1
Το Δάσος της Ακαδημίας / Απ: Γνωριμία από την αρχή[Ολυξ] 
στις Δεκέμβριος 14, 2019, 11:01:19 πμ από Kenna
Την ακολουθούσε, αμίλητος, σκεπτικός, μα αποφασισμένος. Καθώς αλλάζανε σκηνικό από τους χώρους προπόνησης προς το δασάκι της Ακαδημίας, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη σιωπή και το χρόνο για να σκεφτεί τί θα πει. Φυσικά, όπως προχωρούσε μπροστά η Κέννα, δεν μπορούσε παρά να την παρατηρεί, χάνοντας συχνά τον ειρμό της σκέψης του.
Περνώντας τα όρια του δάσους, ασυναίσθητα το πάτημα του έγινε πιο αλαφρό, η διάθεση του πιο σοβαρή. Τα αρχαία δέντρα γύρω του πάντα είχαν αυτό το αποτέλεσμα, από την πρώτη μέρα που το πόδι του πάτησε ανάμεσα τους. Φτάνοντας στο σημείο που ήθελε η Κέννα, αναγνώρισε τα σημάδια έντονης προπόνησης τοξοβολίας και αναστέναξε ασυναίσθητα. Δεν υπάρχει πιο μοναχική προπόνηση απ'το τόξο…
Έκατσε πειθήνια, παίρνοντας το ρόδι που του προσφέρθηκε. Το χώμα ήταν κρύο, νωπό, μα δεν τον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Αφηρημένα, σκάλιξε το κομμάτι του από το ρόδι, τρώγοντας μερικα σπυριά, καθώς επεξεργαζόταν την ερώτηση της.
"Αυτό που ζήσαμε στη Μεβαίρ ήταν φρικτό. Κι αυτό στην Ουρίβ", ξεκίνησε λίγο απότομα, προσπαθώντας να μη χάσει τη φόρα του. "Έχω μιλήσει με πολλούς που ήταν εκεί. Μαθητές, εννοώ. Όλοι είμαστε ακόμα ταραγμένοι, άλλοι φοβισμένοι. Κανείς αλώβητος δεν βγήκε. Εφιάλτες, φοβίες, ανασφάλειες. Εσύ… εσύ όμως φαίνεσαι πως δεν σε άγγιξε καθόλου. Κι αυτό είναι που με ανησυχεί."
Τα μάτια του όλη αυτή την ώρα είχαν αργά αλλά σταθερά περάσει από χίλια δυο σημεία, για να καταλήξουν στα δικά της.
Περνώντας τα όρια του δάσους, ασυναίσθητα το πάτημα του έγινε πιο αλαφρό, η διάθεση του πιο σοβαρή. Τα αρχαία δέντρα γύρω του πάντα είχαν αυτό το αποτέλεσμα, από την πρώτη μέρα που το πόδι του πάτησε ανάμεσα τους. Φτάνοντας στο σημείο που ήθελε η Κέννα, αναγνώρισε τα σημάδια έντονης προπόνησης τοξοβολίας και αναστέναξε ασυναίσθητα. Δεν υπάρχει πιο μοναχική προπόνηση απ'το τόξο…
Έκατσε πειθήνια, παίρνοντας το ρόδι που του προσφέρθηκε. Το χώμα ήταν κρύο, νωπό, μα δεν τον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Αφηρημένα, σκάλιξε το κομμάτι του από το ρόδι, τρώγοντας μερικα σπυριά, καθώς επεξεργαζόταν την ερώτηση της.
"Αυτό που ζήσαμε στη Μεβαίρ ήταν φρικτό. Κι αυτό στην Ουρίβ", ξεκίνησε λίγο απότομα, προσπαθώντας να μη χάσει τη φόρα του. "Έχω μιλήσει με πολλούς που ήταν εκεί. Μαθητές, εννοώ. Όλοι είμαστε ακόμα ταραγμένοι, άλλοι φοβισμένοι. Κανείς αλώβητος δεν βγήκε. Εφιάλτες, φοβίες, ανασφάλειες. Εσύ… εσύ όμως φαίνεσαι πως δεν σε άγγιξε καθόλου. Κι αυτό είναι που με ανησυχεί."
Τα μάτια του όλη αυτή την ώρα είχαν αργά αλλά σταθερά περάσει από χίλια δυο σημεία, για να καταλήξουν στα δικά της.