Η έκπληξη του Ζακ, θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανεις, ήταν το ύψος που του έλειπε. Οχι όμως η σπιρτάδα της φυλής του. Εκείνη ήταν οσο το βάθος του ωκεανου, όσο το υψόμετρο του πιο ψηλό βουνού. Ακολούθησε το παράδειγμα της Σολ και δέχτηκε να ακολουθήσει την αποστολή στο Ιερό Δάσος. Μολις αποχώρησε η βοηθός της Κασσάνδρας, και η Σολ που ήθελε να ξεκουραστεί ο ίδιος παρέμεινε στο γεμάτο εξασκουμενους πολεμιστές και αλχημιστες, στο μέρος της Προπόνησης πήρε το σπαθί του και άρχισε να χτυπάει αόρατους εχθρούς. Σύντομα αποσύρθηκε και αυτός, αντιλαμβανομενος ότι η ξεκούραση ήταν η καλύτερη πρακτικη στην προκειμένη κατάσταση.

Το ίδιο απόγευμα, αποφάσισε να πάρει δύο όπλα μαζί του. Το σπαθί του, και ένα στιλέτο κρυμμένο στη ζώνη του. Ήλπιζε να μην τα χρειαστεί παρόλες τις αμφιβολίες. Πήρε το δρόμο για το Λιμάνι της Ακαδημιας, και βρέθηκε να κοιτάει την Σολ και τη Κασσάνδρα. "Καλησπερα" τόλμησε να πει και η Κασσάνδρα χαμογέλασε ελαφρά, ενώ η Σολ του έριξε μια γροθιά στο ωμο, χαμογελώντας. Σύντομα έφθασε και η Χελενα. Ο Ζακ την χαιρέτησε, γνωρίζοντας πίσω από το χαμόγελο της, κρυβόταν κάτι πονηρό. "Χελενα; εισαι ετοιμη;" τη ρώτησε γελώντας και αυτός μπροστά στη παρέα. 

Όλοι γνωστοί και ένας καινούριος. Τα άσπρα μαλλιά του έλαμπαν στον κατευθυνομενο για υπνο, ήλιο. Το ύφος του, ανεξιχνίαστο. Ποιος ήταν αυτος;

Η Λύριεν δεν ήθελε να ταράξει την Ντιρα, αλλά και πάλι, δεν θα μπορούσε να κρατήσει μέσα της αυτά που ήξερε. Ευτυχώς η φίλη της, ηρέμησε μετά από λίγο και η Λυριεν χάρηκε που επανήλθε στην πραγματικότητα τοσο γρήγορα.

Καθώς ήταν στον πάγκο και συνέχιζαν να πίνουν και να τσουγκρανε τα ποτήρια τους, η Ντιρα θυμήθηκε για ποιο λόγο ήταν εκεί.

"Ναι ναι να συνεχίσουμε φυσικά!!!" απάντησε η Λυριεν στην ήδη όρθια Ντιρα. Σηκώθηκε κι αυτή αργά και άρχισε να χασκογελάει. Το ποτό μάλλον την είχε ζαλίσει περισσότερο από όσο θα ήθελε.

"Εμ δεν ξέρω ακόμα, αλλά ακούγεται καλή ιδέα να τα ενώσουμε και μετά να δούμε τι μέγεθος φωτιάς θα βάλουμε. Πιάσε το μεταλλικό πιάτο κι εγώ θα φέρω το πανί που έραψα." είπε καθώς κινήθηκε προς το σημείο που είχε παρατήσει το πανι.

Μια στιγμή σιωπής• μια στιγμή σιωπής ήταν αρκετή, για να κάνει τη Λεξάνα να αναρωτηθεί. Η Ιλίντιεν φαινόταν αρκετά σκεπτική πριν της απαντήσει, και η ίδια δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτό ήταν καλό ή κακό σημάδι.

Τα λόγια της δεν άργησαν να βγουν στην επιφάνεια, προκαλώντας σχεδόν τη νεαρή Ιστορικό.
Μου κάνει και κήρυγμα;, αναρωτήθηκε αγανακτισμένη, μα το χαμόγελο έμενε μονίμως κολλημένο στο πρόσωπό της και κάθε τόσο κουνούσε το κεφάλι σαν να συμφωνεί.

Απέφυγε διπλωματικά το βλέμμα τής Ιλίντιεν κάποια στιγμή, γυρνώντας και πάλι την προσοχή της στην βιβλιοθήκη. Κι όσο εκείνη συνέχιζε να μιλά, τόσο ένιωθε την οργή να φουντώνει μέσα της.

Δεν έπρεπε να είχα συμφωνήσει σε αυτήν την ασυναρτησία. Η Άτρας τα έχει χαμένα! Αν είναι δυνατόν να υπερασπίζεται με τέτοιο σθένος άτομα τόσο κατώτερά μας!

Η Λεξάνα ανοιγόκλεισε τα μάτια ασυναίσθητα δυό φορές• την πρώτη για να γίνουν ολοκληρωτικά κόκκινα, και την δεύτερη για να γυρίσουν στο φυσιολογικό τους. Δίπλα της πλέον στεκόταν το πνεύμα του Αλχημιστή της.

«Anari tire Etherid ilaurë. Lajtanali alcarya, paltande hya terende onär».
«Ο Ήλιος παρατηρεί τον Ήθεριν ολιμερίς και οι Άριστοι οι ακτίνες του, χαϊδεύουν ή διαπερνούν με φλόγα», έκανε αυστηρά η Ιλίντιεν.

Φαντάστηκε με ευχαρίστηση να της παγώνει τη γλώσσα εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σπάζοντάς την σε χίλια κομματάκια, γεμίζοντας κρυσταλλάκια το λαρύγγι της μέχρι να πνιγεί από το ίδιο της το αίμα.

«Súlimëna anarorëni».
«Βάδισε προς την ανατολή».

Πήρε μια βαθιά ανάσα, έδιωξε το πνεύμα του Αλχημιστή από κοντά της και γύρισε προς την Ιλίντιεν, με ένα τόσο αθώο χαμόγελο, που μέχρι και βρέφος θα το ζήλευε.

«Quettarilla, menionnya, Lajtahna».
«Τα λόγια σου, ο δρόμος μου, Άριστη», είπε με το βλέμμα χαμηλά.
Έπειτα, την αποχαιρέτησε με τον επίσημο χαιρετισμό της Θαλανίλ και με μια μικρή υπόκλιση βγήκε γρήγορα από το γραφείο της.

Το χαμόγελο χάθηκε με το που έκλεισε την πόρτα πίσω της•

Τα βήματά της άφηναν παγωμένα σημάδια στον διάδρομο.

---

Πριν επιστρέψει στο γραφείο της για να πακετάρει, πέρασε από της αδερφής της για να την ενημερώσει. Η Λίλιθ προσφέρθηκε να την βοηθήσει με τα πράγματα, και η Λεξάνα δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Τα ρούχα την δυσκόλεψαν κάπως –έπρεπε να το παραδεχτεί πως η μικρή κακομαθημένη είχε δίκιο. Κατέληξε στα δερμάτινά της• παντελόνι και μπλούζα εφαρμοστά, ένα γιλέκο που κούμπωνε στη μέση της και άνοιγε έπειτα θυμίζοντας κάπα, μπότες που έφταναν μέχρι το μηρό και φυσικά γάντια. Κούμπωσε στη ζώνη το διάφανο ραβδί της και πήρε το σακίδιο με τα απαραίτητα που της είχε ετοιμάσει η αδερφή της.

«Θα σε δω σύντομα», της είπε και τη χαιρέτησε με μια σφιχτή αγκαλιά. «Έχε τα μάτια και τα αφτιά σου ανοιχτά και για τις δυό μας. Και πρόσεχέ μου τη Νυίρα».

---

Η άμαξά της προχωρούσε με τρομακτικά αργούς ρυθμούς. Από την άλλη, δεν υπήρχε περίπτωση να περπατήσει μέχρι το λιμάνι –αρκετό περπάτημα την περίμενε από δω και πέρα. Γύρω στα διακόσια μέτρα μακριά από το σημείο συνάντησης, και αφού πρώτα εντόπισε την Άρντα, φώναξε στον αμαξά να σταματήσει. Του πέταξε ένα πουγκί με μερικά νταρίκ κατεβαίνοντας και φόρτωσε στον ώμο τα πράγματά της.

Ξεκίνησε να προχωρά αποφασιστικά, καλώντας το πνεύμα του πολεμιστή της με ένα εξτρά βλεφάρισμα. Ολόμαυρα τα μάτια της για μια μόνο στιγμή, και πλέον το ένιωθε να περπατά δίπλα της.

«Όνειρο του Αλ Ρασίντ» ψιθύρισε, και τα εκατόν πενήντα μέτρα έγιναν ξάφνου εκατό, και αυτά με τη σειρά τους πενήντα, και βρέθηκε δίπλα στην Άρντα με τα μαλλιά της να ανεμίζουν από την απότομη εμφάνιση.

«Καλησπέρα» έκανε η Λεξάνα. «Στην ώρα σου. Μ' αρέσεις», παραδέχτηκε. Έπειτα το βλέμμα της ταξίδεψε τριγύρω.
«Λες και η φίλη σου να φανεί το ίδιο συνεπής;», σχολίασε με έναν ανεπαίσθητο τόνο ειρωνείας, αποχαιρετώντας με τη σκέψη της το πνεύμα του Πολεμιστή της.

«Μπορούσες απλώς να ρωτήσεις, ξέρεις...», απάντησε εκείνος με ελαφρώς ειρωνικό τόνο και κούνησε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά με ανεπαίσθητες κινήσεις καθώς περπατούσε πλάι της.

Το γέλιο της που ακολούθησε τον έκανε να αναστενάξει, σκεπτόμενος ότι μάλλον τα λόγια του δεν είχαν καλυτερέψει την κατάσταση αλλά το σώμα του, όπως και το πρόσωπο του, είχε χαλαρώσει, αφού όχι μόνο ένιωθε άνετα μαζί της, αλλά επηρεαζόταν κιόλας από το έντονο κέφι που του έφτιαχνε τη διάθεση. Στο λογοπαίγνιο της άφησε ένα σύντομο γελάκι και κάθισε στο κρεβάτι χωρίς χρονοτριβές. Έμεινε να παρατηρεί σιωπηλά καθώς η Άρυα έψαχνε ανάμεσα στα αποθέματα της για να βρει την κατάλληλη αλοιφή, αλλά η προβληματισμένη της έκφραση τον έκανε να καταλάβει ότι η η αναζήτηση δεν πήγαινε και πολύ καλά.

«Άρυα, αν είναι δυνατόν, μόλις χτύπησες εκεί!», αναφώνησε όταν την είδε να πιάνει το κεφάλι της, στο ίδιο σημείο που είχε συγκρουστεί με το ντουλάπι πριν λίγο. Έκοψε τον εαυτό του και δεν σχολίασε κάτι περαιτέρω πάνω σ' αυτό, έχοντας αντιληφθεί τον εκνευρισμό της από τον τρόπο που έκλεισε το ντουλάπι.

Όταν την είδε να πλησιάζει, του φάνηκε πιο ήρεμη. Επεξεργάστηκε με το βλέμμα του το βάζο που του κράτησε ψηλά. Η ποσότητα αλοιφής που είχε απομείνει δεν έφτανε ούτε στα μισά του.

«Τόσοι πολλοί, ε;», μουρμούρισε εκείνος, «Χρειάζεσαι ξεκούραση μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα... Ή ίσως έναν βοηθό στο θεραπευτήριο.», πρότεινε μετά από λίγη σκέψη. 

Έγνεψε καταφατικά στα λόγια της, συμφωνώντας μαζί της στο ότι τα χέρια του είχαν την περισσότερη ανάγκη για ανακούφιση αλλά προτού προλάβει να πιάσει εκείνος τα μανίκια του, άρχισε να το κάνει η ίδια. Δεν την σταμάτησε, γνωρίζοντας ότι οι κινήσεις που θα έπρεπε να κάνει για να ανεβάσει τα μανίκια του θα του ήταν αρκετά επίπονες.

«Εγώ δεν το αποχωρίζομαι, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για το τόξο...», μουρμούρισε εκείνος κάπως απογοητευμένα, μαρτυρώντας έτσι ότι η σημερινή προπόνηση δεν είχε πάει τόσο καλά όσο θα ήθελε, καθώς η Άρυα άπλωνε την αλοιφή στα ταλαιπωρημένα χέρια του.

Χαμογέλασε με κλειστά χείλη όταν άκουσε το δεύτερο λογοπαίγνιο της και έμεινε για μερικές στιγμές σιωπηλός, σκεπτόμενος την πρόταση της καθώς εκείνη του έφτιαχνε ξανά τα μανίκια του. «Δεν έχω κάποια άλλη υποχρέωση για σήμερα.», απάντησε, «Και δεν θα έλεγα όχι σε μια βόλτα. Πάει καιρός από την τελευταία...», πρόσθεσε έπειτα, με την έκφραση του να λάμπει από τον διακριτικό και συγκρατημένο ενθουσιασμό του. Ήταν ευκαιρία να περάσουν και λίγο χρόνο μαζί.

Κάθισε σταυροπόδι και παρακολουθούσε τη σκηνή. Η κίνηση της Ιντούν την ηρέμησε καθώς μέσα της θύελλα μαινόταν. Ένα μικρό γελάκι εμφανίστηκε στο πρόσωπό της και σταμάτησε να κουνά νευρικά το πόδι της. Ήθελε να μιλήσει, να μοιραστεί. Ίσως δε αυτή η αποστολή να μην ήταν διόλου τυχαία. Αυτή τη φορά δεν είχε καμιά εντολή να ακούσει. Ό,τι έκανε θα το έκανε επειδή η ίδια θα το επέλεγε.

Η ματιά της έπεσε φευγαλέα στον χάρτη, μα αυτή τη στιγμή αυτό που της έκαιγε το λαιμό και δεν την άφηνε να μιλήσει ήταν άλλο. Και έπειτα τα λόγια του Γκλίριον σαν ένα εκκρεμές που την βυθίζει στις σκιές, την γύρισε πίσω.

"Σίγμα θες να προσθέσεις κάτι;"

Ναι, αυτό ήταν το όνομα της.
Μόνο εκείνος τους ήξερε, μα τους αποκαλούσε μόνο με το αρχικό τους γράμμα. Η μοναδική στιγμή και το μοναδικό μέρος που επιτρεπόταν η ομιλία. Μέσα στο δωμάτιο του αρχηγού.
Ένιωσε τη ματιά του πάνω της.
"Σήκω Κόκκινη Μάσκα. Από εδώ και πέρα λειτουργείς μόνο κάτω από δικές μου εντολές. Η ζωή σου δική μου, ο λόγος σου όχι στη φατρία, μα στο όνομα μου."
Εκείνη πεσμένη στο ένα γόνατο με μάτια να καίνε.
Σήκωσε τη ματιά της και αργά τα πόδια της την έφεραν ένα κεφάλι ψηλότερα από αυτόν. Άνοιξε το στόμα της μα ο κόμπος έκανε τη φωνή της υγρή και ασταθής.
"Δέχομαι το βάπτισμα. Ο λόγος μου πια όχι στη φατρία, μα στο όνομα σου Κέλεμπ Ασάχι." απάντησε κωδικά.
Τα χοντρά του δάχτυλα της έτειναν τη μάσκα. Σπείρα κόκκινη σε βάθος μαύρου.
"Μπορείς να φύγεις". Σκοτάδι.

Η σκηνή πέρασε από τα μάτια της μπροστά, σα να τους έβλεπε. Αναστέναξε βαθιά και σηκώθηκε κάνοντας μια περιφορά μέσα στο δωμάτιο. Αισθανόταν να πνίγεται, σα να μη τη χωρούσε ο τόπος. "Ναι, έχω" είπε με την ίδια φωνή, όπως όταν είχε δεχτεί το βάπτισμα.

"Θεωρώ πως τουλάχιστον εσείς οι δύο οφείλετε να γνωρίζετε αυτό που θα σας πω. Φυσικά και η Κάπα." είπε αφού τους γύρισε πλάτη κοιτώντας κάπου σε έναν πίνακα φουρτουνιασμένης θάλασσας που κοσμούσε έναν ξύλινο τοίχο στο δωμάτιο του Γκλίριον.

"Ένα φεγγάρι τελούσα ως Κόκκινη Μάσκα. Mηδέν θεωρώ πως έχει μια ιδέα περί τίνος πρόκειτα, Γιώτα αν δεν έχεις, είναι ένα μυστικό σώμα των Ασάχι υπό εντολές αρχηγού. Ανώνυμα πρόσωπα, τα γνωρίζει μόνο ο αρχηγός. Φυσικά το μοιράζομαι καθώς υπήρξαν λιποτάκτες οι οποίοι φανέρωσαν κάποιες πληροφορίες, πριν φυσικά δολοφονηθούν αναίμακτα."

Η καρδιά της ένιωθε πως θα πεταγόταν από το στήθος της. "Γιατί το αναφέρω; Γιατί από αύριο δε θα είμαι τίποτα άλλο από μια ανώνυμη. Θα την δείτε, την μάσκα μου, θα με δείτε σε αυτή τη μορφή μου. Δεν θα υπάρχει ούτε Ηθική, ούτε Κώδικας, ούτε καν η Σίγμα που σας είπα απλά να με φωνάζετε χάριν προσφώνησης. Ό,τι θα γίνει στη Βορέλ, θα μείνει για πάντα εδώ. Ειδικά όσον αφορά το κομμάτι αυτό. Δε μπορεί να ειπωθεί τίποτα. Και ναι, ο φόβος μου είναι αληθινός."

Γύρισε και τους κοίταξε έναν έναν. Ο κόμπος ακόμα στη φωνή της.
"Φοβάμαι. Φοβόμουν πως θα χάσω τον εαυτό μου και ήρθα στην Ακαδημία. Φοβόμουν πως θα χάσω την οικογένεια μου, ενώ δεν είχα. Φοβόμουν πως να έρθω αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Γιατί δε με αγαπώ. Μα κατέληξα πως ο φόβος είναι ο δρόμος προς την ανδρεία. Εάν απαντήσεις στο κάλεσμα του και τον αντιμεωπίσεις, θα δεις πως ήταν μια νεφέλη. Ελπίζω να φτάσω να ξεπεράσω τη νεφέλη αυτή. Γι' αυτό σε ευχαριστώ Μηδέν γι' αυτήν την ευκαιρία. Και σε ευχαριστώ Γιώτα για την απάντηση στο κάλεσμα μου. Μπορεί ο λόγος του Μηδέν να είναι προσωπικός, μα είναι και δικός μου, υπό τελείως διαφορετική βέβαια σκοπιά."

Έφτασε πάνω από τον χάρτη και τον μελέτησε για λίγα λεπτά. Κάτι περίεργο της φάνηκε και εστίασε περισσότερο. Έσμιξε τα φρύδια της.
"Δεν είναι μόνο αυτός ο χάρτης" είπε λακωνικά. "Σίγουρα έχεις σχέδιο το οποίο θα ακολουθήσω κατά γράμμα, αλλά η πρώτη μέρα στη Βορέλ είναι δική μου και όταν επιστρέψω από την μικρή μου βόλτα θα με ακούσετε" είπε και ένα σαρδόνιο χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της.

Η Βορέλ δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Κάποιος με τις γνώσεις τις δικές της θα το ήξερε. Αν ο Σίνγκεν ήταν μαζί τους θα το καταλάβαινε και αυτός. Ίσως ο Γκλίριον να είχε υποψίες, τις οποίες του επιβεβαίωσε. Η παρτίδα παιχνιδιού μεγαλύτερη. Κοίταξε τον Γκλίριον. "Κάποτε με ρώτησες τι ξέρω από σκοτάδι. Σου απάντησα πως το σκοτάδι που γνωρίζω είναι λίγο διαφορετικό από το δικό σου. Οι σκιές είναι η δύναμη μου, τις οποίες έχω ντύσει με την Ηθική μου. Μια πικρή καραμέλα. Ήρθε η ώρα να το δεις λοιπόν" είπε και το δάχτυλο της έδειξε στις προβλήτες του λιμανιού. Κοίταξε τον Γκλίριον όλο νόημα. Είχε καταλάβει.