Η αρχική ιδέα είναι μέσα στο σκ να έχει ολοκληρωθεί...
Οι θεοί ψηλά τελευταία δεν ψήνονται να ακολουθήσουν το πρόγραμμά μου...
(παιζει να πέσουν οι αλλαγές τις ζωής μου. Χανγκ ον ταιτ)

Όνομα: Τόρενς Γκίλκαμες Ρέινχετ
Φυλή: Άνθρωπος
Μέλος Οικογένειας: Μεγάλη  και παλιά οικογένεια δουκών στη πόλη Μπόρον
Ηλικία: 28
Τίτλος: Λόρδος


Εμφάνιση Χαρακτήρα:

Ο Τόρενς είναι ένας αρκετά εμφανίσιμος νέος με ξανθά μακριά μαλλιά που πέφτουν στο ύψος του σβέρκου του. Δεν τα ταλαιπωρεί ποτέ πιάνοντάς τα και σφίγγοντάς τα βίαια σε κότσους. Το αντίθετο, είναι πολύ προσεκτικός καθώς η κατάρα της μεριάς του πατέρα του είναι η πρώιμη τριχόπτωση. Τα μαύρα μάτια του, μικρά μα άκρως εκφραστικά, κρύβονται παιχνιδιάρικα πίσω από τις πυκνές του βλεφαρίδες που θα έκαναν κάθε κοπέλα να ζαλιστεί από κρίση ζήλειας. Όσον αφορά την γενική του εμφάνιση, φοράει σχεδόν καθημερινά ακριβά ρούχα, απόκτημα από την πατρίδα του και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του καθώς δεν καταδέχεται να φορέσει όπως του αρέσει να αναφέρει: φτωχικές φανέλες και παντελόνες ζητιάνων. Προσέχει όσο μπορεί την διατροφή του κρατώντας την ισορροπία στην κατανάλωση λαχανικών και κρεατικών. Μετρίου αναστήματος, προς λίγο κάτω από το κανονικό, δεν ενδιαφέρεται τόσο για την εξέλιξη των πολεμικών του τεχνών, παρά μόνο για τη διατήρηση ενός υγιέστατου, και καλοσχηματισμένου κορμιού.

Προσωπικότητα:

Μπορεί κάποιος, παρασυρμένος από τα παραπάνω, να υποθέσει πως ο Τόρενς δεν είναι παρά ένας νάρκισσος, ένα παιδί που ασχολείται πολύ με την εμφάνισή του και δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά η εικόνα. Άλλος μπορεί να πέσει στο λανθασμένο συμπέρασμα και να θεωρήσει τον νεαρό αυτό Λόρδο θύμα της μοναρχικής τάξης και του απεριόριστου πλούτου. Λάθος, όλα ένα μεγάλο λάθος. Πιο συγκεκριμένα, όσοι έχουν γνωρίσει κατά βάθος τον νεαρό αυτό άνδρα – και κυρίως τα αδέρφια του μπορούν να α διαβεβαιώσουν όσα ακολουθήσουν –   κάνουν λόγο για έναν άκρως ρομαντικό νέο, που κρύβει μια ακόρεστη δίψα για γνώση σε συνδυασμό με  μια έντονη ανάγκη να διδαχθεί και να ζήσει το παρελθόν που τόσοι θνητοί, ανεξαρτήτως Φυλής, έχουν ξεχάσει. Αγαπά την ποίηση και φροντίζει να διαβάζει αποσπάσματα και συλλογές κάθε μέρα, δηλώνει λάτρεις του διαχρονικού και αέναου ρομαντισμού. Ακόμα, δεν μπορεί να χορτάσει την ανατολή του ήλιου, ενώ σε περιόδους πανσέληνού βρίσκεται πάντα σε κάποια λίμνη, με παρέα τα άστρα, να σημειώνει στιχάκια ή να διαβάζει τον αγαπημένο του Βαλυσηνο συγγραφέα, Χάμς Γουειβρεντ, διάσημο για τη σειρά βιβλίων «Τα άνθη των κοραλλιών». Αν αναζητά κάτι στο μονοπάτι της ζωής του, είναι να βρει τον απόλυτο έρωτα στο πρόσωπο κάποιου ατόμου, είτε αυτό είναι γυναίκα είτε άντρας ώστε να δώσει επιτέλους απάντηση στο ερώτημά του: υπάρχει κάτι πιο δυνατό από τον σφυγμό της ζωής; Πιο εκτυφλωτικό από το λαμπρό φως του ήλιου; Πιο μεθυστικό από μια κούπα ζεστού κρασιού;
    
Προϊστορία Χαρακτήρα:

Ο Τόρενς είναι το πέμπτο παιδί και πέμπτος γιος του Δούκα Ρέινχετ και της Δούκισσας Θερμς. Γεννήθηκε ως μια τελευταία και κάπως απεγνωσμένη προσπάθεια της δούκισσας να αποκτήσει μια κόρη καθώς οι τέσσερις γιοι της έφερναν περισσότερο πονοκέφαλο και απανωτούς μπελάδες παρά χαρά και καμάρι. Βέβαια η αποκάλυψη του φύλλου δεν την πίκρανε. Ίσα – ίσα που έβαλε στόχο να μη μεγαλώσει ένα ακόμα αγρίμι που θα κυνηγούσε κοπελίτσες και θα έπαιζε συνέχεια στις λάσπες, αλλά έναν λαμπρό και επιμελημένο νέο με καλούς τρόπους και σωστή εμφάνιση. Φυσικά και τα σχέδια της ολοκληρώθηκαν με λίγο παραπάνω επιτυχία από όσο περίμενες. Σε αντίθεση με τα αδέρφια του, ο Τόρενς περνούσε αρκετή ώρα μελετώντας λογοτεχνία, λίγο ιστορία ενώ κατάφερε να αποστηθίσει το πρωτόκολλο σωστής συμπεριφοράς σε αρκετά νεαρή ηλικία ενώ ξεκίνησε ήδη να το εφαρμόζει με εντυπωσιακά αποτελέσματα από τα δέκα του κιόλας χρόνια. Βέβαια, τα αδέρφια του φρόντισαν να ασκήσουν πάνω του κάποια επιρροή αλλά γρήγορα αυτή χάθηκε οπότε φρόντισαν να τον περιγελούν και να τον πειράζουν για τον ευαίσθητο χαρακτήρα του.
 Η συμπεριφορά τους αυτή είχε ως αντίκτυπο την συναισθηματική κατάρρευση του νεαρού ο οποίος στην εφηβεία κατάφερε να υιοθετήσει ένα σύστημα άμυνας απέναντι στους ανθρώπους. Εμφάνισε έναν απόλυτα εξωστρεφή εαυτό, κοινωνικό και γοητευτικό που μαγνήτιζε το πλήθος γύρω του ενώ έμαθε να θάβει όποτε ήταν απαραίτητο το κομμάτι εκείνο που επιθυμούσε τις όμορφες εξορμήσεις στον κήπο της έπαυλης, τις πολύωρες μελέτες στην βιβλιοθήκη καθώς και την συγγραφή στοίχων και ποιημάτων. Όλα αυτά μπορούσαν να περιμένουν έξω από τις πόρτες της υψηλής κοινωνίας. Ήδη στα δεκαέξι του είχε μάθει να είναι χαρισματικός συνομιλητής με πλούσιο λεξιλόγιο που δύσκολα κάποιος μπορούσε να αντικρούσει τα λεγόμενα του.
    Ο πατέρας του ήταν απίστευτα περήφανος για τον μικρό του γιο καθώς βρήκε έναν ικανό διπλωμάτη να τον συντροφεύει σε σημαντικές συγκεντρώσεις και συναντήσεις με άλλους ευγενείς που έπρεπε να συζητήσουν σημαντικά θέματα που έπλητταν την κοινωνία. Αν και δεν έφερνε ποτέ αντίρρηση στον πατέρα του – το σεβόταν και τον σέβεται σε μεγάλο βαθμό – οι συναθροίσεις αυτές δεν ήταν τόσο του γούστου του αν και σιγά σιγά έμαθε να διασκεδάζει με τα μικρά πράγματα που του προσφέροντας ταυτόχρονα, όπως η καλή μουσική, ο μπουφές και οι απειροελάχιστες ενδιαφέρουσες γνωριμίες με άτομα


Γονείς: Δούκισσα Ιλένα Θερμς, Δούκας Μαρκους Ρεινχετ
Αδέρφια: Μαρκήσιος Φρέντερικ Ρέινχετ (45),  Μαρκήσιος Γκρέγκορυ Ρέιχνετ (44) και οι Βαρόνοι Ματίας Ρέινχετ (42) - Μπερτολ Ρέινχετ (42) [δίδυμοι]

Δείγμα Γραφής

Το διστακτικό χέρι της μητέρας του χάιδεψε απαλά τις ξανθές του μπούκλες, στρώνοντας του κάπως κάποιες τούφες που παρέμεναν όσο ατίθασες όσο και ο μικρός της γιος. Ο Τόρενς αποτραβήχτηκε διακριτικά, διατηρώντας την ψυχραιμία του μα και το ζεστό χαμόγελο που έδειχνε σε κάθε καλεσμένο που έκανε την εμφάνισή του. Η αλήθεια ήταν πως σε όσες δεξιώσεις και να εμφανιζόταν, σε όσους χορούς και να τον προσκαλούσαν, για την μητέρα του θα ήταν πάντα ο μικρός και γλυκός γιος που δεν ήθελε να χάσει ποτέ από δίπλα της.
    «Τα ρούχα σου στρώσε» του ψιθύρισε γλυκά.
    «Μητέρα, σε παρακαλώ» απάντησε χαιρετώντας απευθείας τον δούκα Λέαρ, έναν κοντόχοντρο άνθρωπο με μουστάκια που θα ζήλευαν οι παππούδες του από τους τάφους τους. Όταν ο άνδρας απομακρύνθηκε η Ιλένα κοντοστάθηκε μπροστά από τον γιο της και έφερε στα χέρια της το κολλάρο του μεταξωτού πουκαμίσου του, τεντώνοντάς το και ισιώνοντάς το. Εκείνος ωστόσο άρχισε να ξεφυσά δίχως σταγόνα υπομονής μέσα του.
    «Αγχώνεσαι»
   «Για την ακρίβεια, γλυκιά μου μητέρα, θα ήθελα να με αφήσεις για λίγο ήσυχο. Γιατί δεν πας στα αδέρφια μου;»
    «Γιατί οι θεοί να με βασανίσουν με ένα μάτσο γιούς, εμένα θα μου πεις; Κόρη να ήσουν θα αποζητούσες τούτη τη προσοχή που σου δίνω»
    Έπιασε τα χέρια της και τα φίλησε στοργικά, κοιτάζοντάς την παιχνιδιάρικα στα μάτια «Κόρη να ήμουν, ω γλυκιά μητέρα, θα φρόντιζα να παντρευόμουν για να ξεφύγω από τούτη την προσοχή» εκείνος χασκογέλασε, η Ιλένα όμως δεν το βρήκε διόλου αστείο. Μάλιστα φρόντισε να σκληρύνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, να εξαφανίσει το χαμόγελο της και φυσικά να του γυρίσει πλάτη θιγμένη και πληγωμένη. Το άφησε ασχολίαστο. Έτσι ήταν η μητέρα του στο κάτω – κάτω. Αυταρχική για τους ξένους και ίσως λιγουλάκι ξινή αλλά σαν μάνα ήταν τόσο γλυκιά όσο η ξακουστή γαλατόπιτα της περιοχής. Μμ, και τί δεν θα έδινε για ένα αχνιστό κομμάτι πασπαλισμένο με κρυστάλλινη ζάχαρη και κανέλα.
    «Μην στενοχωρείς την μάνα σου, γιε μου. Στο τέλος εγώ θα βρεθώ να δέχομαι τα πυρά της οργής της»
    «Μα, πατέρα, δεν καταλαβαίνεις;» γύρισε τη προσοχή του στην στιβαρή φιγούρα του πατέρα του «Ίσως η απώλεια να είναι πιο γλυκιά έτσι. Οι θεοί γνωρίζουν μονάχα πόσο θα παραμείνω στην Ακαδημία Ράσναρρυ. Δεν θέλω να στεναχωριέται για χάρη μου».
    «Και να την λάβωνες, Τόρενς, πάλι θα έκλαιγε. Αχ τι με περιμένει τον δόλιο».
    «Υπάρχει καιρός ακόμα αν θες να πάρεις πίσω την απόφασή σου. Αμφιβάλλω εάν θα προσβληθούν από την αλλαγή των σχεδίων» ένας υπηρέτης βαστώντας ένα μικρό δισκάκι πέρασε από μπροστά τους και ο νεαρός άρπαξε ευθύς μια κούπα με κρασί.
    «Ξέχνα το. Η παρουσία σου θα παίξει μεγάλο ρόλο για όσα έπονται».
    Κι αυτό ακριβώς φοβόταν…τα όσα ήταν γραφτό να έρθουν˙ όσα ήταν αδύνατο να αλλάξει. Το επόμενο πρωί θα έφευγε και θα άφηνε πίσω του την όμορφη ζωή που έκανε. Τα αδέρφια του τον πείραζαν πως ήταν κάποια αποστολή ενηλικίωσης και πως αν δεν τα κατάφερνε τότε θα παρέμενε μια ζωή ο μικρός γιος του Λόρδου Ρέινχετ και τίποτα παραπάνω, ο πατέρας του επέμενε πως έτσι θα μάθαινε το πραγματικό προσωπείο του κόσμου και η μητέρα του ίσως να ήλπιζε πως το αγόρι της θα γυρνούσε με κάποια όμορφη δεσποσύνη στο πλάι που θα μπορούσε πια να αποκαλεί η ίδια κόρη. Τόσες απαιτήσεις από τόσο κόσμο. Θα χρειαζόταν αρκετό κρασί και γιατί όχι λιγάκι ακόμα χορό.

Στο μυαλό της η πρώτη φάση ήταν πάντα η δυσκολότερη. Οι γείτονες την είχανε συνηθίσει, άλλωστε ανά δύο μέρες έκανε σίγουρο να ζητήσει βοήθεια απο κάποιον σε κάτι και το ίδιο απόγευμα να του προσφέρει είτε πίτα, είτε κέικ ως ευχαριστώ. Κάθε μέρα φρόντιζε τα φαγητά που έκανε να είναι φρέσκα ώστε να μυρίζουν περισσότερο. Μέχρι και λουλούδια έβαλε την Κέννα να πάει να της φέρει και τα πότιζε κάθε δεύτερο απόγευμα, όταν ο ήλιος άφηνε τις τελευταίες του ακτίνες. Προσπαθούσε να ξεκουράζεται το μεσημέρι, μετά το γεύμα τους. Επέμενε η Κέννα να κοιμάται περισσότερο. Αμέσως μόλις επέστρεφαν, τα χαράματα, μέχρι το μεσημεριανό πολλές φορές και αφού ξυπνούσε η ίδια από τον μεσημεριανό της ύπνο μέχρι να φύγουνε. Ήταν επόμενο σταδιακά η αϋπνία να την καταβάλει, αλλά ακόμα ήταν νωρίς γι' αυτό.

Η πρώτη φάση λοιπόν ήταν η πιο δύσκολη. Από το τίποτα να βρουν κάποιες πληροφορίες, κάποιο στοιχείο, ένα όνομα, μια διεύθυνση, ένα σύμβολο, έστω ένα παρατσο΄΄υκλι, κάτι με το οποίο θα μπορούσαν να δουλέψουν. Πέρασαν τα πρώτα βράδια οργώνοντας όλη την περιοχή που ο Γκλίριον της είχε πει να καλύψουν. Οι πρώτες πέντε μέρες αποδείχτηκαν άκαρπες. Τόσο άκαρπες σαν να προσπαθούσες να φυτέψεις έναν σπόρο σε μια συμπαγή πέτρα. Το έκτο ξημέρωμα και ενώ η Κέννα κοιμόταν, η Σαγιάνε είχε βγάλεο ξανά τον χάρτη της Ιντούν καθώς και τον χάρτη που είχε πάρει από τον Ντάβρος. Ήταν σε διαφορετικές κλίμακες τα δύο και έτσι πέρασε όλο της το πρωινό να σχεδιάζει στην κλίμακα του χάρτη της Ιντούν την υπόγεια πόλη, ή όπως αποδείχτηκε μέρος της. Χαρούμενη για το αποτέλεσμα εκείνη την ημέρα δεν έκανε ούτε φαγητό, ούτε τίποτα. Έπεσε ξερή στο κρεβάτι δίπλα στην Κέννα και ξύπνησε κάπου το σούρουπο. Γύρισε το βλέμμα της στη νεαρή. Οι κόκκινες τούφες έπεφταν στο πρόσωπο της και το πρόσωπο της έμοιαζε σα παιδιού. Τις τελευταίες μέρες η Σαγιάνε ένιωσε μια απερίγραπτη ζέστη προς τη νεαρή. Ήταν ίσως ο ρόλος που την έβαζε σε ψυχολογία οικογένειας, ήταν ίσως αυτό που ζητούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, μια αδερφή, δεν ήξερε ακριβώς. Τα ακροδάχτυλα της πλησίασαν το φλογερό κεφάλι και πέταξαν την τούφα στο πλάι να δει καλύτερα το πρόσωπο της. Η Κέννα δυσανασχέτησε από την επαφή και κλαψούρισε, έβλεπε εφιάλτη; Η Σαγιάνε την πλησίασε και ξάπλωσε από πάνω της "σσσσσ" της ψιθύρισε, "όλα είναι καλά, εγώ είμαι εδώ", είπε χαιδεύοντας την, όταν έσκυψε το κεφάλι της και της χάρισε ένα φιλί στο μάγουλό της. Η Κέννα φάνηκε να ηρεμεί. Η Σαγιάνε το αισθανόταν έντονο μέσα της. Αγάπη; Έτσι ήταν, άρα; Χαμογέλασε και αφού άφησε ακόμα μια στιγμή να περάσει, μία στιγμή την οποία είχε πει πως δεν θα άφηνε εδώ στη Βορέλ να αισθανθεί, πήρε την απόσταση της και σιγά σιγά ξύπνησε την Κέννα.

.................
Το αεράκι έπαιζε με τις μεταξένιες κουρτίνες. χάδι εραστή και παιχνίδισμα ερωτικό, η σελήνη έλαμπε στην τελευταία μέρα της ολόγιομης φάσης της και όπως το ασημένιο έπεφτε στο μαρμάρινο δάπεδο εμφάνιζε δύο σκιε΄ς.
Από την άλλη πλευρά, εσωτερικά της κουρτίνας μια άλλη μεγάλη σκιά πλησίασε.
"Μου απέκρυψες στοιχεία" είπε η Κόκκινη Μάσκα
" Σου απέκρυψα στοιχεία" απάντησα δεκτικά ο στόχος.
"Ακούω τη συνέχεια" είπε ξανά η Κόκκινη Μάσκα κάνοντας ένα βήμα μπροστά, πλησιάζοντας προς την κουρτίνα.
Ο ανδρική φωνή αναστέναξε.
"Υπάρχουν δύο είσοδοι σίγουρα, ίσως και μία τρίτη αλλά φήμες λένε πως έχει γκρεμιστεί, δεν με ενδιέφερε να το ψάξω όμως. Πρέπει να καταλάβεις Σα...Akai Kao", απάντησε με το γνωστό στον κυ΄κλο του όνομα για τις Κόκκινες Μάσκες των Ασάχι, "η Βορέλ είναι αρχαία, όχι μόνο η πόλη αλλά και τα ξωτικά που έχουν κρατήσει τον αρχαίο τρόπο ζωής, την πνευματικότητα της. Πρέπει να καταλάβετε και οι δύο, πως σε αντίθεση με εσάς, τα ξωτικά μισούν το νεωτερισμό, μισούν την εξέλιξη, μισούν την ριζοσπατικότητα ή κάθε τι που φέρνει μεταβολή. Αυτό να το θυμάστε όταν θα κατεβείτε εκεί, γιατί μα τον Άρθερ δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι στη θέση σας. Υπάρχουν δύο είσοδοι, όπως είπα, και μάλλον οι πρωτοστάτες της Αγοράς επέλεξαν η μία να στεγάζεται εδώ, στα εσωτερικά της στοάς μας."

'Ενα κλειδί πέταξε στον αέρα και κατέληξε στο χέρι της φιγούρας με την Κόκκινη Μάσκα.
"Τρία επίπεδα κάτω είναι από τον διάδρομο στο κτήριο μου. Το κεφάλι της Αγοράς δύο γενιές πριν από εμένα έκλεισε την κάμαρα, η είσοδος ήταν ελεύθερη ως τότε. Πιστεύω πως εκείνος πρώτος ήθελε να ξεκόψει την Αγορά μας, με όλον τον υπόκοσμο. Να σας προειδοποιήσω και για το τελευταίο όμως: πορσέχετε πολύ, είναι ένας άλλος κόσμος. Αρκετοί από αυτούς δεν έχουν δει καν την επιφάνεια.
"Και δε θα την δουνε ποτέ" απάντησε λακωνικά η γυναικεία φωνή, η απειλή στα λόγια της φανερή.
"Θα σας ευχόμουν καλή τύχη, αλά είναι απόφαση σας να μπείτε στον βούρκο"
"Δε χρειάζεται η τύχη. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω" είπε και μ' ένα πρόσταγμα του χεριού της οι δύο φιγούρες χάθηκαν από το μαρμάρινο εξώστη. Ο άντρας ανάσαινε με ανακούφιση. Ήταν στοίχημα αυτό, αλλά δε μπορούσε να δώσει εξ' αρχής το λημέρι, έπρεπε να τους προειδοποιήσει. Όπως και να είχε, ήταν το είδος του. Τώρα ήταν στο δικό τους χέρι πόσο καλά προετοιμασμένοι θα ήταν για μια Άκαικαο, δύο σχεδόν.

Η Σαγιάνε και η Κέννα κατευθύνθηκαν και όπως είπε ο Ντάβρος, μία μικρή κάμαρα στο τέρμα του πρώτου ορόφου ξεκινούσε για κάτω. Πάνω από την κάμαρα ήταν γραμμένα στην γλώσσα των ξωτικών "Λημέρι". Αυτό που την παραξένευσε ήταν το εξής, πως σχετιζόταν η πάνω με την κάτω πόλη και γιατί η Αγορά να είχε κάποτε σχέσεις με την υπόγεια πόλη, φάνηκε πως η υπόγεια πόλη ή απλά το Λημέρι ήταν κάποτε μια συνέχεια της Αγοράς. Περισσότερα ερωτήματα άρχισαν να δημιουργούνται στο μυα΄λό της. Το παζλ ξαφνικά μεγάλωσε και τα κομματάκια του μίκρυναν. Κάθε βήμα που τις έφερνε όλο και χαμηλότερα αποκάλυπτε περισσότερα βρύα πάνω στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Ο αέρας είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτικός. Το φως άρχισε να γίνεται ημίφως.

Φτάνοντας μπροστά στη σιδερένια βαριά πόρτα ο αέρας ήταν τόσο βαρύς που η Σαγιάνε έβγαλε τη μάσκα της και την τοποθέτησε ξανά στον μηρό της. Γύρισε προς την Κέννα. Το κορίτσι τα έβλεπε όλα αυτά πρώτη φορά. Παρά την άγρια ζωή που έκανε, όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εκείνην.
"Δε θα βλέπουμε πολύ στην αρχή, αλλά σε λίγο θα προσαρμοστουν τα μάτια. Στο λέω γιατί δε θα είναι το ίδιο με το έξω. Εσύ έχεις συνηθίσει την φύση, στην φύση ακόμα και τα αστέρια προσφέρουν λιγοστό φως. Εδώ θα βλέπουμε απλά σκιές στο ήδη σκιερό και μουντό περιβάλλον. Μη φοβηθείς. Προσπάθησε να κρατήσεις τους χτύπους σου χαμηλούς, άλλες φορές θα αισθάνεσαι τον ήχο να δεκαπλασιάζεται, άλλες φορές δεν θα ακους τίποτα, ανάλογα με την υγρασία που θα έχει το εκάστοτε μέρος που θα περνάμε."

Το χέρι της ακούμπησε τον ΄ώμο της Κέννα και γυρνώντας έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά. Η σιδερένια πόρτα άργησε να ανοίξει, η Σαγιάνε έσπρωξε με δύναμη, το λιγοστό φως που ξεψύθηκε μέσα με το που άνοιξε την πόρτα μαρτυρούσε πως φυτά είχαν καλύψει εκείνη την είσοδο από την μέσα πλευρά, επί το πλείστον βρύα και αναριχητικά φυτά που φύτρωναν σε τέτοια σκοτεινά μέρη. Ξαφνικά της ήρθε μια ιδέα. Έβγαλε τα γάντια της από το τσαντάκι μηρού και έκανε νόημα στην Κέννα να κάνει το ίδιο, δεν ήξερε τι μπορεί να βρίσκανε μπροστά. Αφού έβαλε τα γάντια της έβγαλε ένα μικρό φυαλίδιοκαι ξερίζωσε πασπατεύοντας τον τοίχο μ΄ρος των βρυών. Ίσως να μη το είχαν συναντήσει αλλού. Ίσως η Άρυα να μπορούσε να δει αν θα ήταν χρήσιμο κάπως. Έβαλε το φυαλίδιο μέσα στο τσαντάκι και περίμενε να μπει και η Κέννα. Και τότε σκέφτηκε δύο φορές. Να άφηνε ανοιχτή την πόρτα ή όχι;

Στα γρήγορα, ο Ντάβρος της εμπιστεύτηκε το κλειδί και φρουρά δεν υπήρχε. Από την άλλη δε θα ενημέρωνε ο Ντάβρος για προσοχή; Όμως ήταν μια αποστολή πολύ κάτω από το τραπέζι. Θα τις κλείδωνε όμως μέσα.
Στον κυκέωνα των σκεψεων, το κλειδί σφράγισε ξανά την πόρτα.
"Μην ανησυχείς. Υπάρχει και άλλη έξοδος" καθυσήχασε την Κέννα.

Κι όμως η καρδιά της άρχισε να χτυπά τόσο γρήγορα που σταμάτησε ένα λεπτό για να αναλογιστεί το παράξενο του σκότους. Τα λόγια με το που βγήκαν από το στόμα της χάθηκαν. Ήταν σίγουρη πως η Κέννα την άκουσε. Και ήταν σίγουρη πως μόλις τα λόγια της χάθηκαν ο ίδιος φόβος κάλυψε και τη νεαρή. Έψαξε το χέρι της και το έσφιξε. "Θα περιμένουμε εδ΄ώ μέχρι να προσαρμοστούν τα μάτια της" της ανήγγειλε. Και ξανά το παράξενο του ήχου.

Η απουσία φωτός δεν είχε αντίκτυπο μόνο στην όραση. Η κλεισούρα έκανε τον αέρα τόσο βαρύ σα πάχνη, φάνταζε πως μπορούσες να τον μαζέψεις με την χούφτα σου σε μια κίνηση και σαν άμμος να πέσει. Αυτό και η υγρασία, η χρόνια υγρασία πείραζαν και τον ήχο. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν συνδυαστικά όλα αυτά ήταν αφενός φυσικά και λογικά, αφετέρου όχι συνηθισμένα και έτσι φάνταζε σαν ένας άλλος κόσμος. Το σκοτάδι ήταν σα να ήθελε να σε καταπιεί, να σε κρατήσει εκεί μέσα του και μετά να σε χωνέψει.Να χωνέψει τη ζωή από μέσα σου, κάθε ανάσα, κάθε ελπίδα.

Όχι και τόσο καλές σκέψεις, μα η Σαγιάνε επιδόθηκε στην φιλοσοφική σκέψη επί του σκότους και στην σπείρα. Όλα ήταν μια δοκιμή. Μάζεψε το θάρρος της και περίπου 40 λεπτά μετά με τον τοίχο στα αριστερά της ξεκίνησε να περπατά στην στοά.

Πάνω αριστερά. Ένα-δύο-τρία-κλίση είκοσι μοίρες. Προέκταση της μεσοκαθέτου. Ένα-δυο-τρία-τέμνει στα τρία τέταρτα. Πιάσε εφαπτομένη, α ισούται με 0,3. Και το υψώνεις το τετράγωνο. Και προεκτείνεις. Επόμενο σημείο. Προκύπτει από τη φλυαρία της Σαρδέλας και τις προηγούμενες μετρήσεις.

“Τι είναι αυτή η καμπυλότητα;” αναρωτήθηκε η Γκρέλντα με μάτια αντοιχτά. Στο νου της προέβλεπε την εξέλιξη που είχε υποθέσει αρχικά, αλλά της φαίνονταν πολύ καλή για να είναι αληθινή. 

“Μαντς!” πέρασε στο μηχάνημα τις οδηγίες με ένα σάλτο. Ο γιγάντιος Προστάτης με τις εύκαμπτες αρθρώσεις σημείωσε συντεταγμένες στο χαρτί του Ήθεριντ. Έμεινε ακίνητος με το πέρας των εντολών.

Η Γκρέλντα έπεσε με τα μούτρα πάνω στο χαρτί και κάτω από το μεταλλικό μπράτσο του Μαντς. Ρουφούσε το πούρο της με ένα ήχο σαν σφύριγμα και ξεφυσούσε τουλούπες αρωματισμένου καπνού σαν πουφ. Συννεφάκια βανίλιας που γεννήθηκαν από αθόρυβα πουφ ανακάθισαν στις τελίτσες που σημείωσε ο Μαντς εκεί που τέμνονταν οι συντεταγμένες, επιβεβαίωσαν την εγκυρότητά τους με μία μικρή αναπήδηση και σκόρπισαν στον αέρα του δωματίου. Το παλιό, σαρδόνιο χαμόγελο της επιτυχίας και της προσμονής για επερχόμενη περιπέτεια αποκαλύπτονταν πίσω από τους καπνούς του πούρου. Η αναγνώρισή του από την Κασσάνδρα το έκανε εντονότερο, του προσέδωσε μια νότα αγριωπού ενθουσιασμού για ανακάλυψη.

Όταν η Γκρέλντα κοίταξε την Κασσάνδρα, είχε το βλέμμα του θηρευτή. Όχι του λύκου που χτυπάει το θήραμα και φεύγει. Στα μάτια της φλέγονταν η τρέλα του λύγκα, του σαδιστικού αρπακτικού που απολαμβάνει να παίζει με το θήραμά του.

“Κάσσι αγάπη μου, το Ζέπελιν σαλπάρει για Νεδάρ.”

Κατέβασε το κρασί μονορούφι.

Όνομα: Νέαρχος

Φυλή: Άνθρωποι

Μέλος Οικογένειας: Όχι

Ηλικία: 45

Φατρία: Ιστορικοί

Εμφάνιση Χαρακτήρα: 1,77,95kg περίπου,45 χρονών όχι ιδιαίτερα μυώδης . Έχει τρία στίγματα από σκορπιούς στο δεξιό του αγκώνα  που κόντεψαν να τον σκοτώσουν και μια μεγάλη ουλή στην αριστερή γάμπα του. Στο δεξί μπράτσο του έχει ένα περίεργο τατουάζ  που δε ξέρει ούτε πότε έγινε, ούτε τι συμβολίζει. Απεικονίζονται  τρεις ομόκεντροι κύκλοι και στο κέντρο τους βρίσκεται μια σκυλίσια μορφή στο χρώμα του χαλκού . Στον αριστερό του καρπό φοράει ένα ασημένιο βραχιόλι με τρία γαλάζια πετράδια. Μακρυά μαύρα κατσαρά  μαλλιά που έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ασπρίζουν και τα έχει συνήθως ελεύθερα, μούσι λίγο πάνω απ’το στέρνο όχι ιδιαίτερα φροντισμένο. Όλο αυτό του δίνει μια αγριωπή εμφάνιση και ένα ζευγάρι όλο ζωντάνια καστανά μάτια συμπληρώνουν το πρόσωπο του. Συνοδεύεται πάντα από ένα κανελί βραχύσωμο σκύλο, τον Ράφ. Αγαπημένο χρώμα το φούξια και το μπλε, κουβαλάει πάντα ένα τέτοιο μικρό μαντήλι πάνω του, το ρούχο που φοράει πάντα, είναι ένας  πορφυρός χιτώνας , όταν έχει κρύο προσθέτει ένα μανδύα στο χρώμα της ερήμου, αν βρέχει ένας δεύτερος μανδύας με κάλυμμα κεφαλής από γιδοτόμαρο συμπληρώνει το σύνολο.  Όπλο του ένα κοντό μαχαίρι που το ‘χει δεμένο σε θήκη στη δεξιά γάμπα του ενώ ξέρει να χειρίζεται άριστα ένα μικρό παλίντονο τόξο. Όταν πρέπει να ταξιδέψει το φαγητό του είναι πάντα ένα μείγμα που σκέφτηκε μόνος του όταν ήταν 15 χρονών κάτω από μία συκιά στην όαση της Γεκουάν. Το μείγμα αποτελείται από ζυμωμένο σε μπαλάκια μείγμα σύκων, μελιού, ξηρών καρπών,σουσαμιού και βρώμης . Τα φυλάει πάντα σε ένα δερμάτινο σακουλάκι καφέ χρώματος περασμένο στη μέση του και μαζί με ξερές από τον ήλιο φλούδες κρέατος αποτελούν το ημερήσιο γεύμα του για πάνω από 30 μέρες αν χρειαστεί . Στη ζώνη του έχει και μια δεύτερη σακούλα ίδιου χρώματός με την πρώτη, ξέρει να τις ξεχωρίζει από το διαφορετικό δέσιμο και την ελαχιστα διαφορετική απόχρωσή τους. Μέσα φυλάει ίδιες μπάλες φαγητού με διαφορετική υφή από τις κανονικές,  στο μείγμα η προσθήκη δύο βοτάνων μπορούν να οδηγήσουν κάποιον μετά το δεύτερο μπαλάκι σε βαθύ ύπνο.

Προσωπικότητα: Δύσκολα κάποιος πιστεύει ότι πίσω από αυτήν την εμφάνιση κρύβεται  ένας χωρατατζής που έχει μάθει να γλεντάει και να ξεσηκώνει τους γύρω του, ΄άλλες φορές  πάλι αποσύρεται απ’ το κόσμο και τη φασαρία και  βυθίζεται στις σκέψεις του και σε ζητήματα που μόνιμα  απασχολούν το μυαλό του . Τύπος που θα  πέρναγε  απαρατήρητος τις περισσότερες φορές αν αποφάσιζε να απαλλαγεί απ’ όλες αυτές τις τρίχες. Πιστεύει ότι η πραγματικότητα και η αλήθεια έχουν τόσες όψεις όσες και οι ματιές αυτών που παρατηρούν ή μετέχουν στα γεγονότα. Γενικά είναι απαισιόδοξος περιμένοντας πάντα να συμβεί το χειρότερο δυνατό σενάριο. Αυτό τον κάνει να προετοιμάζεται για ότι κάνει συστηματικά παίρνοντας υπόψιν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αντιμετωπίζει τα πράγματα με πρωτοφανή στωικότητα και ψυχραιμία. Έμαθε να ζει με πολύ λίγα από μικρή ηλικία και συνέχισε έτσι αλλά πλέον αυτό το ακολουθεί μόνο όταν χρειάζεται… Είναι επίμονος, τελειομανής με ακόρεστη δίψα για μάθηση και ιδιαίτερα επιμελής φέρνοντας πάντα σε πέρας ότι αναλαμβάνει αλλά και παρορμητικός κάνοντας τον να μπλέκεται εύκολα σε διάφορες καταστάσεις και περιπέτειες. Στις συνθήκες που μεγάλωσε τα πεδία παρατήρησης έφταναν σε μεγάλες αποστάσεις , τα θηράματα ήταν μικρά, ο εχθρός πλησίαζε γρήγορα και ο θερμός αέρας έκανε την τελειοποίηση της τοξευτικής  τέχνης ιδιαίτερα απαιτητική. Η ικανότητα του σε αυτήν είναι απαράμιλλη.  Η ακόρεστη δίψα του για  γνώση τον κρατάει πάντα ανήσυχο δίνοντας του το χάρισμα να ζυγίζει καλύτερα τα πράγματα και να βλέπει μπροστά στο μέλλον.

Τα  ερείπια, τα αμέτρητα κουφάρια και άλλα υπολείμματα έμβιας παρουσίας που συναντά κατά τη διάρκεια των ταξιδίων του στην έρημο τον βάζουν πάντα στο παιχνίδι να ανιχνεύει το παρελθόν με τη βοήθεια και άλλων στοιχείων που είτε βρίσκονται σκόρπια τριγύρω  είτε αναζητά επίμονα ο ίδιος.

Προϊστορία Χαρακτήρα: Βρέθηκε  στο Νότο της ερήμου του Ισχάρ από ένα καραβάνι Σοβερίνων σε ηλικία 6 χρονών μαζί με 3 σκυλιά που ήταν οι πρόγονοι του Ραφ , ίχνος από άλλη παρουσία δεν υπήρχε τριγύρω, τουλάχιστον έτσι του είπαν. Η αρχική σκέψη  του Ιλχάρ, αρχηγού του καραβανιού, ήταν να τον χρησιμοποιήσει για να κάνει τα θελήματα όλων, τον εμπιστεύτηκε έτσι στον άνθρωπο που ασχολούνταν με την επιμελητεία της ομάδας. Το τατουάζ, του άλλαξε τη μοίρα  καθώς βγάζοντας τα ρούχα του για να κάνει το πρώτο του μπάνιο στη πρώτη όαση που συνάντησαν έγινε αμέσως αντιληπτό από τους υπόλοιπους τριγύρω του προκαλώντας ψιθύρους. Οδηγήθηκε ξανά μπροστά στον Ιλχάρ ο οποίος τον έστειλε στην ομάδα των παιδιών με τα γαλάζια και πράσινα μάτια αναθέτοντας την ανατροφή και προστασία του στην οικογένεια του Μπιλάλ ελ Χαντίθ και της Λεθέλ αμφότεροι θεραπευτές. Οι θετοί του γονείς τον αγκάλιασαν απ’ την αρχή και τον μεγάλωσαν σαν δικό τους δίνοντας του τη φροντίδα και αγάπη που χρειάζεται κάθε παιδί ενώ ξεκίνησαν να του μαθαίνουν και τα μυστικά της τέχνης τους. Μεγάλο μέρος της μέρας του όμως δε βρίσκονταν με τους γονείς του αλλά ανάμεσα σε παιδιά με πράσινα και μπλέ μάτια που είχαν όλα ένα στόχο και σκοπό.. Εκεί η ζωή του γίνονταν μαρτύριο αφού τα καστανά μάτια του αλλά και η εν γένει διαφορά του από τους υπόλοιπους τον έκαναν πολύ συχνά αντικείμενο πειραγμάτων, δοκιμασιών και χλευασμού. Καταφύγιο του ήταν τα σκυλιά του, τα ζώα του καραβανιού καθώς και η μεγάλη για τα μέτρα της νομαδικής ζωής που ζούσαν, βιβλιοθήκη των γονιών του. Έφτασε στα 10 του χρόνια να έχει διαβάσει ότι υπήρχε σε αυτήν και πλέον οι γονείς του δανείζονταν συστηματικά έργα από άλλα μέλη του καραβανιού ή αγόραζαν καινούργια όποτε παρουσιάζονταν ευκαιρία.


Στα 15 του για πρώτη φορά αντίκρισε την Ισαχάρ τη πιο μεγάλη πόλη που είχε δεί ως τότε. Οι γονείς του τον οδήγούν κατευθείαν στον βιβλιοθηκάριο του άρχοντα της πόλης Σι Ράντιαν, απόφοιτο της Ακαδημίας αλλά κυρίως αδελφικό φίλο του Μπιλάλ. Αυτός χρειάστηκε ελάχιστο χρόνο για να προσέξει τα χαρίσματα του νεαρού και τον πήρε υπό την προστασία του  με την απόλυτη συμφωνία και του Άρχοντα της πόλης ο οποίος πάντα επιθυμούσε στην αυλή του να υπάρχουν χαρισματικά άτομα όλων των ηλικιών που ανέβαζαν ψηλά τη φήμη της πόλης του. Στα χρόνια που ο  Νέαρχος έμεινε εκεί έμαθε πράγματα που άκουγε και είχε διαβάσει ότι υπήρχαν αλλά δε μπορούσε ποτέ να προσεγγίσει χωρίς καθοδήγηση. Υπό την εποπτεία του Σι  έμαθε να έρχεται σε επαφή με πνεύματα, να τα ελέγχει ,να τους παραχωρεί και να του παραχωρούν, να του δείχνουν το παρελθόν  και το μέλλον, να του δίνουν τη γνώση τους και να πολεμούν μαζί του ενώ ταυτόχρονα γύμναζε το σώμα του ,έριχνε τα βέλη του όπως τον είχαν μάθει οι Σοβερίνοι και εξασκούνταν με το μικρό μαχαίρι του καθημερινά. Έμεινε στην βιβλιοθήκη μέχρι τα 25 του φεύγοντας ελάχιστες φορές από αυτήν, διάβασε την σοφία των ανθρώπων και των υπολοίπων φυλών, πειραματίστηκε και έγινε ο κάτοχος γνώσεων που πάντα επιθυμούσε.

Και όταν πλέον ένιωσε ότι το μέρος του έμαθε ότι είχε να του μάθει ο δάσκαλος τού του πρόσφερε το βραχιόλι του και τον αποχαιρέτησε. Αυτός συντροφιά με τα σκυλιά του βγήκε στην έρημο βάδισε στα βήματα που είχε βαδίσει μικρός, γύρισε ξανά στο μέρος που τον βρήκαν , στο μέρος που έκανε το μπάνιο του και απέκτησε γονείς και συνέχισε το ταξίδι σε μέρη που έμαθε από τα βιβλία που διάβασε, μέρη που δεν απεικονίζονταν σε κανένα χάρτη απ’ όσους είχε μελετήσει. Βρέθηκε στην όαση Νεντέρ που κανένα καραβάνι δεν πήγαινε και είδε το χάνι της εγκαταλελειμμένο με την πόρτα του σφαλισμένη και ένα τσεκούρι καρφωμένο πάνω της που η δύναμη που έφερε τον εμπόδιζε ακόμα και να το αγγίξει.


Περπάτησε στο νεκροταφείο της Άσραμ  θαύμασε ταφικά μνημεία  πάρα τους πυκνούς θάμνους και χόρτα υψώνονταν επιβλητικά γύρω του. Εκεί τραυματίστηκε και στο πόδι πέφτοντας πάνω σε ένα μισοθαμμένο σκουριασμένο ξίφος και σώθηκε καλώντας  το πνεύμα του θεραπευτή Σεγκούλ που αναπαύονταν 5 μέτρα πιο πέρα. Ζούσε προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε όσους πλήρωναν όχι πάντα τα πιο πολλά αλλά κυρίως όσων το πρόβλημα τον έκανε να  αγγίζει και να ξεπερνά τα σωματικά και γνωστικά του όρια. Κινδύνευσε πολλές φορές να βρει το θάνατο άλλοτε από αμέλεια κι άλλοτε γιατί οι περιστάσεις τον ξεπερνούσαν έχασε σχεδόν όλα του τα σκυλιά αλλά άφησε κι αυτός στο δρόμο του αιματοβαμμένα ίχνη. Άτομα που έβλαψε και εξουδετέρωσε  πλέον τον αναζητούσαν τα ίδια ή άλλοι πληρωμένοι από αυτούς για να τον εξαφανίσουν αλλά πολλούς περισσότερους φτωχούς και πλούσιους που ωφέλησε και του χρώσταγαν ευγνωμοσύνη.  Όταν ήθελε να ησυχάσει και να εξαφανιστεί  κατέφευγε στην ανωνυμία του πλήθους της πόλης της Ισαχάρ αποφεύγοντας όμως κάθε επαφή με το δάσκαλο και τη βιβλιοθήκη ήξερε ότι πριν ακόμα μπει θα τον περίμενε αν όχι ο θάνατος σίγουρα νέοι μπελάδες. Ένα πράγμα δεν είχε κάνει και πάντα ονειρεύονταν. Είχε διαβάσει για αυτό που λέγεται ‘θάλασσα’  προσπαθούσε να φτιάξει τη μυρωδιά της και να την παραστήσει στο μυαλό του αλλά πότε δεν ήξερε αν αυτό που δημιουργούσε ήταν κοντά στην αλήθεια ή ψευδαίσθηση. Είχε διαβάσει ιστορίες για αυτούς που τη διέσχιζαν, για αυτούς που χάθηκαν σε αυτή, για  ζώα που ζούσαν μέσα της μικρά αλλά και γιγάντια και για τους θεούς τους. Την ονειρεύονταν σαν μια μεγάλη υδάτινη έρημο που ένιωθε ότι τον καλούσε όλο και πιο φορτικά να την επισκεφθεί.


Δείγμα Γραφής

Οι μυρωδιές τον τύλιγαν από παντού, οι περισσότερες γνώριμες, μπαχαρικά κυρίως αλλά και ψάρια που τα γνώρισε και τα γεύτηκε μόλις πριν μερικούς μήνες. Αυτό που άλλαζε όμως και που δεν έλεγε να συνηθίσει ήταν η μυρωδιά της . Όχι!! Το συναίσθημα δεν ήταν δυσάρεστο, κάθε άλλο! Μπορεί η καυτή έρημος να ήταν το σπίτι του να γνώριζε τα μυστικά της, τις θανάσιμες παγίδες της, τα καταφύγια της αλλά η θάλασσα πλέον εξελίσσονταν σε ερωμένη του. Ακόμα κι ο Ραφ όποτε βρίσκονταν κοντά της τρελαμένος  απ΄ τη χαρά του κούναγε δαιμονισμένα την ουρά του και διαρκώς στέκονταν στην άκρη του λιμανιού ρουφώντας με την υγρή μύτη του τη μυρωδιά της. Όταν δε πήγαιναν  στην προβλήτα ο κατά τα άλλα απόλυτα υπάκουος σκύλος του χρειάζονταν επανειλημμένα καλέσματα απ’το αφεντικό του για να φύγουν. Δεν ήταν μόνο η μυρωδιά που άρεσε στον Νέαρχο  ήταν κυρίως το γεγονός της αφθονίας των αγαθών που υπήρχαν, αφθονία που δεν είχε δεί σε κανένα καραβάνι και σε κανένα διαμετακομιστικό σταθμό στην έρημο, ούτε καν στην Ελεσσέα. Ήταν κι αυτό το σκίρτημα χαράς που ένιωθε βλέποντας αυτά τα υπέροχα βιβλία που ποτέ δε χόρταινε να παίρνουν το δρόμο τους  κάθε φορά σε στοίβες ολόκληρες  και να οδηγούνται πάνω σε κάρα είτε στις βιβλιοθήκες τις ακαδημίας , σε ιδιώτες συλλέκτες είτε σε συναδέλφους του! Κάπου ανάμεσα σε αυτά ήταν και τα δύο δικά του που περίμενε μήνες τώρα. Ήταν κι άλλα που του πρόσφερε το λιμάνι, πράγματα που δεν τον έκαναν να ξεχνάει τη ζωή του στην έρημο. Ήταν οι εκατοντάδες επισκεπτών απ’ όλες τις φυλές , ο καθένας με την ιστορία του αλλά και τις γνώσεις του. Κυρίως αυτές!! Άλλα και το διαρκές συναίσθημα επαγρύπνησης που επέβαλε στον εαυτό του μπαίνοντας επίτηδες πολλές φορές σε σκοτεινά στενά και αυλές με σκοπό να συναντήσει αυτό που ήξερε ότι κρύβονταν και παραμόνευε στις σκιές. Έτσι για να μην ξεχνά και την άλλη τέχνη που έμαθε, της επιβίωσης από κοφτερά μαχαίρια και ξίφη αλλά και περίεργες μαγείες που πάντα τον μάγευαν και τις αναζητούσε...

Όνομα: Μπροσκάνταρ Ντούντγκαρντ
Φυλή: Νάνος
Ιδιότητα: Βοηθός Καθηγητής
Μέλος  Οικογένειας: Ντούντγκαρντ
Ηλικία: 20
Φατρία: Θεραπευτής

Εμφάνιση Χαρακτήρα: O Μπροσκάνταρ είναι ένας τυπικός γεροδεμένος νεαρός Νάνος. Γύρω στο 1,60 σε ύψος, με φαρδιούς ώμους και μεγάλες πλάτες, στιβαρό σώμα και χέρια κουπιά, μαθημένα στη σκληρή δουλειά στα οικογενειακά κτήματα. Ένας κοντός κορμός δέντρου με κόκκινα γένια και μαλλιά. Η φωνή του είναι βαθιά, δυνατή εκ φύσεως και κάπως τραχιά, με μια κάποια προφορά. Τα μάτια του είναι γκριζοπράσινα, και έχει μια σειρά από σκουλαρίκια στα αυτιά, αλλά και μεταλλικά στολίδια για τα πυκνά μουστάκια και μούσια του. Το βάδισμά του είναι γρήγορο, αποφασιστικό και οριακά ατσούμπαλο.

Προσωπικότητα: Ο Μπροσκάνταρ είναι, με πολλούς τρόπους, ένας τυπικός Νάνος. Φωνακλάς, τραχύς και χωρίς να μασάει τα λόγια του, λάτρης του καλού φαγητού και ποτού. Αγαπά την καλοπέραση αλλά δεν φοβάται τη σκληρή δουλειά. Πιστός στους φίλους του, και γρήγορος στο να θυμώσει αλλά και να τα ξεχάσει όλα και να ξεθυμάνει. Πιστεύει στους θεσμούς της οικογένειας, της φυλής, και του τρόπου ζωής των Νάνων, και είναι επιφυλακτικός προς τα Ξωτικά και τους "υπερβολικά λόγιους", θεωρώντας ότι προσπαθούν "με όμορφα λόγια να κρύψουν άσχημες προθέσεις".

Ο Μπροσκάνταρ είναι, με πολλούς τρόπους, ένας μη τυπικός Νάνος. Μεγάλωσε στις μεγάλες πεδιάδες των Νάνων, μία από τις λίγες οικογένειες εκεί, και προτιμά τον ανοιχτό ουρανό, τον ήλιο και τον άνεμο από τις σήραγγες και τις καρδιές των βουνών. Τα πετράδια, το χρυσάφι, τα μυστικά της πέτρας, αν και γοητευτικά, είναι λιγότερο σημαντικά για τον ίδιο από τις κινήσεις των αστεριών, τα καιρικά φαινόμενα και το ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα.

Ο στόχος του πλέον είναι περισσότερο το να αποδείξει στην κοινότητα των Θεραπευτών ότι η προσέγγισή του στην τέχνη αυτή είναι σωστή και αξιοσέβαστη, και λιγότερο η μελλοντική διαχείριση των κτημάτων της οικογένειάς του.

Προϊστορία Χαρακτήρα: 

Η οικογένεια του Μπροσκάνταρ είναι μία από τις λίγες οικογένειες Νάνων που επιφορτίστηκαν να είναι μακριά από τις πόλεις και τα βουνά τους, το λίκνο του πολιτισμού, της προόδου και των παραδόσεων της Φυλής τους, και να καλλιεργούν τις απέραντες εκτάσεις προς τα ανατολικά, προκειμένου να μη λείψει η καλή μπύρα σε κανένα Νάνο. Οι ίδιοι είναι μικροί καλλιεργητές, έχοντας περί τα 500 στρέμματα σε σημείο που θεωρείται "κακό", προς το Νότο κοντά στα σύνορα με τη χώρα των Ξωτικών. Αν και έχουν λίγα εδάφη και μικρή σοδειά, οι Ντούντγκαρντ έχουν δουλέψει σε οικογενειακές συνταγές και τεχνικές από γενιά σε γενιά και βγάζουν μπύρα εξαιρετικής ποιότητας, σπάνιες ετικέτες που τους αποφέρουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα.

Ο Μπροσκάνταρ μεγάλωσε ως αγρότης, και από μικρό παιδί βοηθούσε τον πατέρα του στα χωράφια αλλά και στην παραγωγή της μπύρας. Έτσι ο νεαρός Νάνος έμαθε αυτή τη ζωή, τις απαιτήσεις και τα μυστικά της, και περίμενε ότι αυτό θα είναι το μέλλον του. Οι Σοφοί όμως τον επέλεξαν να φοιτήσει στην Ακαδημία, και μάλιστα ως Θεραπευτής, κάτι κάπως σπάνιο για Νάνο. Φυσικά, το αρνήθηκε. Στη συνέχεια όμως η οικογένειά του τον έπεισε να πάει, καθώς "ένας Θεραπευτής θα ήταν χρήσιμος στην κοινότητα, θα μπορούσε να θεραπεύει ανθρώπους και ζωντανά".

Γκρινιάζοντας και ξεφυσώντας, ο Μπροσκάνταρ πήγε στην Ακαδημία. Όταν έμαθε ότι ο Καθηγητής ήταν Ξωτικό, βούτηξε στη θάλασσα και ξεκίνησε να κολυμπά για να γυρίσει πάλι πίσω, αλλά τον σταμάτησαν. Με τον καιρό και πολλή προσπάθεια και από τις δύο μεριές, Ξωτικό και Νάνος κατάφεραν, κάπως, να συμβιώσουν. Ο Μπροσκάνταρ έδειξε ταλέντο και καλό μυαλό παρά την προσωπικότητα του, αλλά ανέπτυξε κάπως...ιδιαίτερες ιδέες για τη Θεραπεία, που δεν βρήκαν την αποδοχή του Καθηγητή του. Ο ίδιος όμως συνέχισε την προσωπική του εξέλιξη προς την κατεύθυνση που είχε επιλέξει, με πείσμα.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Καθηγητής έφυγε, και ο μαθητής αποφοίτησε. Νέοι Καθηγητές θα έρχονταν σύντομα. Ξαφνικά υπήρχε η επιλογή να γυρίσει πίσω στα χωράφια και να είναι ο Θεραπευτής της κοινότητας, ή να γίνει Βοηθός Καθηγητής στην Ακαδημία που του δίδαξε πολλά. Φυσικά και επέλεξε το δεύτερο! Είχε πλέον ένα νέο στόχο, να αποδείξει σε όλους ότι ο τρόπος του ήταν ο σωστός!


Γονείς: Μπάρικ, Γκίλρα
Αδέλφια: Μπαβόρα
Δείγμα Γραφής:

"Δεν μου λες εσύ, ναι, εσύ ο ψηλέας, σε έχει κοπανίσει ποτέ Θεραπευτής? Α όχι ε? Νάνος τότε? Τι? Πολύ κοντοί?? Ε θα σε ξαπλώσω τότε πρώτα!!".

Και κάπως έτσι άρχισε ο καυγάς.

Δεν ήταν ο πρώτος που συνέβαινε σε μία από τις ταβέρνες της Πορτμέιρ, και σίγουρα δεν θα ήταν ο τελευταίος. Η τραχιά φωνή του Μπροσκάνταρ ακούστηκε πάνω από την οχλαγωγία, κάνοντας θυμωμένο διάλογο με ένα βρωμερό τύπο που ενοχλούσε τις σερβιτόρες και κάπνιζε στα μούτρα των γύρω του ένα δύσοσμο, βρωμερό κατασκεύασμα που ανάθεμα και αν ήταν καπνός.

Μετά από αυτή τη σύντομη ανταλλαγή πολιτισμένων απόψεων, ο κοκκινογένης Νάνος τινάχτηκε από τη θέση του και όρμηξε στον στόχο του, και οι φίλοι του άντρα έσπευσαν να βοηθήσουν. Κλωτσιές, μπουνιές, κουτουλιές -οι τελευταίες πάντα κατέληγαν υπέρ του Μπροσκάνταρ, σκληρό κεφάλι-, και οι υπόλοιποι θαμώνες απλά έκαναν διακριτικά στην άκρη. Ήταν από τις ταβέρνες που τέτοια συμβάντα δεν ήταν τόσο ασυνήθιστα.

Ο Νάνος τα πήγε καλά. ¨Ένα καλό κροσέ στο σαγόνι ενός. Μια σφαλιάρα από το χέρι-κουπί του που έκανε ένα λιμοκοντόρο να στριφογυρίσει τρεις φορές πριν πέσει στο πάτωμα σαν μαριονέτα που κόπηκαν οι κλωστές της. Μια κουτουλιά στο στομάχι ενός ψηλού, που τον έκανε να διπλωθεί και να κάνει εμετό. Ναι, εν μέρει πάνω στον Νάνο. Μπλιάχ. Σε αντάλλαγμα έφαγε μια κανάτα μπύρα στο κεφάλι, μερικές μπουνιές στο πρόσωπο και ένα γόνατο στην πλάτη, αλλά, βαρύς και στιβαρός όπως ήταν, άντεξε.

Κάποια στιγμή, ο κυρίως στόχος του έπαιξε βρώμικα. Έβαλε ένα κοντό, αναδιπλούμενο μαχαίρι και μαχαίρωσε τον Μπρόσκανταρ, όχι θανάσιμα αλλά αρκετά για να τον τρομάξει. Θεωρητικά.

"Αααα!!! Με μαχαίρωσε! Με λάβωσε!! Το είδατε? Μ' έφαγε λάχανο το παλιόσκυλο!!" φώναξε ο Νάνος, κρατώντας τον ώμο του που αιμορραγούσε. Οι θαμώνες κοίταζαν...και χαμογέλασαν. Ναι, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Μπρόσκανταρ έκανε χαμό σε αυτό το μαγαζί, και οι πιστοί θαμώνες ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Και ο Νάνος χαμογέλασε, ανατριχιαστικά. Το πλατύ χέρι του τραβήχτηκε, και το αίμα δεν κυλούσε πια. Θεραπευτής.

"Σειρά μου τώρα...." είπε με ένα απειλητικά πλατύ χαμόγελο και μάτια που έλαμπαν από βίαιες προθέσεις.

Τα μούσια και τα μαλλιά του άρχισαν να λάμπουν, σαν να ήταν φλόγες.

Ο αντίπαλός του σύντομα θα κατέληγε να πετά μέχρι την απέναντι ταβέρνα.

Άλλο ένα καλό βράδυ στην ταβέρνα!