Η Αλέξα ήταν χαρούμενη που δέχθηκαν την πρόσκληση της για φαγητό. Συνήθιζε να τρώει μόνη της και δεν επεδίωκε εύκολα παρέες. Όμως με την Κεννα, είχαν γίνει φίλες μετά το βράδυ στο Πορτμειρ, οπότε έκαναν αρκετή παρέα. Όσο τις άφηναν οι υποχρεώσεις τους βέβαια.
Η μικροσκοπική Σοβερίνη, χοροπηδουσε τριγύρω σαν μικρό κατσικάκι από τη χαρά της. Όταν είπε ο Βιλιτοφ για τα βολικά καθίσματα, γέλασε τόσο πολύ η Αλέξα, "Μα που τα είδε τα βολικά καθίσματα? Ξύλινα, άκαμπτα και εντελώς άβολα είναι. Αλλά χμμμ, ίσως με την κατάλληλη παρέα, να του φαίνονται βολικά" σκέφτηκε κοιτώντας τους καθώς χοροπηδουσε ανέμελα προς την τραπεζαρία.
Όταν έφτασαν ήταν άδεια σχεδόν και βολεύτηκαν σε ένα πάγκο. Η Αλέξα καταλάβαινε, ότι είχαν μάλλον στενή σχέση η φίλη της με τον ψηλό κοκκινομαλλη. Μιλούσαν σιγά και γελούσαν με διάφορα, που δεν τα καταλάβαινε.
"Λοιπόν, ωραίες μου κυρίες, τι σας οδήγησε στην Ακαδημία?" ρώτησε ο Βιλιτοφ...
Η Αλέξα κοίταξε τον ψηλό νεαρό στα γαλάζια του μάτια. Σαν να την είχαν μαγνητίσει! "Παράξενο" αναλογιστηκε.
"Λοιπόν, εγώ..." είπε η Αλέξα, μην ξέροντας από που να ξεκινήσει και πόσα έπρεπε να πει..." Έχω δυνάμεις φωτιάς. Από μικρή τους έκαιγα όλους και με είδαν κάποια στιγμή οι Σοφοί, προφανώς πέρασα το τεστ, αν και δεν ένιωσα ότι τον έλυσα το γρίφο... Ευτυχώς ήδη με είχε διδάξει η δασκάλα μου, οπότε δεν καίω κανέναν πια... Αααα κουνάω και μικρές σταγονιτσες. Θα σου δείξω όταν έρθει κάτι να πιούμε! Εσύ? " είπε ανέμελα η Αλέξα, κρύβοντας πάρα πολλά από την αληθινή ιστορία της... Δεν είπε σε κάτι ψέματα, ποτέ δεν έλεγε άλλωστε, αλλά δεν χρειαζόταν να λέει και πολλά...
Εκείνη τη στιγμή, φάνηκε η βοηθός από το μαγειρειο, και της έκανε νοημα η Αλέξα να έρθει προς το μέρος τους. Πεινουσε αφόρητα πλέον.