Η αποστολή που της ανέθεσαν, κατά την γνώμη της υποτιμητικη ανάθεση στο πρόσωπο της, είχε να κάνει με κάποιους ληστές στο δάσος του νησιού. Λες και δεν υπήρχαν αργοσχολοι πολεμιστές να ασχοληθούν με αυτό. Είχε σκοπό να τελειώσει γρήγορα με δαύτους, ίσως να δώσει και παράδειγμα στους επόμενους που θα θελήσουν να πατήσουν ξανά το πόδι τους εδώ.

Το πρωινό ήταν φωτεινό, όμως λιγάκι κρύο για τα γούστα της. Πάνω από το μπορντό της φόρεμα φόρεσε ένα μαύρο παλτό που έφτανε μέχρι τους γοφούς της και είχε χρυσά κουμπιά κατά μήκος. Τίναξε τις μπούκλες της με το δεξί της χέρι και ξεκίνησε για το λιμάνι.

Η Λαβίνια προπορευοταν στον αέρα, δίνοντας της πληροφορίες για το τι συμβαίνει εκεί που δεν φτάνει το ξωτικισιο μάτι της.
"Ωραία, ίσως αυτό θα έχει ενδιαφέρον" είπε στον εαυτό της όταν κατάλαβε με ποιες θα μοιραζόταν αυτή την αγγαρεία. Ανάμεσα σε όλους τους ερασιτέχνες αλχημιστές εδώ, οι νεκρομαντες ξεχώριζαν. Ήταν μια δύναμη η όποια σεβοταν, και λαχταρουσε για τον εαυτό της.

"Καλη σας μέρα κυρίες μου" η Λαβίνια πήρε την θέση της στο χέρι της Λίλιθ, χαιρετωντας και αυτή με την σειρά της με ένα κρωξιμο.

Άφησε τον Λάντριαν να κάνει την βρόμικη δουλειά και να τους δέσει. Δεν θα τους εξυπηρετούσε καθόλου να εμφανιστούν ξαφνικά δύο ζευγάρια με το ίδιο πρόσωπο.

Ενθουσιώδης ο Λάντριαν βγήκε πρώτος και η Λίλιθ τον ακολούθησε. Δεν πρόλαβαν να απομακρυνθουν από το μαγαζι όταν ένας άντρας τους πλησίασε. Αρκετά κοντός με νευρικό περπάτημα και βραχνή φωνή "Λοιπόν,  όλα καλά;" τους ρώτησε τραβώντας μια τζούρα από το τσιγάρο του. Η Λίλιθ  του χαμογέλασε με νόημα , όπως είδε την κοπέλα να κάνει προηγουμενως και του πέταξε το πουγκί με τα Νταρίκ της. Ο άντρας το άρπαξε στον αέρα και το ζύγισε στο χέρι του κάνοντας τα χρήματα να κουδουνιζουν. Ο ήχος τον έκανε να χαμογελάσει με ευχαρίστηση αποκαλύπτοντας το κενό στο στόμα του από την έλλειψη δοντιών. Καταπίεσε την αηδία της και γύρισε το βλέμμα της στον Λάντριαν, ούτε εκεί το θέαμα την βοηθούσε. Ευτυχώς ο άντρας δεν είχε όρεξη για παραπάνω κουβέντα "Ελάτε, έχουμε πολύ δουλειά. Ηρθε το νέο φορτίο." είπε και πέταξε το απομεινάρι του τσιγάρου του στην άκρη του δρόμου. Έβαλε τα χέρια στην τσέπη και ξεκίνησε να προχωράει μπροστά. Η Λίλιθ και ο Λάντριαν τον ακολούθησαν.

Το σχέδιο τους πήγαινε ακόμα καλύτερα από ότι είχαν σχεδιάσει. Θα τους οδηγούσε κατευθείαν εκεί που ήθελαν. Αυτό βέβαια δεν ήταν η καλύτερη λύση για την ίδια όμως κάτι θα έβρισκε για να βγει και η ίδια κερδισμένη. Καθώς περπατούσαν στα σοκάκια οι καταστηματαρχες μοίραζαν απλόχερα τα βλέμματα μίσους προς αυτους, ενώ κάποιοι άλλοι απέφευγαν την οπτική επαφή με εμφανή φόβο. Δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα.

Δεν άργησε να νιώσει την Λαβίνια και καταλαβε ότι πλησίαζαν στην αποθήκη όπου την είχε στείλει για παρακολούθηση. Στο επόμενο στενό έστριψαν δεξιά και είδε την τεράστια αποθήκη με τις αμέτρητες κούτες, μεσα και έξω.

ΠΟΛΥ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΌ συλλογίστηκε.

"Αν μπορείς, κλείσε και την εξώπορτα" είπε ο Λάντριαν και η Λίλιθ χαμογέλασε πονηρά.

Αγνοώντας πλέον τι γίνεται παραδίπλα, επικεντρωθηκε στην γυναίκα απέναντι της. Βρισκόταν σε εγρήγορση, έτοιμη να επιτεθεί όμως η Λίλιθ παρέμενε ανέκφραστη, με τα δαχτυλα της να ακουμπούν ελαφρά μεταξύ τους μπροστά της. Η αριστοκρατική της στάση έκανε το κορμί της να μοιάζει ακόμα πιο ψηλό από ότι ήταν.

"Λοιπόν, σίγουρα δεν είχες φανταστεί ότι η μέρα σου θα τελείωνε έτσι," Πλησίασε αργά προς την αλχημίστρια χωρίς να πάρει τα μάτια της από πάνω της , σαν αιλουροειδές που πλησιάζει την λεία του. "Δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουμε να σπάμε πράγματα" είπε και έριξε μια πλάγια μάτια όλο νόημα στους άντρες που είχα ήδη αρχίσει καβγά," απλά πες μου που μπορώ να βρω το αφεντικό σου" ανασήκωσε ελαφρά τους ώμους σαν να ήταν η πιο λογική επιλογή αυτή που της πρόσφερε.

Η σωματωδης γυναίκα την κοιταξε από πάνω μέχρι κάτω και έσκασε στα γέλια. "Γυρνα πίσω στο κάστρο σου πριγκίπισσα, θα ήταν κρίμα να χαλάσεις ένα τόσο όμορφο φόρεμα. Πήγαινε να πιεις Da hong pao και να βασανίσεις τους υπηρέτες σου" απάντησε με έναν κοροϊδευτικό τόνο στην φωνή.
"Εκπλήσσομαι που γνωρίζεις αυτό το είδος, δεν είναι του επιπέδου σου" της γύρισε με περίσσια υπεροψία και περιφρόνηση.

Με εμφανή εκνευρισμό η αλχημίστρια γονάτισε ακουμπώντας με την παλάμη στο έδαφος και ψιθύρισε μια λέξη. Αμέσως ένα δαχτυλίδι φωτιάς τις περικυκλωσε, οριοθετώντας έτσι την δική τους αρένα μάχης. Η Λίλιθ τρομαγμένη μαζεύτηκε, καθώς οι φλόγες ήταν πολύ κοντά στην κάπα της. Το τελευταίο που ήθελε ήταν να καεί ολόκληρη σαν ξωτικό πυρσός.

Τα χέρια της αντιπάλου της άρχισαν ξανά να φλεγονται, ακόμα πιο καυτά από την προηγούμενη επίθεση, μπορούσε να το νιώσει, όμως την ίδια στιγμή που ελευθέρωσε την επίθεση της, η Λίλιθ κατάφερε να την χτυπήσει με ένα ενεργειακό κύμα κάνοντας την να αστοχήσει. 
Η φλόγες γύρω τους ξαφνικά φούντωσαν, άρχισαν να καίνε ακόμα πιο ψηλά και το στεφάνι άρχισε να στενεύει γύρω τους. Ενοχλημένη η Λίλιθ με την εξέλιξη των πραγμάτων, της έριξε ένα βλοσυρό βλέμμα. Σίγουρα το να την σκοτώσει δεν ήταν επιλογή από την στιγμή που ο Λάντριαν ήταν παρόν όμως η υπομονή της είχε εξαντληθεί.

"Τέλος τα παιχνίδια"

Ένα ημιδιαφανές τοίχος υψωθηκε μπροστά της και μετά ακόμα ένα και ακόμα ένα, το ένα δίπλα στο άλλο μέχρι που παγιδευσαν την αλχημίστρια της φωτιάς στο κέντρο τους. Σε κάθε πλαίσιο εμφανίστηκε η μορφή της Λίλιθ κάνοντας την να αποπροσανατολιστεί και να χάσει την πραγματική Λίλιθ από τα μάτια της. Σαστισμένη η γυναίκα έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό της.
"Ω έλα τώρα, τώρα...τωρα"οι οφθαλμαπάτες επανέλαβαν δημιουργώντας ηχώ, "άλλαξε έκφραση. Θα κάνεις ρυτίδες, ρυτίδες...τιδες!"
 Βηματίσε γύρω από το πλαίσιο που δημιούργησε και απολάμβανε το γεγονός ότι πλέον άλλαξε τους όρους, δεν ήταν αυτή η παγιδευμενη.

" Ανάθεμα σε" γρύλισε μέσα από τα δόντια της και μετά πιο δυνατά "ΑΝΆΘΕΜΑ ΣΕ! " Με φλογοβόλο άρχισε να χτυπά με μανία ένα πλαίσιο καταστρέφοντας το και ύστερα ενα δεύτερο και ένα τρίτο. Πριν καταστρέψει ολοκληρωτικά το δημιούργημα της, η Λίλιθ της κατάφερε ένα χτύπημα από πίσω, αφήνοντας την αναίσθητη.

"Ξέρω κάποιον που θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί μας... Μπορώ να σε οδηγήσω εκεί και τώρα αν θες. Αρκεί αυτό?"
Κούνησε το κεφάλι με ικανοποίηση και ξεκίνησε να περπατά μαζί του. Τα δεδομένα δείχνουν πως οι παράνομοι που κυνηγούν δεν είναι και τόσο προσεκτικοί οπότε δεν θα δυσκολευτούν να ολοκληρωσουν το σχέδιο τους με επιτυχία.

Είχε αρκετό χρόνο όσο περπατούσαν, να του εξηγήσει το πλάνο που σκέφτηκε, το οποίο έδειξε να εγκρίνει. Φτάνοντας στο σημείο, αντίκρισε την ακαταστασία που επικρατούσε και το κεφάλι της κόντεψε να εκραγεί. Σπαθιά, ασπίδες και δόρατα απλωμένα παντού, λογής εργαλεία παρατημένα εδώ και εκεί, και μια απαίσια μυρωδια που δεν μπόρεσε να καταλάβει σε τι οφείλεται. Δίστασε για λίγο να προχωρήσει πιο μέσα, όμως σκέφτηκε πως όσο πιο γρήγορα τελειώσουν τόσο πιο γρήγορα θα γυρίσει πίσω στην Ακαδημία, επομένως πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε κάτω από το μεγάλο υπόστεγο που στεγαζε το μαγαζί. Ο βοηθός δεν κατάλαβε την παρουσία τους και συνέχισε να βαράει το πυρωμενο μέταλλο που κρατούσε πάνω στο αμόνι με ένα τεράστιο σφυρί. Έπλεξε τα δάχτυλα της μεταξύ τους, δεν ήθελε να ακουμπήσει πουθενά κατά λάθος. Έριξε ένα βλέμμα στον Λάντριαν, ο οποίος έδειχνε όπως πάντα ήρεμος και χαλαρός.  Μάλιστα
"Συγνώμη... Κύριε!" φώναξε χωρίς να είναι σίγουρη για την λέξη που χρησιμοποίησε. Ο νανος δεν φάνηκε να την άκουσε και συνέχισε να χτυπάει με δύναμη το μέταλλο. 'Μα τον Αρθερ!' φώναξε μέσα της καθώς η υπομονή της άρχισε να μειώνεται.

Μια κίνηση του καρπού της και το σφυρί δεν συνέχισε την ανοδικη πορεία που του οριζε ο νάνος. Αντιθέτως έμεινε καρφωμενο στο αμονι. Έκπληκτος σήκωσε το κεφάλι και είδε τα δύο άτομα που στέκονταν μπροστά του. 
"Όχι μην φοβάσαι!" βιάστηκε να πει καθώς ο νανος έκανε να πιάσει ένα σπαθί. "Είμαι η Λίλιθ και από εδώ ο Λάντριαν. Το αφεντικό σου μας ενημέρωσε πως τελευταία αντιμετωπίζετε μια δύσκολη... κατάσταση, και ήρθαμε να βοηθήσουμε." Συνέχισε να την κοίτα με δυσπιστία όμως τον ένιωσε να χαλαρώνει όταν έριξε μια ματιά στον Λάντριαν που στεκόταν δίπλα της.
"Τότες καλώς ήρθατε"είπε βραχνά. Με αργο βήμα πλησίασε ένα ξύλινο τραπεζάκι και προσπάθησε να μαζέψει ότι περιττό από πάνω. Η Λίλιθ παρατήρησε πως κουτσαινε ελαφρά από το δεξί του πόδι. Στην συνέχεια εβαλε τρία σκαμπό και κάνοντας τους νόημα να καθίσουν ξεκίνησε να μιλάει."Λοιπόν, τι είναι αυτό που μπορείτε να κάνετε εσείς για αυτά τα καθάρματα;" ρώτησε ενώ συνέχισε να κοιτάει την αλχημίστρια με αμφιβολία.
"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς εσύ για αυτό. Απλά φρόντισε να τους κάνεις να έρθουν εδώ και τα υπόλοιπα άστα πάνω μας." Κοίταξε τον Λάντριαν στα μάτια και χαμογέλασε δηλώνοντας έτοιμη.
 

Τον άφησε να προπορευτεί ελάχιστα ώστε να τον παρατηρήσει. Είχε μεγάλο και σίγουρα βαρύ σώμα όμως ταυτόχρονα φαινόταν τόσο χαλαρός και ανάλαφρος. Παρόλο που είχαν σχεδόν ίδιο ύψος η Λίλιθ φαινόταν μικροσκοπική δίπλα του. Που και που τον έπιανε να ρίχνει ματιές γύρω του και ακολουθώντας το βλέμμα του κοιτούσε και αυτή μέσα στα καταστήματα που προσπερνούσαν. Το θέαμα τους ήταν θλιβερό.

Είχε αρκετή ώρα που βγήκαν από κέντρο της αγοράς και ξέφυγαν από τον κόσμο, οταν ο Λάντριαν αποφάσισε πως βρήκε το κατάλληλο σημείο για να συζητήσουν. Έστριψε μετά από αυτόν και ήρθε αντιμέτωπη με αδιέξοδο. Έκπληκτη από την επιλογή του σταμάτησε απότομα και κοίταξε γύρω της οσο εκείνος βόλευε την πλάτη του στον τοίχο. "Εδώ είμαστε." ξεκίνησε να λέει ".. Αν όσο μιλάμε εμφανιστεί κάποιος, πιάσε τον ή απείλησε να τον ψήσεις." είπε αστειευομενος."Πού και πού ζηλεύω τους Αλχημιστές.» πρόσθεσε και αναστέναξε. Η Λίλιθ τον κοίταξε υψώνοντας το φρύδι. Πλησίασε με αργά βήματα, όμως παρέμενε σιωπηλή. Σίγουρα δεν την έφερε εδώ για να μιλήσουν για τους Αλχημιστές. Άφησε την κούτα της στο πάτωμα, της ήταν άχρηστη ούτως ή άλλως και περίμενε να ακούσει τον πραγματικό λόγο της συνάντησης ελπίζοντας να μην είναι αυτό που υποπτεύεται.

Ξεκίνησε να της εξηγεί, για τραμπουκους που απειλούν και καταστρέφουν καταστήματα, πράγμα που εξηγούσε την κατάσταση στην αγορά και συνέχισε λέγοντας για το παράνομο εμπόριο. ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ σκέφτηκε τσαντισμένη όμως δεν το έδειξε. Αντιθέτως πήρε μια σοκαρισμένη έκφραση.

"Η φρουρά; Η δουλειά της δεν είναι να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις;" ρώτησε με απορία όταν της ζήτησε να τον βοηθήσει. Θα προτιμούσε την φρουρά, θα της ήταν πολύ πιο εύκολο να πάρει αυτό που θέλει. Αν όμως ανακατευτεί η Ακαδημία θα ήταν αδύνατο.
.. "Φυσικά, η ασφάλειά σου είναι εγγυημένη, εκτός αν αντιμετωπίσουμε κάτι υπερβολικό…δεν νομίζω όμως." έγειρε ελάχιστα το κεφάλι και τον κοίταξε ερευνητικα Αλήθεια πιστεύει ότι χρειάζομαι προστασία; μμμ χαριτωμένος! χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη και αφού σκέφτηκε πως θα είναι προς όφελος της να βοηθήσει του απάντησε
"Φυσικά. Άλλωστε είναι υποχρέωση μου σωστά;"

Οι επαφές της έκαναν λόγο για σπάνια και απαγορευμένα αντικείμενα, δηλητήρια και άλλα φίλτρα που γυρνάνε παράνομα στην αγορά της Ελεσσέας το τελευταίο διάστημα. Αν πριν της ήταν δύσκολο να τα προμηθευτεί, τώρα μέσα από την Ακαδημία της ήταν ακατόρθωτο, όμως της δινόταν η ευκαιρία να ανανεώσει το απόθεμα της και δεν είχε σκοπό να την πετάξει. Φυσικά θα έπρεπε να κανονίσει με τους προμηθευτές για την συνάντηση όμως σε καμία περίπτωση δεν θα ρίσκαρε να πέσει το γράμμα της σε λάθος χέρια. Αποφάσισε να πάει αυτοπροσώπως για να ελέγξει την εγκυρότητα της είδησης και να προλάβει, πριν φτάσει στα αυτιά της Ακαδημίας.

Φόρεσε ένα μακρύ βελούδινο φόρεμα σε χρώμα ρουμπίνι με χρυσά φύλλα κισσου κεντημένα σε όλο το μήκος του. Έδεσε το πουγκί με τα Νταρίκ στην ζώνη της και φόρεσε την κάπα της. Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, όχι και τόσο διακριτική εμφάνιση όμως δεν την ενδιέφερε, μπορούσε εύκολα να εξαφανιστεί.
Η Λαβίνια εκρωξε καθισμένη πάνω στο μεγάλο κλαδί που υπήρχε στο γραφείο της Λίλιθ, ειδικά για αυτήν. "Φυσικά και θα έρθεις" της είπε και έτεινε το χέρι της προσκαλώντας την να καθίσει πάνω της.

Η αγορά της Ελεσσέας ήταν εμφανώς πιο άδεια από τις περασμένες μέρες,ομως δεν έλειπαν αυτοί που συνέχιζαν να στριμώχνονται με σκοπό το πουγκί κάποιου απρόσεκτου. Οι πωλητές σχεδόν παρακαλούσαν τον κόσμο πλησιάσει τους πάγκους και να αγοράσει κάτι, η εξαθλίωση κάποιων, όχι όλων, έβγαζε ματι.  Συνέχισε να βηματίζει αποφεύγοντας οποιαδήποτε περιττή επαφή με αυτά τα αξιολύπητα πλάσματα.
Ενώ η Λαβίνια πετούσε ψηλά σκαναρωντας μεγαλύτερο μέρος της αγοράς,η Λίλιθ σταμάτησε σε έναν πάγκο.  "Καλη σας μέρα, θέλω τρία από αυτά τα φιαλίδια" ειπε στον νάνο και έδειξε τα μπουκαλάκια που βρίσκονταν ψηλα στο ράφι. Ο νανος την στραβοκοίταξε καθώς δεν θα τα έφτανε εύκολα όμως δεν του έδωσε σημασία. Συνέχισε να κοιτα ερευνητικα γύρω για κάποιο σημάδι των λαθρεμπορων. 
Ο νανος θα αργούσε λίγο ακόμα για την παραγγελία της, είχε χρόνο. Έκλεισε τα μάτια της και όταν τα άνοιξε ξανά έβλεπε πλέον την αγορά από ψηλά. Όλοι φαίνονταν σαν μυρμήγκια που γυρνούσαν άσκοπα εδώ και εκεί. Κατέβηκε λίγο πιο χαμηλά και εντόπισε μια ύποπτη ομάδα τριών ατόμων να στρίβουν σε ένα στενό, αλλα της ήταν δύσκολο να διακρίνει τα πρόσωπα τους. Επιχείρησε να κατέβει λίγο ακόμα όμως λίγο πριν την στροφή έπεσε πάνω σε κάποιον γνωστό. "κρααααα" έκανε η Λαβίνια και τα μάτια της Λίλιθ ανοιγοκλεισαν ξανά. Αυτή την φορά είδε τον νάνο να περιμένει μπροστά της με το πακέτο έτοιμο δεμένο με σπάγκο. Έβγαλε τα Νταρίκ από το πουγκί και του τα άφησε πάνω στον πάγκο. Άρπαξε το πακέτο της και έφυγε βιαστικά προς το σημείο που τον είδε.

"Κατάρα!" συλλογίστηκε "καλύτερα να πάω να δω τι θέλει,ισως δεν το έμαθαν ακομα"

"Λάντριαν," είπε με έναν ευχάριστο τόνο κρύβοντας τον εκνευρισμό της. "Πως και από δω; Ήρθες να αγοράσεις κανένα μεγάλο σπαθί;" συνέχισε με ένα χαμόγελο.