Δεν είμαι τίποτα χωρίς εσένα... [Ημερολόγιο]

[Ζακ Νιλ]

2 Ορίνα, 1305

Το γράμμα έφθασε απροειδοποίητα... Οι γονείς μου κινδυνεύουν και τα αδέρφια μου σκορπισμένα σε όλες τις γωνιές της Ηπείρου και των Νησιών δεν μπορούν να βοηθήσουν. Η μητέρα μου η Μιρέλα, έπεσε θύμα ληστών, οι οποίοι την απήγαγαν και την κρατούν αιχμάλωτη… Ο Πατέρας μου, Γιονσεν προσπάθησε να διαπραγματευτεί αλλά οι ληστές είναι ανένδοτοι.  Θέλουν τον θησαυρό του παππού. Αυτόν που έχω εγώ… Ένα στιλέτο φτιαγμένο από χρυσό με πολύτιμες πέτρες επάνω του.

«…παιδί μου σε εκλιπαρώ… πρέπει να μας βοηθήσεις…»

Ο Πατέρας μου φοβάται… το ίδιο και εγώ. Πρέπει να φύγω από την Ακαδημία και με το πιο γρήγορο άλογο να κατευθυνθώ στην Έρημο του Ισχαρ, στο χωριό Λατέλ. Ξέρω που το έχω κρύψει… το στιλέτο του παππού. Πρέπει να το βρω εκεί και μετά να φύγω για την Βαλουίρ… εκεί με περιμένει ο πατέρας μου. Ένα μεγάλο ταξίδι... θα μου πάρει καιρό… και ποιος ξέρει τι περνάει η μητέρα μου στα χέρια τους… Λίγα λόγια και περισσότερη δράση! Σε δύο μέρες αναχωρώ…

Πρέπει να την δω πρώτα...  εκείνη που έχω χάσει τον ύπνο μου...εκείνη που θαυμάζω από μακριά, για το θάρρος της, την γλυκύτητα της. Πρέπει να της μιλήσω, να της εξηγήσω! Θα με αφήσει όμως;

~~~~~

Ο Ζακ κλείνει το ημερολόγιο του και κοιτώντας έξω από το παράθυρο του κοιτώνα, βλέπει τους αστερισμούς να λάμπουν και ξέρει ότι η πίστη του είναι το σημαντικότερο αγαθό. Με το ένα χέρι του καλύπτει τη φλόγα του κεριού και τη φυσάει μαλακά. Το δωμάτιο πέφτει στο σκοτάδι, και ο Ζακ σηκώνεται από το γραφείο του και ξαπλώνει στο κρεβάτι του. Κλείνει τα μάτια και βυθίζεται στον ύπνο. Έναν ύπνο ταραγμένο και σκοτεινό...

[Ζακ Νιλ]

10 Ορίνα, 1305

Βρίσκομαι στην Ερίσνα εδώ και δύο μέρες, ψάχνοντας τον συντομότερο τρόπο για να φθάσω στο χωριό. Η συντομότερη διαδρομή είναι μέσα από τα Δάση των Βαλησίνων, και μετά από τα Βουνά της Δόξας. Επικίνδυνη διαδρομή όμως... Μίλησα με ένα φιλικό καραβάνι το οποίο θα ταξιδέψει στην Χώρα την Ανθρώπων αύριο... Θα τους ακολουθήσω μέχρι την Σιράν και μετά θα κατηφορίσω στην Έρημο. Η Ερίσνα έχει αυξήσει τα μέτρα ασφαλείας μετά από τον χαμό του Σοφού Αλμέρ και δεν τους αδικώ. Τα όπλα μαζί με τα σκήπτρα κρατούνται μακριά από τους δρόμους, και οποιαδήποτε εισαγωγή από τις υπόλοιπες χώρες εξετάζεται διπλά. Μην μιλήσω για τους ξένους που περνάνε από ενδελεχή έλεγχο κατά την είσοδο στην πόλη είτε από το λιμάνι είτε από την χερσαία οδό. Προσεύχομαι στους Θεούς η Άρυα να είναι καλά και ασφαλής στην Ακαδημία... Στην τελευταία κουβέντα μας αισθάνθηκα τελείως απροετοίμαστος...ήξερε ότι έφευγα και καθώς τα χείλια της άγγιζαν το μάγουλο μου...όλος ο κόσμος μου άνηκε εκείνη την μικρή στιγμή...

Άδειασε το μυαλό σου και τρέξε στην οικογένεια σου. Μα να προσέχεις, και να γυρίσεις πίσω τα τελευταία λόγια της... Λόγια που ακούω ήδη στα αυτιά μου να με ακολουθούν και να μου δείχνουν τον δρόμο σπίτι...σε αυτήν...

~~~~~

Κοίταξε για άλλη μια φορά το ημερολόγιο του. Αυτό το μικρό βιβλιαράκι που τον ακολουθούσε παντού. Ήλπιζε ακόμα και αν δεν κατάφερνε να γυρίσει πίσω να το στείλει με ένα γεράκι στην Άρυα, να μάθει τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του... Δεν του ήταν ποτέ εύκολο να αναλύσει τι σκέφτεται, πέρα σε αυτό το μικρό εγχειρίδιο της ψυχής του. Ο ήλιος είχε ήδη δύσει προ πολλού, και ο Ζακ βγήκε έξω στην Πόλη να τσιμπήσει κάτι. Ένας πλανόδιος πωλητής, πρόσφερε στον πάγκο του ψαρόσουπα και φύκια στη φωτιά με αλάτι και πιπέρι. Ο Ζακ έκατσε στον αυτοσχέδιο πάγκο του και παράγγειλε μια ψαρόσουπα και μια μερίδα φύκια. Ένας γέρος Βαλησίνος έκατσε λίγο πιο δίπλα παραγγέλνοντας το ίδιο και χαμογελώντας στον Ζακ. "Φίλε Σοβερίνε τι σε φέρνει στα μέρη μας;" τον ρώτησε με περιέργεια. Ο Ζακ μαθημένος ήξερε οτι ποτέ δεν αποκαλύπτεις τον σκοπό σου σε αγνώστους, και σίγουρα ήδη είχε εγείρει υποψίες, και δεν ήθελε να προκαλέσει και άλλες, οπότε πρόσεξε τα λόγια του. "Κανένας συγκεκριμένος σκοπός φίλε μου... Μόνο η αγάπη για ένα ζεστό φαγητό αραιά και που." του απάντησε. Ο γέρος γέλασε απαντώντας "Σε αυτό έχεις δίκιο!!". Αμέσως τους σέρβιρε τις μερίδες του και ο καθένας έπεσε με τα μούτρα στο φαγητό μη λέγοντας κάτι παραπάνω.

Ο Ζακ πήρε το δρόμο για τον πανδοχείο του, και σύντομα κοιμόταν βαθιά.

[Ζακ Νιλ]

18 Ορίνα 1305

Τα Δάση των Βαλησίνων, μας περίμεναν να τα διασχίσουμε. Πειθήνια και χωρίς πολλές εκπλήξεις καταφέραμε να τα περάσουμε, και να που φθάνουμε κάπου κοντά στους πρόποδες των Βουνών της Δόξας. Είμαι τρομερά ανυπόμονος, ενώ το καραβάνι παίρνει το χρόνο του. Τα άλογα φαίνονται εξίσου ανυπόμονα. Ευγενικά γκρίζα άτια, τα οποία διαισθάνονται τον κίνδυνο και τα ανάμεικτα συναισθήματα μας. Τα βράδια κατασκηνώνουμε κοντά σε ποτάμια, ή και στη μέση του πουθενά καμιά φορά, προκειμένου να περάσουμε το βράδυ και να ξεκουραστούμε από τον καυτό ήλιο της ημέρας. Το ύφασμα που φοράμε όλοι στο κεφάλι μας και στους ώμους μας, μας προφυλάσσει και από τα έντομα, αλλά και από την αναγνώριση μας. Οι Σοβερίνοι φυλάνε πάντα τα νότα τους. Μία προφύλαξη από τα Αρχαία Χρόνια, ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν οι πρόγονοι μας…

Τις τελευταίες νύχτες όμως, αισθάνομαι πολύ ανήσυχος, λες και κάποιος μας παρακολουθεί. Κοίταζα τριγύρω μου, αλλά κανείς στον μέσα από τους θάμνους και το φύλλωμα των δέντρων. Μέσα μου πιστεύω ότι είναι το πνεύμα της Θεάς Μητέρας που μας ευλογεί σε αυτό το ταξίδι, και προσεύχομαι σε αυτήν, την αιθέρια ύπαρξη της γης, την Μητέρα όλης της πλάσης, την οδηγό όλων των χαμένων, και συμβουλάτορα του Πατέρα. Προσεύχομαι και ελπίζω, να στέκεται δυνατή, δίπλα στην μητέρα μου. Να της δίνει να πίνει νερό από το κέρας της ελπίδας, όσο οι βασανιστές της περιμένουν για τον ερχομό μου…

~~~~~

Ο Ζακ δεν αντέχει να συνεχίσει τον κείμενο του… Πολύ βαρύ για την ψυχή του. Η θύμησή της, και η αγωνία της, του τρυπάει το δέρμα… βαθιά στα κόκαλά του… Δάκρυα φθάνουν στα μάτια του, και με την ανάστροφη του χεριού του, φροντίζει να τα μαζέψει, για να στεγνώσουν πάνω στο δέρμα του, μέχρι που να ανατριχιάσει και να αφεθεί σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα… κάπου εκεί, στους πρόποδες του Βουνού…

[Ζακ Νιλ]

Κάπου μέσα στον χειμώνα του 1306

Η ανάβαση των Βουνών της Δόξας πήρε μήνες, και να μέσα στο καινούριο χρόνο, χειμώνα καιρό βρίσκομαι εδώ, ντυμένος με τα περισσεύματα από το καραβάνι. Ότι ζεστό είχαν μου το έδωσαν… Το μόνο που ζητήσαν πίσω ήταν τα ευρήματα μου από το κυνήγι. Φροντίζαμε μαζί με άλλους να περιφερόμαστε ψάχνοντας για λαγούς και ότι μπορούσαμε να βρούμε. Σπάνια όμως πιάναμε κάτι. Μέσα στο χιόνι και στα κατσάβραχα, η πλάση είχε κοιμηθεί ή ακόμα χειρότερα δεν υπήρχε καθόλου. Τρεφόμασταν κυρίως με σπόρους και ξηρούς καρπούς. Συντομα όμως ξεκίνησε η κατηφόρα, μέσα από μονοπάτια αιώνων πίσω. Είχα καιρό να λάβω γεράκι από τον πατέρα μου, και λογικό μάλιστα… Σύντομα θα φθάσουμε στη Σιράν, αν και το συντομα είναι λέξη σχετική. Θα χρειαστει να περάσουμε όλο τον παγετώνα μέχρι κάτω, κομμάτι δύσκολο όμως…

~~~~~

Η Άννι πλησιάζει τον Ζακ, και ξαπλώνει στο πλάι του. Το ζεστό κορμί της ανατριχιάζει τον Ζακ που το δέχεται με ευχαρίστηση. Μια ενοχή του τσιμπάει την καρδιά, αλλά εδώ στις βουνοκορφές, κάθε άντρας λυγίζει. Θες να είναι ο παγετός, θες να είναι η κοντινή έννοια του θανάτου; Δεν ήξερε…
Η Άννι τον αφήνει ξέπνοο και σύντομα κοιμούνται και οι δύο αγκαλιασμένοι…