Ήταν έτοιμος να της πει ότι μάλλον ξέχναγε ότι  κινούνταν πάντοτε μόνος και λίγοι ήταν αυτοί που ήξεραν πως θα τον βρουν, αλλά η αναφορά στο ‘επτάκτινο αστέρι’ και τον θεραπευτή τον έκανε να σταματήσει. Λίγα πράγματα ήξερε, σχεδόν τίποτα για την συμμορία με τα περίεργα τατουάζ σε αντίθεση με τον Βαλισήνο θεραπευτή της Ακαδημίας που  τον γνώριζε και τον θαύμαζε , η είδηση της εξαφάνισης του τον είχε ξαφνιάσει και στενοχωρήσει όταν συνέβη.

Στη σκιά, στα σύνορα του τεχνικού πολιτισμού που του άρεσε να ζει  αλλά και πέρα από αυτά δεν περιβάλλονταν μόνο από παρίες που τους είχε ξεβράσει η ζωή αλλά και από άλλους που έβρισκαν προσωρινό  καταφύγιο και ασφάλεια μακριά από διαφόρων ειδών περιπλοκές τις προσωπικής και κοινωνικής τους ζωής.   Άτομα με εξαιρετικό επίπεδο απ’ όλες τις φυλές και τις φατρίες και κυρίως από όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής που έβρισκαν προσωρινό καταφύγιο και ασφάλεια μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και οι καταστάσεις που είχαν αφήσει πίσω τους ώστε να γυρίσουν ξανά στις προηγούμενες ζωές τους ή να στήσουν νέες με άλλο όνομα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σε νέους τόπους και με τρόπους που πολλές φορές τους υπεδείκνυε αυτός. Όλοι αυτοί είχαν πάντα κάτι καινούργιο να του πουν και να του μάθουν είτε μια καινούργια τεχνική, είτε μια αλλαγή σε μια θεραπευτική πρακτική είτε μια είδηση που πολλές φορές δεν είχε γίνει γνωστή ακόμα και στο μέρος που είχε συμβεί… Κάπως έτσι έμαθε και για τον Σοφό Αλμέρ…

“Πως συνδέονται αυτά τα δύο;”  ήταν τελικά αυτό που της είπε, ενώ ο Ραφ διακρίνοντας την ένταση του αφεντικού του, έχωσε επίμονα το μουσούδι του στο χέρι του προσπαθώντας να του αποσπάσει στη προσοχή , να τον χαλαρώσει αλλά το πιθανότερο να κερδίσει κανένα  χάδι και μια καινούργια γνωριμία με την περίεργη Βαλισίνη που το αφεντικό του είχε ξεχάσει να του γνωρίσει...

Όνομα: Νέαρχος

Φυλή: Άνθρωποι

Μέλος Οικογένειας: Όχι

Ηλικία: 45

Φατρία: Ιστορικοί

Εμφάνιση Χαρακτήρα: 1,77,95kg περίπου,45 χρονών όχι ιδιαίτερα μυώδης . Έχει τρία στίγματα από σκορπιούς στο δεξιό του αγκώνα  που κόντεψαν να τον σκοτώσουν και μια μεγάλη ουλή στην αριστερή γάμπα του. Στο δεξί μπράτσο του έχει ένα περίεργο τατουάζ  που δε ξέρει ούτε πότε έγινε, ούτε τι συμβολίζει. Απεικονίζονται  τρεις ομόκεντροι κύκλοι και στο κέντρο τους βρίσκεται μια σκυλίσια μορφή στο χρώμα του χαλκού . Στον αριστερό του καρπό φοράει ένα ασημένιο βραχιόλι με τρία γαλάζια πετράδια. Μακρυά μαύρα κατσαρά  μαλλιά που έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ασπρίζουν και τα έχει συνήθως ελεύθερα, μούσι λίγο πάνω απ’το στέρνο όχι ιδιαίτερα φροντισμένο. Όλο αυτό του δίνει μια αγριωπή εμφάνιση και ένα ζευγάρι όλο ζωντάνια καστανά μάτια συμπληρώνουν το πρόσωπο του. Συνοδεύεται πάντα από ένα κανελί βραχύσωμο σκύλο, τον Ράφ. Αγαπημένο χρώμα το φούξια και το μπλε, κουβαλάει πάντα ένα τέτοιο μικρό μαντήλι πάνω του, το ρούχο που φοράει πάντα, είναι ένας  πορφυρός χιτώνας , όταν έχει κρύο προσθέτει ένα μανδύα στο χρώμα της ερήμου, αν βρέχει ένας δεύτερος μανδύας με κάλυμμα κεφαλής από γιδοτόμαρο συμπληρώνει το σύνολο.  Όπλο του ένα κοντό μαχαίρι που το ‘χει δεμένο σε θήκη στη δεξιά γάμπα του ενώ ξέρει να χειρίζεται άριστα ένα μικρό παλίντονο τόξο. Όταν πρέπει να ταξιδέψει το φαγητό του είναι πάντα ένα μείγμα που σκέφτηκε μόνος του όταν ήταν 15 χρονών κάτω από μία συκιά στην όαση της Γεκουάν. Το μείγμα αποτελείται από ζυμωμένο σε μπαλάκια μείγμα σύκων, μελιού, ξηρών καρπών,σουσαμιού και βρώμης . Τα φυλάει πάντα σε ένα δερμάτινο σακουλάκι καφέ χρώματος περασμένο στη μέση του και μαζί με ξερές από τον ήλιο φλούδες κρέατος αποτελούν το ημερήσιο γεύμα του για πάνω από 30 μέρες αν χρειαστεί . Στη ζώνη του έχει και μια δεύτερη σακούλα ίδιου χρώματός με την πρώτη, ξέρει να τις ξεχωρίζει από το διαφορετικό δέσιμο και την ελαχιστα διαφορετική απόχρωσή τους. Μέσα φυλάει ίδιες μπάλες φαγητού με διαφορετική υφή από τις κανονικές,  στο μείγμα η προσθήκη δύο βοτάνων μπορούν να οδηγήσουν κάποιον μετά το δεύτερο μπαλάκι σε βαθύ ύπνο.

Προσωπικότητα: Δύσκολα κάποιος πιστεύει ότι πίσω από αυτήν την εμφάνιση κρύβεται  ένας χωρατατζής που έχει μάθει να γλεντάει και να ξεσηκώνει τους γύρω του, ΄άλλες φορές  πάλι αποσύρεται απ’ το κόσμο και τη φασαρία και  βυθίζεται στις σκέψεις του και σε ζητήματα που μόνιμα  απασχολούν το μυαλό του . Τύπος που θα  πέρναγε  απαρατήρητος τις περισσότερες φορές αν αποφάσιζε να απαλλαγεί απ’ όλες αυτές τις τρίχες. Πιστεύει ότι η πραγματικότητα και η αλήθεια έχουν τόσες όψεις όσες και οι ματιές αυτών που παρατηρούν ή μετέχουν στα γεγονότα. Γενικά είναι απαισιόδοξος περιμένοντας πάντα να συμβεί το χειρότερο δυνατό σενάριο. Αυτό τον κάνει να προετοιμάζεται για ότι κάνει συστηματικά παίρνοντας υπόψιν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αντιμετωπίζει τα πράγματα με πρωτοφανή στωικότητα και ψυχραιμία. Έμαθε να ζει με πολύ λίγα από μικρή ηλικία και συνέχισε έτσι αλλά πλέον αυτό το ακολουθεί μόνο όταν χρειάζεται… Είναι επίμονος, τελειομανής με ακόρεστη δίψα για μάθηση και ιδιαίτερα επιμελής φέρνοντας πάντα σε πέρας ότι αναλαμβάνει αλλά και παρορμητικός κάνοντας τον να μπλέκεται εύκολα σε διάφορες καταστάσεις και περιπέτειες. Στις συνθήκες που μεγάλωσε τα πεδία παρατήρησης έφταναν σε μεγάλες αποστάσεις , τα θηράματα ήταν μικρά, ο εχθρός πλησίαζε γρήγορα και ο θερμός αέρας έκανε την τελειοποίηση της τοξευτικής  τέχνης ιδιαίτερα απαιτητική. Η ικανότητα του σε αυτήν είναι απαράμιλλη.  Η ακόρεστη δίψα του για  γνώση τον κρατάει πάντα ανήσυχο δίνοντας του το χάρισμα να ζυγίζει καλύτερα τα πράγματα και να βλέπει μπροστά στο μέλλον.

Τα  ερείπια, τα αμέτρητα κουφάρια και άλλα υπολείμματα έμβιας παρουσίας που συναντά κατά τη διάρκεια των ταξιδίων του στην έρημο τον βάζουν πάντα στο παιχνίδι να ανιχνεύει το παρελθόν με τη βοήθεια και άλλων στοιχείων που είτε βρίσκονται σκόρπια τριγύρω  είτε αναζητά επίμονα ο ίδιος.

Προϊστορία Χαρακτήρα: Βρέθηκε  στο Νότο της ερήμου του Ισχάρ από ένα καραβάνι Σοβερίνων σε ηλικία 6 χρονών μαζί με 3 σκυλιά που ήταν οι πρόγονοι του Ραφ , ίχνος από άλλη παρουσία δεν υπήρχε τριγύρω, τουλάχιστον έτσι του είπαν. Η αρχική σκέψη  του Ιλχάρ, αρχηγού του καραβανιού, ήταν να τον χρησιμοποιήσει για να κάνει τα θελήματα όλων, τον εμπιστεύτηκε έτσι στον άνθρωπο που ασχολούνταν με την επιμελητεία της ομάδας. Το τατουάζ, του άλλαξε τη μοίρα  καθώς βγάζοντας τα ρούχα του για να κάνει το πρώτο του μπάνιο στη πρώτη όαση που συνάντησαν έγινε αμέσως αντιληπτό από τους υπόλοιπους τριγύρω του προκαλώντας ψιθύρους. Οδηγήθηκε ξανά μπροστά στον Ιλχάρ ο οποίος τον έστειλε στην ομάδα των παιδιών με τα γαλάζια και πράσινα μάτια αναθέτοντας την ανατροφή και προστασία του στην οικογένεια του Μπιλάλ ελ Χαντίθ και της Λεθέλ αμφότεροι θεραπευτές. Οι θετοί του γονείς τον αγκάλιασαν απ’ την αρχή και τον μεγάλωσαν σαν δικό τους δίνοντας του τη φροντίδα και αγάπη που χρειάζεται κάθε παιδί ενώ ξεκίνησαν να του μαθαίνουν και τα μυστικά της τέχνης τους. Μεγάλο μέρος της μέρας του όμως δε βρίσκονταν με τους γονείς του αλλά ανάμεσα σε παιδιά με πράσινα και μπλέ μάτια που είχαν όλα ένα στόχο και σκοπό.. Εκεί η ζωή του γίνονταν μαρτύριο αφού τα καστανά μάτια του αλλά και η εν γένει διαφορά του από τους υπόλοιπους τον έκαναν πολύ συχνά αντικείμενο πειραγμάτων, δοκιμασιών και χλευασμού. Καταφύγιο του ήταν τα σκυλιά του, τα ζώα του καραβανιού καθώς και η μεγάλη για τα μέτρα της νομαδικής ζωής που ζούσαν, βιβλιοθήκη των γονιών του. Έφτασε στα 10 του χρόνια να έχει διαβάσει ότι υπήρχε σε αυτήν και πλέον οι γονείς του δανείζονταν συστηματικά έργα από άλλα μέλη του καραβανιού ή αγόραζαν καινούργια όποτε παρουσιάζονταν ευκαιρία.


Στα 15 του για πρώτη φορά αντίκρισε την Ισαχάρ τη πιο μεγάλη πόλη που είχε δεί ως τότε. Οι γονείς του τον οδήγούν κατευθείαν στον βιβλιοθηκάριο του άρχοντα της πόλης Σι Ράντιαν, απόφοιτο της Ακαδημίας αλλά κυρίως αδελφικό φίλο του Μπιλάλ. Αυτός χρειάστηκε ελάχιστο χρόνο για να προσέξει τα χαρίσματα του νεαρού και τον πήρε υπό την προστασία του  με την απόλυτη συμφωνία και του Άρχοντα της πόλης ο οποίος πάντα επιθυμούσε στην αυλή του να υπάρχουν χαρισματικά άτομα όλων των ηλικιών που ανέβαζαν ψηλά τη φήμη της πόλης του. Στα χρόνια που ο  Νέαρχος έμεινε εκεί έμαθε πράγματα που άκουγε και είχε διαβάσει ότι υπήρχαν αλλά δε μπορούσε ποτέ να προσεγγίσει χωρίς καθοδήγηση. Υπό την εποπτεία του Σι  έμαθε να έρχεται σε επαφή με πνεύματα, να τα ελέγχει ,να τους παραχωρεί και να του παραχωρούν, να του δείχνουν το παρελθόν  και το μέλλον, να του δίνουν τη γνώση τους και να πολεμούν μαζί του ενώ ταυτόχρονα γύμναζε το σώμα του ,έριχνε τα βέλη του όπως τον είχαν μάθει οι Σοβερίνοι και εξασκούνταν με το μικρό μαχαίρι του καθημερινά. Έμεινε στην βιβλιοθήκη μέχρι τα 25 του φεύγοντας ελάχιστες φορές από αυτήν, διάβασε την σοφία των ανθρώπων και των υπολοίπων φυλών, πειραματίστηκε και έγινε ο κάτοχος γνώσεων που πάντα επιθυμούσε.

Και όταν πλέον ένιωσε ότι το μέρος του έμαθε ότι είχε να του μάθει ο δάσκαλος τού του πρόσφερε το βραχιόλι του και τον αποχαιρέτησε. Αυτός συντροφιά με τα σκυλιά του βγήκε στην έρημο βάδισε στα βήματα που είχε βαδίσει μικρός, γύρισε ξανά στο μέρος που τον βρήκαν , στο μέρος που έκανε το μπάνιο του και απέκτησε γονείς και συνέχισε το ταξίδι σε μέρη που έμαθε από τα βιβλία που διάβασε, μέρη που δεν απεικονίζονταν σε κανένα χάρτη απ’ όσους είχε μελετήσει. Βρέθηκε στην όαση Νεντέρ που κανένα καραβάνι δεν πήγαινε και είδε το χάνι της εγκαταλελειμμένο με την πόρτα του σφαλισμένη και ένα τσεκούρι καρφωμένο πάνω της που η δύναμη που έφερε τον εμπόδιζε ακόμα και να το αγγίξει.


Περπάτησε στο νεκροταφείο της Άσραμ  θαύμασε ταφικά μνημεία  πάρα τους πυκνούς θάμνους και χόρτα υψώνονταν επιβλητικά γύρω του. Εκεί τραυματίστηκε και στο πόδι πέφτοντας πάνω σε ένα μισοθαμμένο σκουριασμένο ξίφος και σώθηκε καλώντας  το πνεύμα του θεραπευτή Σεγκούλ που αναπαύονταν 5 μέτρα πιο πέρα. Ζούσε προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε όσους πλήρωναν όχι πάντα τα πιο πολλά αλλά κυρίως όσων το πρόβλημα τον έκανε να  αγγίζει και να ξεπερνά τα σωματικά και γνωστικά του όρια. Κινδύνευσε πολλές φορές να βρει το θάνατο άλλοτε από αμέλεια κι άλλοτε γιατί οι περιστάσεις τον ξεπερνούσαν έχασε σχεδόν όλα του τα σκυλιά αλλά άφησε κι αυτός στο δρόμο του αιματοβαμμένα ίχνη. Άτομα που έβλαψε και εξουδετέρωσε  πλέον τον αναζητούσαν τα ίδια ή άλλοι πληρωμένοι από αυτούς για να τον εξαφανίσουν αλλά πολλούς περισσότερους φτωχούς και πλούσιους που ωφέλησε και του χρώσταγαν ευγνωμοσύνη.  Όταν ήθελε να ησυχάσει και να εξαφανιστεί  κατέφευγε στην ανωνυμία του πλήθους της πόλης της Ισαχάρ αποφεύγοντας όμως κάθε επαφή με το δάσκαλο και τη βιβλιοθήκη ήξερε ότι πριν ακόμα μπει θα τον περίμενε αν όχι ο θάνατος σίγουρα νέοι μπελάδες. Ένα πράγμα δεν είχε κάνει και πάντα ονειρεύονταν. Είχε διαβάσει για αυτό που λέγεται ‘θάλασσα’  προσπαθούσε να φτιάξει τη μυρωδιά της και να την παραστήσει στο μυαλό του αλλά πότε δεν ήξερε αν αυτό που δημιουργούσε ήταν κοντά στην αλήθεια ή ψευδαίσθηση. Είχε διαβάσει ιστορίες για αυτούς που τη διέσχιζαν, για αυτούς που χάθηκαν σε αυτή, για  ζώα που ζούσαν μέσα της μικρά αλλά και γιγάντια και για τους θεούς τους. Την ονειρεύονταν σαν μια μεγάλη υδάτινη έρημο που ένιωθε ότι τον καλούσε όλο και πιο φορτικά να την επισκεφθεί.


Δείγμα Γραφής

Οι μυρωδιές τον τύλιγαν από παντού, οι περισσότερες γνώριμες, μπαχαρικά κυρίως αλλά και ψάρια που τα γνώρισε και τα γεύτηκε μόλις πριν μερικούς μήνες. Αυτό που άλλαζε όμως και που δεν έλεγε να συνηθίσει ήταν η μυρωδιά της . Όχι!! Το συναίσθημα δεν ήταν δυσάρεστο, κάθε άλλο! Μπορεί η καυτή έρημος να ήταν το σπίτι του να γνώριζε τα μυστικά της, τις θανάσιμες παγίδες της, τα καταφύγια της αλλά η θάλασσα πλέον εξελίσσονταν σε ερωμένη του. Ακόμα κι ο Ραφ όποτε βρίσκονταν κοντά της τρελαμένος  απ΄ τη χαρά του κούναγε δαιμονισμένα την ουρά του και διαρκώς στέκονταν στην άκρη του λιμανιού ρουφώντας με την υγρή μύτη του τη μυρωδιά της. Όταν δε πήγαιναν  στην προβλήτα ο κατά τα άλλα απόλυτα υπάκουος σκύλος του χρειάζονταν επανειλημμένα καλέσματα απ’το αφεντικό του για να φύγουν. Δεν ήταν μόνο η μυρωδιά που άρεσε στον Νέαρχο  ήταν κυρίως το γεγονός της αφθονίας των αγαθών που υπήρχαν, αφθονία που δεν είχε δεί σε κανένα καραβάνι και σε κανένα διαμετακομιστικό σταθμό στην έρημο, ούτε καν στην Ελεσσέα. Ήταν κι αυτό το σκίρτημα χαράς που ένιωθε βλέποντας αυτά τα υπέροχα βιβλία που ποτέ δε χόρταινε να παίρνουν το δρόμο τους  κάθε φορά σε στοίβες ολόκληρες  και να οδηγούνται πάνω σε κάρα είτε στις βιβλιοθήκες τις ακαδημίας , σε ιδιώτες συλλέκτες είτε σε συναδέλφους του! Κάπου ανάμεσα σε αυτά ήταν και τα δύο δικά του που περίμενε μήνες τώρα. Ήταν κι άλλα που του πρόσφερε το λιμάνι, πράγματα που δεν τον έκαναν να ξεχνάει τη ζωή του στην έρημο. Ήταν οι εκατοντάδες επισκεπτών απ’ όλες τις φυλές , ο καθένας με την ιστορία του αλλά και τις γνώσεις του. Κυρίως αυτές!! Άλλα και το διαρκές συναίσθημα επαγρύπνησης που επέβαλε στον εαυτό του μπαίνοντας επίτηδες πολλές φορές σε σκοτεινά στενά και αυλές με σκοπό να συναντήσει αυτό που ήξερε ότι κρύβονταν και παραμόνευε στις σκιές. Έτσι για να μην ξεχνά και την άλλη τέχνη που έμαθε, της επιβίωσης από κοφτερά μαχαίρια και ξίφη αλλά και περίεργες μαγείες που πάντα τον μάγευαν και τις αναζητούσε...