Πότε να ήταν η τελευταία φορά που είχα σαλπάρει στη θάλασσα, άραγε;

Καθώς ακουμπούσε στην κουπαστή και οι αφροί των κυμάτων τον χτυπούσαν στο πρόσωπο, άφησε το νου του να σεργιανίσει πίσω στις μέρες του στο καράβι. Προφανώς ο νους καρφώθηκε στην αποτυχημένη επίθεση στο Πόρτμειρ. Εκεί όπου αιχμαλωτίστηκε στη συμπλοκή και παραδόθηκε στις αρχές της Ακαδημίας.

Η ανάμνηση δεν ήταν ευχάριστη, χτύπησε δυνατά τη γροθιά του στην κουπαστή. Κατάρα, σκέφτηκε, καθώς έχανε τον έλεγχο των αναμνήσεων. Το αυστηρό βλέμμα της Σαγιάνε τον επανέφερε αμέσως. Η πρώτη του επίσημη αποστολή με την Ακαδημία, το πρώτο του ταξίδι στη θάλασσα μετά από χρόνια. "Καταρά!"

Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν πάνω του. Ας είναι, ψιθύρισε και πλησίασε το κατάρτι. Τίναξε το μανδύα του, απελευθερώνοντας το κορμί του από αχρείαστο ύφασμα, πέρα από τα απαραίτητα. Έβγαλε τα παπούτσια του για να νιώθει καλύτερα τις ξύλινες επιφάνειες και ξεκίνησε να σκαρφαλώνει μαεστρικά το μεγάλο κάθετο δοκάρι που κρατούσε τα κεντρικά πανιά. Πέρασε τη σταυρωτή κεραία και συνέχισε ώς την κορυφή. Στο παρατηρητήριο. Μοναξιά, ησυχία, απομόνωση.  Τίναξε τις γροθιές του και τέντωσε το κορμί του για να τον χτυπήσει ο άνεμος. Ήταν ξανά στο στοιχείο του.

Η κατάβαση δεν του πήρε ώρα. Φτάνοντας στο κατάστρωμα ξανά, το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Άρυα, της χάρισε ένα αυτάρεσκο και εριστικό χαμόγελο. Έριξε ξανά πάνω του τον ριχτό μανδύα. Πήγε και κάθισε δίπλα στο μπόγο του, έβγαλε από μέσα ένα σκούρο μπουκάλι και κατέβασε 2-3 γουλιές. Και ξεκίνησε να σιγοτραγουδά ένα παλιό πειρατικό τραγούδι...

"Από μικρός τους πειρατές κοιτούσα μ' απορία
γιατί ήτανε ελεύθεροι  στις θάλασσες στα πλοία
Από μικρός σαν πειρατής ντυνόμουν κάθε χρόνο
στα καρναβάλια, στις γιορτές είχα τον πρώτο ρόλο

Ήθελα από μικρός στους πειρατές να μοιάσω
που 'χανε πνεύμα αναρχικό κορμί χαρακωμένο
κι ένα σπαθί στη ζώνη τους, παντοτινά σφιγμένο
 
Και ναι, είμαι τώρα πειρατής σ' ένα μικρό καράβι
με το καπέλο το στραβό, το γυάλινο το μάτι
το θολωμένο μου μυαλό την πλάνη της αγάπης

Ήθελα από μικρός στους πειρατές να μοιάσεις
τώρα που το κατάφερα, το παρελθόν δεν ψάχνω"

Ο χρόνος περνούσε όμορφα πάνω στο καράβι, όμως οι υπόλοιποι δεν συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό του, το έβλεπε στα βλέμματά τους, το ένιωθε στα παγωμένα χαμόγελα, θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου, η επιστροφή να είναι διαφορετική, σκεφτόταν συνεχώς.

Ένα πρωί καθώς χάζευε τον ορίζοντα από το παρατηρητήριο, είδε το Γκραχλ να σκίζει τον ουρανό απ΄' θάλασσα. "Το Γκραχλ!! Φτάνουμε!! Βάλθηκε να φωνάζει και κατέβηκε σαν σίφουνας στο κατάστρωμα, όσο το πλοίο πλησίαζε τον όρμο. Έριξε το μπόγο στην πλάτη του, κράτησε στα χέρια του την αγαπημένη του τρίαινα, πήρε φόρα από το κατάστρωμα και πήδηξε πριν ξεκινήσει το καράβι να δένει ακόμη...

"Ελάτε φτάσαμε!!!"

Ένα σφίξιμο στο στομάχι• αυτό ένιωθε από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης.

Μετά την Ουρίβ, ένα κομμάτι της ήλπιζε να ακυρωθεί η αποστολή τους. Η Ακαδημία δεν θα άντεχε πολλά χτυπήματα ακόμα, το ήξερε. Και ο Αλλάσιος είχε δίκιο. Κίνδυνοι παραμονεύουν παντού.
Με τα χέρια ακουμπισμένα στην κουπαστή, έκλεισε τα μάτια και άφησε τον αέρα να ανακατέψει τα μαλλιά της. Πόσο λάτρευε αυτήν την αίσθηση. Χάθηκε στη στιγμή, και βρέθηκε να σκέφτεται τα αδέρφια της. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά ταυτόχρονα. Τους είχε στείλει γράμμα με το που έμαθε ότι φεύγουν για Γκραχλ, και διατηρούσε την ελπίδα να τους δει, έστω για λίγο, στην επιστροφή.
Έριξε το κεφάλι στο πλάι και αναστέναξε.
Πού πάμε να μπλέξουμε πάλι;

Το βλέμμα της έπεσε στη Σαγιάνε. Τους είχε καθησυχάσει, μα μπορούσε κανείς εύκολα να καταλάβει ότι δεν ξεκινούσαν για εκδρομή. Ίσως κάποιοι να είχαν πειστεί, μα όχι εκείνη.
Άνοιξε την τσάντα της και κοίταξε τα τρία κενά, γυάλινα βάζα που είχε πάρει μαζί της. Παρακαλούσε τους Θεούς να μην χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσει, μα είχε δώσει μια υπόσχεση στον Αλλάσιο• δε θα ξεχνούσε ποτέ τα λόγια του.

Υπάρχει ένας παλιός μύθος για το νότιο κομμάτι της νήσου. Χαμηλά από τις πόλεις μας, αγαπητή. Λέγεται πως τα οστά των πλασμάτων που καραδοκούν, σωστά θρυμματισμένα και βρασμένα μπορούν να προσφέρουν μεγαλύτερη ενδυνάμωση στα θεραπευτικά φίλτρα. Εάν αντιμετωπίσετε κάποιον κίνδυνο εκεί, και είμαι σίγουρος πως θα αντιμετωπίσετε, φρόντισε να φέρεις μερικά. Θα μπορέσεις;

Πόσο ανόητη ήταν τότε! Απερίσκεπτη. Ανυπομονούσε να συναντήσει τα τέρατα αυτά —τι ειρωνεία! Ο Νάρφος μάλλον γελάει σε κάποια γωνιά, σκέφτηκε. Και έπειτα•

Είσαι θεραπεύτρια! Δεν στοχεύεις στην αφαίρεση της ζωής αλλά το αντίθετο! Την προστατεύεις!

«Την προστατεύεις...» βρέθηκε να ψιθυρίζει, και σκέφτηκε αμέσως πως της είχε λείψει αρκετά η Ιλίντιεν και οι συζητήσεις τους. Τα μουρμουρητά την επανέφεραν στην πραγματικότητα. Είχαν φτάσει. Έκλεισε την τσάντα στα γρήγορα και ακολούθησε αμίλητη τους υπόλοιπους.

Το σφίξιμο ήταν ακόμη εκεί.

Η Λύριεν είχε τρομάξει αρκετά με το ταρι και τις καταστροφές που έκανε.Ευτυχώς η Αιολις τα διόρθωσε όλα.

Θα ξεκινούσαν όλοι ένα ταξίδι.Τι ωραία που η Λύριεν θα έβγαινε από τα στενά όρια του νησιού.Αλλά πιο χαρούμενη ήταν που θα ταξίδευαν με πλοίο!!!

Καθώς εφτιαχνε τα πράγματα της, αναρωτήθηκε πόσο επικίνδυνο θα ήταν αυτό το ταξίδι.Κάθε φορά που η Ακαδημία ξεπορτιζε δεν τους έβγαινε σε καλό.

Όταν τακτοποίησε τα λιγοστά πράγματα που έπρεπε να πάρει, φόρεσε άνετα ρούχα και ξεκίνησε για να πάρει το πλοίο.

Η Σαγιανε και οι μαθητές της είχαν πάρει αρκετά όπλα.Αλλά ευτυχώς τους διαβεβαίωσε ότι ήταν απλά λόγω συνήθειας και για προληπτικούς λόγους.

Η Θέα Ωκεανία έσπρωχνε τόσο απαλά τα νερά που η Λύριεν ένιωθε σαν να πετάει το πλοίο.Ήταν καλός οιωνός!!!

Όταν έφτασαν η Λύριεν κοίταξε γύρω.Το τοπίο ήταν εντελώς διαφορετικό από ότι είχε συνηθίσει.Είχε τόσα δέντρα και λουλούδια και θάμνους!!!Εντυπωσιάστηκε.Δεν είχαν στο Σιλάλι τέτοια!

Κατέβηκε αργά τη σκάλα του πλοίου και πήγε κοντά στη φίλη της τη Σαγιανε, περιμένοντας να κατέβουν όλοι οι μαθητές με ασφάλεια.

Οι οδηγίες του Γκλίριον απόλυτες. Δεν υπήρχε χώρος για καμιά φαιδρότητα. Είχε ντυθεί σα να πήγαινε σε σύρραξη. Και παρά την πλήρη πολεμική της ενδυμασία, είχε καταφέρει να πείσει την πλειοψηφία πως επρόκειτο για κάποιο μέτρο πρόληψης. Μόνο στα παιδιά της είχε μιλήσει σοβαρά και είχε επιμεληθεί την αντίστοιχη προετοιμασία από αυτούς. Η Κέννα, ο Όλυξ και ο Ούμπρο θα ήταν στην πρώτη γραμμή και πλέον δε χωρούσε αμφιβολία, το ήξερε πως κάθε εξόρμιση της Ακαδημίας θα είχε κινδύνους.

Έτσι επέλεξε το δερμάτινο της θώρακα, μαύρο με το κόκκινο οικόσημο των Ασάχι να κοσμεί στήθος και πλάτη, δεμένο και από τις δύο πλευρές στην περιοχή των πλευρών της. Από πάνω είχε φορέσει την σιδερένια της προθήκη σε μαύρο και αυτή που κάλυπτε την περιοχή του στήθους και της καρδιάς της, κουμπωμένη με αριστοτεχνικό τρόπο πάνω στο δερμάτινο θώρακα της. Φυσικά τα όπλα της απάρτιζαν η μεγάλη της αλυσίδα, ζωσμένη στο πλάι του γοφού της και το Δόρυ της Φωτιάς. Και τα δύο όπλα είχαν περασμένους τους λίθους δύναμης. Ταχύτητα στην αλυσίδα, δύναμη στο δόρυ. Άλλωστε πέρα από την κατά τα άλλα ήρεμη ιδιοσυγκρασία της, η Σαγιάνε ήταν υπέρ του ρητού "φωτιά με φωτιά". Τα μαλλιά της πρώτη φορά στα δύο αυτά χρόνια της Ακαδημίας, τα είχε πιάσει όλα πίσω. Τα είχε μαζέψει σε μια περίτεχνη κοτσίδα την οποία έπλεξε πάνω στο κεφάλι της, κανένα μαλλί στο λαιμό της για τον καλύτερο χειρισμό της αλυσίδας της. Και παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς της, φόρεσε μετά από καιρό τα σκουλαρίκια που της είχε κάνει η Λύριεν, τις σπείρες, ρέπλικα των παλιών της. Θα έμπαινε σε γη Ξωτικών, πολλά μάτια και αυτιά, ικανά να ειδοποιήσουν τον Σμάλντι, τον Ίλεθ, τους Ασάχι. Και έτσι για όσο διήρκεσε το ταξίδι πέρασε τον χρόνο της δίνοντας οδηγίες στους μαθητές της και προσπαθώντας να μπει ξανά στον χαρακτήρα μιας Ασάχι.

Οι σκέψεις της γύρισαν πίσω στον Γκλίριον. "εγώ και ο Αλλάσιος θα κινήσουμε για άλλον σκοπό... Δεν μπορώ ακόμη να πω περισσότερα." του ε΄ίχε νεύσει, είχε απλώσει το χέρι της και του έδωσε κάτι από την τσέπη της που δεν είχε αποχωριστεί ποτέ από όταν έπεσε στην κατοχή της. Κάτι που πίστευε πως όταν η στιγμή ερχόταν ο Γκλίριον θα ήξερε τι να το κάνει. Στα χέρια της ήταν άχρηστο, στα δικά του όμως εκείνη η θυσία δε θα πήγαινε χαμένη. "Να προσέχεις" του είχε πει "Σκοτεινοί καιροί έρχονται και μόνο η ελπίδα μπορεί να είναι αντίδοτο. Ελπίδα, όχι αυτοτιμωρία" ανταπάντησε. Μα πριν φύγει του άπλωσε χέρι για κάτι ακόμα.

Δεν της άρεσε να είναι σε κίνδυνο άτομα που επέλεγε στην ζωή της. Ακόμα και ο Αλάσσιος ήταν σημαντικός για εκείνην, παρά την περιέργεια του. Ήταν αγνή καρδιά. Και αυτές είχε υποσχεθεί να σώζει. Ήταν μια μικρή κόκκινη σφαίρα. "Εμποτισμένο με αιθέρα, εάν κινδυνεύσετε, εάν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου σπάστην. Θα έρθω να σας βρω" του είπε λίγο πριν του γυρίσει πλάτη.

Και τώρα η ματιά της κοιτούσε το λιμανάκι καθώς έφταναν. Με μια ματιά χαμένη στο παρελθόν, η ματιά μιας κενής Πολεμίστριας. Με το δόρυ δεμένο στην πλάτη της και τα χέρια της σταυρωτά στο στήθος το βλέμμα της υπολόγιζε ήδη τα ξωτικά. Γύρισε τις αισθήσεις της στην ακοή, ευτυχώς κανείς από όλους όσους απάρτιζε η ομάδα δεν ήξερε το μυστικό της.

Με το πρώτο βήμα στην ξύλινη γέφυρα τα αυτιά της ΄ήδη έπιαναν τις συνομιλίες των Ξωτικών. Και το Οικόσημο ήταν αναγνωρίσιμο. Ποιός θα τους υποδέχονταν; Άραγε θα άκουγε κάτι σημαντικό;

Έχοντας ολοκληρώσει τη συζήτηση με τον Αλλάσιο, έκανε να γυρίσει προς τη βιβλιοθήκη. Την είδε τότε μπροστά του. Δεν υπήρχε καιρός για δεύτερες, αφελείς σκέψεις. Έπρεπε να μιλήσει στην πολεμίστρια, η Σαγιάνε έπρεπε να περιμένει.

"Ακούω οδηγίες. Τί πρέπει να γίνει;"

"Σαγιάνε, εν απουσία της Κασσάνδρας και της Ιλίντιεν, η ευθύνη της αποστολής πέφτει στους ώμους μας." Την πλησίασε, ψυχρά και την κοίταξε σοβαρά. "Να συγκεντρωθούν οι διαθέσιμοι μαθητές και καθηγητές, ΄ωστε, όπως άκουσες και την Ιντούν, το συντομότερο να να ξεκινήσουν προς την αποβάθρα. Βρες την Άρντα, ήδη την έστειλα να βρει τον Ούμπρο. Οι πολεμιστές πρέπει να είστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για το χειρότερο."

Δίστασε για μια στιγμή, "εγώ και ο Αλλάσιος θα κινήσουμε για άλλον σκοπό, άμεσα συνδεδεμένο αλλά διαφορετικό, πρέπει να βρούμε περισσότερες πληροφορίες που, όπως φαίνεται, χρειαζόμαστε. Φρόντισε να σβήσεις ερωτηματικά και αμφιβολίες για την απουσία μας, ο δρόμος μας είναι διαφορετικός, μα ο προορισμός δεν διαφέρει. Δεν μπορώ ακόμη να πω περισσότερα."

"Όσον αφορά τις ετοιμασίες, το πως θα οργανωθείτε και θα φέρετε εις πέρας την αποστολή, βρίσκεται στα χέρια των πολεμιστών. Ο Ούμπρο θα έχει εντολή να προστατεύει ανά πάσα στιγμή την Άρντα, τους υπόλοιπους, χώρισέ τους όπως καταλαβαίνεις. Το σκοτάδι ξεκινά να πέφτει βαρύ, είναι ευθύνη μας να προστατεύσουμε το φως." Την έκλεισε το μάτι πονηρά, "κρίμα θα ήθελα να δω ιδίοις όμμασι, από πρώτο χέρι, την αλυσίδα σε δράση."

Δεν έκανε κάποια κίνηση προς το μέρος της, το μυστικό τους, πολύτιμο ακόμη, έπρεπε να παραμείνει ως έχει. Ένα βλέμμα αρκούσε, "Σύντομα ελπίζω να έχω νέα σας, καλό δρόμο και μη φοβάσαι το άγνωστο σκότος, έτσι κι αλλιώς, έχουμε όλοι, λίγοι από δαύτο μέσα μας."