Απίστευτο! Επέστρεφαν νικητές! Το λιμανάκι της Ακαδημίας θα εμφανίζονταν σύντομα μπροστά τους και η Ιλίντιεν δεν κρατιόταν από τη χαρά της! Τέρμα οι τύψεις και τέρμα οι φοβίες. Είχε πετύχει το στόχο της επιτέλους! Ο σκοπός για τον οποίο έκανε όλο αυτό το ταξίδι είχε επιτευχθεί! Για μια φορά, η Ακαδημία επέστρεφαν νικητές, δυνατοί, βελτιωμένοι και αποτρέποντας το κακό!
«Να σε δω τώρα παλιοπάραξενε!» πανηγύριζε από μέσα της θριαμβευτικά.
Πριν ξεκινήσει η αποστολή στο Γκραχλ, είχε ξεσπάσει μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο πρεσβύτερων, του Αλάμανταρ και του Σεβάσμιου Αλάσσιου και η Ιλίντιεν επενέβη ώστε να μπορέσει να βρεθεί η μέση λύση. Τα παιδιά είχαν ήδη ξεσηκωθεί για εξερεύνηση, αλλά ο σοφός Αλάσσιος είχε απόλυτο δίκιο να φοβάται, ιδιαίτερα μετά τις συνεχόμενες ήττες τους στη Μεβαίρ και την Ουρίβ. Προσφέρθηκε λοιπόν να πάει πρώτη και να εξασφαλίσει ότι ο δρόμος θα ήταν ασφαλής πριν έρθουν τα παιδιά, όπως και έγινε! Παράλληλα, προσφέρθηκε να φέρει πίσω ότι σπάνια βότανα επιθυμούσε ο Αλάσσιος για να τον καλοπιάσει, να του δείξει ότι είναι πάντα με το μέρος του και ότι είχε πολλά να κερδίσει κι εκείνος από την αποστολή. Το αποτέλεσμα ήταν μία πρόσκληση στο γραφείο του για να λύσει την παρεξήγηση, όπου της εξέφρασε την έντονη διαφωνία του με το εγχείρημα και της τα έψαλλε και μία συνάντηση στο στάβλο, όπου της ανέθεσε τη λίστα με τα βότανα. Φυσικά, της εξέφρασε την έντονη διαφωνία του και της τα έψαλλε τριπλά, υπενθυμίζοντάς της πόσο άξεστοι και ανόητοι είναι οι Πολεμιστές.
Δεν είχε σημασία όμως, έτσι ήταν ο Αλάσσιος, παράξενος. Εκεί που την έβριζε συχνά πυκνά, της επέτρεπε να χρησιμοποιεί ολοκληρωτικά τον κήπο του για τις κρυφές της συναντήσεις με τη Σαγιάνε και τον Ελντίν, «αλλά απαγορεύεται να συναντηθείς εκεί με τον Άνθρωπο!» Είχε λάβει υπόψη της αυτήν του την παραξενιά, όπως και τα σοφά του λόγια, γι’ αυτό και φρόντισε να του στείλει ολόκληρο Τάρι με αναλυτική αναφορά για το ταξίδι και τις δυσκολίες του.
«Ας μην του πω για τα Άγκολ ακόμη», σκέφτηκε και έξυσε το κεφάλι της σαν το παιδί που έκανε σκανδαλιά,
«ούτε για το διεφθαρμένο πνεύμα του Ναρ που εμφανίστηκε στους μαθητές, αλλά κορόιδεψε τους Καθηγητές και παραλίγο να χάσουν κάποιο παιδί αν η Άρντα δεν χρησιμοποιούσε τη φράση δύναμης... Ναι, άστο Ιλίντιεν, ας επικεντρωθούμε στη νίκη... θα πάθει κρίση...»Βέβαια, ως αρχηγός της αποστολής θα πήγαινε αμέσως να αναφέρει την πρόοδο και φυσικά, ως πρεσβύτερος, ο Αλάσσιος θα ήταν παρών στη διήγησή της. Η Ιλίντιεν δαγκώθηκε. Έψαξε με τα μάτια της το Λάντριαν. Όταν συναντήθηκαν, της χαμογέλασε με μαγική αυτοπεποίθηση που τη γέμισε δύναμη. Ανταπέδωσε το χαμόγελο αισιόδοξα και αποφάσισε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Αν το χειρότερο σενάριο έβγαινε αληθινό –και με τον Αλάσσιο Φίλντλοϊν θα έβγαινε- θα της εξέφραζε την έντονη διαφωνία του, προφανώς ακόμη και για την ίδια της την ύπαρξη, θα τη στόλιζε μέχρι να το ευχαριστηθεί η ψυχούλα του και κάποιες ημέρες αργότερα, ίσως της παραχωρούσε τον κήπο του για να καταστρώσουν τα σχέδιά τους με τη Σαγιάνε. Αν πάλι, τα πράγματα ήταν αδιόρθωτα, θα έβγαζε τον άσσο που έκρυβε στο μανίκι, την επιστολή που ο Ίλεθ της ζήτησε να μεταφέρει στον Αλάσσιο.
«Ω ναιιιιιι!» σκέφτηκε με ικανοποίηση,
«αυτή τη φορά, ο βλαμμένος αδερφός μου θα με βοηθήσει χωρίς να το ξέρει!»Όσο χάνονταν στις σκέψεις της, το πλοίο είχε προσαράξει και οι μαθητές ξεχύθηκαν ένα χαρούμενο μπουλούκι, χαχανίζοντας καυχησιές στους φίλους τους που είχαν μείνει πίσω. Ένα ζεστό χέρι την επανέφερε στην πραγματικότητα, το χέρι του Λάντριαν στον ώμο της, καθώς έπαιρνε τα λιγοστά της πράγματα. Πάνω που του χαμογέλασε γλυκά και αστραφτερά, η Σαγιάνε πέρασε σαν αστραπή δίπλα της και της κατάφερε μια αγκωνιά. Ήταν τόσο ανυπόμονη, αλλά την καταλάβαινε. Πέθαινε από αγωνία να συναντηθεί με τον αγαπημένο της Ελντίν, ο οποίος δεν είχε εμφανιστεί στο Γκραχλ. Η Ξωτικοπολεμίστρια φόρεσε το Λίριλαν για μια τελευταία φορά στον ώμο της γι’ αυτό το ταξίδι και κινήθηκε προς τον κήπο του Αλάσσιου, με σκοπό να του παραδώσει τα βότανα. Μετά από την παράδοση, θα έψαχνε και η ίδια τον Ελντίν για να του τα ψάλει ένα χεράκι.
Όλα ήταν όπως τα θυμόταν, ανέγγιχτα και παρθένα. Οι ευωδίες των ανθών χόρευαν στην ατμόσφαιρα υπό το ρυθμό του νερού της μικρής λιμνούλας. Ο Αλάσσιος δεν ακούγονταν πουθενά.
«Ωχ, περιμένει με τους Σοφούς» σκέφτηκε η Ιλίντιεν και περπάτησε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε προς το πεντακάθαρο, ξύλινο τραπεζάκι. Δε θα ρίσκαρε μία συνάντηση σε τέτοια βρώμικη κατάσταση.
Έβγαλε τα υλικά από το σακίδιο και τα εναπόθεσε στο τραπέζι και τους γύρω πάγκους με τεράστια προσοχή. Είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού να δένει τα βότανα σε ματσάκια, για να μην ταλαιπωρηθεί ο Σεβάσμιος. Έκανε κιόλας τον κόπο να του τα ταξινομήσει αλφαβητικά για να μην κουραστεί. Τα κοίταξε ξανά και ξανά. Όταν αποφάσισε πως ήταν ευχαριστημένη ή καλύτερα, όταν αποφάσισε με ποιο τρόπο θα μπορούσε ο Αλάσσιος να είναι ευχαριστημένος, τοποθέτησε την επιστολή πάνω σε ένα άνθος και αποχώρησε εξίσου αθόρυβα.
Χρειάστηκε να απομακρυνθεί από τον κήπο για να επιτρέψει στον εαυτό της να ξανακάνει θόρυβο, αλλά μόλις έφτασε σε ασφαλή απόσταση, η Ιλίντιεν επιτάχυνε απότομα! Πέρασε γρήγορα από το στάβλο για να βεβαιωθεί ότι ο Φιν ήταν στη θέση του και καλοταϊσμένος. Έπειτα, κατευθύνθηκε στα παράθυρα με φόρα. Πάτησε στο πρώτο περβάζι με ένα δυνατό σάλτο και υψώθηκε ως τον πρώτο όροφο. Στο παράθυρο μπροστά της, αρπάχτηκε με το αριστερό χέρι. Έδωσε γρήγορη ώθηση στο σώμα της και τινάχτηκε με τα πόδια προς τα πάνω, ώσπου προσγειώθηκε στο δεύτερο όροφο, έξω από το παράθυρό της. Ήταν ξεκλείδωτο φυσικά. Με μια σπρωξιά, η Ιλίντιεν ήταν και πάλι στο δωμάτιό της! Πήδηξε μέσα γεμάτη ενθουσιασμό και ευτυχία. Θα μπορούσε να περάσει ώρα να πανηγυρίζει, αλλά βούτηξε κατευθείαν στο μπάνιο. Δεν ήθελε να αφήσει το Σεβάσμιο να την περιμένει με τους Σοφούς, ούτε και να εμφανιστεί βρώμικη όμως.
Δεν της πήρε πολύ. Έλυσε γρήγορα τα μαλλιά, καθαρά πλέον και πήγε στο κρεβάτι για να ντυθεί. Ένας φάκελος που δεν είχε προσέξει νωρίτερα, περίμενε ανέμελα στο κρεβάτι της. Στο βουλοκέρι, ένα μισοφέγγαρο και τρία αστέρια από πάνω, οίκος Φίνλουεν, ο τρόπος που προφέρονταν το επίθετο του Αλάσσιου στη διάλεκτο της Θαλανίλ.
«Ωραία, τώρα μου τα ψέλνει και γραπτά», η Ιλίντιεν γέλασε και έβαλε ένα γαλάζιο φόρεμα. Είχε τόσο καιρό να νιώσει επάνω της φόρεμα. Αυτή η αίσθηση φρεσκάδας τη γέμιζε αισιοδοξία και εύχονταν να μπορέσει να τη δείξει και στους Σοφούς, ιδιαίτερα στον Αλάσσιο, στην επικείμενη συνάντησή τους.
«Για να δούμε τι μου σέρνει πάλι ο Σεβάσμιος», σχολίασε και πήρε το χαρτοκόπτη γελώντας. «Άλαθας Φίνλουεν», διάβασε το πραγματικό του όνομα, γραμμένο με καλλιγραφικούς χαρακτήρες, στη μητρική τους γλώσσα.
«Γιατί τόση επισημότητα;» γέλασε και ξεκίνησε να ανοίγει. Αν και αστειεύονταν, έδωσε τεράστια προσοχή στο γράμμα. Το βουλοκέρι άνοιξε χωρίς καν να ραγίσει, τόσος ήταν ο θαυμασμός και ο σεβασμός της για το μεγαλύτερο Θεραπευτή της γενιάς τους. η Ιλίντιεν ξεδίπλωσε το ύψιστης ποιότητας χαρτί δεξιότεχνα και άφησε ένα χαρούμενο επιφώνημα που έβλεπε τους χαρακτήρες της Αρχαίας Αρθεριανής.
«Νιν με-» ξεκίνησε να διαβάζει φωναχτά. Στη μέση της δεύτερης λέξης πάγωσε. Διάβασε από την αρχή. Σταμάτησε και πάλι στην προσφώνηση.
«Πώς;» σκέφτηκε ξέπνοα. Τα μάτια της, τρομαγμένα πια γλίστρησαν με κόπο πέρα από το πρώτο κόμα. Δεν ήταν αυτό που περίμενε. Κράτησε την ανάσα της και έμεινε πετρωμένη στη θέση της. Η πρώτη πρόταση τρομακτική, η πρώτη παράγραφος συγκλονιστική.
«Τι;» το μυαλό της δεν ήταν προετοιμασμένο για όσα διάβαζε, δεν είχε χωρητικότητα για εκείνα τα λόγια. Τα λόγια όμως ξεχείλιζαν, οι λέξεις διέρρεαν γύρω από την Ιλίντιεν, σκαρφάλωναν στο λαιμό της και τρύπωναν σε συνειδητό και υποσυνείδητο απρόσκλητες. Συνέχισε να διαβάζει το ίδιο διστακτικά, ταραγμένη, με μάτια τεταμένα. Κάθε λέξη και ένα σοκ, κάθε πρόταση και αποκάλυψη.
«Ποιος αδερφός μου;» ψιθύρισε.
Τον ψίθυρο διαδέχτηκε το ομορφότερο και παράλληλα πιο επίπονο ποίημα που είχε διαβάσει στη ζωή της.
«Γιατί;»
Οι λέξεις την έπνιγαν, μα δεν είχαν τελειωμό.
«Άλαθας; Ποιος οιωνός;»
«...Αντίο»Η Ιλίντιεν μαρμάρωσε, άδειο το βιολετί των ματιών της κοίταζε το κενό. Χρειάστηκαν πολλές στιγμές μέχρι να συνειδητοποιήσει πως διάβαζε την πραγματικότητα. Ήταν πραγματικότητα...
Το κενό γέμισε βίαια με μία έκρηξη του αρχέγονου συναισθήματος που καλλιεργούσε στα σπλάχνα της, την ασφαλή της αντίδραση όταν στριμώχνονταν σαν το παγιδευμένο ζώο. Η Ιλίντιεν ήταν ένα παγιδευμένο ζώο, ένα παιδί εξαπατημένο που το κορόιδεψαν. Οργή διαπέρασε και την τελευταία πέτρα του ορόφου.
«ΙΛΕΘ!» βρυχήθηκε με εκκωφαντικό, πρωτόγονο μίσος.
Χίλια κομμάτια έγινε η εξώπορτα του δωματίου αφότου την κλώτσησε. Μία αγνώριστη Ιλίντιεν, αλλοιωμένη από το μένος ομορφιά πρόβαλε δυσοίωνα στο διάδρομο. Πού κατευθύνονταν; Οι Σοφοί! Εκείνη την ημέρα, οι Σοφοί θα πλήρωναν με τη ζωή τους! Με βήματα πιο αποφασιστικά από ποτέ, η Ιλίντιεν βημάτισε θανάσιμα, σείοντας τα άτυχα ξύλα κάτω από τα βήματά της. Όσοι μαθητές βρέθηκαν στην πορεία της παραμέρισαν ενστικτωδώς, προσπαθώντας να περάσουν απαρατήρητοι. Οι υπάλληλοι είχαν κρυφτεί ήδη.
Με μια δρασκελιά, η μαινόμενη Πολεμίστρια βρέθηκε στο τέλος του διαδρόμου. Έκανε το πρώτο βήμα στις σκάλες και οι σκάλες ταρακουνήθηκαν. Στον πρωτόγονο πλέον, εγκέφαλό της έφτασαν δειλά λυγμοί. Κοντοστάθηκε. Οι λυγμοί συνεχίζονταν. Δεν κοίταξε το σημείο από όπου έφταναν, ούτως ή άλλως ήταν τυφλή. Ο ήχος την καθοδήγησε. Ο καρπός της έσπασε την κλειδαριά με μία κίνηση και η Ιλίντιεν βρέθηκε να βροντάει κλειστή την πόρτα πίσω της. Μπροστά της, ένα ράκος η Σαγιάνε.
Ένα μέρος της λογικής της επανήλθε στην όψη της φίλης της. Η αγέρωχη συμπολεμίστριά της στέκονταν αβοήθητη, με μάτια πρησμένα από το κλάμα και μαλλιά ατημέλητα στην άλλη γωνιά του δωματίου, σαν ψυχικά άρρωστη. Τα νεά είχαν φτάσει και στη Σαγιάνε. Γιατί έκλαιγε όμως; Δεν είχε καμία σχέση με τον Αλάσσιο.
Ο ακόμη θυμωμένος της νους δε μπορούσε να επεξεργαστεί τα σημάδια που εμφανίζονταν μπροστά της. Μόνη της σκέψη:
«δεν έχει νόημα να κρατηθώ». Με μία κραυγή, η Ιλίντιεν έφτασε τη Σαγιάνε. Ύψωσε το χέρι ψηλά, σφίγγοντας το γράμμα και με όλη της τη δύναμη, το κατέβασε στο τραπέζι. Στο σημείο που προσέκρουσε το γράμμα, το τραπέζι ράγισε.
