O νεαρός Σοβερίνος παρακολουθούσε τη Λύριεν όσο ανέβαινε για να σιγουρευτεί ότι δεν θα έπεφτε και ήταν έτοιμος να βοηθήσει αν χρειαστεί. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Αλλά μετά ακολούθησε το χάος, και ο Ρατζίν την κοίταξε για μια στιγμή όταν ζήτησε από αυτόν, που ήταν ένας Σοβερίνος και όλοι του έριχναν ένα κεφάλι τουλάχιστον, να βρει τη σκάλα στο χαμό.

"Βεβαίως." είπε ήρεμα παρόλα αυτά. Ευκίνητος, χάθηκε μέσα στο πλήθος και έφτασε ένα κατάρτι, το οποίο εύκολα σκαρφάλωσε δύο μέτρα, ίσα για να κοιτάξει που ήταν η σκάλα πάνω από τον κόσμο. Την εντόπισε, και κατάλαβε και τις προθέσεις της Λύριεν. Μια καμπίνα.

Κρατώντας το κατάρτι με το ένα χέρι, ο Ρατζίν έβαλε δύο δάχτυλα του άλλου στο στόμα του και σφύριξε δυνατά, διαπεραστικά, κάνοντας τον ήχο του γερακιού. Πολλοί γύρω του ξαφνιάστηκαν και γύρισαν, αλλ΄α ο Πολεμιστής είχε σκοπό να τον δει η Λύριεν. Μόλις είχαν οπτική επαφή της έκανε ένα νόημα τύπου "μείνε εκεί, έρχομαι σε λίγο", και πήδηξε από το κατάρτι πάλι στο κατάστρωμα.

Ο Ρατζίν κατάφερε να χωθεί ανάμεσα στον κόσμο και κατέβηκε τις σκάλες, όπου είδε κόσμο να μπαίνει σε καμπίνες. Φάνηκε ότι ίσως ήταν λίγο "όποιος κάτσει πρώτος την παίρνει, αρκεί να έχει να πληρώσει μετά.", και ο Σοβερίνος κινήθηκε γρήγορα και βρήκε μια μικρή, μονή καμπίνα στην οποία μπήκε. Λίγο μετά από αυτόν μπήκε ένας Νάνος με δυνατά, εκτεθειμένα μπράτσα με τατουάζ, κόκκινα μούσια και καράφλα.

"Δίνε του μικρέ." είπε γρυλλίζοντας και ο Ρατζίν γύρισε να τον κοιτάξει. Ο Νάνος ήταν ψηλότερος και σίγουρα φαρδύτερος και δυνατότερος, και είχε δύο μικρά τσεκούρια στη ζώνη του. Προφανώς και ήθελε να τον τραμπουκίσει για να του πάρει το δωμάτιο. Αλλά ο Ρατζίν είχε ταξιδέψει τα πρώτα χρόνια της ζωής του με τον πατέρα του και τους υπόλοιπους Σοβερίνους της ομάδας του. Νομάδες, πλανόδιοι διασκεδαστές, πολύ συχνά δεν αντιμετώπιζαν φιλικές ή καλές συνθήκες. Ο Ρατζίν ήταν στην Ακαδημία τα εφηβικά του χρόνια, ΄σχι στο καραβάνι, αλλά ακόμα θυμόταν κάποια πράγματα, παραστάσεις από το πώς χειριζόταν τις καταστάσεις ο πατέρας του.

"Ήρθα πρώτος, αλλά θα δεχτώ να παραχωρήσω το δωμάτιο σε κάποιον πιο άξιο από εμένα." είπε με ήρεμο τόνο, χωρίς χαμόγελο. Δεν έπρεπε να δείξει αδυναμία, και έπρεπε να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης. Τα χέρια του τεντώθηκαν μπροστά, οι παλάμες του φανερές, και έδειξε ένα κέρμα στο Νάνο. "Αν μου πεις που είναι το κέρμα όταν σε ρωτήσω, είσαι καλύτερός μου." είπε ήρεμα. "Ο Κράντιν Ράσετμπιρντ πάντα έλεγε ότι οι Νάνοι έχουν φοβερά μάτια, δεν τους γελάς εύκολα. Και, όντως, ποτέ δεν κατάφερα να τον ξεγελάσω. Τι λες? Πάμε λοιπόν." είπε, χρησιμοποιώντας ένα μείγμα κολακείας, πρόκλησης, αναφορά ονόματος άλλου Νάνου και ταχύτητας για να κάνει τον, κάπως μπερδεμένο Νάνο, να γνέψει.

Τα χέρια του Ρατζίν έκλεισαν, και άρχισαν να κινούνται. Οι εσωτερικές πλευρές των κλειστών γροθιών του χτύπησαν απαλά η μία την άλλη. Οι καρποί του περιστράφηκαν. Πέταξε τα χέρια του προς τα πάνω, σαν να άπλωνε ένα τραπεζομάντηλο, και μετά περιστράφηκε μία φορά και "πέταξε" κάτι προς το Νάνο, τρομάζοντάς τον λίγο, αλλά τίποτα δεν φάνηκε να φεύγει από το χέρι του όταν αυτό άνοιξε για λίγο. Οι καρποί του περιστράφηκαν για άλλη μία φορά και μετά ο Ρατζίν έτεινε δύο κλειστές γροθιές προς το Νάνο.

"Πού είναι το κέρμα?" τον ρώτησε με σοβαρό ύφος, κοιτώντας τον στα μάτια. Ο Νάνος συνοφρυώθηκε για μια στιγμή, έχοντας παρακολουθήσει προσεκτικά τις κινήσεις του Σοβερίνου. Σε απάντηση, η χερούκλά του Νάνου γράπωσε το αριστερό, πιο λεπτό χέρι του Ρατζίν και το άνοιξε. Τίποτα εκεί. Ο Νάνος γρύλλισε και έπιασε το άλλο χέρι, ανοίγοντάς το. Τίποτα.

"Κοροϊδία!" διαμαρτυρήθηκε αλλά ο Ρατζίν απελευθέρωσε τα χέρια του και έγνεψε αρνητικά. "Το ζητούμενο ήταν να μου πεις πού ήταν το κέρμα, όχι σε ποιο χέρι. Και για του λόγου το αληθές, άγγιξε πίσω από το δεξί σου ώμο." είπε ήρεμα. Ο Νάνος άπλωσε το μεγάλο αριστερό του χέρι πίσω από το δεξί ώμο και τα μάτια του άνοιξαν όταν ένοιωσε εκεί ένα κέρμα σκαλωμένο στις διπλώσεις της μπλούζας του! Δεν το είχε νιώσει καθόλου? Πώς έγινε αυτό?

"Νομίζω είναι ώρα να φύγεις. Προλαβαίνεις ίσως κάποια άλλη καμπίνα." είπε ήρεμα ο Ρατζίν αλλά ο Νάνος ξεφύσηξε.

¨"Δεν με νοιάζουν τα κόλπα σου μικρέ, την έκανες , σαΐτα!" είπε πιο δυνατά και έκανε ένα βήμα προς τον νεαρό. Ο Ρατζίν τον κοίταξε ψύχραιμα.

"Κοίτα πίσω στη ζώνη σου αριστερά." είπε ήρεμα ο Ρατζίν. Ο Νάνος σταμάτησε και έψαξε με το χέρι του, και η ανάσα του διακόπηκε για μια στιγμή όταν έπιασε κάτι κρύο και μεταλλικό. Το έφερε μπροστά και είδε ένα μαχαίρι που είχε τοποθετηθεί προσεκτικά μεταξύ των "δαχτυλιδιών" που έκανε η δερμάτινη ζώνη του όπως την είχε φορέσει γύρω του. Πότε είχε γίνει αυτό?

"Αν συνεχίσει όλο αυτό, το επόμενο μαχαίρι θα πάει οχτώ εκατοστά πιο πάνω. Όπως και το μαχαίρι που κρατάς, δεν θα το δεις ποτέ να έρχεται." είπε με φωνή ήρεμη αλλά κρύα σαν τη λεπίδα του μαχαιριού ο Ρατζίν, και το όπλο έφυγε από το χέρι του Νάνου σαν να είχε μόνο του θέληση και έφτασε στο χέρι του Ρατζίν. Ο Νάνος, για πρώτη φορά, έκανε ένα βήμα πίσω, κοιτώντας τον νεαρό με νέα μάτια, και μετά γύρισε και έφυγε βρίζοντας.

Ο Ρατζίν χαμογέλασε αχνά. Σκέφτηκε ότι αν τον έβλεπε ο πατέρας του, ίσως να ήταν περήφανος. Ο Σοβερίνος άφησε ένα άυλο κλώνο του στο δωμάτιο χρησιμοποιώντας τις Σκιές του Αλ Ρασίντ , ώστε το δωμάτιο να φαίνεται κατειλημμένο, και ανέβηκε πάνω για να βρει ξανά τη Λύριεν.

"Καθηγήτρια Μαρκιέλ, σας έκλεισα μια καμπίνα. Από εδώ." είπε ευγενικά και με φωνή πιο απαλή και νεανική από αυτή που είχε χρησιμοποιήσει με το Νάνο, και ξεκίνησε να την οδηγεί στην καμπίνα που είχε εξασφαλίσει.

Ο Ρατζίν προσπάθησε για μια στιγμή να καταλάβει αν η Καθηγήτρια είχε όντως πειστεί ή αν απλά προσπαθούσε να τον καθησυχάσει και να τον κάνει να αισθανθεί καλύτερα. Δεν κατάφερε όμως να τη διαβάσει με σιγουριά, οπότε έμεινε με την αμφιβολία. Δεν τον πείραζε όμως, ακόμα και αυτό ήταν μια πληροφορία και ένα βήμα για να καταλάβει καλύτερα το χαρακτήρα της.

"Τον Προστάτη σας?" είπε με μικρή έκπληξη και κοίταξε γύρω του, περιμένοντας να δει κάτι μεγάλο και μάλλον μεταλλικό όπως είχε δει από άλλους Εφευρέτες. Δεν είδε τίποτα τέτοιο όμως, και πριν προλάβει να κοιτάξει καλύτερα η Λύριεν τον τράβηξε για να ανέβουν στο πλοίο. Δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει. Ήταν σχεδόν πρόκληση το να την προλάβει, και στα βήματα αλλά και στη συζήτηση καθώς ήδη του είχε απευθύνει μια ερώτηση.

"Όχι, ακόμα δεν το γνωρίζω, πέρα από το ότι θα είναι κάτι που θα περιλαμβάνει πολλά τσουβάλια με πετρώματα. Υπάρχει κάποιο ορυκτό ή δείγμα που σας ενδιαφέρει στη χώρα των Νάνων?" είπε κάνοντας μια εικασία και ανεβαίνοντας στο πλοίο. Ήξερε ότι δεν  υπήρχε λόγος ανησυχίας ακόμα για την ασφάλειά τους, αλλά κοίταξε γύρω τους με τα διαπεραστικά, σκούρα, μεγάλα μάτια του για να κόψει κίνηση, να δει τα πρόσωπα των συνεπιβατών και των ναυτικών, και να παρατηρήσει ποιοί ήταν οπλισμένοι.

Η Ιλίντιεν εξέτασε γρήγορα, αλλά προσεκτικά το Ρατζίν, για να διαπιστώσει πως ο νεαρός ήταν ξαφνικά σε ετοιμότητα.

"Φυσικά" σκέφτηκε και χαμογέλασε ελαφρά στο νεαρό, πράγμα για το οποίο ήταν σίγουρη πως κανείς τρομοκρατημένος Σοβερινος δεν την είχε ικανή.

"Όχι," του απάντησε απλά στην ερώτησή του και πήρε θέση στο κέντρο της αίθουσας εξάσκησης. ", σε εμπιστεύομαι."

Όντως, όσα είπε ήταν αλήθεια. Είχε εμπιστοσύνη στις ικανότητες των Πολεμιστών μαθητών και στη δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζονταν τις τεχνικές. Δικοί της μαθητές ήταν και -αν και η επαφή της με το Ρατζίν ήταν ελάχιστη- αν δεν εμπιστεύονταν τον ίδιο της τον κόπο ή τον κόπο του Λαντριαν και της Σαγιάνε, τότε αυτό σήμαινε πως δεν εμπιστεύονταν και τους συμπολεμιστές της.

Η ζωή των Πολεμιστών ήταν μία μάχη καθημερινή, ακόμη κι αν δεν βρίσκονταν σε πόλεμο. Βασική αρχή ήταν η εμπιστοσύνη, η ικανότητα να εμπνέει ασφάλεια ο ένας στον άλλο. Μέσα από το μονοπάτι της εμπιστοσύνης μπορούσαν να εναρμονιστούν οι ιδιαιτερότητες που έβαζε ο καθένας στις τεχνικές του, να μάθουν να συνδυάζονται, να αλληλοσυμπληρώνονται. Σημαντική στρατηγική αποτελούσε πάντα η γνώση για τον τρόπο που μάχεται ο αντίπαλος αλλά, στο  νου της Ιλίντιεν είχαν αποτυπωθεί δυο λόγια που είχε διαβάσει για τον πρόγονο της, τον Μανκουεντάνο Άτρας: "Βαδίζει στο μονοπάτι της νίκης εκείνος που γνωρίζει πώς πολεμά ο σύντροφος."

Της είχε κάνει εντύπωση από μικρή ότι ο Μανκουεντάνο χρησιμοποίησε τον όρο σύντροφος και όχι σύμμαχος. Αργότερα, στο μανιπουλο 8, κατάλαβε γιατί ο πρόγονος της είχε κάνει εκείνη την επιλογή.

"Ωραίες μέρες" αφουγκραζονταν τις σκέψεις της και παρατήρησε πως δεν τις διαποτιζε πια η παλιά μελαγχολία. Αυτή η αλλαγή πήγαζε από τη συνειδητοποίηση πως μπορούσε να αντλήσει από εκείνες τις ωραίες μέρες, για να φτιάξει καινούριες. Κάτι τέτοιο σκόπευε να κάνει.

Η Ιλίντιεν άνοιξε τα πόδια στο ύψος των ώμων, λύγισε ελαφρά τα γόνατα και έκλεισε τα μάτια. Αυτή ήταν η προσέγγισή της στους κλώνους του Αλ-Ρασιντ, προσέγγιση που χρωστούσε στο Δάσκαλο και ακόμη περισσότερο, στις δυνάμεις της Βεστέλ.

Είχαν περάσει χρόνια από την πρώτη τους εξάσκηση, αλλά η αντίληψη του αιθέρα του αντιπάλου παρέμενε φρέσκια για την Ιλίντιεν. Η αλήθεια που δίσταζε να παραδεχτεί βέβαια ήταν πως τώρα πια ίσως να αντιλαμβάνονταν τον Αιθέρα καλύτερα από παλιά. Ίσως να ήταν η ιδέα της. Ότι κι αν συνέβαινε όμως, όφειλε να το εξακριβώσει και ο Ρατζίν της είχε δώσει μια υπέροχη ευκαιρία για να εξασκηθούν για περισσότερους από έναν στόχους.

Η Ιλίντιεν ανεπνευσε με ηρεμία και του είπε με πραότητα: "Όποτε αισθάνεσαι έτοιμος."

Ο Ρατζίν δεν ξαφνιάστηκε όταν η Καθηγήτρια, με τρόπο προφανή αν και όχι απαραίτητα ολότελα ηθελημένο, φάνηκε να αμφιβάλλει για τις ικανότητές του. Μπορούσε να το καταλάβει απόλυτα, και είχε ζήσει με αυτό όλα τα χρόνια στην Ακαδημία. Η τέχνη του πολέμου είχε συνδεθεί με τη σωματική ρώμη και ικανότητα, ειδικά όταν είχε να κάνει με τους άντρες. Αυτό που τον προβλημάτισε κάπως ήταν το θέμα του κουβαλήματος, και ο νεαρός σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του, ενώ τα μάτια του άνοιξαν λίγο παραπάνω από έκπληξη.

"Όσον αφορά το κουβάλημα σίγουρα μπορώ να προσπαθήσω." είπε με μετρημένο τόνο, ανακτώντας την εξωτερική του ηρεμία που προσπαθούσε χρόνια να καλλιεργήσει. "Ενδεχομένως όμως, αν μιλάμε για περισσότερα τσουβάλια από ένα, να πρέπει να προμηθευτούμε στο δρόμο κάποιο κάρο." συνέχισε ορθολογικά, με τα λεπτά του δάχτυλα να τρίβουν λίγο το σαγόνι του όσο σκεφτόταν. "Αν η Γραμματεία είχε ενημερωθεί από εσάς γι' αυτή την ανάγκη....μάλλον δεν έβαλε ιδιαίτερη σκέψη στο ποιόν διάλεξε γι' αυτή την αποστολή." είπε χωρίς να ντραπεί να το παραδεχτεί. Δεν ήταν δυνατός. Δεν πειράζει.

Η απάντηση στην άλλη ερώτηση ήταν κάπως πιο περίπλοκη για τον Σοβερίνο. Πίστευε ότι μπορούσε να την προστατέψει σε περίπτωση επίθεσης. Σίγουρα, εκτός αν συνέβαινε κάτι που κανείς μαθητής της Ακαδημίας δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί.  Θα το πίστευε η Λύριεν? Ενδεχομένως και όχι. Ο Ρατζίν ήξερε ότι θα μπορούσε σε ένα δευτερόλεπτο, με μια μικρή επίδειξη, να της το αποδείξει. Ένα μέρος του, πιο νεαρό, πιο ορμητικό, που διψούσε για επιβεβαίωση, τον έσπρωχνε να το κάνει. Ένα άλλο μέρος του όμως, πιο ώριμο, στωικό, ήξερε ότι το να κάνει κανείς επίδειξη δεν ήταν καλό, ούτε σημάδι ωριμότητας για ένα Πολεμιστή.

Αν όμως δεν τον πίστευε και αυτό είχε αντίκτυπο σε κάποια μάχη? Αν αντιδρούσε με τρόπο απρόβλεπτο επειδή δεν πίστευε ότι ο Ρατζίν ήταν αξιόπιστος Πολεμιστής? Αυτή η πιθανότητα δεν θα δικαιολογούσε μια επίδειξη? Ο νεαρός αναστέναξε ελαφριά, έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή και πήρε μια απόφαση.

"Καθηγήτρια Μαρκιέλ, είστε ο τύπος ατόμου που θα δεχτεί πραγματικά σαν απάντηση το "Ναι, είμαι απόλυτα ικανός να σας προστατέψω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορεί ένας μαθητής Πολεμιστής", ή χρειάζεστε αποδείξεις για να το δεχτείτε?" ρώτησε ήρεμα, κοιτώντας την στα μάτια. Η φωνή του, παρά το λεπτοκαμωμένο σώμα του, δεν ήταν ψιλή, αλλά ούτε και βαριά, και είχε μια ελαφριά μουσική χροιά, μια αχνή προφορά. Δεν μπορούσε να ελέγξει το αν η Λύριεν θα τον πίστευε ή όχι, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί τόσο γι' αυτό, αλλά σίγουρα μπορούσε να διερευνήσει τον καλύτερο τρόπο για να το πετύχει και, ταυτόχρονα, να καταλάβει λίγο το χαρακτήρα της, μιας και θα ταξίδευαν μαζί για μέρες.

Καθως η ώρα περνούσε,η Λυριεν κοίταζε τη θάλασσα και το πλοίο.Βαρεθηκε να ψάχνει μέσα στο πλήθος,τον ψηλό, ρωμαλέο πολεμιστή που θα της έστελνε η γραμματεία για σύνοδο.Θα ξεχώριζε έτσι κι αλλιώς.Αναρωτιοταν αν θα ήταν ο Ουμπρο.Τον συμπαθούσε πολύ η Λυριεν.Ηταν αρκετά ατίθασο αγόρι, αλλά της άρεσε ο τρόπος του.

"Το πλοίο δεν είναι μεγάλο.Ενα σκαρί παλιό,θαλασσοδαρμενο,μα το φροντιζουν τακτικά.Φαινεται από τις φροντισμένες λεπτομέρειες.Τα κατάρτια του ειναι... " σκεφτόταν η Βαλησινη,μα τη διέκοψε μια φωνή.

"Καλημερα... σύνοδος...."

Η Λυριεν έμεινε άφωνη.Από τις σπάνιες φορές.Δεν γινόταν όμως να φανεί αυτή η έκπληξη.Οποτε κοίταξε το μαθητή στα μάτια,λίγο πιο χαμηλά δηλαδή από αυτήν,και τον καλημερισε.

"Ααα, καλημέρα,σ ευχαριστώ πού που ήρθες.Εμ, συγγνώμη που ρωτάω, αλλά θα πρέπει να με προστατευσεις σε περίπτωση επίθεσης, γιατί θα πάμε στη χώρα των νάνων.Πιστευεις θα τα καταφέρεις?Χμμμ, ξέρεις,είναι και κάτι άλλο.Θα πρέπει να σηκώσεις βαριά τσουβαλια με πετρώματα.Μπορεις νομίζεις?"

Δεν μπόρεσε να συγκρατήθει,τα είπε με λίγο ειρωνικό υφακι όλα αυτά.Γιατι είχε ζητήσει πολεμιστή,και ναι,ήταν πολεμιστής αυτός ο μαθητής.Αλλα ήταν σοβερινος!Λεπτεπιλεπτος και λιγάκι πιο κοντός ακόμα και από τη Λυριεν,που ήταν κοντή ήδη για Βαλησινη.Ντραπηκε λίγο, αλλά έλπιζε να την καθησυχάσει ο Ρατζιν,κι έστρωσε λίγο την παντελονα της, περιμένοντας την απάντηση μέσα στην οχλοβοή.