Η Ιντούν γελούσε με τα κοκορέματα του Σίνγκεν όταν της πρόσφερε αποξηραμένο κρέας ο αδερφός της. Δάγκωσε μία καλή μπουκιά. Γεύση μπαχάρια. Η Ιντούν ανοιγόκλεισε τα μάτια στην επίθεση εντόνων γεύσεων που επιτείθονταν στον άμαθο ουρανίσκο της και έστρεψε το βλέμμα στη φωτιά. Μία γερή στην πλάτη από την Πουράου της φανέρωσε πώς δεν μπόρεσε ούτε να προσποιηθεί ότι δεν κάηκε.
“Το χω.” την καθησύχασε.
Της πρόσφεραν λαχανικά. Η Ιντούν τα πήρε και με το βλέμμα στο χορό άρχισε να μασουλάει τα παστά με μάγουλα που σύντομα κοκκίνησαν. Μπαχάρια. Το πρόσωπό της σφίχτηκε, ξεφύσηξε έντονα με ρουθούνια που φλέγονταν. “Ποιος τρώει τέτοια φαγητά;” Δίστασε πριν γευτεί το γλυκό. Μπαχάρια.
“Μένανδρε;” ξεκίνησε να ρωτήσει, αλλά ο αδερφός της ήδη τραγουδούσε με τους άλλους.
Το γεύμα έκλεισε με αποξηραμένα φρούτα. Η Αιολίδα λοξοκοίταξε την ομάδα και τους είδε να τα κατεβάζουν με μάτια ικανοποιημένα, μάτια που ζαχάρωναν όταν έτρωγαν γλυκά.
“Τυχερό φαί;” αναρωτήθηκε στην επόμενη μπουκιά.
Μπαχάρια!

Έγειρε πίσω, μία μάζα από μιζέρια. Μιζέρια της συνειδητοποίησης ότι σε εκείνο το κομμάτι του ταξιδιού θα πέθαινε της πείνας όσο ο αδερφός της, ο σύντροφός της και όλοι τους οι νέοι φίλοι απολάμβαναν δυτικές λιχουδιές για τολμηρούς. Μήπως δεν ήταν αρκετά τολμηρή; Η Ιντούν κούνησε αρνητικά το κεφάλι για να διώξει το κάψιμο και τις αρνητικές σκέψεις, αλλά υποσχέθηκε στο Σίνγκεν πως θα κρατούσε τη φωτιά για το χορό του.

“Πώς και δεν παίζεις εσύ μουσική;” ψιθύρισε στο Μένανδρο στον πρώτο χτύπο του τυμπάνου.
“Γιατί δε μου ανήκει. Η μουσική είναι για όλους.” απάντησε και χτύπησε το χέρι στο γόνατο, στο ρυθμό που ξεκίνησε ο συνταξιδιώτης του.
“Τι βλέπεις;” τη ρώτησε μόλις ο Σίνγκεν ξεκίνησε, αλλά η Ιντούν δεν απάντησε γιατί ήθελε να απαθανατίσει τη στιγμή που στα μάτια του αγαπημένου της ξύπνησε ο κεραυνός. Ο Μένανδρος την ακολούθησε στη σιωπή.

Ποιος ήταν ο Σίνγκεν; Η Ιντούν γύρευε την προσωπική του αλήθεια πίσω από το χαμόγελο που τη γοήτευε, μιας και ο Σίνγκεν φρόντισε να την καλύψει κάτω από στρώματα αστεϊσμού. Πέρασε αρκετές ημέρες μαζί του και όλες φορούσε τη μάσκα, αόρατο εμπόδιο για την Ιντούν και όποιον άλλο προσπαθούσε να δει μέσα. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνταν καν. Αρκούνταν στο γελαστό του χαρακτήρα. Όχι όμως η Ιντούν. Τις περισσότερες φορές τον παρατηρούσε αμίλητη, περίμενε. Έπαιρνε χρόνο, αλλά πότε πότε ο κόπος της ανταμείβονταν και στη μάσκα εμφανίζονταν ρωγμές, σαν κι εκείνες που οι ιπτάμενοι ανεμοστρόβιλοι πάσχιζαν να κλείσουν. Η Ιντούν κράτησε τη φωτιά.

Τα μάτια του Μένανδρου επικεντρώθηκαν για μια στιγμή στα χέρια της που κινήθηκαν με μία πρωτοφανή απαλότητα και φυσικότητα. Ύστερα την ακολούθησε στο αντικείμενο μελέτης της. Γνώριζε πως η μεγάλη αδερφή είχε εστιάσει στις ρωγμές που μεγάλωναν.

Ποιος ήταν ο Σίνγκεν; Η Ιντούν μάντευε την απάντηση που κρύβονταν κάτω από στρώματα ασοβαρότητας. Τα πέπλα που τη φυλάκιζαν υποχωρούσαν όσο τα πόδια του συντρόφου της απομακρύνονταν από τη γη. Ο Βοηθός Καθηγητή που βαριόταν να κάνει μάθημα; Ο απρόσεκτος Αλχημιστής που έχανε διαγωνισμούς με μικρούς Βαλησίνους; Δεν ήταν εκείνος ο λόγος που η Ιντούν τον ακολούθησε στην αποστολή του. Ήταν ο λόγος που εκείνη τη νύχτα έδινε δύναμη και ευλυγισία στο κορμί του, η σπίθα που φώλιαζε στο σπαθί και ζητούσε την αποδοχή του.

Δυνάμωνε η σπίθα στα μάτια της Ιντούν και μαζί της, η πεποίθηση πως γνώριζε καλύτερα την απάντηση στέριωνε, γιατί μπροστά της ο Σίνγκεν χόρευε αυθεντικός. Γιατί η Ιντούν πίστευε πως ο Σίνγκεν είναι δυνατότερος από όσο άφηνε να φανεί και μπροστά της ο Σίνγκεν πετούσε δυνατός. Γιατί η Ιντούν ήταν πεπεισμένη πως ο Σίνγκεν είναι ικανός να ταρακουνήσει τη γη και μπροστά της, ο Σίνγκεν δάμαζε την άμμο με ευκολία. Γιατί η Ιντούν γνώριζε πως οι δυνάμεις του ήταν απύθμενες.

Το σκοτάδι της ερήμου διαταράχθηκε. Κεραυνός. Η δεξιά άκρη των χειλιών της ανασηκώθηκε σε μισό χαμόγελο που μόνο ο αδερφός της αναγνώριζε ως το χαμόγελο της δικαίωσης και μπροστά τους στέκονταν ένα θραύσμα του πραγματικού Σίνγκεν, του Αλχημιστή που δε ντρέπονταν να αφεθεί στις δυνάμεις του, που εμπιστεύονταν τον εαυτό του. Αγριεμένη η φλόγα στα μάτια της Ιντούν αντανακλούσε τις πεποιθήσεις της, την εμπιστοσύνη και την περηφάνια για το Σίνγκεν.

“Φυσικά και η Αιολίδα ήξερε.” είπε στον εαυτό του εν μέσω νέων πανηγυρισμών. “Πώς; Τόσους άνδρες έχει μεγαλώσει.”

Μέχρι να τελειώσουν τα συγχαρητήρια, στο πρόσωπο της Ιντούν είχε επιστρέψει η γλυκύτητα και η φλόγα υποχώρησε. Στο Σίνγκεν ανταπέδωσε ένα χαμόγελο γεμάτο στοργή και αποδοχή. Του έσφιξε το χέρι με σιγουριά για να του δείξει ότι ήταν δίπλα του, τον υποστήριζε. Του μετέφερε τη ζεστασιά της.

“Είσαι υπέροχος όταν χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου.” είπε τρυφερά και το φίλησε.

“Σειρά μας;” πρότεινε η Πουράου στην Ιντούν, αλλά ο Μένανδρος συγκράτησε την Πολεμίστρια με ένα άγγιγμα απαλό, αλλά αρκετά σταθερό για να την πείσει χωρίς λόγια ότι η βραδιά χωρούσε μόνο κεραυνούς και όχι φλόγες.

Από μία θήκη υφασμάτινη ανέσυρε ένα λαγούτο με χορδές γυαλιστερές και σώμα σκαλισμένο στη λεπτομέρεια. Η Ιντούν αναγνώρισε τα σύμβολα, τα σχέδια στο μανίκι.

“Τα εκτίμησε τα δώρα σου το φιλαράκι” ο Μένανδρος επιβεβαίωσε αυτό που η Αιολίδα υποψιάζονταν, ότι το λαγούτο είχε φτιάξει ο Εύανδρος και μάλιστα, με τα εργαλεία που του αγόρασε η Αιολίδα.

Το καραβάνι μαζεύτηκε γύρω από το Μένανδρο, χωρίς να περιμένουν πρόσκληση. Κάθισαν όλοι γύρω του σιωπηλοί, σαν να περίμεναν την ευλογία ενός ιερέα. Η Ιντούν έγειρε στον ώμο του Σίνγκεν για να απολαύσει καλύτερα αυτό που προμηνύονταν.

“Αυτό είναι ένα τραγούδι για εκείνους που κινούνται συνεχώς.” είπε ο Μένανδρος, αλλά τα μάτια του ήταν άδεια.
“Παραδόθηκε στη Μούσα” εξήγησε η Ιντούν στο Σίνγκεν με τον πιο ανεπαίσθητο ψίθυρο, προσεκτική να μην ταράξει τη μυσταγωγία πριν ξεκινήσει.

Ο Μένανδρος κατέβασε το χέρι στις χορδές και απελευθέρωσε την πρώτη συγχορδία. Οι χορδές δονήθηκαν σαν τους παλμούς της καρδιάς που επανέρχεται στη ζωή και το ξύλο ανέπνευσε στα χέρια του για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ.

“Πώς μπορούμε να διαχωρίσουμε τον κόσμο που ξέρουμε και τον κόσμο που είναι;”

Η Ιντούν κράτησε την ανάσα της. Στον ουρανό υψώθηκε η φωνή του αδερφού της εφάμιλλη του τόνου των αστεριών.
“Και ποιος μπορεί να δει ασπρόμαυρα στον κόσμο των χρωμάτων;”

Το λαγούτο μίλησε σιγανά για εκείνον σε απόλυτο συντονισμό. Η πλάση ξύπνησε, προσέφερε τις δικές της μελωδίες για υπόστωμα. Μαζί, σαν να ήταν ένα πλάσμα, ο Μένανδρος και το λαγούτο άνοιξαν δύο πύλες στο ακροατήριο για να ταξιδέψουν στο όνειρο. Ύστερα έγιναν η βάρκα τους και έπλευσαν σε ένα ποτάμι από ελπίδες κάτω από τον έναστρο ουρανό. Η μελωδία έρεε ακατάπαυστη, αψεγάδιαστη και υψώνονταν καθώς ο Μένανδρος όρθωνε βουνά, βυθίζονταν όπως η φωνή του Μένανδρου βάθαινε σαν το βυθό της θάλασσας. Και το τραγούδι πετούσε τους ταξιδιώτες στην επιφάνεια για να πλεύσουν στον αφρό. Η μελωδία ηρεμούσε, το ίδιο και η φωνή. Στην καρδιά της Ιντούν φώλιαζε γαλήνη. Με την ψυχή της τον ακολουθούσε, του παρέδιδε τα ηνία για να την καθοδηγήσει στο όραμα που έπλεκε για τον καθένα ξεχωριστά. Και η φωνή δυνάμωνε, θέριευε η μελωδία. Στις σκέψεις της Ιντούν τρύπωνε η καταιγίδα. Αλλά πάνω από το βουητό της θύελλας, η φωνή παρέμενε σταθερή. Τη συγκρατούσε με το ρυθμό της, με τη ζέση και το χρώμα της. Δάμαζε την καταιγίδα, την υπέτασσε. Μέσα της διέθετε μια φλόγα, τη σπίθα που παρέμενε φωτεινή και αντιμάχονταν το σκοτάδι όταν όλα τα φώτα σβήσουν με όπλο ένα βαθύλαλο λαγούτο. Στέκονταν εκεί και κοίταζε στα μάτια την καταιγίδα, ενώ η μελωδία του σχημάτιζε φωλιά, μια αγκαλιά για τους κατατρεγμένους, το χάδι μιας οκτάβας σαν αδερφικό χάδι που ξεκουράζει. Πέρασμα για το όραμα των ταξιδιωτών και ασπίδα. 

“Κι αν ζητά η ψυχή σου θαυμασμό, πάντα θα είναι μόνη,
νησί απομονωμένο στου σύμπαντος την έρημο,
μάχεται για να ξεχωρίσει θυσία και απώλεια.
Μα αν συνεχίσεις θα με βρεις στην απέναντι όχθη,
εκεί που το πένθος είναι φτωχό και η ελπίδα δυνατή.”

Η βάρκα τους μπήκε σε ήμερα νερά και άραξε, έτσι όπως υποχώρησε σταδιακά η μελωδία. Χαμήλωσε και η φωνή του Μένανδρου, έγινε μελιστάλλακτη, στοργική. Έμεινε εκεί να τους οδηγεί και πάλι σε αυτόν τον κόσμο σαν πυξίδα που αργόσβηνε, αλλά παρέμενε στο υποσυνείδητο μέχρι να μην τη χρειάζεσαι πια.

Γύρω από το Μένανδρο, το καραβάνι ρέμβαζε μεσμερισμένο. Αναμενόμενο. Η Ιντούν αναστέναξε με νοσταλγία. Της είχε λείψει η μαγεία του αδερφού της. Έκλεισε για λίγο τα μάτια, αλλά αδιόρατοι ήχοι που έφτασαν στα αυτιά της την ανάγκασαν να τα ξανανοίξει. Κοίταξε γύρω. Τετράποδες σκιές απομακρύνονταν μέσα στη νύχτα, οι κάτοικοι της ερήμου που πήγαιναν για ύπνο μετά το νανούρισμά τους.

Οι ματιές των αδερφιών διασταυρώθηκαν. Ο Μένανδρος είχε επανέλθει. Έμειναν στη σιωπή. Γνώριζαν το νόημα του τραγουδιού, τον πραγματικό αποδέκτη του. Τα χείλη της Αιολίδας χαμογέλασαν αχνά σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, αλλά το χαμόγελο κόπηκε στη μέση. Με μία κίνηση συντονισμένη, τα αδέρφια Ιντούν καρφώθηκαν στον ουρανό, λίγο πάνω από το κεφάλι του Μενάνδρου. Ένα τόσο δα πλασματάκι, σαν διάφανο, μικροσκοπικό παιδί παρατηρούσε το Μένανδρο και μετά την Αιολίδα. Το πλασματάκι πάγωσε όταν η ματιά του συνάντησε εκείνη της Αλχημίστριας.

“Το βλέπεις; Έτσι;” ρώτησε ο Μένανδρος
“Ναι.”
“Είναι όντως εκεί;”
“Είναι. Το βλέπεις κι εσύ;”
“Όχι, αλλά το αισθάνομαι. Τι είναι;”
“Δε θα το πιστέψεις.”
“Τι είναι;”
“Παιδί!”
“Παιδί;”

Πάνω που πρόφεραν την τελευταία λέξη, το πλασματάκι εξαφανίστηκε.

“Έφυγε.” είπε η Αιολίδα.
“Το ένιωσα.”

Τα αδέρφια κοίταξαν τους συνταξιδιώτες και το Σίνγκεν. Δεν είχαν δει τίποτα.

“Πώς νικιέται; Πώς νικιέται;” το μυαλό της Ιντούν έτρεχε ταχύτερα από τον άνεμο στην προσπάθεια να σωθούν. Καβάλα στον άνεμο ήταν προσωρινά ασφαλείς με το αμελητέο τους προβάδισμα, αλλά το τέρας με αυτό τον καταραμένο συνδυασμό ταχύτητας και ορμής τους δήλωνε πως η διαφυγή δεν αποτελούσε αποδεκτή έκβαση.

“Να δούμε τα αντανακλαστικά σου”, σκέφτηκε και ξεκίνησε τις μανούβρες πάνω στα ρεύματα αέρα.

Ένα κόλπο που η Ιντούν κατάφερε να εκμαιεύσει από τους πειραματισμούς της ήταν η ελαφριά κάμψη των ρευμάτων, η μετακίνησή τους δεξιά ή αριστερά για μερικές μοίρες. Αυτήν την κάμψη, αν και ήταν εφικτή στους προχωρημένους χρήστες, οι περισσότεροι την παρέβλεπαν ακριβώς επειδή ήταν αμελητέα. Όμως η Ιντούν εμπνεύστηκε μέσα σε μια σειρά μαθημάτων από την ειδική στον Αιθέρα και τις μετατροπές του, τη Γκρέλντα Γκροντ. Η Ιντούν ήταν μόλις στο τρίτο έτος όταν διδάσκονταν για τα στρώματα και τα ρεύματα αιθέρα ένα δίωρο που θα μπορούσε να είναι το βαρετότερο της ζωής τους. Η Καθηγήτρια Γκροντ εκσφενδόνιζε εφαπτόμενες, ημίτονα και συνημίτονα για κολατσιό. Μπροστά στα μπερδεμένα μάτια τους τα ύψωνε στο τετράγωνο, τα λογαρίθμιζε, πρόσθετε και αφαιρούσε ριζικά μέχρι να τους φέρει σε πλήρη απόγνωση. Δε χρειάστηκε πολύ. Κάποιος από τους πλουσιότερους συμμαθητές της πήρε το λόγο απρόσκλητος και έκανε την επίμαχη ερώτηση που όλοι σκέφτονταν και κανείς δεν τολμούσε να εκφράσει. “Πού θα μας χρησιμεύσουν αυτά;” και όλοι οι μαθητές ασπάστηκαν τους διπλανούς τους για τελευταία φορά στην προοπτική να θυμώσει η Καθηγήτρια. Όμως, η σατανική Γκροντ χαμογέλασε με μάτια πανούργα, ευχαρίστησε το μαθητή για την ερώτηση και τους έβγαλε στο προαύλιο. Εκεί, η Ιντούν βίωσε για πρώτη φορά στη ζωή της τι σήμαινε διαδραστικό μάθημα. Η Γκρέλντα δίδασκε, τους έδινε οδηγίες πώς να εφαρμόσουν την εκάστοτε θεωρία και τους άφηνε να εξασκηθούν. Έτσι, η Αιολίδα κατάλαβε χωρίς να προσπαθήσει πως η εφαπτομένη της γωνίας, δηλαδή η μετακίνηση ενός ρεύματος αιθέρα κατά μία μοίρα δεξιά ή αριστερά, μπορούσε να σε βγάλει σε άλλη πόλη.

Επτά χρόνια μετά, η Ιντούν έκαμπτε τον Αιθέρα πέντε μοίρες αριστερά. Ο Άνεμος υπάκουε και μετέφερε τα σώματα των Αληχμιστών στην κατεύθυνση που η Αιολίδα επιθυμούσε, ενώ η αμμοστήλη, ανήμπορη στην ευθεία πορεία της τους προσπερνούσε από τα πλάγια. Οι μανούβρες συνεχίζονταν και οι δύο Αλχημιστές πετούσαν από τη μία μεριά στην άλλη, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν παρατρίχα τις επιθέσεις του τέρατος που μέχρι εκείνη τη στιγμή εκσφενδονίζονταν χωρίς σχέδιο. Όμως, όλοι μαθαίνουν αργά ή γρήγορα, μαζί με αυτούς και το τέρας. Αντί να εκτινάξει την επόμενη επίθεση στο χρόνο που η Ιντούν είχε υπολογίσει, περίμενε μέχρι οι δυο τους να επιστρέψουν στο πεδίο βολής του και τότε εξαπόλυσε την επόμενη παντοδύναμη αμμοστήλη του. Η Ιντούν ετοιμάστηκε να ανεβάσει το Φράγμα του Ανέμου, αλλά ο Σίνγκεν την πρόλαβε. Έβαλε τα δυνατά της για περισσότερη ταχύτητα. Άπλωσε το μπράτσο και πρόλαβε το Σίνγκεν την ώρα που επέστρεφε στο ρεύμα τους. Μαζί, επιτάχυναν με όχημα τον αέρα που πίσω τους διαστρεβλώνονταν όπως διακόπτονταν από τα χτυπήματα του τέρατος και σκορπίζονταν με πάταγο από τη σύγκρουση με τις αμμοστήλες.

Σκόνες έμπαιναν στα μάτια της Ιντούν, αλλά εμπιστεύονταν το στοιχείο της και παρά τη μειωμένη ορατότητα, άφηνε τον άνεμο να τους οδηγήσει. Δεν άργησαν να φανούν τα περιγράμματα των πρώτων φυσικών δομών στον ορίζοντα, οι πρώτες που συναντούσαν εδώ και μέρες, αλλά δε μπορούσε να ξεχωρίσει αν οι ψηλές σκιές ήταν κτίρια ή βράχοι. Σίγουρα δεν επιθυμούσε να οδηγήσει το μανιακό κουτί από χιτίνη σε μία κατοικημένη περιοχή.

“Εδώ!” η φωνή ενός άνδρα ακούγονταν από απόσταση. Δε μπορούσε να τον δει, αλλά η Ιντούν έστρεψε το ρεύμα της προς την κατεύθυνση της φωνής, ενώ αναρωτήθηκε πως ήταν σίγουρος ότι μπορούσαν να τον ακούσουν από τόσο μεγάλη απόσταση.

“Εδώ!” ακούστηκε και πάλι η φωνή του αόρατου άνδρα, σαν να παρότρυνε την Ιντούν να πάει προς το μέρος του. Η Ιντούν προσπάθησε να το σκεφτεί, αλλά αποφάσισε πως δεν είχαν χρόνο και με μια στροφή, εκείνη και ο Σίνγκεν βρέθηκαν να καβαλούν τον άνεμο βορειοδυτικά.

Σκιερά περιγράμματα έδωσαν τη θέση τους σε τεράστιους βράχους που αναδύθηκαν σαν από θεατρικούς μανδύες και η Ιντούν είδε μπροστά της ένα στενό πέρασμα, το τέλος της αμμώδους ερήμου. Παρά τους βράχους, οι βρυχηθμοί του τέρατος φανέρωναν πως το πλάσμα διατηρούσε ακόμη το μίσος του για τους δύο Αλχημιστές που το ενόχλησαν και δε σκόπευε να σταματήσει ακόμη κι αν έσκαζε στους βράχους μπροστά.

“Περάστε από εδώ!” φώναξε και πάλι η φωνή του άνδρα, καθόλου παραξενεμένη που δύο άτομα πετούσαν στη μέση του πουθενά και ένα πανύψηλο πλάσμα αρματωμένο μέχρι τα δόντια τους κυνηγούσε. Αυτή τη φορά η Ιντούν τον εντόπισε. Σε κοντινή απόσταση στέκονταν μία φιγούρα τυλιγμένη σε φαρδιά, πορτοκαλί υφάσματα που έδεναν απόλυτα με το τοπίο. Να γιατί δε μπόρεσε να τον εντοπίσει νωρίτερα. Ο άνδρας φαίνονταν άοπλος, εκτός από ένα κοφτερό μαχαίρι που κρατούσε και με εκείνο τους έδειχνε την κατεύθυνση προς την ασφάλεια. Εκατέρωθεν του άνδρα ήταν εγκατεστημένα παράξενα σακιά που τα κρατούσαν δεμένα σκοινιά χοντρά και λυγισμένα.

Ότι κι αν ήταν, μόλις το ζευγάρι έφτασε λίγα μέτρα μπροστά από το πρώτο σακί, ο άνδρας κατέβασε το μαχαίρι του στο σχοινί που το συγκρατούσε στο έδαφος και τότε το σακί εκσφενδονίστηκε σαν καταπέλτης πάνω στο τέρας. Το πλάσμα βρυχήθηκε και πάλι ενοχλημένο. Στα αυτιά της Αιολίδας έφτασε ο ήχος του σακιού που σκίζεται και μια ανακατεμένη κακοφωνία νερού και κλάματος από άμμο. Πριν προλάβει να γυρίσει το κεφάλι, άλλο ένα σακί είχε απελευθερωθεί, με στόχο το πλάσμα που έπαψε να κινείται. Η Αιολίδα γύρισε για να δει τον άνδρα να κόβει και το τρίτο σκοινί. Το σακί σκίστηκε μόλις άγγιξε τα κέρατα του τέρατος και η Ιντούν, με τα χέρια στα αυτιά, είδε το νερό που περιείχε το σακί να χύνεται σαν στιγμιαίος καταρράκτης στο τέρας. Ο γίγαντας πισοπάτησε με πονεμένα γρυλίσματα βγαλμένα από το μανδύα του Ήθεριντ. Στο παραπάτημά του φάνηκαν να χαλαρώνουν οι συσσωρευμένες στρώσεις χιτίνης. Όταν το νερό από το τέταρτο και τελευταίο σακί ήρθε σε επαφή με το προστατευτικό κέλυφος, εκείνο έπεσε μονομιάς και προς μεγάλη τους έκπληξη, το εσωτερικό του πλάσματος έμεινε ευάλωτο στον αέρα.

“Φωτιά! Φωτιά λαχανέμπορα! Ρίξε του γρήγορα!” φώναξε ο άνδρας στην Ιντούν δείχνοντας το σχεδόν ηττημένο πλάσμα.

“Πώς είναι δυνατόν να ξέρει;” κραύγαζε το μυαλό της, αλλά από ένστικτο επιβλήθηκε νοητική σιγή τη στιγμή που η Ιντούν σήκωσε το χέρι.

“Μέλανας Ήλιος!” Την παλάμη της εγκατέλειψε μια μπάλα φωτιάς δύο φορές σαν κι εκείνη. Αυτή τη φορά η επίθεση άφησε πίσω της στάχτες και ένα βουνό δύσοσμων οστών.       

Η Ιντούν έστρεψε τα μάτια στον πορτοκαλί τουρμπανοφόρο, πιθανώς τον πραγματικό κίνδυνο μεταξύ τους και του τέρατος. Εχθροί υπήρχαν παντού, όπως και κατάσκοποι. Ποιος ξέρει αν το Επτάκτινο Αστέρι είχε απλώσει τα δίχτυα του ως την άκρη του κόσμου. Ο άγνωστος δεν είχε μαντέψει, ίσα ίσα, φαίνονταν να γνωρίζει τις δυνάμεις της, γεγονός που την έθεσε σε επιφυλακή. Ο άνδρας την κοίταζε με στάση χαλαρή πίσω από το τουρμπάνι του και σαν να μάντεψε τις σκέψεις της, άφησε το μαχαίρι να πέσει κάτω. Η Ιντούν πήγε να μιλήσει, αλλά την ίδια στιγμή ο άγνωστος ύψωσε το χέρι του με τη γροθιά σφιγμένη προς το μέρος της. Τι ήθελε; Η Ιντούν προσπάθησε να κάνει ένα βήμα, αλλά σταμάτησε με πιασμένη την ανάσα όταν ο άγνωστος άνοιξε τρία από τα δάχτυλα της γροθιάς του.

“Σίνγκεν μη!” είπε γρήγορα με τα μάτια πάντα στα ανοιγμένα δάχτυλα.

Η Αιολίδα ύψωσε τη γροθιά της σαν σε καθρέπτισμα της κίνησης του άνδρα. Πρώτα άνοιξε τον αντίχειρα -Ζωγραφική- ύστερα το δείκτη -Μουσική- και τέλος το μέσο -Θέατρο-. Συγχρονισμένοι, οι καρποί του άνδρα και της Ιντούν έκαναν μία δεξιόστροφη περιστροφή. Όταν επέστρεψαν στην αρχική τους θέση, ο δείκτης είχε μείνει ανοιχτός προς τον απέναντι. “Εσύ είσαι η Ποίηση”. Ο πορτοκαλί τουρμπανοφόρος και η Αιολίδα, με μάτια δακρυσμένα, έκαναν ένα βήμα μπροστά. Τρεμάμενα δάχτυλα πλέχτηκαν μεταξύ τους, τα χέρια τους κρατήθηκαν για μία στιγμή κι ύστερα, σαν να άγγιζε κάτι πολύτιμο, ο τουρμπανοφόρος την τράβηξε με δύναμη στην αγκαλιά του. Η Αιολίδα τύλιξε χέρια που τραντάζονταν από λυγμούς γύρω του και τον έσφιξε με όλη της τη δύναμη.

“Ελπίδα μου!”
“Έμπνευσή μου!” αναφώνησαν ταυτόχρονα και ο χρόνος σταμάτησε για μια στιγμή όπως στέκονταν αγκαλιασμένοι κάτω από τον καυτό ήλιο.

“Μη μου κλαις, μη μου κλαις Αιολίδα μου!” έλεγε ο άνδρας και σκούπιζε τα μάγουλά της, γεμίζοντάς τα φιλιά.

“Είσαι ασφαλής, είσαι καλά!” του απαντούσε η Ιντούν, παραδομένη σε κλαυσίγελο ευτυχίας.

“Πόσο μου έλλειψες! Πόσο μου λείψατε! Πώς είναι ο Αρκούδος; Είδες την τέχνη του Εύανδρου; Τον προσέχεις τον Κάσσανδρο; Το αθώο Νικανδράκι; Είναι καλά ο γκρινιάρης; Ψήλωσε ο Ποιμανδράκος μας;”   

Ο άνδρας με το πορτοκαλί τουρμπάνι σταμάτησε απότομα τις ερωτήσεις και άφησε την Ιντούν από την αγκαλιά του.

“Έχουμε όλο το χρόνο για τα νέα μας.” είπε σοβαρός και ταυτόχρονα ενθουσιασμένος.

Ο άνδρας έκανε ένα βήμα προς το Σίνγκεν και τράβηξε το τουρμπάνι του. Πίσω από το φωτεινό ύφασμα ξεπρόβαλε ένα νεανικό πρόσωπο, κάτασπρο σαν της Ιντούν. Στην πραγματικότητα, ο νεαρός άνδρας είχε ανδρικές γωνίες, αλλά χαμογελούσε σαν την Ιντούν. Είχαν το ίδιο σαγόνι, την ίδια μύτη. Από το τουρμπάνι ξέφυγαν τα σκούρα καστανά μαλλιά του, μία πλάγια φράντζα βαμμένη μπλέ με μπούκλες σαν του Κάσσανδρου. Πίσω από τα γυαλιά του, δύο καταπράσινα μάτια, μεγάλα όπως και της Αιολίδας μελετούσαν εύθυμα το Σίνγκεν.

“Επίτρεψέ μου να χαιρετήσω έναν άνδρα άξιο, έναν άνδρα με υπομονή και επιμονή που ξεπερνά κάθε όριο.” είπε προς το Σίνγκεν και τον χαιρέτησε από μακριά.

“Χαίρομαι που σε γνωρίζω αυτοπροσώπως Σίνγκεν. Είμαι ο Μένανδρος, ο δεύτερος αδερφός ή ο τρίτος Ιντούν. Καλωσήρθες Δυτικά της Σοβέης, στην Έρημο του Αλ Φακές.”

Ορίστε! Τώρα εξέφραζε και τις σκέψεις της! Τα μάγουλά της αναψοκοκκίνησαν, τόσο γλυκό τον έβρισκε. Κάρφωσε τα μάτια στο σκόρπιο μοτίβο, ήταν καλή ευκαιρία να μη κρύψει από το Σίνγκεν και τη ντροπή της, εκτός από τα κλαμμένα μάτια της.

«Το μοτίβο» επανέλαβε και ξεκίνησε να μετακινεί τις γραμμές. Ξεκίνησε από τις εξωτερικές, όσες φαίνονταν να μπορούν να συνδεθούν άμεσα με τις άχρωμες σφαίρες στην περιφέρεια του παζλ. Ένωσε μερικές. Οι πλαϊνές φαίνονταν πως χρειάζονταν μία διόρθωση. Πέρασε πάνω από το κεντρικό σύνδεσμο και έφτιαξε και τις πλαϊνές. Τώρα το τμήμα κοντά στο σύνδεσμο. Η Ιντούν περιέστρεψε μία καμπύλη, αλλά είδε ότι δεν ενώνονταν. Προσπάθησε να την κινήσει αντίθετα, είχε κολλήσει. Χωρίς να χάσει χρόνο, η Ιντούν την έφερε στην επόμενη θέση και συνέχισε μέχρι που η καμπύλη περιέγραψε ένα κύκλο και βρέθηκε στο σημείο που την ανέλαβε. Αυτή τη φορά ξεκίνησε τις κινήσεις της πιο προσεκτικά. Τρεις θέσεις αργότερα η καμύπλη προσαρτήθηκε στο σύνδεσμο και μαζί της ακολούθησε και όλη η συστοιχία μέχρι την άχρωμη μπάλα. Ακολούθησε την ίδια μεθοδολογία με τις εναπομείνουσες καμπύλες. Όταν σύνδεσε και την τελευταία, το μοτίβο της φωταγωγήθηκε. Αχνό, γαλάζιο φως ξεπήδησε από τις σφαίρες, που πλέον ήταν ανοιχτό μπλε, διαπότησε τις καμπύλες και ανακατεύτηκε χαρούμενα με τις δεσμίδες φωτός που έφταναν στον κεντρικό σύνδεσμο. Σύνολο έβαψε την πάνω μεριά του συννέφου σε γλυκό γαλανό. Πόσο όμορφο!
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη της η Ιντούν, μιας και ο Σίνγκεν όρμηξε σαν τον άνεμο. Η Αλχημίστρια βρέθηκε να περιστρέφεται στον αέρα, λυτρωμένη, χαρούμενη, νικήτρια. Πάνω από όλα, ο Σίνγκεν με το πιο ενθουσιώδες χαμόγελο πανηγύριζε μαζί της. Την επόμενη στιγμή βρέθηκε στην αγκαλιά του και τότε κατάλαβε πόσο της είχε ήδη λείψει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χάθηκε στα μάτια του. Έβλεπε τη νίκη να σχηματίζεται, παρέα με τη χαρά και επιβεβαίωνε στον εαυτό της ότι θα περνούσε αυτή τη δοκιμασία και δυσκολότερες χωρίς να βγάλει τσιμουδιά αν μπορούσε να τον βλέπει έτσι. Αν μπορούσε να αντικρίζει τα μάτια του που της εξιστορούσαν το ταξίδι τους από άλλη σκοπιά, με λόγια βαθύτερα και περίτεχνα, ουσιαστικότερα από τις καθημερινές, εύθυμες φλυαρίες του. Έτσι τον κοίταξε κι εκείνη και παραδέχονταν ότι φοβάται, αλλά κρύβει τόσα για εκείνον. Τόσα πολλά που μπορούσε να μοιραστεί μόνο με ένα φιλί. Έκλεισε τα μάτια και άφησε τα χείλη τους να ενωθούν, χαλάρωσε και επέτρεψε στο σώμα της να λειτουργήσει με γνώμονα την καρδιά και όχι τη λογική. Δε χρειάζονταν μελέτη ο έρωτας, μόνο θάρρος. Έφερε τα χέρια της στο πρόσωπό του και τον κράτησε σφιχτά. Έμειναν εκεί για αρκετή ώρα. Αν μπορούσε, θα έμενε εκεί για πάντα, με το αεράκι να τους δροσίζει, μία αύρα που το μέρος είχε αμέτρητα χρόνια να βιώσει, μία έκφραση ανακούφισης. Όλοι εκφράστηκαν, όλοι ανακουφίστηκαν από αυτήν τη συνάντηση. Κάτω από τα πόδια τους, το σύννεφο αστραποβολούσε και το χαίρονταν. Μαζί τους κι αυτό είχε λυτρωθεί.


~

Πίσω στα νησιά Γκαγκτ’ ίν, η Ιντούν και ο Σίνγκεν αποβιβάστηκαν από τη βάρκα τους και έψαξαν να βρουν το πλοίο που θα τους επέστρεφε στη Σιλάλι. Στο μεγάλο νησί, αυτό που πέρασαν ένα βράδυ, τους περίμεναν οι γηραιοί. Η Ιντούν αναγνώρισε έναν ως το Βαλησίνο που προσπάθησε να τη σταματήσει μετά την τελετή. Μαζί του ήταν και ο κριτής, ο παππούς του νικητή τους, του Βαλησίνου Αλχημιστή που η Ιντούν είχε βοηθήσει. Από τα λίγα που έμαθε στην αλληλεπίδραση μαζί τους, οι γηραιοί βρίσκονταν εκεί για να την τιμωρήσουν. Η Αιολίδα όμως δε φοβήθηκε. Όχι επειδή βγήκε ζωντανή από το σύννεφο, όχι γιατί είχε μαζί της τη Φωτιά, αλλά επειδή μέσα της γνώριζε πως έπραξε σωστά και για το καλό όλων. Ο γέρος που προσπάθησε λίγες μέρες πριν να τη σταματήσει έκανε ένα βήμα μπροστά, το ίδιο και η Ιντούν που δεν υποχωρούσε στα ιδανικά της.

«Κάλα μαβ Σιάνα» ξεκίνησε ο γέρος με σταθερή φωνή.
«Άντε πάλι με το «κυρά»» σκέφτηκε η Ιντούν την ώρα που ο γέρος υποκλίθηκε. Τη σάστισε και πλέον είχε όλη την προσοχή της.
«Κάλα μαβ Σιάνα, δέξου τη συγγνώμη μας.» είπε ο γηραιός, «Στάθηκες δίκαιη και σοφή μπροστά στον κίνδυνο, χειρίστηκες σωστά τη δοκιμασία μας. Δεύτερη φορά θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε και σου ζητάμε συγγνώμη.»
«Γιατί προσπαθήσατε να με σταματήσετε τότε;» ρώτησε δύσπιστα η Ιντούν.
Ο γέρος κούνησε ζωηρά τα χέρια σε άρνηση.
«Μη μας παρεξηγήσεις Κάλα μαβ Σιάνα, δε θέλαμε να σε σταματήσουμε. Σου άξιζε κάτι πολύ καλύτερο από ένα σταμάτημα. Προσπαθήσαμε να σε θεραπεύσουμε.»
Ο μόνος τρόπος για να δείξει ακόμα εντονότερα τη δυσπιστία της ήταν με το σήκωμα ενός φρυδιού, το οποίο συνέβη φυσικά. Πήγαιναν να την κοροϊδέψουν κι από πάνω. Να τη θεραπεύσουν λέει πήγαν, χωρίς σύνεργα θεραπευτικά μέσα στον πανικό και την πολυκοσμία.
«Και πώς θα με θεραπεύατε γηραιέ; Με γυμνά χέρια;»
Ο γηραιός υποκλίθηκε και πάλι.
«Ω είναι τρελό Κάλα μαβ Σιάνα, ναι, αλλά αλήθεια σου λέω. Ήρθε σαν δώρο από το Σεβάσμιο Δάσκαλο, το Μεγάλο Ξωτικοθεραπευτή» είπε και άγγιξε τον εαυτό του. Λευκές δεσμίδες φωτός απελευθερώθηκαν από τα χέρια του για να τυλίξουν τα γόνατά του και να μην πονάνε πια.

Με μάτια γουρλωμένα, μαρμαρωμένο πρόσωπο και σώμα τεταμένο, η Ιντούν έκανε ένα βήμα πίσω. Αυτό το φως το γνώριζε, όπως και το όνομα του «δώρου», όπως και την ταυτότητα του Σεβάσμιου Δασκάλου που τους το δίδαξε.
«Ο-Δά-σκα-λος-Α-λλά-σι-ος-πέ-ρα-σε-ά-πο-δω.» σκέφτηκε μονοκοπανιά και έκανε άλλο ένα βήμα πίσω.
«Ψηλός; Κόκκινα μαλλιά; Ξωτικόφατσα; Σκυθρωπός; Βλέμμα παγωμένο; Γλώσσα τσεκούρι; Το φοβάσαι και το σέβεσαι ταυτόχρονα;»
Για την Ιντούν ίσχυε και ο σεβασμός και ο φόβος καθώς, από τα μαθητικά της χρόνια, ο Δάσκαλος Αλλάσιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος της, αλλά και ταυτόχρονα έχαιρε άπειρου σεβασμού για τη σοφία και την ευγενική του φύση, που δεν ήξερε πώς συνδυάζονταν με τόσο απόμακρο παρουσιαστικό. Κι εκεί που περίμενε κανείς πως στην ενήλικη ζωή της και Βοηθός Καθηγητή θα έπαυε να φοβάται το Δάσκαλο Αλλάσιο, η Ιντούν τον είδε να μαλώνει (!) την Ιλίντιεν Άτρας –και μάλιστα ξεδιάντροπα- και εκείνη να το ράβει, πράγμα που σήμαινε πως η Ιντούν και ο Ήθεριντ είχαν κάθε λόγο να φοβούνται το Δάσκαλο.

«Βλέμμα απόμακρο και στεναχωρεμένο θα έλεγα Κάλα μαβ Σιάνα, αλλά ναι, αυτός είναι που μου περιγράφεις, μία ψυχή ευγενική και παντοδύναμη, αν και βυθισμένη στη θλίψη.» αποκρίθηκε ο γηραιός.
«Ο-Δά-σκα-λος-Α-λλά-σι-ος-πέ-ρα-σε-ά-πο-δω.» επανέλαβε μηχανικά και έχασε την αποχώρηση των γηραιών.

Πίσω τους περίμενε κάποιος άλλος, μια φιγούρα γνώριμη και φιλική. Ήταν το παιδί που είχε βοηθήσει –ακόμη δε γνώριζε το όνομά του- και έσωσε μέσα από τα δόντια του τέρατος. Παρά την ευρεία σωματοδομή του στέκονταν καμπουριασμένος, ηττημένος ή ντροπαλός θα έλεγε κανείς. Στα χέρια του κρατούσε ένα λουλούδι, ένα λευκό ανθό της παραλίας. Το κοίταξε και ύστερα περπάτησε προς την Ιντούν.

Έπιασε το χέρι του Σίνγκεν και σκαρφάλωσε στη βάρκα, μούσκεμα, κοκκινισμένος ποντικός. Έτσι κάθισε στο ξύλο, πρόσθεσε κι άλλη υγρασία στην υγρασία που είχε ήδη ρουφήξει τόσα χρόνια παραμάσχαλα του πλοίου στο αλάτι. Συνέβαλε αρκετά στη γρηγορότερη ρωγμή του συγκεκριμένου σημείου, ίσως στη βάρδια κάποιου εύσωμου επιβάτη, τουρίστα –αν υπήρχαν σε αυτά τα μέρη- που θα παραπονιόταν ακατάπαυστα για την κακή υπηρεσία τουρισμού των Βαλησίνων –αν υπήρχε τέτοια υπηρεσία-. Στήριξε ένα αχνιστό, από τη ντροπή, κεφάλι στα χέρια της και παρατηρούσε τον ωραιότερο άνδρα στον κόσμο, το δικό της τουλάχιστον, να κινεί τη βάρκα και να της τραγουδά γλυκά τραγούδια από τον τόπο του, γεμάτος άνεση και τσαχπινιά. Της διέφευγαν γλυκά γελάκια στα αστεία που πάντα έβρισκε να τρυπώσει σε ότι κι αν έκανε, ότι κι αν έλεγε. Τώρα ήταν στίχοι, ρομαντικοί και αστείοι ταυτόχρονα. Ότι πιο απολαυστικό.

«Αχ Ιντούν συγκεντρώσου λίγο καλή μου, σε αποστολή είμαστε» σκέφτονταν ενώ γελούσε και το γέλιο κάλυπτε τις εκκλήσεις αυτονουθεσίας.

Όταν εισήλθαν στην κουρτίνα της βροχής, η Ιντούν ένιωσε σαν να εισέβαλε σε ένα βαρύ περιβάλλον. Κοίταξε γρήγορα δεξιά και αριστερά. Δεν υπήρχε ψυχή και της ήταν δύσκολο να αποδώσει κάπου την ένταση. Τα μάτια της γύρισαν στο Σίνγκεν. Αλήθεια έλεγε ότι δεν του αρέσει η βροχή. Να και μία φορά που αντί για ασταμάτητος, εμφανίζονταν μίζερος μπροστά της, κατεβασμένοι ώμοι, κάπως κατσούφικη φάτσα. Παρέμενε υπέροχος.

«Ούτε εγώ» απάντησε απλά στην ερώτησή του. Οι δυνάμεις τους εξασθένησαν και τέλος, εξουδετερώθηκαν πολύ πριν φτάσουν στο Σύννεφο.

Προσπάθησε να κοιτάξει προς τα πάνω, αλλά η βροχή που δε σταματούσε ποτέ την εμπόδιζε, σαν να πρόσταζε τους ταξιδιώτες να κρατήσουν χαμηλωμένο το κεφάλι. Την ώρα που ο Σίνγκεν ανέφερε το κτίριο, το είδε και η Ιντούν. Μισόκλεισε τα μάτια για να συγκεντρωθεί στην εναλλασσόμενη εικόνα, αλλά της ήταν αδύνατο να προσδιορίσει τα όρια του κτιρίου. Όπως φαίνεται, έπρεπε να βουτήξουν για να βρουν το Ναό. Ίσως, η θέση του Συννέφου να παρέμενε αμετάβλητη στους αιώνες για να κρατήσει ασφαλή εκείνον τον υποθαλάσσιο Ναό.

Η Ιντούν πήρε μία εξίσου βαθιά ανάσα και ακολούθησε το Σίνγκεν, αφού άκουσε τα καθησυχαστικά του λόγια. Σιωπή. Κάτω από τη θάλασσα βασίλευε η ηρεμία. Έσπρωξε το νερό με τα χέρια της και κατέβηκε βαθύτερα. Δίπλα της, οι κινήσεις του Σίνγκεν ακούγονταν μακρινές, υπόκωφες. Ακόμη κι όταν σταμάτησε, η Ιντούν συνέχισε. Το θέαμα ήταν σαν να τη μαγνήτιζε. Κάθε τι πρωτόγνωρο τη μαγνήτιζε. Πήγε λίγο βαθύτερα. Ήθελε να δει γιατί η κορυφή έμοιαζε σαν να την έκοψε ένα υπεράνθρωπο μαχαίρι. Τα αχνά, μπλε φώτα συντονίστηκαν με τις χροιές της περιέργειάς της. Λίγο πιο βαθιά. Σειρά της Ιντούν να ανοίξει τα μάτια διάπλατα. Ήταν όστρακα! Σειρές από όστρακα σκαλωμένα σε όλες τις πλευρές του υποθαλάσσιου βουνού. Ξεκινούσαν από την κορυφή και απλώνονταν ως την άβυσσο. Μάλλον, από την άβυσσο και τα σκοτάδια έφτυναν απόγονο τον απόγονο ως την κορυφή. Έτσι εξηγούνταν και η φωταύγεια. Τα όστρακα κοντά στην κορυφή ήταν ανοιχτά. Μεγάλα, μικρά, όλα ορθάνοιχτα και στο εσωτερικό φώλιαζε η ουσία της ψυχής τους, μία ρανίδα ωκεάνιου φωτός. Σχεδόν γέλασε, αλλά ο αέρας τελείωνε.

Στην επιφάνεια, ο Σίνγκεν την περίμενε γεμάτος προσμονή. Ώστε ήταν όλα μια οπτασία και το εξηγούσε εκείνη η γραφή. Η Ιντούν έγνεψε καταφατικά. Χαμογέλασε πλατιά με τον ενθουσιασμό του και ετοιμάστηκε για την επόμενη κατάδυση. Αυτό που έψαχνε ήταν χωμένο στο βουνό. Πώς θα το έβρισκε όμως;

Έκανε μια παύση στην κολύμβησή της. Το νερό που κολύμπησε νωρίτερα ήταν αισθητά πιο κρύο. Υπήρχε μονοπάτι λοιπόν. Παρόλο που το Σύννεφο, ο αέρας και η επιφάνεια της θάλασσας παρέμεναν ακίνητα, στο εσωτερικό της τα ρεύματα δεν έπαυαν. Έψαξε το κρύο ρεύμα. Όπως και με τον αέρα, έτσι και με το νερό, τα κρύα ρεύματα είναι βαρύτερα και οδηγούν χαμηλά. Έφτασε και πάλι στα όστρακα. Αυτή τη φορά, η Ιντούν έπρεπε να βρει ένα μέρος γυμνό ή ένα άνοιγμα. Πήγε βαθύτερα. Έβλεπε όλο και λιγότερο μακριά από την επιφάνεια, αλλά η μπλε αχλή γίνονταν εντονότερη. Άνοιγμα πουθενά, τα όστρακα είχαν καλύψει τα πάντα.

Η Ιντούν αναδύθηκε και πάλι, τα πνευμόνια της δε χωρούσαν την ίδια ποσότητα αέρα με το Σίνγκεν. Βουτιά και πάλι. Άφησε το ρεύμα να την κατεβάσει και προσπάθησε να παρατηρήσει την πλαγιά πιο προσεκτικά. Δεν έβλεπε διαφορά. Το ρεύμα την κατέβασε κι άλλο. Περισσότερα όστρακα, όμορφα, απόκοσμα, μεθυστικά. Η Ιντούν έπιασε τον εαυτό της να υπνωτίζεται από τα φώτα. Πάλεψε για να βρει την αυτοκυριαρχία της. Άσχημα νέα, συσσώρευε άζωτο και έπρεπε να βγει στην επιφάνεια αμέσως. Έδωσε μια δυνατή κουπιά με τα χέρια για να ανέβει και άλλη μια. Έβαλε δύναμη στα πόδια όπως τα κουνούσε και η φόρα της τάραξε μερικά από τα όστρακα που λικνίστηκαν επικίνδυνα στους κυματισμούς που προκάλεσε. Όταν βγήκε στην επιφάνεια, σχεδόν βόγκηξε.

«Ωχχχχ, τι κάνουμε τώρα;» αναρωτήθηκε όσο η βροχή τη χτυπούσε στο μέτωπο. Χασμουρήθηκε δυνατά, ένδειξη ότι είχε έλλειψη οξυγόνου. Η Ιντούν κάθισε να το σκεφτεί και παράλληλα ένιωθε άσχημα, γιατί υπέθετε πως ο Σίνγκεν είχε βρει το κομμάτι που έψανε αβίαστα είτε την περίμενε, είτε έβρισκε και το δικό της, ενώ η Ιντούν αποτύγχανε. Σιχαίνονταν να αποτυγχάνει και σιχαίνονταν την πιθανότητα να τη θεωρήσει αδύναμη.

«Κι αυτά τα βλαμμένα τα όστρακα έχουν καλύψει τα πάντα στην πλαγιά, κατσικώθηκαν!»
«Ωπ!» αναφώνησε την ίδια στιγμή. «Έχει γούστο...»

Η Ιντούν πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα, θα τη χρειαζόταν. Βρήκε και πάλι το ρεύμα, καταδύθηκε, πλησίασε την πλαγιά και τότε άρχισε να κουνά τα χέρια μέσα στο νερό. Ήξερε ότι αν την έβλεπε ο Σίνγκεν θα την έλεγε χαζή, πράγμα το οποίο μάλλον ήταν, αλλά ήταν και η μόνη μέθοδος που σκέφτηκε για να ελέγξει την υπόθεσή της.

Έκανε το χέρι κουπί και το κατέβασε με δύναμη προς τα κάτω, έτσι ώστε το νερό να πιέσει τα όστρακα. Τίποτα. Καταδύθηκε κι άλλο. Ξανά το χέρι κουπί, τίποτα πάλι τα όστρακα. Έλεγξε το σημείο που βρισκόταν. Η Ιντούν κινήθηκε λίγο πιο δεξία και λίγο πιο κάτω. Τρίτη φορά επανέλαβε την κίνηση με το χέρι. Αυτή τη φορά, τα όστρακα λικνίστηκαν.
«Λαγος Ιντούναρε, λαγός!»

Πλησίασε το χέρι της με ταχύτητα αλλά και προσοχή στο σημείο που τα όστρακα κουνήθηκαν. Εκείνα έκλεισαν για να προστατευτούν και η Ιντούν τραβήχτηκε χωρίς να την τραυματίσουν. Ύστερα προσπάθησε με το πόδι της. Έγειρε πίσω και κλώτσησε τα κλειστά όστρακα τα οποία, προς μεγάλη της χαρά και ακόμη μεγαλύτερο πόνο, ξεκόλλησαν ενώ η Ιντούν χτύπησε σε κάτι μεταλλικό. Ανέβηκε και πάλι για αέρα και για να ξεσπάσει.

«Βλάκα λαχανέμπορα!!! Πονάει!»

Βούτηξε και πάλι. Αυτή τη φορά, το απογυμνωμένο σημείο ξεχώριζε. Η Ιντούν πλησίασε και διαπίστωσε πως είχε χτυπήσει σε μία λαβή. Τύλιξε τα χέρια γύρω της και την τράβηξε. Βρήκε αντίσταση, αλλά τράβηξε πάλι. Μία, δύο, το αντικείμενο απελευθερώθηκε από την πλαγιά του βουνού με ευκολία. Ευτυχώς δεν ήταν βαρύ, γιατί δε θα το άντεχε να την τραβήξει στο βυθό. Με ανανεωμένη δύναμη ανέβηκε στην πεπλατυσμένη κορυφή και πλησίασε την πλακέτα. Κοίταξε δίπλα της ώστε να συντονιστούν με το Σίνγκεν. Μάλλον έπρεπε να ενώσουν τα κομμάτια ταυτόχρονα. Θα το έκαναν μαζί.

«Χαααιιιιιι», σχεδόν αναστέναξε υπέρ της επιλογής του Σίνγκεν να καθίσει δίπλα της σαν πολιτισμένος ενηλίκος και ευχαρίστησε όλους τους Θεούς και τους Ημίθεους μαζί που δεν έφαγε καμία ακούσια αγκωνιά.

Γλίστρησε όμως σαν το χέλι, άπλωσε το κορμί του λες και το στρώμα είχε μνήμη του σχήματός του και πέρασε το χέρι του πίσω από το κεφάλι της Ιντούν με ανείπωτη άνεση και σιγουριά. Όχι ότι την πείραζε, απλά παρατηρούσε. Και η Ιντούν, από τη μεριά της δε δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να γλιστρήσει λίγο προς τα κάτω ώστε να στηρίξει το κεφάλι της στο μπράτσο του. Ήταν δυναμωμένος κι ας μην είχε τα μπράτσα Πολεμιστή, η Ιντούν θα μπορούσε άνετα να κοιμηθεί εκεί εκείνο το βράδυ. Ίσως και το επόμενο, σίγουρα το επόμενο... και το μεθεπόμενο και πολλά, πολλά βράδια ακόμη αν όλο αυτό δεν ήταν ένα παροδικό παράγωγο του ταξιδιού, της έντασης και της ανάγκης εκτόνωσης και δημιουργίας ενός ψευδού αισθήματος εγγύτητας που οδηγούσε... «Έλα ρε αναλυτική σκέψη, σκάσε λίγο επιτέλους να το χαρούμε σε αυτή τη ζωή...» σκέφτηκε και μετέφερε την προσοχή της και πάλι στο Σίνγκεν∙ για να είναι ακριβής, η προσοχή της επικεντρώθηκε με ιδιαίτερη φυσικότητα στο καταπληκτικό σώμα του Σίνγκεν. Ναι, καταπληκτικό, όπως και η μυρωδιά του. Μπορούσε να τη χαρακτηρίσει και ήταν σίγουρη πως τη χαρακτήριζε σωστά ως μεθυστική, τι άλλο; «Μπράβο Αιολίδα λαχανέμπορα  πρώτης τάξεως, χαρακτήρισες τη μυρωδιά του όπως ακριβώς θα τη χαρακτήριζαν και τα υπόλοιπα τρία εκατομμύρια κορίτσια του Ήθεριντ, είσαι πολύ πρωτότυπη! Αναλυτική σκέψη έλα πίσω και φέρε και τη φαντασία μαζί! Ωραία, επανάληψη διαδικασίας παρακαλώ.» Πλησίασε ένα εκατοστό πιο κοντά. Ήταν αρκετό να πάρει μια καλή δόση Σίνγκεν. «Αχ ναι, αυτό είναι! Είναι φρεσκάδα και ανοιξιάτικα άνθη, είναι απλά... υπέροχος.»

Ο Σίνγκεν άρχισε γρήγορα να διηγείται τις απαρχές του Κάγκουν, μία ιστορία που η Ιντούν δε γνώριζε και ήθελε πολύ να ακούσει. Η φωνή του τη μαγνήτισε και σύντομα, τα σώματά τους βρέθηκαν να εφάπτονται. Βρίσκονταν πλέον στην αγκαλιά του και μπορούσε να περηφανευτεί πως ταίριαζε κάθε καμπύλη τους απόλυτα. «Μμμμμμμ ζεστούλης.» σκέφτηκε νωχελικά και άφησε τη φωνή του να την ταξιδέψει μέσα από τα βάσανα των χωριανών, την εφευρετικότητα του αγαπημένου τους ήρωα, τον τρόπο με τον οποίο έδεσε το δαίμονα στις επιθυμίες του, κάτι που οι Ακαδημαϊκοί Αλχημιστές συμβόλιζαν με την υποταγή του Νου των Επιθυμιών στον Ανώτερο Νου. Το μπράτσο της βρέθηκε να διανύει το στομάχι του και τυλίγεται γύρω από το σώμα του σε μία χαλαρή και εξουθενωμένη αγκαλιά.

«Ώπα! Κάτσε Ιντούν!» διάφορα τμήματα λογικής έκρουαν κώδωνες του κινδύνου. «Πώς τα έμαθε όλα αυτά σε ένα μήνα;»

Είναι γνωστό πως οι μύθοι είναι συμβολικοί επί το πλείστον και περικλείουν συγκεκριμένα μοτίβα, όπως η τριαδική δράση για να διδάξουν ή να τονίσουν τη σημασία ενός γεγονότος. Μπορεί οι ημέρες που ο Κάγκουν εκπαιδεύτηκε να μην ήταν τρίαντα ακριβώς, μπορεί να ήταν τρεις μήνες, έξι, ένας χρόνος. Η Ιντούν έκρινε από τη δική της μαθητεία στην Ακαδημία πως ένα έτος ή τρεις μήνες δεν είναι αρκετοί να τελειοποιήσει μία τεχνική και να αφομοιώσει την ουσία της σε βαθμό που θα τον έκανε ισάξιο με ένα δαίμονα. Σίγουρα αυτός ο μύθος έκρυβε κάποιο άλλο μυστικό νόημα, πέρα από την εξυπνάδα και την επιλογή να σώσει ο Κάγκουν χωρίς να σκοτώσει. Κοίταξε το Σίνγκεν με μάτια κάπως γλαρωμένα και χαμογέλασε γλυκά. Παράλληλα σκέφτονταν πως έπρεπε να σημείωσει τέτοιες παραξενιές του μύθου στο σημειωματάριο της... αλλά ο Σίνγκεν ήταν τόσο ζεστός. Θα το έκανε μόλις θα σηκώνονταν την επόμενη... είχε βολευτεί τόσο καλά στην αγκαλιά του. Τα μάτια της βάρυναν κι άλλο, αλλά η υπερένταση έδωσε μια τελευταία ώθηση στη λογική της. Στο μισοκοιμισμένο της μυαλό σχηματίστηκε η ιδέα ότι τέτοιοι μύθοι ίσως να κρατούσαν κλειδιά για... Η συνείδησή της έσβησε για ένα δευτερόλεπτο και επανήλθε.

«Μμμμμμ, τόσο απαλός...»

Και πάλι την εγκατέλειψε η συνείδηση για μια στιγμή. Τραντάχτηκε ανεπαίσθητα και άνοιξε τα μάτια. Χαμογέλασε και πάλι στο Σίνγκεν που την παρατηρούσε.

«Δε νυστάζω...» του είπε απόλυτα νυσταγμένη και δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση. Τα βλέφαρά της έκλεισαν μεμιάς και η Ιντούν αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του με το γλυκό της χαμόγελο να του προμηνύει ότι τα όνειρα εκείνης της νύχτας θα ήταν πασπαλισμένα με ευτυχία.

Άφησε το χέρι της να γλιστρήσει βαθύτερα στη ζεστή παλάμη του και τον κράτησε σφιχτά με όση δύναμη της απέμεινε. Κοίταζε το Σίνγκεν γεμάτη χαρά και σιγουριά, το έδειχναν τα μάτια της που άστραφταν και το χαμόγελό της, πλατύ ... και παγωμένο σε ένα σημείο.

«Τι είπε μόλις;» σκέφτονταν χαρούμενη και ταυτόχρονα ξαφνιασμένη καθώς συνειδητοποιούσε πως ο Σίνγκεν ξεδίπλωνε τα συναισθήματά του με ειλικρίνεια. Το αναγνώριζε αυτό το βλέμμα όσο της εξηγούσε πως ήθελε να την προστατέψει, ήταν το βλέμμα ενός ατόμου που νοιάζεται βαθιά. «Νοιάζεται ρε Ιντούν!» και το χαμόγελό της ήταν άνθος σαν τα ρόδινα Ιλάλιν.

«Υπάρχει τρόπος,» τον ενθάρρυνε με αποδυναμωμένη φωνή, αλλά με μεγάλη όρεξη να μοιραστεί κάτι που γνώριζε από την προσωπική της εμπειρία με το Σίνγκεν.

«Υπάρχει μία οδός και χιλιάδες μονοπάτια», συνέχισε χωρίς να κομπιάζει «Η οδός είναι χρόνος. Αν θέλεις να βοηθήσεις πραγματικά κάποιον για τον οποίο ενδιαφέρεσαι, καλό θα ήταν να του αφιερώσεις χρόνο. Να εργαστείς μαζί του, να μελετήσεις μαζί του, να μιλήσεις μαζί του, αλλά πάνω από όλα, να τον ακούσεις. Για όσους ενδιαφέρεσαι, πρέπει να τους αφιερώσεις χρόνο εμπιστοσύνης και μάτια παρατήρησης. Κάποια στιγμή θα ανοιχτούν και οι σκέψεις με τις οποίες θα σε εμπιστευτούν θα είναι δώρο τόσο πολύτιμο που κανένας πλούτος δε μπορεί να αγοράσει. Άκου με την καρδιά, παρατήρησε με την καρδιά. Έτσι θα μάθεις πώς να στέκεσαι στο πλάι σαν στήριγμα και όχι σαν εμπόδιο, πώς να παρέχεις μία λέξη, μία φράση που υπενθυμίζει σε αυτούς που νοιάζεσαι ότι μαζί σου είναι ασφαλείς, μπορούν να δοκιμάσουν, μπορούν να πέσουν και να ξανασηκωθούν. Αφουγκράσου και παρατήρησε. Έτσι θα μάθεις πως τρέμει το χέρι της Αλέξα και καίει τα πάντα από φόβο, ενώ ελέγχει τη φωτιά της όταν τυλίγεις απαλά τα χέρια σου στους βραχίονές της και ξέρει ότι την καθοδηγείς. Θα μάθεις πως ο Έλιοτ παράγει καπνό αντί για σπίθες επειδή αγχώνεται και τα καταφέρνει μόνος του στο δωμάτιό του ή όταν κάνουμε ότι δεν τον κοιτάζουμε. Θα γνωρίσεις πως ο Κλέανδρος είναι επιθετικός γιατί θέλει να είναι χρήσιμος και να μοιάσει στους μεγάλους, γι’ αυτό θα του δώσεις αρμοδιότητες ώστε να νιώθει χρήσιμος∙ ότι οι δυνάμεις της Μοργκέιν είναι αποτελεσματικότερες όταν περιβάλλεται από καλαίσθητο περιβάλλον, έτσι θα τη βγάλεις σε όμορφα μέρη∙ ότι η Χελένα νιώθει μειονεκτικά για την καταγωγή της και πως τη βοηθάς όταν την επαινείς∙ ο Ούμπρο θέλει πολύ να δείχνει σκληρός, αλλά θα ήθελε και μια αγκαλιά από την Ιλίντιεν να του πει πως όλα είναι καλά∙πως η Άρντα γκρινιάζει για 6,5 λεπτά ακριβώς και αν της μιλήσεις όπως στους ενήλικες θα κάνει τα πάντα για να σε βοηθήσει∙ πως η Σολ θα σε λοξοκοιτάξει με κάθε μπάλα νερού που φτιάχνει και θα την κρατήσει στον αέρα όταν της κλείσεις το μάτι επαινετικά∙ θα μάθεις πως η Άρυα εκνευρίζεται με την αταξία και ανακουφίζεται όταν βρίσκει το Θεραπευτήριο καθαρό και τακτοποιημένο. Αν παρατηρήσεις καλά, θα μάθεις πως ο Σίνγκεν σοβαρεύει όταν θέλει πραγματικά να πετύχει κάτι, αλλά σπάνια βρίσκει τι θέλει να πετύχει γιατί έχει μάθει να είναι δεύτερος γιος, όπως επίσης ότι μιλάει πολύ και λέει τίποτα, ενώ λέει πολλά εν μέσω της σιωπής μήνες μετά.»

Η Ιντούν σήκωσε ελαφρά το φρύδι και χαμογέλασε πονηρά, ίσως λίγο προκλητικά, σαν να του έλεγε «περίμενες ότι δε θα σε πρόσεχα;» και ολοκλήρωσε τις σκέψεις της

«Ο χρόνος που αφιερώνεις σε κάποιον είναι το κλειδί για να πορευτείς μαζί του.»

Φόβος, παρελθοντος, κίνδυνο

Είναι το θέμα του Γκλιριον που συνομιλεί με το Ναρφος/Ναρ και του επιρρίπτει ευθύνες όσο αναρρώνει η Σαγιανε

Ανέκαθεν, προτέρημα της Αλχημείας του Αέρα ήταν η πτήση ή η ικανότητα στάσης σε υψόμετρο άφταστο από ζωντανά άτομα, εκτός κι αν πετούσαν. Ας μη γελιόμαστε, οι Αλχημιστές του Αέρα έχουν πάντα τις καλύτερες ιστορίες να διηγηθούν γιατί απλά, έχουν πάντα την καλύτερη θέα.

Η παραλία του νησιού με την κατάχρυση άμμο της υφαίνονταν με τους αφρούς των κυμάτων στον αργαλειό της γης. Της έπαιρνε αιώνες να υφάνει, στο έργο της γεννιόταν και εξανεμίζονταν αμέτρητες γενιές ζωής. Πότε θα τελειώσει αυτό το έργο παραμένει άλυτο μυστήριο μιας και η αδερφή της Μητέρας, η Ωκεανία, υφαίνει το δικό της εργόχειρο ξυλώνοντας κλωστίτσες της γης. Έτσι, κάθε γενιά ζωντανών αντικρίζει μανάχα ένα στιγμιότυπο του ανταγωνισμού του και αυτό είναι μοναδικό γιατί το υφαντό μεταβάλλεται συνεχώς.

Οι νεαροί Βαλησίνοι Αλχημιστές και Πολεμιστές ζωγράφιζαν τα προσωπικά τους σχέδια στα σύνορα των δύο υφαντών. Από το ύψος που στέκονταν η Ιντούν φάνταζαν πανέμορφα αν και παροδικά. Η παροδικότητα καθ’ εαυτή έκρυβε μια ομορφιά από μόνη της όμως. Ήταν πολύτιμη εξ’ αιτίας εφημερίας της. Μια ματιά και περνούσε στην ιστορία, φυλάσσεται στις μνήμες και δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη στιγμή. Θησαυρός πολύτιμος.

Οι συμμετέχοντες απλώθηκαν σαν το αλάτι που διαλύθηκε στη θάλασσα. Σχεδόν οι μισοί προτίμησαν να μείνουν στις εξέδρες και τις προεκτάσεις τους. εκείνη η θέση θα τους εξασφάλιζε σταθερότητα και ασφάλεια, αλλά κρίνοντας από το βάθος, η Ιντούν αμφέβαλλε για τη σπανιότητα των θηραμάτων που ανέμεναν. Οι υπόλοιποι σάλπαραν. Άλλοι με βάρκες, άλλοι με κανό, μερικοί τολμηροί, ανάμεσά τους και ο Χάκα Νάτου-αλ, καβάλησαν παραδοσιακές σχεδίες από ελαφρύ καλάμι με σκληρή πέτσα και έπλευσαν στα βαθιά. Η Ιντούν χάρηκε με την απόφασή της να πετάξει. Αναμφισβήτητα επισκοπούσε την ακτή σε όλη της την έκταση. Όλοι οι συμμετέχοντες βρίσκονταν στο οπτικό της πεδίο και η ορθότητα της απόφασής της τη γέμιζε με την απαραίτητη αυτοπεποίθηση. Αν –και εφόσον- χρειάζονταν να παρέμβει με κάποιο τρόπο, θα βρίσκονταν σε απόσταση βολής.

Σφύριξαν οι πετονιές που έσκιζαν τον αέρα. Η κίνησή τους κατέληγε σε υπόκωφους παφλασμούς κάθε φορά που το αγκίστρι με το δολωμένο τιτόκι άγγιζε την επιφάνεια της θάλασσας. Τα δολώματα βυθίστηκαν αργά. Ησυχία αναμονής στους νεαρούς ψαράδες. Η Ιντούν παρατήρησε τον εξοπλισμό τους και είδε τους κουβάδες με το δόλωμα, στο οποίο, ο Σίνγκεν και εκείνη είχαν συνδράμει δραστικά και ένα μακρύ καμάκι. Όλα φαίνονταν ίδια από ψηλά και σίγουρα, το κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν η μύτη τους, κατασκευασμένη από ηφαιστειακή πέτρα. Η Ιντούν σκέφτηκε πως θα πρέπει να ήταν κατάλληλη για να διαπερνά τη σκληρή επιδερμίδα της Μαϊάννα και σε λίγο θα διαπίστωνε πως είχε δίκιο.

Η Ιντούν πέρασε ένα δεκάλεπτο να παρατηρεί τις κινήσεις των συμμετεχόντων και την ανταπόκριση του νερού. Σε όλη τη διάρκεια της αναμονής, οι νεαροί Βαλησίνοι άλλαζαν θέση, μετακινώντας αργά την πετονιά τους, προσομοιάζοντας τις κινήσεις των τιτόκι κάτω από το νερό και να προκαλέσουν αντανακλάσεις που θα προσέλκυαν τα ιερά τέρατα. Δειλά, οι πρώτες Μαϊάννες πλησίασαν την ακτή. Το μόνο που φαίνονταν από ψηλά ήταν υδάτινα σουλατσαρίσματα γεμάτα ανεμελλιά και βενθική καθοδήγηση, μέχρι που η επιφάνεια φάνηκε να φουσκώνει και η πρώτη ραχοκοκαλιά αναδύθηκε. Οι Μαϊάννες επέστρεψαν στο βυθό σε μια προσπάθεια να κοροϊδέψουν τα θηράματά τους και η Ιντούν τις έβλεπε σκοτεινές, φιδογυριστές σκιές που ελόχευαν. Κάποιες πλησίασαν στην ακτή, έφεραν κύκλο ως τις προβλήτες και έκαναν να απομακρυνθούν. Σπασμωδικά κυμάτα, σαν ανήλικα πλατσουρίσματα άφρισαν κοντά στην προβλήτα και οι πρώτες Μαϊάννες, μπλε και πράσινες, ξεπήδησαν από το νερό, καθώς καταβρόχθιζαν τα θηράματά τους σαν σωστοί κυνηγοί. Οι ψαράδες τράβηξαν τις πετονιές καταπάνω τους με δύναμη και όσες Μαϊάννες πιάστηκαν στα αγκίστρια παρασύρθηκαν κι αυτές, καθώς αντιστέκονταν λαίμαργα στην αιχμαλωσία τους. Οι τυχεροί Βαλησίνοι άρπαξαν το καμάκι και το έμπηξαν ανάμεσα στα μάτια των ιερών ζώων με χειρουργική ακρίβεια. Η Ιντούν έφτασε γρήγορα στο μέρος τους και σήκωσε το γρήγορα το χέρι, ενώ ανακοίνωνε φωναχτά τα χρώματα. Όσους άγγιξε στον ώμο πήραν τις Μαϊάννες τους και κατευθύνθηκαν προς τον τελετάρχη, οι υπόλοιποι συνέχισαν. Με μία ματιά που έριξε που στα ζωντανά, η Ιντούν ενθουσιάστηκε και απογοητεύτηκε ταυτόχρονα. Οι Μαϊάννες ήταν πανέμορφες όπως τις περιέγραφαν, σώματα δυνατά και ευκίνητα, σαν υγρό κυπαρρισί και μπλε που έρρεε με το φως του ήλιου. Κάθε ένα από την ψαριά ζύγιζε σίγουρα ενάμισι κιλό, αν όχι περισσότερο και είχαν μήκος σχεδόν ένα μέτρο, δηλαδή, για να τραβηχτεί ένα τέτοιο ζώο στη στεριά απαιτούνταν σημαντική δύναμη και συντονισμός. Τους θαύμασε, αλλά δεν ξέχασε να σημειώσει ότι αυτοί οι Βαλησίνοι αρέσκονταν στο δράμα, μιας και τα πρώτα ζώα που είδε δεν είχαν καμία σχέση με το τελετουργικό τέρας που αντίκρισε την προηγούμενη νύχτα.

Πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και ενώ η Ιντούν πρόσεχε τους εναπομείναντες συμμετέχοντες, κάποια από τα αγόρια σήκωσαν το χέρι τους σε ένδειξη παραίτησης και αποχώρησαν. Η Ιντούν πλησίασε γρήγορα και είδε ότι τους είχε τελειώσει το δόλωμα. Τους συνεχάρη για την προσπάθειά τους και τους άφησε να φύγουν πριν επιστρέψει στα βαθιά, όπου πλέον είχε μείνει το ένα τρίτο των συμμετεχόντων. Ο Χάκα Νάτου-αλ δεν έδειχνε σημάδια κινητοποίησης πάνω στη σχεδία του. Της έκανε εντύπωση αρχικά, αλλά η Ιντούν διαπίστωσε πως η δοκιμασία ήταν σχεδιασμένη να κρατήσει λίγο. Κάθε συμμετέχων είχε στη διάθεσή του μόνο πέντε τιτόκι και όφειλε να τα χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά, όπως έμοιαζε να κάνει το «κοκόρι».

Οι Μαϊάννες κινήθηκαν βαθύτερα, εκεί που τις περίμεναν διεσπαρμένα γύρω στα είκοσι άτομα με τα πλεούμενά τους. Πρέπει να λαχταρούσαν πολύ τα τιτόκι, γιατί τα άλματα  και οι αψιμαχίες τους κάτω και πάνω από το νερό έμοιαζαν περισσότερο με παιχνίδι με επιβολής και επιβίωσης, παρά με χορό της θάλασσας. Απογοητευμένες φωνές ακούστηκαν και η Ιντούν χαμήλωσε για να αγγίξει τους ώμους Βαλησίνων με άδειους κουβάδες, για να τους κατευοδώσει με τα ανάλογα συγχαρητήρια. Ο Χάκα Νάτου-αλ και μερικοί ακόμη παρέμεναν ατάραχοι. Μια πετονιά τσίμπησε γερά και ο νεαρός Βαλησίνος πανηγύρισε τη νίκη του, βάζοντας όλη του τη δύναμη να τραβήξει τη Μαϊάννα. Τα επιφωνήματα μετατράπηκαν σε τρομαγμένη κραυγή γρηγορότερα από όσο θα έπρεπε. Η Ιντούν γύρισε προς το μέρος του με όλη της την ταχύτητα. Από τη βάρκα του ακούστηκε ένα ανησυχητικό «κρακ». Οι μωβ Μαϊάννες είχαν μπει στο παιχνίδι και οι ψαράδες έμοιαζαν να αναθαρρούν, αλλά η Ιντούν τους φώναξε από ψηλά να προσέχουν περισσότερο, αφότου είδε τη βάρκα του νεαρού να ραγίζει και τη μπλε Μαϊάννα του να τεμαχίζεται στα δυο από το μωβ θηρευτή που έφτανε τα δύο μέτρα.

«Μάλλον δεν υπερέβαλαν.» σκέφτηκε η Ιντούν και αναρωτήθηκε κατά πόσο ήταν σφαλές το «παιχνίδι» των Βαλησίνων απέναντι σε τόσο δυνατούς αντιπάλους. 

Οι Βαλησίνοι δόλωσαν ξανά και πέταξαν. Αυτή τη φορά, η ψαριά ήταν πεδίο μάχης. Μικρές Μαϊάννες κινήθηκαν προς τα τιτόκι σε ομάδες των τριών ή τεσσάρων σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τις μωβ που είχαν το συγκριτικό πλεονέκτημα και άνοιγαν τα σαγόνια τους γρήγορα για να αρπάξουν ότι μπορέσουν. Οι Βαλησίνοι το εκμεταλλεύτηκαν και τράβηξαν. Πολλοί έχασαν την ισορροπία τους, καθώς οι μωβ Μαϊάννες όρμηξαν χωρίς να φοβούνται. Μία από αυτές που επιτείθονταν από το κέντρο του σχηματισμού ξέσκισε δυο μπλε και κινήθηκε προς το τιτόκι του ψαρά που μόλις είχε αγγίξει το νερό. Δεν το έφτασε ποτέ. Με ένα γδούπο, άλλη μια μωβ της κατάφερε μια δυνατή κεφαλιά, κουνώντας επικίνδυνα τη βάρκα. Ο Βαλησίνος τράβηξε και ελίχθηκε, κατευθύνοντας τη νικήτρια μωβ προς την κατεύθυνση που ήθελε. Όσοι αποφάσισαν πως οι μωβ ήταν για εκείνους έκαναν το ίδιο σε μια προσπάθεια να αποσυμφορήσουν την περιοχή. Ο Χάκα Νάτου-αλ περίμενε ήρεμος.

Ο Βαλησίνος με τη ραγισμένη βάρκα δεν το έβαλε κάτω. Δεν ενέδωσε ούτε και το σκαρί του. Στον κουβά του είχαν μείνει δύο τιτόκι ακόμη, τα οποία δόλωσε γρήγορα σε διπλό αγγίστρι και τα έριξε στη θάλασσα με γρήγορους ελιγμούς. Είχε εγκαταλείψει την ιδέα της πράσινης και πήγαινε για μωβ Μαϊάννα. Αν και η κορμοστασιά του φαινόταν αδύναμη, το ταπεραμέντο του φώναζε πως βρίσκονταν εκεί για να νικήσει. Το ζωντανό μυρίστηκε φρέσκο μεζέ και επιτέθηκε, αλλά ο Βαλησίνος άνοιξε την παλάμη του αριστερού του χεριού και η πορεία της βάρκας άλλαξε. Ήταν Αλχημιστής του νερού λοιπόν. Άλλοι τον μιμήθηκαν. Ένας ένας, οι κυνηγοί άρχισαν να απομακρύνονται, παρασύροντας τις λίγες, αλλά δυνατές μωβ Μαϊάννες προς την ανοιχτή θάλασσα. Μια κραυγή ακούστηκε και η Ιντούν είδε το νερό να ορθώνεται αφύσικα ψηλά. Ο νεαρός Βαλησίνος χρησιμοποίησε τα κύματα για να βγάλει τη Μαϊάννα στον αέρα. Φώναξε με όλη του τη δύναμη στην τοπική διάλεκτο, ενώ φαίνονταν να ζορίζεται. Οι άκρες δύο κυμάτων μετατράπηκαν σε παγωμένα καρφιά που διαπέρασαν τη Μαϊάννα, χαρίζοντάς του τη νίκη. Η Ιντούν τον άγγιξε. Κι άλλοι αδειανοί κουβάδες. Ο Βαλησίνος με τη ραγισμένη βάρκα κρατούσε γερά, ενώ ο Χάκα Νάτου-αλ τον παρατηρούσε από το πόστο του. Ο νεαρός ακολούθησε τη συνταγή των υπόλοιπων Αλχημιστών και σήκωσε τη μωβ Μαϊάννα ψηλότερα από το νερό, ενώ τραβούσε με την πετονιά του. Η Ιντούν κάρφωσε τα μάτια της επάνω του, καθώς επανέλαβε την ακολουθία κινήσεων και ξορκιών που σε άλλον έφεραν τη νίκη. Μάταια. Τα κύματα δεν έγιναν ποτέ πάγος και η μωβ σμέρνα των δύο μέτρων έσκασε πάνω στη βάρκα, θρυματίζοντάς την σε δεκάδες κομμάτια που εκσφενδονίστηκαν στον αέρα, όπως και ο Βαλησίνος.

«Είμαι καλά!» φώναξε στην Ιντούν που ετοιμάστηκε να πετάξει προς το μέρος του, αλλά η Ιντούν γούρλωσε τα μάτια.

Η Μαϊάννα και τα συντρίμια άρχισαν να βυθίζονται, αλλά τη στιγμή που ο Βαλησίνος ξεκίνησε την κάθοδο, το νερό ανασηκώθηκε βίαια, με ένα δυσοίνωνο παφλασμό. Μία χρυσή Μαϊάννα ξεπετάχτηκε από το πουθενά σε όλο της το μεγαλείο και με τα σαγόνια τεντωμένα, στόχευε προς το νεαρό Αλχημιστή.
«Πλεύση του Αιόλου!» Η Ιντούν δε δίστασε ούτε δευτερόλεπτο. Γλίστρησε προς το Βαλησίνο με μεγάλη ταχύτητα και τον άρπαξε στον αέρα, πριν τον προφτάσει αυτός ο νέος αντίπαλος, που αποσύρθηκε στο βυθό μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια.

«Άσε με!» διαμαρτυρήθηκε ο Αλχημιστής, αλλά η Ιντούν τον έβαλε γρήγορα σε ένα κομμάτι ξύλο που επέπλεε και τον έστειλε με ένα δυνατό ρεύμα αέρα στη στεριά.

Πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί άλλο τον κατέβασε και τον έσπρωξε προς τον τελετάρχη. Ο γέρος της κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

«Όχι Κάλα μαβ Σιάνα» της είπε ήρεμα, «μην πας αντίθετα στο κύμα»
«Θα πέθαινε!» του απάντησε έντονα η Ιντούν βλέποντας την πραότητα του γέρου.
«Γενναία» συμπλήρωσε εκείνος, «θέλημα της Ωκεανίας»
Η Ιντούν σοκαρίστηκε. Εχθές συζητούσαν για πειρατές, δε μπορούσε ένα τέτοιο νησί να σπαταλά δυναμικό όπως οι νέοι του για μια χαζοτελετή.
«Το νησί τους χρειάζεται ζωντανούς για να προστατεύουν τις οικογένειές τους, όχι νεκρούς και ανάπηρους!» Το κοινό την κοίταζε άναυδο.
Ο γέρος, ακόμη πράος, κούνησε και πάλι αρνητικά το κεφάλι.
«Κάλα μαβ Σιάνα αυτοί είναι οι κανόνες.»
«Όσο είμαι κριτής, οι κανόνες λένε ότι οι συμμετέχοντες δεν πεθαίνουν! Θα μπορούσε να είναι ο εγγονός σου!» φώναξε η Ιντούν και ξαναπέταξε προς τη θάλασσα, όπου το μυαλό της βρίσκονταν στην ασφάλεια των συμμετεχόντων. Είχε πάρα πολύ καιρό να νευριάσει, αλλά δεν την ένοιαζε. Αυτή η δοκιμασία δε θα εξελίσσονταν σε αιματοχυσία.

Της πήρε περισσότερη ώρα να φτάσει τους εναπομείναντες τρεις, από ότι υπολόγιζε και διαπίστωσε ότι ήταν προχωρήσει βαθύτερα. Οι υπόλοιποι, είτε με μωβ και χρυσές Μαϊάννες καμακωμένες, είτε με τα χέρια άδεια επέστρεφαν στην ακτή. Ο Χάκα Νάτου-αλ κάθονταν κάτω από τον ήλιο. Η Ιντούν πρόσεξε και πάλι τα περίπλοκα τατού που ξεκινούσαν από τους καρπούς, κάλυπταν όλο το στήθος και την πλάτη και κατέληγαν στο λαιμό. Αυτή τη φορά, το μάτι της έπεσε στην πλάτη του, την οποία κάλυπτε από άκρη σε άκρη το έμβλημα των Βαλησίνων. Εγγεγραμμένο κοχύλι και λοξή τρίαινα σε κύκλο, εγγεγραμμένος Αλχημικός κύκλος στο κοχύλι. Η Ιντούν διαπίστωσε ότι τους άρεσαν πολύ τα εγγεγραμμένα πράγματα, για παράδειγμα, εγγεγραμμένα τατουάζ σε δέρμα.

Οι χρυσές Μαϊάννες επιτέθηκαν και πάλι στα δολωμένα τιτόκι, αλλά οι Αλχημιστές που έμειναν ήταν πολύ δυνατότεροι και πιο έμπειροι από τους προηγούμενους. Η θάλασσα τραβήχτηκε στο τράβηγμά τους και οι θηρευτές έχασαν τον προσανατολισμό τους, καθώς οι ψαράδες έπαιζαν με τα θαλάσσια ρεύματα σαν να ήταν παιχνίδι. Οι θαλάσσιοι κυνηγοί ανασυγκροτήθηκαν και οι Αλχημιστές ετοίμασαν την επόμενη κίνησή τους. Κράτησαν τα δολώματά τους με δεξιοτεχνία, ενώ προσπαθούσαν να εξαντλήσουν τις Μαϊάννες σε ένα χορό επιδέξιων χειρισμών της υδάτινης θεάς. Εκεί που οι ένοικοι του βυθού έπαιρναν το πάνω χέρι, οι Αλχημιστές συγκεντρώνονταν για να εξαπολίσουν το επόμενο ξόρκι τους κι εκεί που οι Βαλησίνοι επιστράτευαν τις μαχητικές τους γνώσεις, οι χρυσές Μαϊάννες εκμεταλλεύονταν το φυσικό τους περιβάλλον. Χερσαίοι και θαλάσσιοι θηρευτές βρίσκονταν σε εύθραυστη ισορροπία.

Τα νερά ηρέμησαν αναπάντεχα και οι Αλχημιστές έμειναν να κοιτάζουν αποσβολωμένοι. Οι Μαϊάννες δεν κινούνταν πια. Το κύμα ανασηκώθηκε και πάλι, καθώς μια χρυσή Μαϊάννα τινάχτηκε προς τα δολωμένα τιτόκι ενός Αλχημιστή. Εκείνος τράβηξε, ενώ φώναζε με ενθουσιασμό που έμελλε να σβήσει. Πριν προλάβει να πιάσει το καμάκι του, η θάλασσα αναταρράχτηκε σαν να χτύπησε το βυθό μικρός σεισμός. Η πετονιά του σκίστηκε σαν να ήταν από χαρτί και η σχεδία του βυθίστηκε μερικώς και ύστερα τινάχτηκε στον αέρα, πετώντας τον Αλχημιστή προς την κατεύθυνση της στεριάς. Ευτυχώς σε εκείνη τη μεριά υπήρχαν κι άλλοι συμμετέχοντες που τον έπιασαν όπως όπως και τον περιμάζεψαν. Πριν προλάβει να τους πει τίποτα η Ιντούν, οι νεαροί Βαλησίνοι σήκωσαν τα χέρια σε ένδειξη ήττας και απομακρύνθηκαν. Ο Χάκα Νάτου-αλ σηκώθηκε.

«Δε μπορεί,» σκέφτηκε η Ιντούν από ψηλά και ανοιγόκλεισε τα μάτια για να συνειδητοποιήσει ότι το σύγκρυο που τη διαπέρασε ήταν αληθινό.

Λίγα μέτρα μπροστά, μια ιριδίζουσα ραχοκοκαλιά κυμάτισε αγέρωχα σαν φίδι που παραμόνευε το θήραμά του. Αυτή η ραχοκοκαλιά δεν έμοιαζε με όσα είχε δει μέχρι στιγμής η Ιντούν. Τα αγκάθια στην κορυφή της ήταν πολύ μεγαλύτερα ακόμη και από τις χρυσές Μαϊάννες και η φιγούρα του έμοιαζε ατέλειωτη. Με ένα γιγάντιο παφλασμό, η ιριδίζουσα Μαϊάννα δήλωσε την παρουσία της αλαζονικά. Η Ιντούν πήρε μια βαθιά ανάσα και προετοιμάστηκε νοητικά για την επερχόμενη μάχη.

Σε πλήρη πνευματική διαύγεια, ο Χάκα Νάτου-αλ δόλωσε δύο τιτόκι με απίστευτη επιδεξιότητα και ταχύτητα και πέταξε την πετονιά με όλη του τη δύναμη. Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε σιγή. Ο Βαλησίνος τράβηξε στα δεξιά και τότε, σαν να είχε κληθεί από την άβυσσο, η ιριδίζουσα Μαϊάννα ξεπετάχτηκε για να αρπάξει τα ψάρια. Βυθίστηκε γρήγορα, αφότου τη χτύπησε ένα δυνατό κύμα που ο Αχλημιστής είχε σηκώσει. Τράβηξε και πάλι, περιμετρικά της σχεδίας. Ο βυθός σάλεψε, το ίδιο και ο Χάκα Νάτου-αλ. Αφροί ξεπετάχτηκαν από παντού.

Η Ιντούν δεν είδε τίποτα, το μόνο που κατάφερε να δεί ήταν μία μαύρη σκιά και δόντια, πολλά και κοφτερά δόντια. Το θηρίο των βυθών άνοιξε τα σαγόνια του καταπίνοντας τα δύο τίτοκι του Αλχημιστή και σχεδόν όλη του την πετονιά σαν να μην υπήρχε. Έκλεισε το στόμα με τις παλάμες για να μην επέμβει, καθώς είδε το Χάκα Νάτου-αλ να κάνει ένα βήμα πίσω, πιο σίγουρος από ποτέ και να δολώνει τα εναπομείναντα τρια τίτοκι.

«Τη δοκίμαζε! Θα μας τρελάνει!» ούρλιαζε το μυαλό της Ιντούν και εύχονταν να υπήρχε ένας γρήγορος τρόπος να τελειώσει αυτό το μαρτύριο που οι Βαλησίνοι απολάμβαναν.

Στην πραγματικότητα, η Ιντούν έβλεπε κάθε κίνηση της Μαϊάννα από ψηλά και μπορούσε να υπολογίσει τη χρονική στιγμή που θα έβγαινε στην επιφάνεια, σύμφωνα με την ώρα και τη γωνία που θα εμφανίζονταν η σκιά της. Αν του φώναζε αυτές τις πληροφορίες, η δοκιμασία θα τελείωνε γρηγορότερα. Δεν ήταν όμως η θέση της και σίγουρα, το κοκόρι δε θα το δέχονταν με τίποτα.

Το τριπλό δόλωμα έφυγε προς τη θάλασσα και αυτή τη φορά, ο χειρισμός των κυμάτων έγινε με χρήση Αλχημείας. Μαγική δύναμη, να σε τι διέφερε ο Χάκα Νάτου-αλ από τους υπόλοιπους Αλχημιστές της φουρνιάς του και τον έκανε αρχηγό. Ο τρόπος που χειρίζονταν τα ρεύματα, η συχνότητα που έφερνε τα κύματα, το ύψος και το πάχος στο οποίο τα επικαλούνταν τον τοποθετούσε σε εντελώς διαφορετική κλάση από οποιονδήποτε άλλο στο σύμπλεγμα Γκαγκτ’ιν. Η Ιντούν δε μπόρεσε παρά να θαυμάσει το ζήλο με τον οποίο πάλευε να κατευθύνει ένα τέτοιο θηρίο.

Η Μαϊάννα πήγε να επιτεθεί, αλλά ο Χάκα Νάτου-αλ δημιούγησε μια μεγάλη δίνη που της έκοψε τη φόρα και του εξαγόρασε λίγο ακόμη χρόνο. Οι κινήσεις του φαίνονταν να πετυχαίνουν. Το θηρίο επιτέθηκε με ανανεωμένη δύναμη, αυτή τη φορά όμως, ο Βαλησίνος που είχε προβλέψει τον εκνευρισμό του, το άφησε να βγει από το νερό. Η Μαϊάννα, με το μεγάλο κεφάλι της αναδύθηκε με φόρα που μόνο το δικό της βάρος μπορούσε να εξασφαλίσει. Το μισό της σχεδόν μήκος είχε βγει στον αέρα και η Ιντούν ορκίζονταν πως αυτός ο πανέμορφος εφιάλτης ήταν ορατός από την ακτή. Χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, ο Χάκα Νάτου-αλ γράπωσε το καμάκι του και καβάλησε το κύμα. Με το αριστερό του χέρι το ύψωσε ψηλότερα, έτσι που του έδωσε αρκετή φόρα να αναπηδήσει πάνω στη Μαϊάννα. Προσγειώθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Παρά την κίνησή της, πάτησε γερά και με μία σίγουρη κίνηση κάρφωσε το καμάκι βαθιά, ανάμεσα από τα μάτια της. Δε συνέβη τίποτα. Η Μαϊάννα τινάχτηκε βίαια πέρα δώθε και προσπάθησε να αποτινάξει τον ενοχλητικό Βαλησίνο από πάνω της, ενώ η Ιντούν είχε ασπρίσει από το κακό της.

«Την εξαγρίωσε!»

Η Μαϊάννα βούτηξε παρασύροντας το Βαλησίνο κάτω από την επιφάνεια του νερού και η Ιντούν ήταν έτοιμη να παρέμβει, αλλά θυμήθηκε πως οι Βαλησίνοι μπορούσαν να μείνουν κάτω από την επιφάνεια πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες φυλές. Μέχρι να σκεφτεί, το θηρίο τινάχτηκε και πάλι έξω από το νερό σφαδάζοντας. Ο Χάκα Νάτου-αλ παρέμενε σφιχτά γραπωμένος από το τεράστιο καμάκι του, επιβιώνοντας σε αυτό το υδάτινο ροντέο με όλες του τις ψυχικές δυνάμεις. Πριν το τέρας κατέβει προς την επιφάνεια της θάλασσας, παγωμένες στήλες υψώθηκαν από τα δεξιά και τα αριστερά και χτύπησαν το χτύπησαν με δύναμη που αντανακλούσε τη θέλησή του να κερδίσει. Η Μαϊάννα πληγώθηκε πραγματικά αυτή τη φορά, το αίμα στην επιφάνεια της θάλασσας το μαρτυρούσε. Προσπάθησε να ξεφύγει προς την ακτή. Ξεκίνησε τον απελπισμένο καλπασμό της συνεχίζοντας τα βίαια τινάγματα. Δεν ήξερε αν υπήρχε μόνο το καμάκι ή και κάποιος άλλος στο κεφάλι της, αλλά αγωνιούσε να τα ξεφορτωθεί πάση θυσία. Η Ιντούν ακολούθησε κατά πόδας και ήλπιζε να μην ξεβραστούν με όλη αυτή τη φόρα στην ακτή και τραυματίσουν κόσμο. Μαϊάννα και Βαλησίνος βυθίστηκαν ξανά και αναδύθηκαν πάλι. Αυτή τη φορά, το θηρίο δεν σηκώθηκε το ίδιο ψηλά, δείχνοντας ότι έχανε δύναμη και ταχύτητα από τα τραύματα και τα ρηχότερα νερά, σιγά σιγά, ο Αλχημιστής την παγίδευε. Την κατάλληλη στιγμή ετοιμάσε κι άλλο πάγο με τον οποίο θα τρυπούσε τον αντίπαλό του, όμως η Μαϊάννα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Το ζωντανό πέταξε το Χάκα Νάτου-αλ από τη ράχη του με μία απότομη κίνηση και ο Βαλησίνος επικαλέστηκε το κύμα. Όμως το κύμα δεν τον άκουσε. Το θηρίο στράφηκε προς τον ενοχλητικό του αντίπαλο και άνοιξε με μένος τα σαγόνια του, όσο βρίσκονταν και οι δύο στον αέρα.

«ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ!»

Η Ιντούν εξαπέλυσε ένα παχύ τοίχο αέρα πάνω στο Βαλησίνο που τον έστειλε μακριά από τη Μαϊάννα, τη στιγμή που εκείνη έκλεινε τα σαγόνια της. Γλίστρησε πάνω στον αέρα που εξαπέλυσε και απέφυγε τη Μαϊάννα, αφού έκανε μισή περιστροφή γύρω της και έφτασε τον Αλχημιστή πριν πέσει στο νερό. Τον έπιασε από το μπράτσο στον αέρα και ένα συννεφάκι ήρθε να τον στηρίξει, καθώς η Ιντούν δε θα μπορούσε να τον κρατήσει σε καμία περίπτωση. Η Μαϊάννα τώρα εντόπισε την Ιντούν. Το τέρας βυθίστηκε για να πάρει φόρα και επανέλαβε την κίνησή του, απελευθερωμένο από ένα βάρος. Η Ιντούν την απέφυγε, αλλά το τέρας έστρεψε το κεφάλι του δεξιά, επιχειρώντας να δαγκώσει την Ιντούν. Η Αλχημίστρια του Αέρα είχε ήδη απλώσει τα χέρια.

«Μπάλα φωτιάς!»

Η φλεγόμενη μπάλα που εξαπολύθηκε από τις παλάμες της είχε διάμετρο σχεδόν όσο και το κεφάλι του θηρίου και έκαιγε όσο και ο θυμός της Ιντούν, ο οποίος είχε φτάσει σε ανεξερεύνητα επίπεδα. Το τέρας ανέκοψε την πορεία του καθώς χτυπήθηκε από το θανάσιμο εχθρό του και αποσύρθηκε στη θάλασσα για άλλη μια φορά, ώστε να καταπραΰνει το τραύμα στα σαγόνια του.

«Τώρα είναι ευκαιρία σου!» φώναξε χωρίς να γυρίσει προς το Βαλησίνο που την κοίταζε αποσβολωμένος. Δεν υπήρχε αυτή η φωτιά την προηγούμενη νύχτα, αν και δυνατή, δε φαντάζονταν ποτέ ότι θα αντιμετώπιζε κατά μέτωπο μία ιριδίζουσα Μαϊάννα.  Η Ιντούν είχε εξυψωθεί σε ημιθεϊκά επίπεδα για το Χάκα Νάτου-αλ.

«Δε...φοβάσαι...» κατάφερε να ψελίσσει, φανερά κουρασμένος.
«Μπροστά στην εκπαιδεύτρια που έχω, ένα ψάρι δεν είναι ικανό να με φοβήσει.»

Το σαγόνι του Χάκα Νάτου-αλ έχασκε, αλλά μαζεύτηκε γρήγορα, καθώς η Μαϊάννα, αντίνα υποχωρήσει, ετοιμάστηκε να αντεπιτεθεί

Αυτή τη φορά, η Μαϊάννα δεν ήταν μόνη της. Ο Βαλησίνος και η Ιντούν είχαν εξαγριώσει τη θάλασσα. Τα κύματα υπάκουαν στον ανώτατο θηρευτή τους και κατευθύνονταν μαινόμενα επάνω τους. Η Ιντούν πήδηξε ψηλά και ο Βαλησίνος Αλχημιστής βούτηξε, για να αναδυθεί και πάλι στο κεφάλι του τέρατος με ανανεωμένη δύναμη και έμπνευση.

«Πρέπει να τη βγάλουμε στην παραλία,» είπε γρήγορα η Ιντούν χωρίς να του αφήνει χώρο για ενθουσιασμούς. «Θα είμαι το δόλωμα, εξασφάλισε ότι θα την ελέγχεις!» είπε και πριν προλάβει ο Βαλησίνος να απαντήσει, χρησιμοποίησε την πλεύση του Αιόλου.

Όπως αναμένονταν, η Μαϊάννα ακολούθησε την Ιντούν με μίσος για το μοναδικό άτομο στην επικρατειά της που χειρίζονταν τη φωτιά, το στοιχείο που μπορούσε να τη σκοτώσει. Δεν κατάλαβε ότι Βαλησίνος στο κεφάλι της της έμπηγε το καμάκι όλο και βαθύτερα. Μπορούσε πλέον να το χρησιμοποιήσει σαν τιμόνι. Η Ιντούν προπορεύονταν και πάλευε να σκεφτεί τρόπους να εξαντλήσει τη Μαϊάννα και να αντέξει και η ίδια. Ένα κύμα ορθώθηκε και την ύψωσε κι εκείνη μαζί του. Η Ιντούν φωτίστηκε.

Κάτω από τα πόδια της, ο αέρας συμπυκνώθηκε και η Ιντούν δημιούργησε κάτι σαν σανίδα με μεγάλη συγκέντρωση. Καβάλησε το κύμα που της έδινε ταχύτητα και ένιωθε πίσω της την απειλή, αλλά δεν πτοήθηκε. Πριν το κύμα διπλώσει για να σκάσει στην ακτή, η Ιντούν έσκυψε και λύγισε τα γόνατα. Αυτό την κατέβασε στη βάση του κύματος, αλλά συνέχισε να κινείται. Πίσω της, Ο Χάκα Νάτου-αλ οδηγούσε τη Μαϊάννα όπως του είχε υποδείξει. Το κύμα δημιούργησε ένα κινητό θόλο πάνω από το κεφάλι της Ιντούν, πόσο όμορφο και παράλληλα, πόσο θανάσιμο, σύντομα την τύλιγε και στα δεξιά της, οι σταγόνες έπεφταν σαν εκατομύρια μικρές κουρτίνες. Παρά τον κίνδυνο, η Ιντούν διατήρησε την ισορροπία της και θαύμασε το φαινόμενο που αμφέβαλε αν θα θαύμαζε ξανά. Όμως η Μαϊάννα την έφτανε. Έπρεπε να κάνει κάτι.

Η Ιντούν άπλωσε τη δεξιά της παλάμη προς τα πίσω και προσευχήθηκε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Αυτό που μόλις ετοιμάζονταν να κάνει, το είδε κλεφτά από τον Κλέανδρο όταν συναντήθηκαν στη Νεδάρ. Δεν το είχε μελετήσει, ούτε το είχε ξαναπροσπαθήσει. Αν μπορούσε όμως να το κάνει ο «μικρός της τύρρανος» τότε μπορούσε κι εκείνη. Έβαλε όλη της τη θέληση στη δεξιά παλάμη και ύστερα έδωσε μία ώθηση με το μυαλό της.

«Ναι!»

Ακούστηκαν τριγμοί, δυνατότεροι από εκείνους που έβγαλε ο Κλέανδρος. Η Ιντούν κατάφερε να δημιουργήσει μια μικρή έκρηξη που της εξασφάλισε την πολυπόθητη ταχύτητα και την απομάκρυνε από τη Μαϊάννα. Υπήρχε σωτηρία!

Πλησίαζαν επιτέλους την ακτή. Η Μαϊάννα είχε αποδυναμωθεί πολύ από την αιμοραγία, αλλά η Ιντούν δεν τολμούσε να επιβραδύνει, μέχρι να ξεβραστούν στην παραλία. Ένα λεπτό ακόμη, λίγα δευτερόλεπτα. Η Ιντούν με την πλεύση του Αιόλου, που πλέον απαιτούσε όλη της την αυτοσυγκέντρωση, προσπέρασε την προβλήτα και κινήθηκε προς ένα κόλπο με άμμο. Τη στιγμή που έφτασε, πέταξε και πάλι ψηλά, γιατί το θηρίο δε μπορούσε πια να την ακολουθήσει. Η Μαϊάννα ξεβράστηκε στην ακτή ξεψυχώντας και όπως έγειρε, ο Χάκα Νάτου-αλ γλίστρησε από την πλάτη της μισολιπόθυμος.

Η Ιντούν πρόλαβε να το δεί και άφησε τη βαρύτητα να την κατεβάσει στο έδαφος γρήγορα. Τον έπιασε τη στιγμή που έφτανε στην άμμο και κατάφερε να τον προστατέψει από επικίνδυνη πρόσκρουση. Ο κόσμος μαζεύτηκε σαν τις μύγες.

«Κάντε χώρο! Κάντε χώρο! Ανοίξτε να μπει αέρας!» φώναζε η Ιντούν, ενώ κρατούσε το κεφάλι του Βαλησίνου ψηλότερα από το σώμα του για να αναπνεύσει.

Ο γέρος τελετάρχης κατεύθασε. Οι ζάρες στο πρόσωπό του είχαν βαθύνει από την ανησυχία. Προσπάθησε να μιλήσει στην Ιντούν, αλλά τον έκοψε εκνευρισμένη.

«Γρήγορα νερό! Και ανοίξτε χώρο ΤΩΡΑ!»

Ο τελετάρχης και οι υπόλοιποι Αλχημιστές άνοιξαν χώρο στο πλήθος, σπρώχνοντας το λαό δεξιά και αριστερά. Η Ιντούν ξεφύσηξε και ένα δροσερό αεράκι ήρθε να απαλύνει εκείνη και το λιπόθυμο Αλχημιστή. Φάνηκε να επικοινωνεί και πάλι με το περιβάλλον. Κάποιος της έφερε ένα παγούρι. Η Ιντούν το άνοιξε γρήγορα και έριξε νερό στο κεφάλι του Χάκα Νάτου-αλ. Κράτησε το υπόλοιπο και το βοήθησε να το πιει. Μόλις κατάφερε να ανοίξει τα μάτια του, η Ιντούν στράφηκε και πάλι στον τελετάρχη.

«Ορίστε ο νικητής σας» είπε απρόθυμα και έψαξε με το βλέμμα της στο πλήθος.

Η προσοχή της στράφηκε και πάλι προς το Βαλησίνο, που ένιωσε το χέρι του να τυλίγεται τρυφερά γύρω από το μπράτσο της. Την κοίταζε πανευτυχής, χαμογελούσε σαν να ξύπνησε μόλις από όνειρο.

«Σου είπα ότι θα σου φέρ-»
Σπλατς!
Η σφαλιάρα που έφαγε από την Ιντούν του έκοψε όλη τη φόρα και οι κάτοικοι υποπτεύονταν ότι τα μικρά της χέρια έκαναν τέτοια ζημιά με τη βοήθεια του αέρα.

«Να μάθεις να διαλέγεις τις μάχες σου!» τον μάλωσε, «και να μάθεις να μένεις ζωντανός, γιατί βλέπω να πεθαίνεις πριν τελειώσουν οι ιερές ημέρες. Εμείς οι δυο θα τα πούμε όταν επιστρέψω.»

Η Ιντούν παράτησε το Βαλησίνο που τώρα πια ήταν καλά και σηκώθηκε να φύγει, ενώ ο Χάκα Νάτου-αλ ορκίζονταν ότι αυτή ήταν η ωραιότερη σφαλιάρα που είχε φάει ποτέ και το μόνο που είχε ακούσει ήταν ότι η Ιντούν θα επέστρεφε για εκείνον.

Το πλήθος κοίταζε βουβό, ανήμπορο να αποφασίσει αν έπρεπε να πανηγυρίσει τη νίκη, να δοξάσει την Κάλα μαβ Σιάνα ή να τη μισήσει που χαστούκισε σκληρά το νεό τους αρχηγό.

«Σίνγκεν!» ήταν το μόνο που είπε η Ιντούν. Δεν έβλεπε από την κούραση. «Φέρε τα πράγματα, πάμε να φύγουμε!»