλίσει.

"Πώς αισθάνεσαι που βρίσκεσαι από κάτω μου;" είπε ξανά κάνοντας νύξη στην κουβέντα τους μετά το μαθημα.

Κι άλλη γροθιά, αυτή τη φορά στο διάφραγμα, αποσκοπούσε να του βγάλει όλο τον αέρα από τα πνευμόνια του.

"Τιμή; Ηθική; Έλεος Βοήθεια; Λύπηση;" κι άλλη γροθιά

Ελευθέρωσε τελείως τα χέρια του και γραπώνοντας τον από τον γιακά τον έφερε κολλητά στο πρόσωπο της "Αν δεν είχα τιμή, θα ήσουν νεκρός. Αν δεν είχα ηθική δε θα χτυπούσα μαθητή μου. Αλλά μαθητή μου δε σε αναγνωρίζω..." είπε και έκανε να σηκωθεί..γύρισε το πρόσωπο από την άλλη και μετά ξανά σ' αυτόν...

"Ω ξέχασα, παίζω εσένα τώτα. Δεν έχω τιμή. Σωστά;" είπε με μάτι κενά και του έριξε ακόμα μια γερή γροθιά. Όσοι οι γροθιές γέμιζαν αίματα, τόσο η Σαγιάνε δε μπορούσε να κρατήσει τα συναισθήματα της. Θλίψη, βαθιά θλίψη έκδηλη στο πρόσωπο της.

"Θα ζητήσεις έλεος Βίλιτοφ, αλλιώς θα πεθάνεις εδώ. Εσύ στο χώμα και γω στη Σιράν" είπε και συνέχισε...

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Η ταχύτητά της ήταν εξωπραγματική. Σε διαφορετικές περιστάσεις θα τη ζήλευε και θα ευχόταν να μπορούσε και ο ίδιος να κατορθώσει τέτοιο συντονισμό κινήσεων.

Έπεσε στο χώμα και τότε ξεκίνησε το πραγματικό μάθημα. Δεν πρόλαβε να σηκώσει τα χέρια του, του τα κρατούσε όλη της τη δύναμη. Η θέση του ήταν κάτω, στο έδαφος, ίσως και χειρότερη από εκείνη των σκουληκιών. Τουλάχιστον αυτά είχαν επιλογή: να ξεφύγουν ή να παραμείνουν. Του Βίλιτοφ η θέση ήταν ήδη αποφασισμένη όπως άλλοτε στη ζωή του.

Το πρώτο χτύπημα τον ζάλισε, μα δεν τον ταρακούνησε. Το αίμα της μύτης του έκαιγε το δέρμα καθώς έτρεχε προς το πιγούνι. Το δεύτερο τον έπιασε απροετοίμαστο. Δεν κατέβαλε προσπάθεια να απαντήσει. Καταλάβαινε πολύ καλά πως οι ερωτήσεις της δεν έψαχναν απαντήσεις και οι απαντήσεις εκείνες ήταν οι γροθιές που τον τάραζαν.

Τρίτο χτύπημα. Η ανάσα του κόπηκε βίαια και όλος ο αέρας από μέσα του βιάστηκε να βγει. Το στέρνο του τον έκαψε και τον έτσουξε. Ισχυρές σουβλιές τον ζάλισαν και αισθανόταν πως έχανε τη γη από κάτω του. Ξανά, δεν έβγαλε κανέναν ήχο από αγνή περηφάνια.

Το τί ακολούθησε δεν μπορούσε να το θυμάται με λεπτομέρειες. Η φωνή της αντηχούσε στο κεφάλι του σαν εφιάλτης που του επισήμαινε τα μεγαλύτερά του λάθη.  Αν έπρεπε να αισθάνεται κάπως θα μπορούσε να σκεφτεί ένα κομμάτι πηλό. Ναι, ένα κομμάτι πηλό που με αγριότητα το γρονθοκοπανούσαν για να του δώσουν σχήμα. Μέσα στα αίματα και το τσακισμένο του κορμί θα σχημάτιζε τον εαυτό του, έτσι το έβλεπε αυτή, σίγουρα κάπως έτσι θα το έβλεπε.

Έβηξε γερά και μονάχα χολή και αίμα έτρεχαν από το στόμα του. Δεν μπορούσε να σηκωθεί, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα και όλα αυτά επειδή τόλμησε να αναφέρει τους προβληματισμούς και την εικόνα που του έπλασαν στο μυαλό κάποτε κάποιοι πριν από την Ασάχι και την κάθε Ασάχι. Πως μπορούσε να δει διαφορετικά τον κόσμο όταν εκείνοι που πάλευαν για το καλύτερο τον δολοφονούσαν εις το όνομα του σωστού και της τιμής;

Αγκομαχώντας δέχτηκε και τις επόμενες γροθιές, καθιστώντας τον πλέον ανίκανο να δει και να κουνηθεί. Στο τέλος ήταν απλά μια ανθρώπινη μάζα γεμάτη αίματα και μώλωπες . Οι ανάσες του έβγαινα σαν τσιριχτοί ήχοι από μέσα του: αργές και κοφτές. Ήθελε να ζητήσει έλεος. Δεν ήθελε να πεθάνει. Όχι ακόμα. Όχι τώρα. Μα αλίμονο, του ήταν αδύνατον να μιλήσει και να βγάλει τον οποιοδήποτε φθόγγο. Έλεος...

[Κέννα]

Είχε ξαναδεί την Σαγιάνε με τέτοια μανία, όμως ποτέ δεν την είδε να την εξαπολύει σε μαθητή. Αν ήταν να πάρει ένα μάθημα ο Βίλιτοφ το είχε παρει, τώρα όμως τον σκοτώνει.

"Θα ζητήσεις έλεος Βίλιτοφ, αλλιώς θα πεθάνεις εδώ. Εσύ στο χώμα και γω στη Σιράν"του φώναξε και μετά συνέχισε να τον χτυπά. Πλέον ο αντρας δεν θύμιζε σε τίποτα τον αλαζόνα που μπήκε στην αρένα με την καθηγήτρια. Πλέον ήταν ένα τσακισμενο σώμα που η μοίρα του ήταν αμφίβολη.

Η Κέννα έτρεξε και έπιασε το χέρι της καθηγήτριας λίγο πριν ξανά πέσει με δύναμη στο πρόσωπο του. "Αρκετά" φώναξε "Αν τον σκοτώσεις δεν θα έχει νόημα όλο αυτό"  Η Σαγιάνε έξαλλη τίναξε το χέρι της από το δικό της και για μια στιγμή πίστεψε πως θα χτυπούσε την ιδια αντί για τον Βίλιτοφ. Χωρίς να το σκεφτεί γονάτισε στο έδαφος και έσκυψε το κεφάλι σε μια στάση παράδοσης,"Ελεος" ψιθύρισε "Ζητάω έλεος, για αυτόν που δεν μπορεί να το ζητήσει μόνος του."

[Λάντριαν]

"Κύριε, κάτι κακό γίνεται, υπάρχει καυγάς!"

Όταν ένας μαθητής είχε έρθει και τον είχε βρει, ο Λάντριαν προσπάθησε να είναι καθησυχαστικός. Καυγάδες θα συνέβαιναν, ειδικά όταν εμπλέκονται πολεμιστές. Ναι, τους διδάσκεται πειθαρχία, αλλ΄αο Λάντριαν μπορούσε να καταλάβει, από προσωπικό βίωμα, αυτή την θέληση να παραβγει κανείς με τον άλλο, να μετρήσει τις ικανότητές του.

Μετά όμως, ο μαθητής εξήγησε. Και ο Λάντριαν έτρεξε, αφήνοντάς τον πίσω του.

Λίγο αργότερα, μια σκιά πέρασε για λί΄γο πάνω από τη σκηνή που εκτυλυσσόταν έξω από το μεγάλο κτίριο. Την αμέσως επόμενη στιγμή, ένας υπόκωφος, δυνατός ήχος ακούστηκε, το έδαφος σείστικε και σκόνη σηκώθηκε, καθώς ένας θεόρατος άντρας άνω των εκατό κιλών προσγειώθηκε δίπλα στη Σαγιάνε, πέφτοντας και αναπτύσσοντας ταχύτητα από ύψος άνω των 30 μέτρων.

Το χέρι του, μεγάλο και δυνατό, ακούμπησε στον ώμο της Σαγιάνε. Το άγγιγμά του απαλό.Δεν ήταν το άγγιγμα που χρησιμοποιεί κάποιος για να πονέσει, να κρατήσει, ή να επιβληθεί σε κάποιον, αλλά για να δηλώσει την παρουσία του και να τραβήξει την προσοχή του με μία ακόμα αίσθηση, την αφή.

"Αρκετά τώρα, Καθηγήτρια Ασάχι. Εδώ πρέπει να σταματήσει αυτό." είπε με τη βαθιά φωνή του. Παρά την κατάσταση, η φωνή του ήταν ήρεμη, με αυτοέλεγχο, η έκφρασή του ουδέτερη. Ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν χαμογελούσε. Οι λέξεις του ήταν προσεκτικά επιλεγμ΄ένες για να της θυμίσει τη θέση της, αντί να την πει "Σαγιάνε" ως συνήθως. Δεν είχε μαζί του κάποιο όπλο, ούτε φαινόταν να έχει την παραμικρή απειλή στην πόζα του, την παραμικρή ένδειξη ότι ΄ήθελε να εμπλακεί σε μια κόντρα, αλλά ταυτόχρονα, η ψηλή κορμοστασιά του ήταν αλύγιστη, και η φωνή του απόλυτα σταθερή.

[Σαγιάνε Ασάχι]

Η κίνηση της Κέννα την επανέφερε. Δε μπορούσε να μιλήσει; Σκουπίδι, σκέφτηκε. Σκουπίδι όποιος δεν ακολουθεί αυτό που ενστερνιζεται. Και η ίδια; Τι είχε κάνει!; Ήξερε πως ήταν ασταθής, αλλά όχι αυτό δε θα το δικαιολογούσε έτσι. Είχε χαθεί κάπου ανάμεσα στις επιδιώξεις της. Δεν ηξερε αν ο Βίλιτοφ άκουγε πια. Αυτή όμως ήταν μια αποτυχία για την ιδια.

"Όλα καλά Λάντριαν" Ειπε στο νεαρό άντρα εναποθέτοντας το χέρι της πάνω στο δικό του με ανάγκη στοργής. Του το έσφιξε. "Είμαι καλά"

Σηκώθηκε και κοιταξε το νεαρό αιμόφυρτο άντρα. Οχι, είχε ξεφύγει. Απέτυχε. Και αυτό ήταν και δικό της μάθημα.

Γονάτισε ευλαβικά δίπλα στον Βίλιτοφ. Τα δυο της χέρια σε γροθιές ακούμπησαν το χώμα. Έσκυψε το κεφάλι της και υποκλίθηκε μπροστά στο κουφάρι.

"Μάρτυρες μου όλοι εσείς" Είπε αναφερόμενη στην Κεννα, την Ιλιντιεν και τον Λάντριαν. "Διπλό χρέος. Ενα σε μένα και ένα σ αυτόν. Σ αυτόν χρέος μεγάλο που μπορεί να μου το ζητήσει. Και σε μένα αποτυχίας."
Πήρε το στιλέτο της και με μια γρήγορη κίνηση ακρωτηρίασε το μισό της παράμεσο του αριστερού χεριού.

"Αποτυχία. Και ένα μάθημα για μένα" Τελείωσε βγάζοντας ενα μαντήλι να καλυψει το δάχτυλο που αιμορραγούσε. Κοίταξε το μικρό μέρος του σώματος της. Στα 27 της είχε τον πρώτο ακρωτηριασμό. Τυχερή. Μάζεψε το δαχτυλο και το έδωσε στην Κέννα.
"Είναι δικό του. Όταν συνέλθει, θα του το δώσεις. Βοήθησε με τώρα να τον πάμε στο αναρωτήριο" Είπε καθώς είχε φάει και η ίδια μια μαχαιριά στην κοιλιά.

[Κέννα]

Ευτυχώς εμφανίστηκε ο καθηγητής Λαντριαν. Αν η Σαγιάνε δεν άκουγε αυτήν, σίγουρα θα άκουγε αυτον. Δεν πίστευε ιδιαίτερα στους θεούς όμως τώρα τους ευχαριστούσε.

Όλα γύρω πλέον κινούνταν σε διαφορετικό ρυθμό. Η Σαγιάνε ηρέμησε, άρχισε να λέει λέξεις και άλλες λέξεις όμως η Κέννα δεν άκουγε, είχε ακουμπήσει με το μέτωπο της στο έδαφος, ανακουφισμενη που τελείωσε αυτή η τρέλα.

Επανήλθε όταν της πέταξε ένα δάχτυλο, το δικό της δάχτυλο! Έντρομη η Κέννα την κοιταξε στα μάτια, "Είναι δικό του. Όταν συνέλθει, θα του το δώσεις. Βοήθησε με τώρα να τον πάμε στο αναρωτήριο" κούνησε καταφατικά το κεφάλι ακόμα και αν δεν καταλάβαινε τον λογο. Σηκώθηκε σοκαρισμένη ακόμα, έβαλε το χέρι του Βίλιτοφ γύρο από τον λαιμό της και τον σήκωσε όσο πιο απαλά μπορούσε. Ήταν τεράστιος όμως δεν θα ήταν πρόβλημα για αυτήν να τον κουβαλήσει." Τον εχω" είπε στην Σαγιάνε ενω τα μάτια της δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από το ματωμένο μαντίλι στο χέρι της. 

[Ούμπρo Μέρμαν]

"Κύριε, κάτι κακό γίνεται, υπάρχει καυγάς!"

Στο άκουσμα της λέξης καυγάς, τινάχτηκε από τη στάση ανάπαυσης και σηκώθηκε να δει τι είχε γίνει. Βλέποντας το Λάντριαν να κινείται γρήγορα προς το μέρος της οχλαγωγίας, δεν έχασε χρόνο. Και τότε την είδε. Το κτήνος της Σαγιάνε Ασάχι, όπου για λίγο είχε πάρει τον έλεγχο. "Ουάου" αναφώνησε, όμως αυτό που έγινε στη συνέχεια τον τάραξε ακόμη παραπάνω.

Ακρωτηριασμός! Έχοντας ζήσει στο καράβι αρκετό καιρό, είχε δει πολλές φορές, την "τελετουργία" του ακρωτηριασμού ζωντανά, όμως εδώ η πειθαρχία της Ασάχι και η ψυχρότητα που επέδειξε τον σόκαραν.

Έμεινε σαστισμένος να χαζεύει το πλήθος και τον αναίσθητο μαχητή. Η ανόητη σκέψη του δαχτύλου-τροπαίου, πέρασε από το μυαλό του, όμως ήξερε πως ανά πάσα στιγμή κρυβόταν ο κίνδυνος το δικό του δάχτυλο να μπει στη συλλογή κάποιου άλλου. Έδιωξε την ηλίθια σκέψη και αν΄΄εμενε τις οδηγίες του Λάντριαν.