Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Κασσάνδρα Καν

Σελίδες: 1 2 3 ... 8

Νεδάρ / Ζωντανές σελίδες Μέρος 2ο [Γκρέλντα]

« στις: Οκτώβριος 31, 2021, 10:07:23 πμ »

((Μέρος 1ο πατήστε το link))

"Έχω μια υποψία ότι θα χαθούμε!" φωναξε η Κασσάνδρα στην Γκρέλντα στην άλλη άκρη του Ζέπελιν.

Η Γκρέλντα είχε επιμείνει το προηγούμενο βράδυ να ταξιδέψουν κατευθείαν για το χωριό, αλλά η Κασσάνδρα την έπεισε να ταξιδέψουν το επόμενο πρωι. Διόλου εύκολο να αλλάξεις μυαλά στην Γκρέλντα, αλλά είχε κατεβάσει και αυτή τα κρασάκια της, οπότε είχαν αμβλυνθεί οι αισθήσεις και αντιστάσεις της.

Ο αέρας της έπαιρνε τα αυτιά μαζί με την κουκούλα του μανδύα της. Πετούσαν αρκετά ψηλά με το ζέπελιν και είχε ανακατευτεί. Ο ενθουσιασμός της Γκρέλντα ήταν σαφέστατα εμφανής, αφού της είχε αραδιάσει όλη την τεχνολογία που χρειάστηκε για να λειτουργήσει το ζέπελιν. Η Κασσάνδρα την άκουγε κάνωντας και μερικές ερωτήσεις παραπάνω. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι είχε κουραστει, και σίγουρα δεν τα καταλάβαινε όλα των εφευρετών. "Γκρέλντα, φθάνει που κάνει αυτό που χρειάζεται να κάνει! Αυτό έχω να πω!" της είπε εν τέλει η κουβέντα έκλεισε εκεί γελώντας και οι δυο τους.

Άρχισε να φαίνεται η Νεδάρ και το σημείο προσγείωσης τους. Τα πνεύματα της Κασσάνδρας ήταν ανυπόμονα ενώ η ίδια άδειαζε το περιεχόμενο του στομαχιού της, στην άκρη του Ζέπελιν. Η Γκρέλντα κατέβηκε πρώτη και ακολούθησε η Κασσάνδρα σκουπίζοντας με την άκρη του χεριού της το στόμα της. Είχε ασπρίσει και τα λέπια στο πρόσωπο της είχα αγριέψει.

"Γκρέλντα, κατά που πάμε;" την ρώτησε. Η μεγάλη εφευρέτρια ήξερε πάντα να βρίσκει τον δρόμο της.

Ελεσσέα / Απ: Εκεί που η ιστορία λυγίζει... [Νέαρχος]

« στις: Ιούνιος 10, 2021, 02:47:58 μμ »

Η απορία του Νέαρχου ήταν εμφανής, και η Κασσάνδρα ήταν έτοιμη να μιλήσει παραπάνω. Το σκέφτηκε πάλι, ο χώρος δεν επέτρεπε να πει παραπάνω. Κοίταξε πάλι με την άκρη του ματιού της στο πλάι. Η παρέα που έπαιζε χαρτί είχε στήσει αυτί. Κάνοντας νόημα στην κοπέλα, της έφερε ένα ακόμα κρασί που τοσο αναζητούσε. «Δεν μπορώ να πω παραπάνω, ίσως κάποια άλλη στιγμή…». Η κοπέλα της έφερε ένα ψάρι στα κάρβουνα, και στον Νέαρχο μια μερίδα αγριογούρουνο. «Φάε καλύτερα» του λέει, «Έχεις πάθει ασιτεία από την έρημο» του είπα και η ίδια ξεκίνησε να απολαμβάνει το ψάρι με τα λαχανικά στο πλάι.

«Είμαι περίεργη Νέαρχε… Το παιδί που γνώριζα κάποτε είναι ακόμα εκεί…» του λέει και δείχνει τον ίδιο. «Κάπου ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη τρίχα από το μούσι σου…» πίνει λίγο ακόμα κρασί. Η ευδιαθεσία ότι έχει ξεκινήσει. «Είμαι περίεργη, πως ήταν η ζωή σου μετά από την Βιβλιοθήκη της Ισαχάρ. Τι έγινε; Τι σε έσπρωξε προς την έρημο… πάλι;»

Η Κασσάνδρα άρχισε να ψάχνει τις αναμνήσεις της. Ένα παιδι, ο Νέαρχος και ο αξιαγάπητος Βιβλιοθηκάριος, το όνομά του οποίου της διέφευγε, μαζί να ψάχνουν, να τακτοποιούν και να την υποδέχονται μόλις εκείνη έφθασε στην μεγάλη βιβλιοθήκη της χώρας των ανθρώπων, διψασμένη για γνώση αλλά και για νερό μιας και το ταξίδι της ήταν δύσκολο ακόμα και για τα νιάτα της. Και κάπου εκεί πέφτει ένα νέφος στην μνημη της, που την δυσκολεύει να διαλύσει και να βγει στην λίμνη των αναμνησεων της από εκείνη την περίοδο… Άτιμη ηλικία, σκέφτεται και ο αξιαγάπητος σκύλος του Νέαρχου, εκεί που αποζητούσε χάδια και προσοχή από το αφεντικό του, την πλησιάζει με άνεση.

Η Κασσάνδρα απλώνει διστακτικά το χέρι, και ο σκύλος δέχεται τα χάδια της. Η ίδια χαμογελάει και του δίνει άπλετη προσοχή, και λίγο από το ψάρι της. Το τρώει με μια μπουκιά και κάθεται στα πίσω πόδια περιμένοντας και άλλο. «Είσαι αξιαγαπητος!» του λέει και του χαϊδεύει την μουσούδα.

Ελεσσέα / Απ: Εκεί που η ιστορία λυγίζει... [Νέαρχος]

« στις: Μάιος 30, 2021, 03:30:53 μμ »

Το κρασί της ήρθε κατευθείαν, τα χείλια της διψούσαν για αυτό. Κατέβασε την μισή κούπα μονομιάς. «Χα, φαντάζομαι έχεις δώσει σε πολλούς την διεύθυνση σου» απάντησε στον Νέαρχο γελώντας. Οι αναμνήσεις του αγοριού στην Βιβλιοθήκη της Ισαχάρ με το πείσμα να μάθει τα πάντα, και την δίψα να ξέρει τα πάντα, αντικαταστάθηκαν από αυτόν τον άνθρωπο που έβλεπε τώρα, έναν ώριμο άντρα με τα μαύρα κατσαρά του μαλλιά, με μερικές άσπρες τρίχες στους κροτάφους και γένια που θα μπορούσαν να κρύβονται μέσα σκαθάρια της ερήμου.

Σε αυτό το παρουσιαστικό αναγνώριζε όμως και κάτι ακόμα. Αυτό ήταν μια εσωτερική δύναμη. Ίσως μια μορφή πνευματικής ισορροπίας, και αυτό αναζητούσε. Δεν είχε άδικο ο φίλος στο γράμμα του. «Αυτόν θα χρειαστείτε» είχε γράψει. Περνούσαν τα δευτερόλεπτα και η Κασσάνδρα κοιτώντας τον κατάματα δεν είχε απαντήσει στο γιατί είχε φθάσει ως την Ελεσσέα για να τον βρει. Η Κασσάνδρα ήταν μαθημένη στο πότε να κρατάει τα λόγια της, και πότε να μιλάει στα ίσα, και γνώριζε ότι ο πρώτος τρόπος δεν θα πετύχαινε στον Νέαρχο. Από νέος ήθελε σταράτες κουβέντες και στα ισα πράγματα.

«Μπελάδες φίλτατε. Δεν ξέρω αν φθάνουν στην έρημο τα νέα για την εξαφάνιση του Σοφού Αλμέρ, Βαλησινου Θεραπευτη της Ακαδημιας; Φαινόμενα ξηρασίας; Πλημμύρες; Ληστές και εχθροί σε κάθε γωνία;» απάντησε τελικά κοιτώντας τα νύχια της σαν να μίλαγε για τον καιρό, ψύχραιμη με τα γεγονότα. Χάρισμα του ιστορικού να μην εμπλέκεται συναισθηματικά στο τι συμβαίνει.

Το χαρτάκι στο διπλανό τραπέζι έδινε και έπαιρνε, και σίγουρα τα αυτάκια τους θα άκουγαν τι έλεγε, οπότε σκύβοντας ελαφρώς πάνω στο τραπέζι είπε χαμηλόφωνα, «Το επτάκτινο αστέρι σου λέει κάτι;»

Ελεσσέα / Εκεί που η ιστορία λυγίζει... [Νέαρχος]

« στις: Μάιος 30, 2021, 09:04:03 πμ »

Άνοιξη 1306

Ένα αναγκαίο ταξίδι στην Ελεσσέα, στην πόλη που γνωρίζει την πολυεθνικότητα αλλά και τη σκοτεινή πλευρά της. Μια πόλη κόσμημα του χάρτη που στολίζει την διασταύρωση τριών χωρών, αυτής των Ξωτικών, των Νάνων και των Ανθρώπων. Τόσο σκοτεινή παράλληλα με την μαφία και το εμπόριο να έχουν πρωταρχικό ρόλο στις γωνιές της. Μόνο εκεί θα τον έβρισκε όμως. Εκεί που η ιστορία λυγίζει...

Η Ακαδημία χρειαζόταν συμμάχους. Η αναταραχές συνεχίζονταν προς πάσα άκρη του κόσμου και κανένας δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Η Κασσάνδρα με το Ζέπελιν Μάελστορμ έφθασε λίγο πιο έξω από την πόλη. Κατεβαίνοντας φρόντισε να καλύψει το πρόσωπο της με την κουκούλα της και να χαθεί στο πλήθος με το που πέρασε τις πύλες της Ελεσσέας.

Με τον ίδιο δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει, αλλά μια παλαιά γνωριμία και των δύο, της είπε στο γράμμα ότι μόνο εκεί θα τον βρει, εκεί είναι τα λημέρια του. Η Κασσάνδρα διαπερνούσε το πλήθος ψάχνοντας για την μορφή του. Ψύλλοι στα άχυρα θα έλεγε κανείς, αλλά η Κασσάνδρα ήταν σίγουρη ότι θα τον έβρισκε.

Οι ώρες περνούσαν, και το βράδυ την βρήκε απέξω από την τελευταία ταβέρνα της πόλης. Η παιχνιδιάρικη ταμπέλα της και το σφαγμένο αγριογούρουνο, από τα δάση της Λιρέλ, απέξω έδειχναν το τσιμπούσι που θα γινόταν μέσα. Η Κασσάνδρα έκανε ένα βήμα και προχώρησε εντός της ταβέρνας. Με ένα βλέμμα βολιδοσκόπησε τα τραπέζια ένα ένα ενώ ο κόσμος έτρωγε και έπινε τον άμπακο. Τα μάτια της κουρασμένα πια, έπεσαν πάνω του. Ήταν αυτός. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Καθόταν μόνος σε μια άκρη με μια μπύρα στο τραπέζι. Παρόλο που φορούσε κουκούλα, μπορούσε να αναγνωρίσει την άκρη των χειλιών του. Αυτό της ήταν αρκετό.

Διέσχισε αργά, περνώντας ανάμεσα από τραπέζια, φθάνοντας σε αυτόν. Τραβώντας ελαφρά την κουκούλα της για να φανεί το πρόσωπο της, άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. «Είσαι δύσκολος στο να βρεθείς να ξέρεις…» Κάθισε απέναντι του και παράγγειλε ένα κρασί για εκείνην. Το χρειαζόταν στην προκειμένη περίπτωση.

Το Γραφείο της Κασσάνδρας / Απ: Ζωντανές Σελίδες [Γκρέλντα]

« στις: Μάρτιος 12, 2021, 07:09:44 μμ »

Η Κασσάνδρα παρατηρούσε με αγωνία την Γκρέλντα να ψάχνει και να προσπαθεί να βγάλει άκρη. Ο τεχνητός προστάτης της, άφησε μπροστά της μια λίστα με τοπωνύμια. Χωρίς να χάσει χρόνο έριξε μια διαγώνια ματιά. Οι περισσότερες ονομασίες ήταν σύχρονα μέρη, χωριά και πόλεις στον χάρτη, μέρη που η Κασσάνδρα τα γνώριζε σαν την παλάμη του χεριού της. Παρόλα αυτά, υπήρχαν και μερικά άγνωστα προς την ίδια και την Γκρέλντα από ότι φαινόταν. Η Κασσάνδρα σηκώθηκε όρθια και άρχισε να περπατάει μπρος πίσω στο ευρύχωρο γραφείο της με την λίστα στα χέρια.

Σταμάτησε στην μεγάλη - όσο και ο τοίχος - βιβλιοθήκη της, γεμάτη με περγαμηνές και βιβλία ξεχασμένα από τους θεούς τους ίδιους. Άρχισε να ανοίγει και να κλείνει βιβλία. Με μια πένα, σημείωνε δίπλα στα τοπωνύμια που της έδωσε ο Μαντς. Αμίλητη, πέρασε τουλάχιστον μία ώρα να ψάχνει και σημειώνει. Φθάνοντας στο τέλος της λίστας, είχαν μείνει μερικά χωρίς προφανή εξήγηση. Κάποιοι θάνατοι που η τοποθεσία τους ήταν άγνωστη. Ίσως επρόκειτο για νέες περιοχές που ούτε η ίδια δεν ήξερε.

«Γκρέλντα, νομίζω τα καταφέραμε. ‘Όντως οι περισσότερες περιοχές είχαν διαφορετικό όνομα στο παρελθόν. Για παράδειγμα, το χωριό Περίν, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Νεδάρ, παλιά λέγονταν Μίσα. Μην με ρωτήσεις τον λόγο, είναι μεγάλη ιστορία…» Βλέποντας την λάμψη στα μάτια της Γκρέλντας κατάλαβε. Το μεγάλο χαμόγελο προμήνυε μπελάδες, και όσο ήξερε την Γκρέλντα, της άρεσαν πολύ.

«Θα φύγουμε άμεσα να το ερευνήσουμε έ;» ρώτησε γελώντας την ενθουσιασμένη Γκρέλντα.

«Άσε με τουλάχιστον να τελειώσω το κρασί μου…»

Το Γραφείο της Κασσάνδρας / Απ: Ζωντανές Σελίδες [Γκρέλντα]

« στις: Ιανουάριος 19, 2021, 08:22:52 μμ »

Η Κασσάνδρα γέλαγε και είχε καιρό μαλιστα. Η Γκρέλντα τα κατάφερνε καθε φορά να της παίρνει το μυαλό. "Χτίζουν χαρακτήρα έτσι" είπε απατώντας στο σχόλιο για την Γέιλνα την Βοηθό Καθηγητή της. "Οι Ιστορικοί είναι φορείς γνώσεων, ιστορίας, και καμιά φορά και μιας καράφας κρασί. " είπε και έσκασε στα γέλια. Η αλήθεια είναι ότι η Βοηθός της έκανε εξαιρετική δουλειά με τα μαθηματα, τους μαθητές και τις εργασίες που έπρεπε να διορθώσει στο πόδι της Κασσάνδρας και την εκτιμούσε πολύ.

"Ας επικεντρωθούμε στο βιβλίο..." είπε και κοίταζε την Γκρέλντα να κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα περιμένωντας περισσοτερες λεπτομέρειες για το πως βρέθηκε στα χέρια της.

Τον πρώτο χρόνο που ήρθε στην Ακαδημία, η Κασσάνδρα έχοντας εμπειρία από την εκπαίδευση παιδιών, έπιασε γ΄ρηγορα το νόημα της αίθουσας. Ήταν αρκετά νέα τότε, και ο σκοπός της να διδάξει και να γαλουχήσει τους νέους έλαμπε σαν άστρο μέσα της. Το όνομα της έμπαινε σε όλες τις συζητήσεις που αφορούσαν την Ιστορία και τα ταξίδια στον Ηθεριντ. Η Κασσάνδρα πίστευε ότι τα ήξερε όλα, και ότι τιποτα δεν της ξεφευγε. Η μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό της, φούσκωνε μέρα με την μέρα. Μέχρι που έφθασε το βιβλίο στη γραμματεία της Ακαδημίας, συνοδευόμενο με αυτό το γράμμα. «Να δούμε πόσο θα σου πάρει να τους βρεις…».

Η Κασσάνδρα έκανε μια πάυση, και ήπιε την μισή κούπα της. Είχε ήδη αρχίσει να ευφραίνεται η καρδια της από τον γλυκό αυτόν οίνο. Η Γκρέλντα από ό,τι φαινόταν την άκουγε προσεκτικά. "'Ε΄λα..." της λέει η Κασσάνδρα. "Κανένα σχόλιο στην μεχρι τώρα ιστορία;" την ρωτάει γελώντας.

Το Γραφείο της Κασσάνδρας / Ζωντανές Σελίδες Μέρος 1ο [Γκρέλντα]

« στις: Ιανουάριος 11, 2021, 02:02:44 μμ »

Τέλη φθινoπώρου του 1305

Η Κασσάνδρα παραλαμβάνει από τους μαθητές της το μοναδικό ίσως βιβλίο που δεν έχει αποκωδικοποιήσει ακόμα στη ζωή της. Μέχρι τώρα το είχε πάντα μαζί της, σαν φυλαχτό, σαν κάτι που ήταν το άλλο της μισό. Το έχασε όμως, αλλά η αποστολή κατάφερε να το βρει και να το επιστρέψει ασφαλές στην Ακαδημία.

Το πως έφτασε στα χέρια της εδώ και πολλά χρόνια ήταν μυστήριο. Ένας ανώνυμος αποστολέας το άφησε για εκείνην από τον πρώτο χρόνο που βρισκόταν στην Ακαδημία, με ένα γράμμα/πρόκληση. «Να δούμε πόσο θα σου πάρει να τους βρεις…»

Μπορεί να περηφανευόταν για τις ικανότητες της σαν ιστορικός, αλλά αυτό, Το βιβλίο των Νεκρών, δεν μπορούσε να το καταλάβει. Τι έψαχνε αρχικά. Πίστευε ότι έπρεπε να βρει κάποιους νεκρούς. Αλλά ποιο το όφελος; Τι θα έβρισκε εκεί; Με τα χρόνια, και έχοντας αντιληφθεί ότι οι νεκροί ήταν απλά άτομα, από όλες τις φυλές, ισάξια σε αριθμό, ίσως αυτό ήταν ένα στοιχείο, το άφησε στα ράφια της. Μέχρι εκείνη την μέρα. Την επιστροφή τους από την Μεβαίρ και την απαγωγή του Αλμέρ, του Σοφού Θεραπευτή. Ένα ακόμα ανώνυμο γράμμα έφθασε για εκείνην λέγοντας «Τους βρήκες;». Αυτές τις δύο απλές λέξεις που άρχισαν να την βασανίζουν μαζί με τις τύψεις της. Η εμμονή ξεκίνησε σχεδόν αμέσως. Και ενώ ο χρόνος περνούσε και οι μέρες γινόντουσαν νύχτες και οι αποστολές τους έφεραν πιο κοντά στην επιστροφή του Αλμέρ στην Ακαδημία, η Κασσάνδρα έφθασε σε ένα συμπέρασμα. Έπρεπε να ζητήσει βοήθεια. Μπορεί να μην ήταν ιστορικός, αλλά ήταν η πιο παλιά της φίλη εδώ στην Ακαδημία, και το μυαλό της ήταν αξεπέραστο. Η Γκρέλντα ήταν η καταλληλότερη επιλογή για να το μοιραστεί.

Τέλος Φθινοπώρου του 1306

Μια νίκη, επιτέλους! Η Ιλίντιεν και η αποστολή της, επιστρέψαν με τον Αλμέρ στην Ακαδημία! Η Κασσάνδρα δεν μπορούσε παρά να είναι εκστασιασμένη. Όλοι τον άφησαν να ξεκουραστεί. Θα είχαν χρόνο να μιλήσουν μετά, άπλετο.

Η Κασσάνδρα βρίσκεται στο γραφείο της και περιμένει την Εφευρέτρια και συνάδελφο Γκρέλντα. Σκοπός της Κασσάνδρας να της δείξει το βιβλίο που την έχει βασανίσει αρκετά χρόνια τώρα, και ίσως έχει σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν. Αυτό αποτελεί προαίσθημα της ίδιας και είναι σίγουρη ότι η Γκρέλντα θα έχει το ίδιο στο νου της μόλις το δει.

Το Καουα κρύωσε. Η Κασσάνδρα και η Γκρέλντα μιλάνε για τα τελευταία νέα και την στάση των Σοφών σε όλο αυτό. Έχουν αλλάξει τα πράγματα για όλους, σε αυτό συμφωνούν και οι δυο τους. Η Κασσάνδρα ζητάει από την βοηθό της, μια κανάτα από το κρασί της Ακαδημίας και δύο κούπες. Γρήγορα φθάνουν και σερβίρει στις δύο κούπες. Ήρθε η ώρα…«Γκρέλντα…» ξεκινάει εξηγώντας πως έφθασε το Βιβλίο των Νεκρών στα χέρια της. «Θα ήθελα την βοήθεια σου…» το αφήνει στο τραπέζι μπροστά στην φίλη της και πίνει μια ακόμα γουλιά από το κρασί της.

Το ιερό Δάσος του Νησιού / Το Βιβλίο των Νεκρών [Ορέλιον, Σολ, Χελένα, Ζακ]

« στις: Σεπτέμβριος 20, 2020, 08:23:25 μμ »

Μέσα Φθινοπώρου 1305

Ακόμα και στα μέσα του Φθινοπώρου, η Κασσάνδρα ενθουσιαζόταν με το κολύμπι στα χλιαρά νερά του Ωκεανού. Ένα από τα πιο αγαπητά της μέρη, ήταν στο Νότιο μέρος του ευρύτερου Νησιού της Ακαδημίας, πέρα από το Ιερό Δάσος. Ακολουθούσε πάντα το μονοπάτι που είχαν διαβεί χιλιάδες πριν από αυτήν, αλλά κάπου στη μέση του Δάσους, εκεί που είχε βάλει σημάδι, άλλαζε ρώτα και προχωρούσε μέχρι που έβγαινε μέσα από δέντρα στον μικρό κολπίσκο, διαδρομή από το μονοπάτι μέχρι εκεί περίπου μίας ώρας. Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας εκεί, μέχρι το απόγεμα, όπου καβάλαγε και πάλι το άλογο της και διάβαινε προς τα πίσω την ίδια διαδρομή.

Σήμερα, είχε ευχαριστηθεί περισσότερο από ποτέ! Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, και τα νερά σχεδόν τόσο ζεστά όσο του καλοκαιριού. Καθώς έφθανε το απόγευμα και ο ήλιος είχε ήδη πάρει την καθοδική του πορεία, ήξερε ότι ήταν ώρα να γυρίσει. Πρόσεξε να είναι όλα τα πράγματά της στη θέση τους, και ανέβηκε στο άλογο της. Ένα γκρίζο άτι με το όνομα Σιελάρ. Πήρε τη διαδρομή προς τα πίσω και αργά το βράδυ έφθασε στην Ακαδημία, αφήνοντας τον Σιελάρ, στο Μικρό Λιμάνι όπου και φρόντιζαν όλα τα άλογα της Ακαδημίας, ένα μεγάλο σε ηλικία ζευγάρι Σοβερίνων με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, ενώ παράλληλα ψάρευαν και φρόντιζαν τα ζωντανά τους.

Την επόμενη μέρα η Κασσάνδρα σηκώθηκε και έφτιαξε τα μαλλιά της, φρόντισε τα λέπια της με την κρέμα της, και ντύθηκε όμορφα, όπως πάντα άλλωστε. Μια γυναίκα έχει πάντα την ρουτίνα ομορφιάς της, και η Κασσάνδρα την τιμούσε δεόντως. Κοίταξε την τσάντα της, την ίδια που είχε και χθες, και τρεμάμενη συνειδητοποίησε ότι κάτι λείπει! «Δεν είναι δυνατόν» είπε στον εαυτό της. Αφού έψαξε και τριγύρω και βεβαιώθηκε ότι λείπει, φώναξε γρήγορα την Γείλνα. Η καημένη η Βοηθός της, παρακολουθούσε την Κασσάνδρα να μιλάει ταραγμένα, όπως δεν την είχε ακούσει ποτέ. Ένα βιβλίο, ο κολπίσκος, δύο θεραπευτές, αποστολή, έναν αλχημιστή και έναν πολεμιστή, λιμάνι, απόγευμα… Η Γείλνα, από αυτά τα ελάχιστα, κατάλαβε ότι έπρεπε να βρει μαθητές για μια αποστολή, έναν πολεμιστή, έναν αλχημιστή και δύο θεραπευτές. Έτρεξε γρήγορα, εκεί που μπορούσε να την βρει. Η Σολ Οτίγιε, μια εξαίρετη Αλχημίστρια Νερού θα μπορούσε σίγουρα να βοηθήσει. Βρισκόταν παρέα με τον Πολεμιστή Ζακ Νιλ στο χώρο προπόνησης, και η Γείλνα τους κάλεσε στο Λιμάνι της Ακαδημίας το ίδιο απόγευμα να αναλάβουν μια αποστολή εκ μέρους της Καθηγήτριας Κασσάνδρας Καν. Στη συνέχεια έτρεξε στον κοιτώνα των Θεραπευτών, όπου και εντόπισε τον Ορέλιον Λάρκους και τον ενημέρωσε, και στη συνέχεια στους κήπους της Ακαδημίας, την Χελένα Μεκάμι, όπου και της εξήγησε τα καθέκαστα. Τέλος, γύρισε πίσω στο γραφείο της Καθηγήτριας, όπου και της σέρβιρε το χαλαρωτικό της τσάι και αποσύρθηκε στο δικό της γραφείο να ηρεμήσει και αυτή.

~~~~~

Η Κασσάνδρα ρίχνει μια ματιά στους τέσσερις μαθητές που έχει μπροστά της. Άξιοι όλοι τους για μια τέτοια αποστολή.

«Λοιπόν, χάθηκε ένα πολύτιμο βιβλίο… Ένα βιβλίο μεγάλης αξίας… Περιμένω από εσάς να το βρείτε, και να το φέρετε πίσω στα ασφαλή χέρια της Ακαδημίας!» λέει και χαμογελάει μητρικά στον καθέναν ξεχωριστά.

«Έχετε στο νου σας…» λέει υψώνοντας την φωνή «ότι το Ιερό Δάσος κρύβει κινδύνους… Και θα χρειαστεί να προστατεύετε ο ένας τον άλλον, και να θεραπεύσετε όπου χρειαστεί.» τα λόγια της έκοβαν με δύναμη την ησυχία του ανέμου και της ατμόσφαιράς.

«Τέλος, το δερματόδετο αυτό βιβλίο, έχει μια ιδιαιτερότητα. Αυτή είναι ότι φαίνεται καλύτερα μέσα στο σκοτάδι…» Μην έχοντας να πει παραπάνω, προσευχήθηκε στους Θεούς για την ένδοξη επιστροφή τους, και αποχώρησε στα διαμερίσματα της, αφήνοντας στους στο Λιμάνι να περιμένουν το Λελάνεα, που θα τους μετέφερε στην άλλη άκρη της Λίμνης.