Την ακολουθούσε, αμίλητος, σκεπτικός, μα αποφασισμένος. Καθώς αλλάζανε σκηνικό από τους χώρους προπόνησης προς το δασάκι της Ακαδημίας, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη σιωπή και το χρόνο για να σκεφτεί τί θα πει. Φυσικά, όπως προχωρούσε μπροστά η Κέννα, δεν μπορούσε παρά να την παρατηρεί, χάνοντας συχνά τον ειρμό της σκέψης του.

Περνώντας τα όρια του δάσους,  ασυναίσθητα το πάτημα του έγινε πιο αλαφρό, η διάθεση του πιο σοβαρή. Τα αρχαία δέντρα γύρω του πάντα είχαν αυτό το αποτέλεσμα, από την πρώτη μέρα που το πόδι του πάτησε ανάμεσα τους. Φτάνοντας στο σημείο που ήθελε η Κέννα, αναγνώρισε τα σημάδια έντονης προπόνησης τοξοβολίας και αναστέναξε ασυναίσθητα. Δεν υπάρχει πιο μοναχική προπόνηση απ'το τόξο…

Έκατσε πειθήνια, παίρνοντας το ρόδι που του προσφέρθηκε. Το χώμα ήταν κρύο, νωπό, μα δεν τον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Αφηρημένα, σκάλιξε το κομμάτι του από το ρόδι, τρώγοντας μερικα σπυριά, καθώς επεξεργαζόταν την ερώτηση της.

"Αυτό που ζήσαμε στη Μεβαίρ ήταν φρικτό. Κι αυτό στην Ουρίβ", ξεκίνησε λίγο απότομα, προσπαθώντας να μη χάσει τη φόρα του. "Έχω μιλήσει με πολλούς που ήταν εκεί. Μαθητές, εννοώ. Όλοι είμαστε ακόμα ταραγμένοι, άλλοι φοβισμένοι. Κανείς αλώβητος δεν βγήκε. Εφιάλτες, φοβίες, ανασφάλειες. Εσύ… εσύ όμως φαίνεσαι πως δεν σε άγγιξε καθόλου. Κι αυτό είναι που με ανησυχεί."

Τα μάτια του όλη αυτή την ώρα είχαν αργά αλλά σταθερά περάσει από χίλια δυο σημεία, για να καταλήξουν στα δικά της.

Τα μάτια του γούρλωσαν στις κουβέντες που ξεστόμισε η Μοργκέιν, η οποία είχε καλύψει την απόσταση ανάμεσα τους και είχε έρθει απειλητικά κοντά. Μπορούσε να μυρίσει το ποτό στο χνώτο της, ασυνήθιστο για εκείνη. Όταν μάλιστα πήρε το χέρι του στο δικό της, και τον κάρφωσε με τα καταγάλανα της μάτια, απλά παρέλυσε, πιο πολύ από όσο είχε παραλύσει στις μάχες που είχε δώσει ήδη. Πράγματι, οι Πολεμιστές ήταν αδαείς σε τέτοια θέματα.

“Μα… να… κοίτα… το θέμα…”, ψέλλισε λέξεις τη μία μετά την άλλη, παλεύοντας να συγκεντρώσει τον αποσυντονισμένο του εαυτό και να μπορέσει να πει ο,τιδήποτε συγκροτημένο, πόσο μάλλον να μπορέσει να απαντήσει στα λόγια της νεαρής Βαλησίνης η οποία μόλις του εξέφρασε τα συναισθήματα της. Συναισθήματα τα οποία ο ίδιος δεν είχε λάβει καν υπόψιν, απορροφημένος από τα δικά του ζητήματα και τα δικά του χτυποκάρδια.

Πήρε μια βαθιά ανάσα, κάνοντας μερικά εκατοστά πίσω από το πρόσωπο της Μοργκέιν, και μπόρεσε να αρθρώσει κάτι πιο συγκροτημένο. “Δεν… δεν είχα ιδέα. Δεν ξέρω τι να πω, δεν θέλω να σε πληγώσω.”

Του ξέφυγε, αθέλητα, μια ματιά προς τα κει που ήταν η Άρυα, προς τον μπουφέ. Προς την Κέννα. Δεν έπρεπε.

Εκμεταλλευόμενος την ορμή που μόλις απέκτησε το ξίφος του, την αναδιοχέτευσε σε ένα χαλαρό κάθετο χτύπημα προς το κεφάλι της Κέννα, από τα πιο εύκολα να αμυνθεί κανείς εναντίον. Ήθελε να μην την δυσκολέψει κι άλλο -ούτε τον εαυτό του- ενώ προσπαθούσε να συνεχίσει αυτή την παράδοξη κουβέντα.

"Έτσι κι έτσι", απάντησε καθώς το ξίφος του διέγραφε την κυκλική του τροχιά για να καταλήξει στον κάθετο άξονα. "Δεν βλέπω να σε επηρεάζει εσένα, όμως, κι ανησυχώ", συνέχισε μαζί με το χτύπημα, για να συμπληρώσει τη στιγμή που η Κέννα έβγαζε άμυνα. "Μήπως να μιλήσουμε…;"

Το δάχτυλο του κινήθηκε απειλητικά μπρος-πίσω, καμιά δεκαριά πόντους από το πρόσωπο της Άρυα. Έχοντας πλέον την υποστήριξη της Μοργκέιν, πέρασε στην αντεπίθεση. “Ορίστε! Στο’πα, και εδώ έχουμε και μάρτυρα, βεβαίως βεβαίως! Αλλά ναι, εσείς οι μεγαλοετείς, άλλο πράμα δε σκέφτεστε, αμέσως. Η ψυχή μου είναι αγνή, άσπιλη κι αμόλυντη!”, της πέταξε χασκογελώντας, αναλογιζόμενος τις διάφορες ψευτοκατακτήσεις του ως τώρα- μέχρι που πήγε το μυαλό του στα όσα πέρασε στις δύο τελευταίες αποστολές. Τις μάχες, το αίμα, τους σκοτωμούς.

Ξαφνικά, κατσούφιασε, οι ώμοι του έπεσαν μαζί με το ηθικό του. Και κάτι παράξενο, και ξαφνικό- ενώ ως τώρα, ως γνήσιος Όλυξ, δεν είχε πάρει καν χαμπάρι τη μελαγχολία της Μοργκέιν, τώρα που ήταν κι ο ίδιος σε ένα παρόμοιο μήκος κύματος, ως δια μαγείας παρατήρησε κάτι ανεπαίσθητο στο ύφος της. Ανασήκωσε το φρύδι του, και με ένα θλιμμένο χαμόγελο, ρώτησε απαλά, “Έι. Είσαι εντάξει; Κάτι σε τρώει.”

Απάντησε στην κίνηση της Κέννα τοποθετώντας στο διάβα του ξίφους της το δικό του. Η αμβλεία λεπίδα του σπαθιού της συνάντησε το πλατύ μέρος του δικού του με μια ικανοποιητική μεταλλική κλαγγή, και ανταπέδωσε με ένα οριζόντιο χτύπημα προς το δεξί ώμο της Κέννα, βγαίνοντας ελαφρώς εκτός γραμμής. Δεν ήταν καν μάχη, απλά ανταλλαγή χτυπημάτων σε μισή ταχύτητα για να συνηθίσουν τις κινήσεις. Ο ίδιος, έχοντας περάσει τα τελευταία τρία χρόνια με ένα σπαθί το χέρι, έκανε επιθέσεις κι άμυνες χωρίς καν να το σκεφτεί, επιτρέποντας του λίγο χρόνο να στροφάρει για τα ποιο σημαντικά πράγματα.

Ξεροκαταπίνοντας, περίμενε το σπαθί του να κάνει επαφή με της Κέννα όταν εκείνη βγάλει άμυνα, πριν συνεχίσει. “Εεε, να… ήθελα να σε ρωτήσω… δηλαδή, τι κάνεις;”

Ηλίθιε, ανόητε, καρόβλακα!, εκτόξευσε τη μία βρισιά μετά την άλλη με στόχο τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς οι λεκτικές του ανταλλαγές ήταν πιο άτσαλες και από τις σπαθιές πρωτοετούς ιστορικού.