Βίλιτοφ επανέλαβε από μέσα της. "Δεν σε χρειάζομαι για κάτι, όχι τωρα τουλάχιστον" είπε καθώς ακολουθούσε τις κινήσεις του με το βλέμμα της,"Για τώρα ήρθα να γνωρίσω τον νέο πολεμιστή, αφού δεν έκανε τον κόπο ο ίδιος." Εκατσε στο κλαδί κρεμώντας το ένα της πόδι στο κενό, ώστε να κρατάει ισορροπία.
Η προφορά του, της ήταν άγνωστη, αλλά και από την άλλη, δεν ήταν ότι ήξερε τις ντοπιολαλιες των ανθρώπων. Τον κοίταξε έντονα, κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του, μέχρι που η ματιά της έπεσε σε μια βαθιά ουλη στα χείλη του. Αρκετά βαθιά, όμως τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του τραβούσα το βλέμμα μακριά από το σημείο. "Από που είσαι Βίλιτοφ;" ρώτησε προσπαθώντας να μιμηθεί τον τρόπο που πρόφερε ο ίδιος το όνομα του.
