Πίσω από την σκιά του δέντρου [Ανοιχτό για όλους]

[Αλέξα Γκάρντεν]

Η Αλέξα ήταν χαρούμενη που δέχθηκαν την πρόσκληση της για φαγητό. Συνήθιζε να τρώει μόνη της και δεν επεδίωκε εύκολα παρέες. Όμως με την Κεννα, είχαν γίνει φίλες μετά το βράδυ στο Πορτμειρ, οπότε έκαναν αρκετή παρέα. Όσο τις άφηναν οι υποχρεώσεις τους βέβαια.

Η μικροσκοπική Σοβερίνη, χοροπηδουσε τριγύρω σαν μικρό κατσικάκι από τη χαρά της. Όταν είπε ο Βιλιτοφ για τα βολικά καθίσματα, γέλασε τόσο πολύ η Αλέξα, "Μα που τα είδε τα βολικά καθίσματα? Ξύλινα, άκαμπτα και εντελώς άβολα είναι. Αλλά χμμμ, ίσως με την κατάλληλη παρέα, να του φαίνονται βολικά" σκέφτηκε κοιτώντας τους καθώς χοροπηδουσε ανέμελα προς την τραπεζαρία.

Όταν έφτασαν ήταν άδεια σχεδόν και βολεύτηκαν σε ένα πάγκο. Η Αλέξα καταλάβαινε, ότι είχαν μάλλον στενή σχέση η φίλη της με τον ψηλό κοκκινομαλλη. Μιλούσαν σιγά και γελούσαν με διάφορα, που δεν τα καταλάβαινε.

"Λοιπόν, ωραίες μου κυρίες, τι σας οδήγησε στην Ακαδημία?" ρώτησε ο Βιλιτοφ...

Η Αλέξα κοίταξε τον ψηλό νεαρό στα γαλάζια του μάτια. Σαν να την είχαν μαγνητίσει! "Παράξενο" αναλογιστηκε.

"Λοιπόν, εγώ..." είπε η Αλέξα, μην ξέροντας από που να ξεκινήσει και πόσα έπρεπε να πει..." Έχω δυνάμεις φωτιάς. Από μικρή τους έκαιγα όλους και με είδαν κάποια στιγμή οι Σοφοί, προφανώς πέρασα το τεστ, αν και δεν ένιωσα ότι τον έλυσα το γρίφο... Ευτυχώς ήδη με είχε διδάξει η δασκάλα μου, οπότε δεν καίω κανέναν πια... Αααα κουνάω και μικρές σταγονιτσες. Θα σου δείξω όταν έρθει κάτι να πιούμε! Εσύ? " είπε ανέμελα η Αλέξα, κρύβοντας πάρα πολλά από την αληθινή ιστορία της... Δεν είπε σε κάτι ψέματα, ποτέ δεν έλεγε άλλωστε, αλλά δεν χρειαζόταν να λέει και πολλά...

Εκείνη τη στιγμή, φάνηκε η βοηθός από το μαγειρειο, και της έκανε νοημα η Αλέξα να έρθει προς το μέρος τους. Πεινουσε αφόρητα πλέον.

[Κέννα]

Η Αλεξα δεν ήταν από τα άτομα που συνήθως επιλέγει η Κέννα για παρέα. Ήταν υπερβολικά χαρωπή και χοροπηδουσε συνέχεια, όμως μετά το βράδυ τους στο πορτ μειρ, εκεί που σερνόταν και οι δύο από το ποτό δημιούργησαν μια σύνδεση μεταξύ τους.

Στην ερώτηση του Βίλιτοφ άφησε την Αλεξα να απαντήσει πρώτη. Ήθελε να μάθει ίσως περισσότερα για αυτήν, όμως κρύφτηκε πίσω από ανέμελες λέξεις. Η Κέννα ήταν η τελευταία που θα την έκρινε για αυτό. Τι θα έλεγε στον συνομιλητή της όμως για τον εαυτό της; Ίσως όχι όλα, δεν θα ήθελε να την κοιτάει όπως ο Ολυξ στην αρχή. Αλλά από την άλλη, αυτός φαινόταν περισσότερο σαν την ίδια.

"Εγω όπως σου είπα,δεν είμαι από κάπου συγκεκριμένα, μεγάλωσα εδώ και εκεί. Τα τελευταία χρόνια πριν έρθω στην Ακαδημία ζούσα στο δάσος της Σομέρ, στα εδάφη των Βαλησινων. Εκεί απέκτησα τις 'ικανότητες' μου σαν πολεμιστής." είπε και τόνισε την λεξη. Η Αλεξα ίσως δεν καταλάβαινε τι εννοούσε, αλλά έτσι όπως έκοψε τον Βίλιτοφ, θα ήξερε για τι μιλάει.

Δεν υπήρχε λόγος να πει αλλά για τώρα. Ήταν όλοι πεινασμένοι και η βοηθός ερχόταν ηδη προς το μέρος τους.

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

O Βίλιτοφ άκουσε προσεκτικά τα όσα είχαν να πουν οι δυο γυναίκες απέναντί του. Η Αλέξα φαινόταν ένα κορίτσι όλο ενέργεια μέσα  και αν έκρινε από τη μικρή πλάκα που τους σκάρωσε και όπως μιλούσε. Όταν την έπιασε να κοιτάει τα μάτια του απλά χαμογέλασε και της έκλεισε το μάτι.

Η προσοχή του έπειτα τραβήχθηκε από την Κέννα. Ήξερε ακριβώς τι εννοούσε με όσα είπε και δεν χρειαζόταν περισσότερα για να την κατανοήσει.

"Γεννήθηκα στην  καρδιά της Ισαχάρ, σε ένα ξεχασμένο από τον κόσμο φρούριο" ανασήκωσε τους ώμους του και βολεύτηκε περισσότερο, αν ήταν δυνατόν, στο κάθισμά του. "Έκει έμαθα αρκετά για τον κόσμο και την αλήθεια του" μια γρήγορη ματια στην Κέννα και μετα συνέχισε "Ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με όσα μας διδάσκουν εδώ. Έξι χρόνια ήδη στην Ακαδημία και αισθάνομαι πως χάνω τον χρόνο μου με τις αμπελοφιλοσοφίες τους. Τελευταία χρονιά και έγινα καπνός"

Τους πλησίασε η βοηθός και με μια κίνηση έγειρε πάνω στο τραπέζι. "Τι καλό θα μας φέρεται για σημερα" ρώτησε με πλατύ χαμόγελο

[Αλέξα Γκάρντεν]

Η Αλέξα δεν ήξερε τόσα πράγματα για την Κεννα τελικά. Μάλλον ούτε τα βασικά. Καθώς άκουγε την ιστορία της, σκεφτόταν ότι ακούγεται πολύ μοναχική. Δεν ανέφερε τίποτα για οικογένεια... Μα, κι ο Βιλιτοφ, στην ίδια μοίρα φαινόταν ότι ήταν.

"Ωχ, αυτός μου έκλεισε το μάτι τώρα? Το γαλάζιο?" είπε μέσα στο μυαλό της, προσέχοντας να μην κοκκινησει. Ξαναγύρισε το κεφάλι της εμπρός, ισιωσε τα πόδια της γιατί πιάστηκε ήδη, και συνέχισε να ακούει καθώς ήρθε η βοηθός.

"Έχουν κάποιο κώδικα επικοινωνίας οι πολεμιστές προφανώς, γι αυτό δεν τα καταλαβαίνω όλα. Αλλά το ότι είναι απογοητευμένος από την Ακαδημία το έπιασα..." έτρεχε το μυαλό της καθώς μιλούσε ο Βιλιτοφ.

"Μόνο εγώ έχω μια τόσο ευτυχισμένη οικογένεια?" αναρωτήθηκε όταν άκουσε και τις δύο αρκετά λακωνικες ιστορίες τους και σκέφτηκε αυτομάτως τον αδερφό της... Πάντα είχε παρέα. Μπορεί να μην ήταν μαζί της υλικά, αλλά ήταν σίγουρα πνευματικά.

"Τι λέτε να φάμε ψάρι ψητό με λαχανικά?" ρώτησε ανέμελα τους φίλους της.

[Κέννα]

Το βλέμμα του φανερωνε πως είχε δίκαιο για αυτόν, ξέρει τον θανατο. "Γεννήθηκα στην  καρδιά της Ισαχάρ..." ξεκίνησε να λέει και η Κέννα επανέλαβε το όνομα από μέσα της. Ισαχάρ,δεν είχε πάει ποτέ της στα εδάφη των ανθρώπων, τουλάχιστον στο κομμάτι που θυμάται, όμως κάτι σε αυτό φαινόταν γνώριμο. Πφφ άδικος κόπος, συλλογίστηκε τσατισμενη με τις άκαρπες προσπάθειες να ενώσει τα κομμάτια της.

"... αισθάνομαι πως χάνω τον χρόνο μου με τις αμπελοφιλοσοφίες τους. Τελευταία χρονιά και έγινα καπνός" Γέλασε με τα λόγια του. Θυμήθηκε την συζήτηση της με την Σαγιάνε σε ένα από τα πρώτα μαθήματα που είχε παρακολουθήσει. Τότε και αυτή πίστευε πως έκανε λάθος που ήρθε όμως στην πορεία κατάλαβε πως εδώ ήταν το μόνο μέρος που έπρεπε να βρίσκεται."Ίσως αν χρησιμοποιήσουμε σωστά την ευκαιρία που μας δόθηκε εδώ στην Ακαδημία, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την άσχημη αλήθεια του κόσμου." απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο.

"ψάρι ψητό.. Μμμ. Ίσως και δύο μερίδες σουβλιστό χοιρινό με πατάτες, τι λέτε;"

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Ο Βίλιτοφ πρόσεξε το βλέμμα της Κέννα όταν είχε αναφέρει την Ισαχάρ μα δεν έδωσε μεγάλη βάση. Ίσως να σήμαινε κάτι για αυτήν, ίσως και πάλι όχι. Όπως του είχε πει,  βρισκόταν από εδώ και εκει. Τίποτα το συγκεκριμένο.

Μα η απόκρισή της, στα δικά του λόγια τον έβαλε σε σκέψεις.

¨"Θα προτιμήσω το χοιρινό" είπε κουνώντας το χέρι του και σώπασε για λίγο.

"Πολλοί έχουν σκοπό να αλλάξουν τον κόσμο. Μέχρι φυσικά να δουν πως αυτό είναι αδύνατον" πήρε την κανάτα που βρισκόταν στο κέντρο του τραπεζιού  και γέμισε τα ποτήρια τους με νερό. "Όχι επειδή οι συμφορές είναι πολλές, αλλά επειδή είναι όντως αδύνατον" κάρφωσε την Κέννα με τη ματιά του και μετά κούνησε το κεφάλι του. 

"Δεν είμαι κανέναν ήρωας, δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπέρμαχο του καλού και του δίκαιο και ούτε είναι αυτός ο σκοπός μου"

[Ιλίντιεν Άτρας]

"Γιατί πιανεις το χώρο στο στίβο τότε;"

Η φωνή που ακουστηκε από τις σκιές ήταν λεπτή, αλλά σοβαρή. Τα φυλλα θρόισαν ξαφνιασμένα για μία και μόνη φορά. Το δέντρο σείστηκε. Μεγάλωσε η σκιά που έπεφτε στους τρεις μαθητές, μέχρι που τους κάλυψε πλήρως.

Η Ιλίντιεν στέκονταν όρθια μπρόστα τους, κοιτάζοντας διερευνητικά. Τα βιολετί της μάτια περασαν πρωτα από τη μικροσκοπική Αλέξα, έπειτα από την Κεννα, με την οποία είχαν πολεμησει μαζί. Ήταν αρκετό για να την εκτιμά. Το Βιλιτοφ το γνώριζε μόνο από τα μαθήματα, η αλληλεπίδραση τους περιορίζονταν εκεί.

Έσκυψε προς το Βιλιτοφ.

"Θα σου δώσω μια ευκαιρία. Επανέλαβε και επεξηγησε. "

Ο τόνος της δε σήκωνε αντίρρηση ή υπεκφυγές.

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Η φωνή που αντήχησε στον Βίλιτοφ ήταν αρκετά γνώριμη. Κανείς δεν  μπορούσε να αμφισβητήσει την ταυτότητά της.

"Α, καθηγήτρια Άτρας" σήκωσε το κεφάλι του για να την αντικρίσει με φανερό χαμόγελο, αν και ένας κόμπος δενόταν στον λαιμό του όποτε τη συναντούσε.

"Αμφιβάλλω πως ο μοναδικός ρόλος της Ακαδημίας είναι η γαλούχηση ηρώων και πολεμιστών. Είναι όμορφα τα όνειρα για αλλαγή μα κάποιος πρέπει να σκεφτεί και το τομάρι του. Αν όλο εσείς αποτύχετε στην εκστρατεία σωτηρίας, κάπως πρέπει να επιβιώσουμε οι υπόλοιποι" απάντησε με φυσικό τρόπο καθώς εξηγούσε το πιο λογικό για εκείνον πράμα.

[Ιλίντιεν Άτρας]

"Όχι φτωχό μου παιδι, οι ήρωες δε βγαίνουν από ακαδημίες, ο ηρωισμός δε διδάσκεται"

Η Ιλίντιεν κάθισε αναμεσά τους. Η Αλέξα δίπλα της φαινόταν παιδακι, ίσως και ήταν παιδάκι. Την πηρε στα ποδια της και βολευτηκε μαζί της.

Φαινόταν πως ο Βιλιτοφ δεν είχε καταλάβει και πολλα από την εκπαίδευση του. Υπήρχαν δυο οδοί που θα μπορουσαν να τον κάνουν να καταλάβει. Η πρώτη ήταν βιωματική, αλλά η Ιλίντιεν αμφέβαλε για το ποτε θα τους δίνονταν η ευκαιρία. Η δεύτερη ήταν η διαλεκτική. Θα τη δοκίμαζε, αν και γνώριζε πως ήταν καλύτερη στο τόξο. Διάλογο έκανε ο Λαντριαν.

"Πάμε ξανά Βιλιτοφ. Όποιος ήρθε στην Ακαδημία με σκοπό να γίνει ήρωας σου εγγυομαι ότι απέτυχε κιόλας. Στην Ακαδημία έρχεται κάποιος για να εκπαιδευτεί. Αυτός είναι ο ρόλος της για τους μαθητές. Πολλοί έρχονται με την ελπίδα να βρουν τον εαυτό τους ή μία θέση στον κόσμο. " Η Ιλίντιεν κοίταξε την Κεννα και στης χαμογέλασε. "Αυτους τους δέχεται με ανοιχτές αγκάλες η Ακαδημία. Αν θα γίνεις ήρωας, υπάλληλος, μισθοφόρος ή τυχοδιώκτης ξεφευγει από το σκοπό της. Η Ακαδημία σου δίνει τα μέσα κι εσύ αποφασίζεις πως θα τα χρησιμοποιήσεις. Αν στόχος της ήταν η παραγωγη μηχανών πολεμου, δε θα υπήρχαν ιστορικοί εδώ, ούτε θεραπευτές. "

Τι βλέμμα της συνάντησε και πάλι το Βιλιτοφ. "Σκέψου λοιπόν ξανά, γιατί είσαι εδώ;"

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Χτύπησε την γλώσσα του στον ουρανίσκο του προκαλώντας ένα απαλό 'τσκ' στα λόγια της καθηγήτριας. Με τα χέρια πια χιαστή στο στήθος του ανταπάντησε:

"Μα φυσικά. Πως θα μπορούσα άλλωστε να ξεχάσω τόσο θαυμάσιες ειδικότητες. Μα αν δεν στοχεύετε σε ήρωες και υπέρμαχους του κόσμου τότε γιατί καταπιάνεστε στο να έχουμε σωστή κατά εσάς αντίληψη;" το φρύδι του υψώθηκε στο ερώτημα που έθεσε. "Ο κάθε ένας έρχεται είτε ήδη γαλουχημένος είτε όχι, παρόλαυτα με το δικό του τρόπο σκέψης. Εγώ βλέπω μια ακατάπαυστη προσπάθεια για αλλαγή πεποιθήσεων"

[Κέννα]

Το ήξερε ότι ο κόσμος ήταν δύσκολο να αλλάξει, όχι τελείως, όχι αμέσως όμως καλύτερα ας πέθαινε εδώ και τώρα από το να μην προσπαθήσει καθόλου. Τράβηξε τα μάτια της από τα δικά του και τα κατέβασε στο πιάτο της που μόλις είχε έρθει.
Ζεστό φαγητό, όμορφα μαγειρεμένο. Κάτι τόσο απλο και ασήμαντο σε κάποιον σαν αυτόν.
Πριν την Ακαδημία θα έπρεπε να κυνηγήσει για να φάει ή να κλεψει, πολλές φορές δεν υπήρχε κάτι να πιάσει και έμενε νυστικη.

Ο πόλεμος πλησιάζει, θα ήταν ανόητη να κάνει πως δεν βλέπει και δεν ήταν έτοιμη να αφήσει όσα της πρόσφερε η Ακαδημία. Όμως αν ακολουθούσε την σκέψη του Βίλιτοφ δεν θα υπήρχε η επιλογή για κανέναν να τα ξανά έχει. Για αυτήν και για όλους που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία έπρεπε να προσπαθήσει.

"Τι σκοπεύεις να κάνεις" διέκοψε την καθηγήτρια και κάρφωσε τον Βίλιτοφ με το βλέμμα της ".. Αν όλοι εμείς αποτυχουμε στην εκστρατεία; πόσο αντέχεις να τρέχεις για την ζωή σου όταν όλος ο κόσμος καίγεται γύρω σου;" έκανε μια παυση ."Πόσο αξίζει τότε η ζωή σου; "

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

Η μία ερώτηση μετά την άλλη! Θα περίμενε να μάθει την απάντηση της καθηγήτριας του αλλά γρήγορα έγειρε το βλέμμα του στη Κέννα αποφεύγοντας ακόμα και το ίδιο το φαί που είχε σερβιριστεί.

"Ποιος είπε ότι θα τρέχω; ΤΟ ο,τι δεν παλεύεις να σώσεις το ήδη καταδικασμένο δεν σημαίνει πως παύεις να παλεύεις για τη δική σου επιβίωση. Πάντα υπάρχουν τρύπες και πόρτες στις οποίες χώνεσαι και στο τέλος βγαίνεις νικητής όταν όλοι απλά χάνονται. Απλά το κάνεις για σένα και όχι για μυριάδες"

Δεν περίμενε να κατανοηθεί ο τρόπος σκέψης του. Δεν περίμενε να του δώσουν δίκιο αλλά είχε βαρεθεί να βλέπει γύρω του δήθεν ηρωισμούς και ηθικούς ευεργέτες. Ο κόσμος δεν ήταν τέλειος. Και δεν θα γινόταν ποτέ.

[Κέννα]

"Αυτήν την ζωή που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις, την έχω κάνει για πολύ καιρό και άσε με να σου πω πως ήταν. Ατελείωτο τρέξιμο, γιατί ας είμαστε ρεαλιστές πάντα υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από εσένα και δεν θα διστάσει να σε σκοτώσει για να ζήσει αυτός. Δεν υπάρχει ζωή όταν  κρύβεσαι για να επιβιώσεις, υπάρχει μόνο φόβος και πόνος και κάποια στιγμή απλά θα σταματήσεις να πολεμάς ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό." χτύπησε εκνευρισμένη το χέρι της στο τραπεζι."Ανάθεμα αν αφήσω όλα αυτά να χαθούν για να ξαναγυρίσω εκεί! "

[Αλέξα Γκάρντεν]

Η Αλέξα έτρωγε αργά αργά ακούγοντας την συζήτηση που είχε φουντώσει. Δεν ένιωθε σωστό να μιλήσει, αφενός επειδή είχαν ανάψει τα αίματα και δεν της άρεσε, αφετέρου επειδή δεν ήθελε πάνω στην κουβέντα να της ξεφύγουν προσωπικά της πράγματα.

Όταν ήρθε η αγαπημένη της καθηγήτρια ιππασίας, χάρηκε η μικρή σοβερινη, νομίζοντας ότι θα ήρεμουσε τις καταστάσεις. Αλλά όχι... Οπότε δέχθηκε με τεράστια χαρά να κουρνιασει στην αγκαλιά της. Της άρεσε πολύ αυτή η αίσθηση. Της θύμιζε τη δικιά της πολυμελη οικογένεια, που σε κάθε απλό δείπνο ή έστω πρωινό, οι φωνές τους ακούγονταν στις πέρα σκηνές!

"Πάντως συμφωνώ με την κεννα... Ούτε εγώ θα άφηνα να χαθούν όλα αυτά. Εδώ είμαι ήρεμη, ασφαλής και πάνω απ όλα προετοιμαζομαι σωματικά και ψυχικά, για όλα όσα... Τέλος πάντων...συνεχίστε " πετάχτηκε η μικρή...

[Βίλιτοφ Θορνβερτ]

O  Βίλιτοφ ύψωσε το ένα του φρύδι τόσο στο ξέσπασμα της Κέννα όσο και στην μικρή της παρέας.

"Αν θες να πολεμήσεις για τα ιδανικά σου, εμπρος. Και οι δυο σας" μια μικρή παύση και κοίταξε τη Καθηγήτρια "Και οι τρεις σας" έκοψε λίγο από το χοιρινό που είχε σερβιριστεί απο πριν και έφαγε μια μπουκιά "Κάποτε, είχα έναν φίλο. Ήταν γιος ψαρά. Κάθε φορά μου έλεγε ποσο τον τρέλαινε η μποχα των ψαριών και πως δεν ήθελε να ασχοληθεί ποτέ με αυτό το επάγγελμα. Του έλεγα πως δεν καταλάβαινα και εκείνος πάντα ανταποκρινόταν όπως εσύ, Κέννα" το βλέμμα του τη διαπέρασε. Χαμογέλασε "Δεν καταλάβαινα γιατί δεν το είχα ζήσει. Τόσο απλό. Αλλά ο πατέρας του δεν το θωρεί μπόχα. Καταλαβαίνεις τι εννοω΄; Επειδή εσύ δεν είσαι πλασμένη για αυτή τη ζωή, επειδή δεν τη ανέχεσαι, δεν σημαίνει πως το ίδιο θα συμβεί και με εμένα. Εσένα σε ενοχλεί η μπόχα του θανάτου, εμένα όχι"